RPG 1: 'Poorten van Illusie'

- Cailen -
'Maar...' Hij keek nog even naar haar lichaam. 'Tien minuutjes extra maken toch ook niet meer uit?' Hij grijnsde schaapachtig naar haar. 'Ik weet wat ik zei, maar ik heb er spijt van.'

-Sidra-

"Tien minuutjes?" Sidra keek hem bedenkelijk, maar grijnzend aan. "Als jij het zegt...Maar dan moet je me wel beloven niet weer mijn jurk te verstoppen, he? Het heeft me zóóveel moeite gekost hem te vinden."

Marx keek even naar Earrigonas en glimlachte, omdat ze ergens succes mee leken te hebben. Hij keek weer terug en was opgelucht dat ze meer te voorschijn was gekomen. "Earrigonas en ikkorian," hij wees eerst naar degene naast hem en daarna naar verderop de weg, waar ikkorian ergens moest zijn. "heb ik kort geleden ontmoet. Ik ben Marx en ook ik ben hier beland zonder te weten hoe of waarom. En ook weet ik niet waar wij zijn beland. Wij wensen graag meer te weten te komen over dit land en de bevolking. En belangrijk hoe wij die kunnen helpen." Hij sprak nog steeds met hetzelfde accent en toch ook zonder emotie. Echter verscheen er een lichte toon van minachting bij zijn volgende woorden. "Ik heb de Giyana ontmoet, maar het enige wat die wilde is mij wegsturen. Hoewel haar dat door ander verboden werd." hij zweeg nu en wachtte het antwoord wat moest komen rustig af.

- Cailen -
Het duurde wel degelijk langer dan tien minuten voor hij en Sidra hun kamer uit kwamen. Toch had Cailen er niet minder om kunnen geven. Hij kuste haar nogmaals voor hij de deur sloot.
'Ik vind het haast jammer dat we terug naar mijn schip moeten,' zei hij spijtig. 'Ik zal het bed zo missen, de badkuip...en het tapijt voor de open haard...' Hij grijnsde.

-Sari-

"Helpen? Op wat voor manier denk je dat te kunnen?" Hoewel de woorden konden klinken als zijnde een acceptatie van de hulp, zei Sari's toon genoeg over hoe ze erover dacht. Hulp werd nooit aangeboden, het werd enkel gevraagd. Hulp aanbieden was een kwestie van niet vertrouwen in hetgeen waartoe de ander in staat was. Ze had zin om zich om te draaien, de vreemdeling het zelf maar uit te zoeken, nadat hij haar dusdanig beledigd had, maar het was het tweede wat hij zei, wat weer haar aandacht trok.
"Een ander?" vroeg ze, "Je moet een grapje maken. Er is niemand op dit eiland waar de Giyana naar luistert, behalve zichzelf. Zelfs de goden acht ze te min, zover ik weet."

---

-Sidra-

"Maar op het schip zijn volgens mij nog genoeg plekken die ik niet gezien heb, misschien moest je me maar eens een uitgebreide rondleiding geven? Mogelijk is er nog een leukere plek te vinden dan in deze kamer..." Sidra grijnsde. Een beetje uitdagend voegde ze eraan toe: "Hoewel ik me dat natuurlijk niet voor kan stellen."

Laine knikte "ik wil niemand de hoop ontnemen, maar Luana, ons land.. Ze heeft alles overgenomen." met ze doelde hij op Moira."Alles is een grote bende, ieder die ons trouw is is zijn leven niet zeker, Het enige wat ze nog hoeft te doen is mij en Alice van kant te maken." hij keek Solor aan "Ze is hier.. in deze weredl ik voel het.. Solor, als ze mij krijgt, zorg jij dan voor ALice?.."

Moira glimlachte verleidelijk "wel ditmaal lijkt me dat een uitstekend plan, en met zo'n aantrekkelijke man moet een openbare gelegendheid wel meevallen." ze verbaasde zich erover na ze deze woorden had uitgesproken over wat ze nu had gezecht, sinds wanneer gaf ze toe iemand aantrekkelijk te vinden?

Earrigonas had het gesprek gevolgd, hij probeerde het accent nu ook over te nemen "vergeef ons, we wilde U volk niet beledigen vrouwe. Uw leider zoals ik hieruit op maak heb ik reeds niet gesproken, Al heeft elke leider zijn of haar geheimen." hij bekeek haar vluchtig "vergeeft U mij voor mijn gebrek aan kennis, maar tot welke soort behoort Uw volk? wij komen allen van ver en Uw ras is mij niet bekend."

- Solor -
Hij keek hem stomverbaasd aan. Toen schudde hij vermanend zijn hoofd. 'Laine, jij en ik weten allebei dat ze geen van jullie in handen zal krijgen. We zullen een manier vinden om met haar af te rekenen, en tot die tijd...' Hij haalde zijn schouders op. 'Hoe groot is de kans dat ze ons kan vinden in een wereld zo groot als deze?' Hij gaf Laine de waterzak aan en glimlachte. 'Hier, drink wat en hou op met tobben. Jouw zorgen doen je zus geen goed.'
---
- ? -
Groene ogen gloeiden op in het duister vanuit een door de vlammen belicht gelaat dat menselijk nog dierlijk was. Groene ranken kropen tastend nadebij, maar hielden stil aan de rand van de lichtkring, alsof ze het vuur vreesden. Het wezen nam de woorden in zich op die gesproken werden. Het besefte de waarde van de informatie. Hongerig loerde het naar de donkere man. De man met de andere soort magie. Even ook dwaalden haar ogen naar het meisje. Te sterk. Het meisje was niet geschikt. Zonder zelfs maar een ritselend blad verdween het wezen weer in het duister, op weg naar haar glimmende blad, waarin ze haar meester kon spreken.
---
- Jörg -
Hij trok vragend zijn wenkbrauwen op, al speelde er een lichte grijns om zijn lippen. 'Aantrekkelijk? Begin je me serieus leuk te vinden of moet ik vrezen voor mijn leven?' plaagde hij haar. Toen drukte hij een hoffelijk kusje op haar hand, en vervolgens iets hoger, op haar onderarm.
'Hoe vaak ik het ook al heb gezegd...U mag er ook zeker zijn.'
---
- Cailen -
'Geen plaats ter wereld kan tippen aan mijn schip, jongedame,' zei Cailen gepikeerd. 'Ik zal je alle hoeken ervan eens laten zien als je zo doorgaat. En geloof me, de lol gaat er wel vanaf als ik je geen moment rust meer gun.' Hij grijnsde duivels. Grootspraak, natuurlijk, maar zolang zij het maar geloofde...

-Sidra-

"Denk je? Eerst zien dan geloven." Sidra zag zijn grijns, maar zo gemakkelijk gaf ze zich niet gewonnen. "Maar allereerst moeten we de stad in. En hopen dat we ons dit keer wel kunnen gedragen..." Hoewel, om eerlijk te zijn zou Sidra het niet erg vinden om nog een moddergevecht te houden, ze gaf eigenlijk ook niks om wat iedereen van haar zou denken, maar ze wilde niet dat men door haar verkeerd over Cailen ging denken.

---

-Sari-

"Natuurlijk heeft elke leidster haar geheimen, vooral de Giyana, dat hoef je mij niet wijs te maken." Sari sprak de woorden heel kalm uit. "En natuurlijk weet je niet welk ras mijn volk toe behoort. We houden ons expres afzijdig van de rest van de wereld, zodat zij zich niet gaan bemoeien met hoe wij leven." Want daar zijn we ook zo blij mee, dacht ze sarcastisch. Niet dat de vreemdelingen dat hoefden te weten. "Maar voor de aardigheid zal ik maar zeggen dat wij behoren tot de Nimwae."

- Cailen -
'Je kent de regels,' zei hij rustig. 'Je gedraagt je, of je slaapt op de andere kamer. Of in het scheepsruim bij de ingemaakte haringen, die leven tenslotte ook in het water.' Hij rende daarna zo snel als hij kon van de trap af, giechelend als een klein kind.

-Sidra-

"Oh, dus je ziet me als een ingemaakte haring he? Als ik het goed begrijp," zei Sidra lachend, vlak voor ze hem achterna ging. Het was dat ze niet zo snel vooruit kon komen op het land, maar anders zou ze hem zo op zijn donder geven voor die opmerking. Op haar manier dan.

- Cailen -
Ojee, ze haalde hem nog in. In zijn haast om weg te komen botste hij tegen de schoonmaakster op, waardoor hij maar net kon voorkomen dat hij een emmer zeepsop over zijn hoofd kreeg. De eigenaar van het pand was in zijn plaats de dupe. Cailen keek even schuldig omhoog, maar de herbergier glimlachte naar hem. 'Een prettige avond gehad, Sire?' Iets in zijn gezicht maakte dat Cailen zich afvroeg of er schroeven in zijn kaken waren gedraaid om de lach vast te houden. De man ergerde zich overduidelijk. Hij stond op en maakte een keurige buiging. 'Een voortreffelijk verblijf mijnheer. Ik zal uw pand zeker aanbevelen bij mijn familieleden.'
Nu leek de glimlach al heel wat oprechter. Toch handig als je een prins was.

-Sidra-

Sidra zag hoe Cailen tegen iemand opbotste en viel, mooi, zijn verdiende loon. Niet veel later kwam ze bij hem, voor hij de kans had gehad op te kunnen staan. "Zo," zei Sidra, negerend dat Cailen eigenlijk al tegen iemand anders praatte, "Wie was nou diegene die het erover had dat ik me moest gedragen?" Het was dat er twee mensen op stonden te kijken, anders zou ze zich niet ingehouden hebben.

- Cailen -
Hij rechtte zijn rug en zei met alle waardigheid die hij op kon brengen tegen Sidra: 'Ik. Het is ook niet beleefd om door mensen heen te praten.'Hij doelde op de opmerking die ze had gemaakt nadat hij was gevallen, terwijl hij al met de herbergier aan het praten was geweest.
Een zweem van ene glimlach gaf echter aan dat hij in lachen uit dreigde te barsten. 'Maar lieverd, laten we deze discussie buiten voortzetten, álsjeblieft.'

Marx was stil geworden en liet Earrigonas aan het woord. Vreemd genoeg deed de draak hem denken aan een nobelman. Immers leek hij zich te bewust van hoe hij moest reageren. Marx was niet verbaasd geweest bij de eerste reactie van de vrouw. Immers had Elara hem ook vaak genoeg de les gelezen dat hij bepaalde handelingen niet kon maken. Zijn gedachten ging even terug naar de keer dat hij in een onbekende stad een contract was aangegaan om een man te doden, zodat ze geld voor informatie en eten hadden. De vrouw voor wie hij de opdracht deed dacht hem te kunnen belazeren en hij liet haar voor dood achter in een brandend gebouw. Dat meer als de helft van de stad door die brand vernietigd werd had hij niet kunnen voorzien.

Maar deze herinnering liet hij op de achtergrond. In plaats daarvan was zijn aandacht meer gericht op de vrouw. En dan met name op haar lichaamstaal en de nuances in haar stem. Hij glimlachte even toen hij besefte dat zij hier niet hoorde te zijn. Even had hij een neiging niets te zeggen en het aan Earrigonas over te laten, maar zijn instinct reageerde voor hij er iets aan kon doen. "Dus het rondsluipen om de mannen te zien behoort tot jouw geheimen?" Hij zei het zo rustig, dat iemand niet kon merken hoe hij het bedoelde. Of hij het geheim zou bewaren of dat hij het ging vertellen aan iemand anders. "Persoonlijk vind ik het vreemd voor de mannen en vrouwen van een ras apart te leven. Toegegeven voor mijn ras bestaan vrouwen niet eens en wij moeten geboren worden onder een ander ras willen wij overleven. Maar de Giyana maakte duidelijk aan mij dat jullie apart leven," ging hij rustig verder. "En de Giyana bracht me naar het dorp van de mannen en ik schrok van de situatie daar en iets zegt mij dat het niet natuurlijk was." Hij keek de vrouw nu recht aan en wist dat hij nu een gevaarlijke tekst ging melden, vooral als de Giyana het zou horen. Zijn ontvangst commitee zei immers genoeg.

"Toen ik wakker werd op dit eiland in deze wereld aan de rand van een poel, was ik omsingeld door speerpunten en de Giyana zat op een steen te wachten. Ze maakte al gelijk heel duidelijk dat ik daar niet thuishoorde en dat ik zou verdwijnen voor mijn eigen bestwil. Hoewel ik niet vertrouw dat het verdwijnen goed voor mijn gezondheid zou zijn. Echter verscheen er een blondharige vrouw die de Giyana verbood mij weg te sturen." Marx bleef stil om zijn woorden aan te laten komen. "De Giyana luisterde naar haar en gaf in aan de eisen. Ze leek wel te verandering in iemand met puppy gedrag van het vinden van een zielsgenoot." Weer was hij stil, maar dit keer was er een zeer pijnlijke blik op zijn gezicht te zien alsof hij iets herinnerde. Marx kon zichzelf dan ook slaan voor zijn eigen woordkeus, die herinneringen terugbracht, maar hij herstelde zich er snel van. "En ik hoop dat jullie leider niet blind is geworden door iemand anders, maar het heeft alle tekenen ervan. En belangrijker, die andere vrouw ziet haar niet zoals de Giyana haar ziet." Marx zweeg weer. Hij beseft zich nu pas dat hij voornamelijk zonder emotie had gepraat en dat dit alles heel afstandelijk kon overkomen. Echter wist hij ook zijn gelijk dat zijn eigen uitbarsting het tegenovergestelde zei. Maar de vrouw had zijn aankomst moeten horen en gezien ze daar zelf al op teruggekomen, was het duidelijk belangrijk voor haar geweest. Marx had die woorden verteld en voor hem kon het gesprek nu ook ten einde zijn.

Laine keek Solor aan en nam de water zak aan. hij keek er even na en zuchtte zacht. toen knikte hij "misschien heb je gelijk, bedankt Solor." hij glimlachte oprecht naar hem hoewel het nog ingetogen was. hij nam een solk van het water.

Alice gaapte en hoewel de rest nog lang niet wakker zou worden opende ze haar ogen, nog net zag ze de groene ranken zich terug trekken. ze keek voorzichtig of iedereen er nog was tot haar oog op Solor en Laine viel, ze waren nog wakker. ze liet hen niet merken wakker te zijn geworden.

Moira zag de lichte grijns op Jörg zijn gezicht, hoewel ze altijd wel iets wist te zeggen zorgde die ene kus op haar onderarm ervoor dat ze het vergat. een wazige glimlacht verscheen nadat er een rilling door haar heen schoot, een aangename rilling. daarna wist ze zich weer te vermannen. "wel laten we zeggen ik ben wel in minder gezelsschap geweest." probeerde ze haar opmerking tevergeeft weg te wuiven. ze trok haar hand nu terug voor hij zou besluiten het zelfde tafereel te herhalen, ze had geconcludeerd dat hij haar met die kleine handelingen te makkelijk machteloos zou maken.

- Solor -
Hij knikte glimlachend naar de prins. 'Niet zo doemdenken. We vinden wel een manier om jullie koninkrijk weer terug te winnen.' Hij onderdrukte een geeuw.
'Maar eerst ga ik maar eens slapen. Ik voel me nog niet helemaal top, op zijn zachtst gezegd. Welterusten, prins Laine.' Hij stond op en liep naar een plaats aan het voeteneind van Alice, waar hij zich in zijn dekens wikkelde. Als er iets zou zijn, kon hij haar meteen helpen.
---
- Jörg -
'Vast en zeker, hoogedele dame.' Hij ging weer rechtop staan, de zelfingenomen glimlach nog steeds op zijn gezicht. Hij had de tijd. En de hemel zou eerder naar beneden komen dan dat hij ging twijfelen aan zijn charmes.

-Sari-

"Er is niets vreemds aan. In de ogen van anderen misschien wel, maar in onze ogen is het duidelijk dat apart van elkaar leven leidt tot het niet hebben van ongecontroleerde chaos." Sari was heel beheerst in het uitspreken van haar gedachten, al was het moeilijk niet door te laten klinken dat dit helemaal niet haar eigen gedachten waren, maar die van het volk, om specifieker te zijn de gedachten van de Giyana.
"Logisch dat ze je zo aardig ontvangen als je het waagt zo dicht in de buurt van de Sawane te komen. Verboden gebied enzo, ook voor zij die het niet weten. Oh en als laatste, je moet lijden aan waanbeelden of zoiets, het klinkt namelijk alsof je een verliefde Giyana beschrijft, maar als er iets is wat onmogelijk is...Zeker omdat liefde hetgeen is wat de Giyana ten allen tijde ten strengste verboden heeft."

---

-Sidra-

"Oh. Het spijt me zeer," zei Sidra tegen de herbergier, alsof ze hem nu pas zag te staan. "Ik hoop dat u me kunt vergeven voor mijn onbeleefdheid." Ze schonk de man een zo onschuldig mogelijke blik, alvorens ze zich weer op Cailen richtte. "Als dat is wat je wil, schat, dan is dat wat we zullen doen." Ze probeerde de onschuldigheid door te laten dringen in haar stem en glimlach, hopend dat ze zich zo gedroeg zoals dat verwacht werd van een vrouw in het openbaar.

- Cailen -
Hij camoufleerde zijn lachende gesnuif als een hoest en verliet zo al kuchend de herberg, lastige vragen over zijn gezondheid afwimpelend. Hij keek Sidra met twinkelende ogen aan en zodra ze buiten stonden zei hij: 'Wat een vreselijk stel zijn we toch ook hè?'

-Sidra-

"Ligt er natuurlijk aan wat je precies verstaat onder vreselijk." antwoordde Sidra, weer normaal en grijnzend. "Maar er is nog een opmerking van je waar ik excuses voor verwacht. En als ik die niet krijg..." Ze besloot er eens over na te gaan denken wat ze dan precies zou doen.

- Cailen -
'Ik zal je niet meer voor een haring uitmaken, lieverd.' Cailen kuste haar vluchtig op haar wang. 'Hoewel het wel mijn favoriete vis is. Heerlijk met een romig tomatensausje erbij.' Hij haalde zijn schouders op. 'Verder gaan mijn excuses niet nu je mijn scheepje zo hebt beledigd.'

-Sidra-

"Ik probeerde je eerder uit te dagen...maar ja als jij het graag als belediging ziet," ze probeerde het zo onverschillig mogelijk te zeggen. "Hoe kan ik iets beledigen wat me zoveel moois gebracht heeft?" Om het extra duidelijk te maken wat ze bedoelde liet ze onbeschaamd haar blik over Cailen glijden, om hem zo van tot tot teen te bekijken.

- Cailen -
Hij grinnikte even en boog zich toen naar haar oor. 'Excuses aanvaard, dametje dat maar niet genoeg kan krijgen. Maar denk niet dat ik niet langer alle plaatsen op het schip met je af zal gaan.' Hij blies even langs haar oorschelp. 'Er is nog ergens een flinke voorraad van een bepaald soort bloemen en die moet echt op voor ze uit gaan drogen...'

-Sidra-

"Dat is geen goede zaak, he, zo'n mooie bloemen een beetje laten uitdrogen...Nee, dat zullen we maar moeten voorkomen, denk ik zo," zei Sidra zacht, zodat alleen Cailen haar zou kunnen horen. Ze kon het niet laten hem een klein kusje te geven, kort, opdat niet al te veel mensen het zouden zien. "Maar voordat we hier alles gaan ophouden, was het niet de bedoeling dat we ons in de richting van een schoenenwinkel zouden begeven?"

- Cailen -
Hij keek even naar de grond, waar haar blote voeten vanonder haar jurk piepten.
'Huh ja, misschien maar beter van wel ja.' Hij bood haar zijn arm aan. 'Laten we gaan.'

-Sidra-

Sidra nam zijn arm aan en liep met Cailen mee. "Ken je deze stad toevallig, of gaan we op pure gok iets proberen te vinden?" Ze probeerde zo goed als ze kon bij elke stap het voor omstanders te verbergen dat ze geen schoenen aanhad.