RPG 1: 'Poorten van Illusie'

Marx werd zichtbaar kalmer en liep dichter naar het lichaam en knielde neer bij Sari. Afwezig pakte hij haar hand vast en voelde Ghost zich tegen hem aandrukken. Hij was bewust van de vreemde blik die de Gadra hem gaf. Hij negeerde haar echter nog even en keek op naar Idleia. "Potentie had ze zeker. Met name om in te zien wat goed en fout was. Ik had haar ook langer gekend," begon hij rustig. "En niemands pogingen hebben gewerkt. Zorg dat de dader niet terugkeert, anders moet ik daad begaan die lang bekend en verafschuwd zal gaan worden." sprak hij op dezelfde kalme toon verder, maar het was zonder twijfel een belofte. Hij keek naar de Gadra en wist glimlachte zwakjes. Daarna keek hij naar Earrigonas en voelde iets vreemds terwijl hij de draak bekeek. "Dank je voor het hier blijven." sprak hij rustig en toen keek hij terug naar Idleia.

"Ik heb de overige Gadra een eerbetoon van mijn goden gegeven. Mede omdat ik de gebruiken van hier niet ken en " hij keek even vragend naar de Gadra. "Aigua," zei ze met dankbaarheid. Marx knikte en keek terug naar Idleia. "Aigua is haar eigen gebruiken in de rol van Gadra vergeten. Dus ik zou graag willen vragen of u de gebruiken van hier kent om het laatste eerbetoon voor Sari uit te kunnen voeren." Vanuit zijn ooghoeken zag hij de tranen in het gezicht van de Gadra ontstaan en vrij lopen. Hij had dit eerder gezien. Enorme dankbaarheid, maar hij kon niet snappen waar het vandaan kwam.

Teder sloor Solor zijn armen om haar heen. Alice voelde de warmte van zijn lichaam, maar net voor ze zich beter tegen hem aan kon nestelen keek hij haar weer aan. 'Je aarzelt, Alice.' SPrak hij waarna hij de plukken haar die voor haar ogen waren gevallen wegstreelde. 'Ik begrijp wel waarom...zelfs al denk je dat ik dat alleen maar zeg om die aarzeling weg te praten. Maar ik houd van je. Ik vóel dat we bij elkaar horen.' Vervolgde hij. Een ernstige blik sierde zijn gezicht. 'Denk je heus dat ik je aangeraakt had als dat niet zo was?' Toch kwam er weer een glimlach. 'Maar zelfs een ja mét aarzeling is een ja. En ik ben blij met je antwoord.'
Alice glimlachte wazig terug. "Begrijp me niet verkeerd, de twijvel is in zeker zin niet om jou. Het is eerder de tijd die we samen hebben doorgebracht, ik ben jong maar niet zo naief." Ze legde haar hand weer tegen zijn wang. "Toch als er iemand is waarmee ik een bintenis wil sluiten dan ben jij het wel, en het is niet alsof we morgen voor het altaar staan. Maar ik zeg zeker ja tegen jou." Ze gaf hem een tedere kus.

Laine Keek eenmaal door de poort Themis woest aan. Echter nam hij zijn tijd voor zover het echt tijd te noemen was om zich aan te kleden voor die vreemde man wederom voor hen verscheen. Hij rechtte zijn rug voor zoveel het waard was, Wie deze man was en wat hij wilde wist hij niet. Maar na deze schande zou hij zich groot houden. Toch kon hij het niet voorkomen dat Alice door zijn gedachte schoot, zou ze het hem ooit vergeven?

Earrigonas keek Marx zwijgend aan. Hij wendde zijn blik af. Die vrouw, er was iets aan haar. Hij schudde het van zich af, niet alweer beginnen. Marx vroeg de vrouw of zij de gebruiken van het meisje wilde uitvoeren. Ikkorian verscheen nu echter ook weer en schudde zijn hoofd alsof een godin iets om die gebruiken geeft dacht hij kalm. Wederom zag hij de afwezigheid van zijn vriend en liep hij naar hem toe. Hij knielde naast Earrigonas neer en legde een hand op zijn schouder. Hij bromde zacht in het draaks "ontspan je mijn vriend." Earrigonas keek op en knikte. Hij sloot zijn ogen kort en sloot zich af voor de gevoelens die hij nu niet verlangde te voelen.

Solor

'We kennen elkaar nog maar kort ja,' gaf Solor met enige tegenzin toe. 'Maar ik houd nietemin echt van je. Niet alleen van je lichaam.' Hij glimlachte lichtjes. 'Hoewel dat zeker helpt.' Hij streek haar door haar haren en keek haar intens gelukkig aan.

Aegon

Hij wachtte even tot de prins was aangekleed, voor hij zich tot de gevangenen richtte.
'Welkom, prins Laine. Hopelijk vergeef je mij de vrijpostigheid om je hier tijdelijk onder te brengen. Je kunt je zus natuurlijk niet contacteren, evenals die bemoeizieke lichtwaker, maar je zult zien dat deze cel van alle gemakken voorzien is. Je krijgt voedsel, drank, warm water...en zelfs vrouwelijk gezelschap.' Zijn zinnelijke mond krulde in een glimlach. 'En wie weet ontmoet je binnenkort zelfs een paar oude bekenden.'

Cailen

Hij trok haar aan zijn borst en drukte een kusje op haar kruin.
'Sidraatje, kwel jezelf niet nog langer door stil te staan bij wat er is gebeurd. Het verleden is niet te veranderen. Laten we ons op de toekomst richten.' Hij keek even om zich heen. 'Maar niet voor we een eerbetoon aan je zusje hebben gebracht.' Hij pakte zijn mes en begon takken met bloemen af te snijden. Hij vlocht er een krans van door lange grashalmen er omheen te wikkelen, voor hij de krans aan Sidra gaf.
'Jij bent haar zus, dus jij moet hem te water laten waar je dat wenst. Het is een traditioneel eerbetoon aan de overledenen waarvan het lichaam nooit gevonden wordt, bij ons in Novick.'

Alice schudde grijnzend haar hoofd. "zou ik toch bijna vergeten dat je een man was Solortje van me." Grinnikte ze plagerig. Ze gaf een zacht tikje op zijn neus. Even keek ze met een bredere grijns naar de deur, "lieverd, zouden ze er niet wat van gaan denken als wij hier zo lang in een opgesloten kamer zitten terwijl er nog genoeg te doen is?"

Laine keek met een ruk om naar de man. Hij kneep zijn ogen tot lichte spleetjes "wie bent U?" was alles wat hij vroeg.
De man was uit het niets tevoorschijngekomen, dus hij zou hem niet onderschatten. Oh fijn, dat gedrocht noemde hij vrouwelijk gezelsschap? eerder een vrouwelijke hel, niet dat ze lelijk was. Maar hij had het haar niet vergeven wat hij had gedaan onder haar invloed. Het was toch wel haar invloed? En oude bekende? wat bedoelde hij. Hij zweeg en bleef op zijn hoede, de toon en zijn blik bevielen hem alles behalve.

Solor

'Oh? Maar wat zouden ze dan moeten denken, lieverd?' vroeg hij onschuldig,hoewel hij heel wat minder onschuldig grijnsde en tussen haar en de deur ging staan. 'En wat dacht je precies wat er nog te doen viel?' Hij grijnsde treiterig.

---

Aegon

'Mijn naam is er een die je niet hoeft te weten. Nog niet. Ik vertel hem je wel als ik daar de tijd rijp voor acht.' Misschien dus nooit, dacht Aegon achteloos. 'Maar als mijn naam alles is dat je wilt weten, kan ik me beter met boeiender zaken gaan bezighouden. De vordering van je dierbare zuster, bijvoorbeeld.' Hij grijnsde even.

Alice keek Solor aan en grijnsde "Wel na zo lang op zee te zitten is er niet veel nodig om ergens iets van te denken, denk je ook niet." Zijn grijns veranderde in iets treiterigs 'En wat dacht je precies wat er nog te doen viel?' Alice keek hem aan en grinnikte "ten eerste, de mannen. Ze kennen niemand en verstaan niemand. Het lijkt me dat alles hen duidelijk gemaakt moet worden wat ze op het schip kunnen betekenen. dus er moet vertaald worden. Daarbij ben ik niet van plan een reis lui op mijn achterste te gaan wachten tot we aan komen dus ook ik zal mijn handen uit de mouwen steken."

'Maar als mijn naam alles is dat je wilt weten, kan ik me beter met boeiender zaken gaan bezighouden. De vordering van je dierbare zuster, bijvoorbeeld.' sprak de man met een grijns "wat.." stamelde Laine. Strak keek hij de man aan "wat wil jij met mijn zster schoft!" Bulderde hij. Even vergat hij dat de kans klein was dat deze man partij voor hem was. Maar nu hij over zijn zus begon ging hij te ver. Hij kwam in de richting van Aegon met dreigende houding, zonder wapen, kansloos. Echter een bal energie begon vorm te krijgen in zijn handen.

Aegon

Hij gaapte verveeld. 'Jongeman, vechten is zinloos. Je kunt een god niet doden op zijn eigen terrein. Met geen mogelijkheid.' Een spottende glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Wat ik met Alice van plan ben? Geen idee. Er zijn veel aantrekkelijke opties. Maar wat me momenteel het meest aantrekt, is mijn idee om haar naar jou te laten zoeken. En haar zo bij mij te brengen.'

---

Solor

Hij trok een gekweld gezicht. 'Ai, de plicht die eeuwig roept.' Hij grijnsde daarna echter weer even breed. 'Denk maar niet dat je me eeuwig kunt blijven ontvluchten, meisje. Zodra jullie de watertaal spreken, zullen er niet genoeg klusjes zijn om je de hele dag bezig te houden.' Hij stapte even opzij en trok de deur voor haar open. 'Na u, prinses.'

-Sidra-

"Je hebt gelijk, we moeten doorgaan." Sidra pakte de krans van hem aan en liep naar het water toe. Ze zette wat stappen in het water, zodat de kans kleiner was dat de krans direct terugspoelde aan land. Het kon haar even weinig schelen wat voor gevolgen het had voor zichzelf.
Aan de ene kant voelde het goed, aan de andere kant ook raar. Het was namelijk niet het ritueel van haar volk zelf. Maar wat voor ritueel had haar volk eigenlijk? Het was niet dat ze het zelf ooit had meegemaakt. De Giyana verzorgde de doden altijd. Al twijfelde Sidra of ze wel voor Sari zou zorgen.

---

-Idleia-

Dus hij verwacht dat ik me bezighoudt met al die pietlullige zaken van de volkeren? Ik heb mijn tijd wel beter te besteden, dacht Idleia. Het kon haar weinig schelen wat men deed, als ze het maar in haar naam deden. Dan wist ze tenmisnte dat ze werd vereerd. Niet dat ze niet wist wat de Giyana uitspookte met de lichamen, maar als ze dat zou vertellen, zou men niet blij worden gokte ze. Vrij onverschillig antwoordde ze dan ook.
"De Giyana gooide de lichamen altijd in de zee. Uit water zijn ze gekomen, dus naar het water zouden ze terugkeren. Het enige probleem is dat als ze de lichamen ergens in het binnenwater zou gooien het alles mogelijk kon bevuilen."
Hmm, das wel aardig bedacht. Het maakte de kans ook groter dat er nog wat fatsoenlijks van het lichaam overbleef om te gebruiken voor haar doeleinden.

Cailen

'We zullen Sari wreken, liefste.' Cailen keek haar vastberaden aan. 'We zullen erachter komen wie het was, en we zullen naar je eiland terugkeren om de dader te straffen.'Niemand die Sidra pijn deed verdiende het om te leven.

-Sidra-

"Moeten we niet teruggaan?" Sidra had even helemaal geen zin om na te denken over wie het gedaan had. Wie hield ze eigenlijk voor de gek? Was het niet allang duidelijk? Op heel dat eiland was er maar één persoon geweest die haar zusje liever dood dan levend gezien had.

Cailen

'Ja, laten we dat maar doen.' Hij sloeg een arm om haar middel en begon met haar terug naar het schip te lopen. Zijn eigen schip, wel te verstaan. Hij kon Artame's grote mond en haar broers lompe aanwezigheid even niet hebben. Het stak hem nog steeds dat de reus hem onderuit had gehaald met zoveel gemak.

-Sidra-

Ze merkte naar welk schip Cailen liep en vroeg: "Verwacht de rest ons niet meer op het andere schip? Niet dat ik naar ze toe wil..." Ergens was Sidra wel blij dat hij ervoor had gekozen naar zijn eigen schip terug te gaan. Ze had het idee dat de blik die ze momenteel had te veel vragen ging oproepen bij de rest.

Cailen

'Van mijn schip weet ik dat er zoet water aan boord is.' zei Cailen met een voorzichtige glimlach. 'Je moet aansterken. En intussen zal ik proberen de Cinead weer in het water te krijgen. Misschien dat die donkerharige buffel me daarbij kan helpen.' Hij keek even fronsend naar de reling van het andere schip. 'Hij lijkt me sterk genoeg.'

-Sidra-

"Misschien dat als ik aangesterkt ben, ik kan proberen het water om hulp te vragen?" vroeg Sidra. "Ik heb de schade veroorzaakt, dus zou ik eigenlijk ook degene moeten zijn die het oplost. welke buffel heb je het eigenlijk over?" Sidra had niet door dat hij er een bepaald persoon mee bedoelde.

Cailen

'Kun je het water dan nog sturen na die krachtexplosie?' vroeg Cailen voorzichtig. 'Ik wil niet dat je alles opgebruikt.' Hij grinnikte om de tweede vraag. 'Oh lieverd, wat ben je toch heerlijk onschuldig soms.'

-Sidra-

"Nu je het zegt..." Sidra besefte zich ineens dat het een stom voorstel was geweest. "Waarschijnlijk gaat het wel een paar dagen duren voor ik weer ergens toe in staat ben." Ze haatte het echt om zo machteloos te zijn.

Cailen

Oooh...maar dat worden dan een paar heerlijke verwendagen voor mijn kleine prinses.' Cailen drukte een kusje op haar schouder.
'Ik hou van je.' fluisterde hij. Zijn hand streek over haar buik.

-Sidra-

"Ik ook van jou schat," antwoordde ze. Al gaf ze hem geen kus terug, haar gevoel stond er even niet naar. Sidra voelde hoe Cailens hand over haar buik streek en een vreemde tinteling verspreidde zich daar gelijk. Anders dan ze gewend was te voelen, maar veel aandacht besteedde ze er niet aan.
Sneller dan ze verwacht had stonden ze weer bij het schip, rustig klom Sidra de touwladder op.

Marx kon er niets aan doen, maar vond dat de vrouw met verkeerde woorden sprak. Hij knikte echter dankbaar en richtte zich op Aigua. "Wat denk jij?" vroeg hij rustig. Aigua wist niet waar ze moet kijken. Haar gevoel had haar al overmeestert. Net had ze haar gevonden en verloren. "I..Ik denk dat ik het fijner zou vinden dat ze bij mijn zusters zal zijn. Zoals je al zei kan het water ze daar ook terugnemen." Marx knikte en legde even zijn hand op haar schouder. "Dan doen we dat," zei hij rustig. "En daarna gaan wij kijken of we de bevolking dit keer wel kunnen vinden." Hij keek plots naar de twee draken. "Indien nodig, zijn jullie wellicht bereid om ons te helpen te ontsnappen?" vroeg hij toen, hopend dat de twee door zouden hebben dat hij met ontsnappen de lucht in bedoelde. Immers wist hij niet hoe het volk van hier was. Op het moment dat hij ze aansprak was hij met zijn rug gericht naar de rest van de aanwezigen, zodat hij het met een blik meer duidelijk kon proberen te maken.