RPG 1: 'Poorten van Illusie'

Poorten van Illusie

Werelden vol magie, complotten, bezweringen, verraad en vriendschappen. Waite, bewaakster van de zeven poorten, is spoorloos verdwenen. Niemand weet waar ze is, maar de werelden lopen gevaar. Zonder de hogepriesteres zullen de poorten vervagen en evil burchtheren en warlords hun intreden doen om één van de zeven werelden te claimen.

De dochter van de hogepriesteres is haar zoektocht begonnen om haar moeder te vinden zodat de poorten niet zullen verdwijnen en de werelden veilig zijn voor de negatieve en duistere invloeden.

Wie zal zij op haar weg tegenkomen en welke wezens zullen haar proberen dwars te zitten om haar zoektocht te doen mislukken?

Miriana rilde toen een windvlaag langs haar ontblootte schouder streek. Huiverig trok ze de mantel dichter tegen zich aan om de koude buiten te sluiten.
"Avor, wat moet ik toch doen?" piekerde ze.
Haar lichte ogen keken op naar de kleine, zwarte raaf die het zich vergemakkelijkte op een laaghangende tak.
"Ik kan hier toch niet weg?"
Avor draaide eenmaal met zijn kop, waarna hij zorgvuldig zijn veren waste. Miriana zuchtte.
"Ik weet toch niets van de buitenwerelden af."
Een tweede zucht volgde, waarna ze richting één van de zeven poorten liep. Ze drukte haar hand tegen het onzichtbare, glasachtige oppervlak en een wereld werd zichtbaar.
"Bij Illusen, er zijn zeven werelden. Ik weet toch niet waar ik moet beginnen met zoeken?"
Ze vloekte, waarna ze tegen het oppervlak sloeg. Het beeld verdween meteen. Avor schrok op, maar vloog algauw naar Miriana toe en landde op haar schouder. Hij drukte zijn bevederde kop zachtjes tegen haar wang om haar troost te bieden.

-Cailen-

'Jongeheer Braeden!!!' Cailen reageerde niet. Hij was bezig en wenste aldus niet gestoord te worden.
'CAIL!'
Nu keek hij wel op. Op de steiger stond zijn vader, samen met een van zijn dekzwabbers die hem waarschijnlijk de eerste keer geroepen had.
'Problemen?' vroeg Cailen, na een statige buiging gemaakt te hebben voor zijn vader. De prins van Novick moest behandeld worden als een prins, zelfs door zijn zoon.
'Dat zou ik zo denken ja. De marine van Garad komt met twintig galjoenen onze kant op. Ik vrees dat je reis niet door zal gaan, mijn zoon.' Cailens vader draaide naarstig aan zijn oorring; iets dat hij vaker deed wanneer hij nerveus was.
'Bagger,' zei Cailen nors.
'Pardon?' Zijn vader keek hem waars chuwend aan en Cailen herstelde zich vlug.
'Majesteit, mijn schip is lichter en sneller. Wanneer ik alleen vaar zal ik uit het zicht zijn voor de galjoenen maar de Rots kunnen onderscheiden.' De Rots van Novick was een uitstekende berg gesteente, zo'n vijf zeemijl uit de kust. hij lag pal tegenover de haven en markeerde zo de route voor schippers.
'Je krijgt een half uur. Als je dan niet zeilklaar bent ga je met mij mee.' Cailen keek hoe zijn vader zich omkeerde, drie passen zette, en toen terug liep.
'Je moeder zou geruster zijn als je sowieso met ons mee ging.'
'Pa...' Cailen zuchtte. 'Hoe moet ik een zelfstandig zeevaarder worden als je mijn hand blijft vasthouden?' Om nog maar te zwijgen over de mislukte versierpogingen wanneer meisjes hoorden dat hij nog van zijn vaders goud leefde. Stomme wijven ook...
Vlug ging hij aan de slag met de laatste touwen.
'Laat een extra ton drinkwater aan boord rollen Halwin,' zei hij tegen zijn vaders bediende, zonder hem aan te kijken.

-Sidra-



“Alsjeblieft,” smeekte Sidra “Geef me een beetje van het water, het is het enige wat haar kan redden.”
“Er is niets wat haar kan redden, zelfs het water niet,” antwoordde de Giyana.
“Maar….het moet...Het water kan alles…Waarom is het anders zo heilig?”
“Nee Sidra, je moet begrijpen dat het water ook niet alles kan. Het is misschien moeilijk maar je zult haar moeten laten gaan.”
“Als u het niet doet dan zal ik het zelf moeten doen,” fluisterde Sidra.
“Wat zei je?” vroeg de Giyana
“Niets hoor, niets bijzonders.”

Het was nu een paar dagen geleden dat haar zusje plotseling ernstig ziek was geworden. Sidra had al van alles geprobeerd, maar niets hielp. Het was niet eerlijk, vond Sidra, ouderen werden zonder meer geholpen als ze ziek werden. Maar een kind zo jong als haar zusje niet, het was alsof ze niet telde. Daar Sidra wist dat zijzelf weinig voor haar zusje kon doen, had ze haar stoute schoenen aangetrokken en was ze naar de Giyana gestapt. Deze had net haar laatste hoop ontnomen. Nou ja, niet haar laatste. Er was nog een mogelijkheid. Een laatste weg die ze kon volgen en ze zou het doen ook. Wat de straf ook mocht zijn.

-Sidra-



Ondertussen was Sidra teruggelopen naar haar hut, ze liep de kamer in waar Sari was en voelde aan haar hoofd. Het was net zo warm als toenstraks, geen goed teken. Net zo min de koude rillingen die over Sidra's rug liepen in deze kamer een goed teken waren, het gevoel van een naderende dood. Sidra pakte een beker drinken en zette dat aan haar zusjes lippen, in de hoop dat ze iets van de voedzame drank binnen kon houden. Sidra keek haar nog een keer bezorgd aan en begon toen met spreken.

"Sari, ik moet een paar dagen weg. Ze zullen wel voor je zorgen hoor, maak je maar niet druk. Ik zal zo snel mogelijk terugkomen, als het goed gaat. Zo niet dan spijt het me, heel erg. Ik wil je niet alleen laten, maar ik moet dit doen. Hou vol, oke? Ik zal ervoor zorgen dat alles weer goedkomt, ik beloof het je."

Hierna pakte ze wat spullen, liep Sidra de hut uit en begon ze aan de tocht. Als ze via de rivieren en beekjes zou gaan, bedacht ze zich, kon ze er sneller zijn. De terugweg zou gelukkig sowieso korter zijn, gezien ze dan stroomafwaarts zou gaan. Op zich was het geen lange reis, toch had Sidra het gevoel dat het voor Sari net te lang ging zijn.

Earrigonas liep met zijn hoofd statig geheven door de gangen van het paleis, hij keek zo nu en dan uit het raam en zuchte diep. Hij keek op toen hij voetstappen hoorde "ikkorian" zei hij en hij knikte met een glimlach "Earrigonas" antwoorde hij terug terwijl hij verder met hem liep. Earrigonas zuchte "zo'n mooie dag, en wij zitten binnen"
Ikkorian volgde de blik van zijn vriend. 'wat frisse lucht nemen kan toch geen kwaad?" zei hij terwijl er een kleine uitdagende grijns op zijn draken gezicht kwam. Earrigonas keek op en kreeg ook een lichte grijns op zijn gezicht "Ikkorian, sinds wanneer ben jij degene die mij daar toe aan zet?" Ikkorian grijnsde "Ik volg altijd mijn gevoel, en vandaag zecht mijn gevoel, dat het een mooie dag is voor een ommetje." Earrigonas knikte
"goed genoeg voor mij, laten we gaan." Ikkorian knikte. Earrigonas liep naar één van de enorme openstaande ramen en sprong eruit, hij spreide zijn vleugels en vloog weg. Ikkorian volgde meteen zijn voorbeeld.

Alice keek om zich heen, ze slikte. "dit meen je niet.." stamelde ze. ze liep verder, haar ontvoerders zouden voorlopig toch nog wel buiten kennis zijn. ze keek naar het bos en streek met haar handen langs de bomen. ze schude haar hoofd "Dit is niet waar, niet alweer.. dat kan niet!?" ze slikte en keek om zich heen. ze begon te rennen.
-er zal toch wel ergens een aanknopings punt zijn!?- dacht ze - iets wat ik herken, ik verbeeld me dit vast- ze bleef rennen door het bos langzaam begonnen de bomen verder uit elkaar te staan. ze hoorde water stromen maar bleef rennen. "alsjeblieft laat het niet waar zijn, ik was net weer thuis.." ze keek om zich heen en sloeg een pad in. niets, maar dan ook niets was bekend. zelfs de boomsoorten waren anders, en het gras groeide niet zoals thuis. het water kabbelde anders en de wind had een andere geur. Uit het niets maakte ze een noodstop, recht voor haar was een afgrond. ze spreed haar vleugels toen ze alsnog over de rand viel en keek om zich heen. ze steeg op en bekeek de grond onder zich. geen twijvel mogelijk, maar hoe kon dat gebeuren? en waarom? ze liet zich naar beneden zakken en zakte door haar knieën ze liet haar hoofd hangen. hoe moest ze nu weer thuis komen? ze wou niet weer 15 jaar in een andere wereld dan de hare leven. Er role een traan over haar wang. met haar handen greep ze naar de aarde, aners, het was wederom anders. een druppel viel op de grond. ze keek op standvastig. ze wou niet treuren. wie weet was de weg terug dit keer makkelijker, wie weet moest ze hier wat doen. wie weet was het wel niet haar lot om te blijven waar ze hoorde. misschien hoorde ze daar ook wel niet meer. ze veegde meteen haar tranen weg en stond op. -bovendien, als ik hiet zo blijf zitten overvallen ze me te makkelijk- ze legde haar hand op een zwaard -toch maar goed dat ik die heb meegenomen..- dacht ze. ze keek om zich heen "waar moet ik in hemels naam beginnen.." mompelde ze.ze bond haar haar vast en steeg op, vliegend was ze overal sneller. in een rustig tempo vloog ze verder, ze had werkelijk waar geen idee waar ze was, en met wie ze dit keer te maken zou gaan krijgen. en sterker nog.. hoe zouden ze gaan reageren op haar vleugels. in dewereld waar ze daarvoor was geweest had ze grote problemen kunnen krijgen als ze daar haar vleugels nog had gehad. ze vloog verder terwijl ze over dit alles nadacht.

Earrigonas vloog samen met Ikkorian over de eiland groepen heen. "Al nieuws van S.." begon Ikkorian maar Earrigonas snoerde hem de mond "spreek die naam niet uit, dat opent de oren van luister vinken" Ikkorian knikte begrijpenlijk. "Nog weinig nieuws, volgens mijn moeder houd hij zich schuil in het donker, maar ik geloof er maar weinig van. volgens mij beraamt hij iets." Ikkorian knikte "Laten we eens kijken bij de landdraken, ze hadden een oproep gedaan en nu we toch weg zijn." wederom knikte Ikkorian "goed."
Earrigonas wende af naar het grote land oppervlak waar de landdraken leefden. Ikkorian volgde hem op de voet. statig Lande Earri toen hij daar de kans toe kreeg. Hij keek om zich heen naar de draken en begon rustig zijn ronde te doen. Zoals hij eigenlijk al wel verwacht had staarden sommige hem wat na, gluurders. noemde hij ze dan maar, maar hij kon het ze ook niet kwalijk nemen, hij liep ook wel heel erg opzichtig rond, dat wist hij ook wel. maar zolang zijn moeder regeerde zou hij dat blijven doen. ze had het nu eenmaal graag.

Alice vloog over de bossen en de wateren heen. nergens zag ze een teken van leven, ze had ook geen idee wat voor personen ze kon verwachten. ze zuchte diep. overal waar ze keek waren de vlaktes maar nergens was teken van leven.
Alice vloog verder, ze bleef zo nog wel even verder vliegen tot ze stemmen hoorde. ze keek op en zag wat lopen. wat het was kon ze niet goed zien maar ze besloot maar weer te landen, dan kon ze zich beneden eerst verstoppen om zeker te zijn dat het veilig was om rond te lopen. geruisloos landde ze en ze verschool zich achter een boom.

Ze streek met haar vinger langs Avors snavel.
"Gelukkig ben jij er altijd om te helpen," fluisterde ze tegen de raaf.
Ze liep vastberaden naar een andere poort toe en legde haar hand tegen het oppervlak. Een aangename koude woei haar tegemoet. Ze liet haar blik op een aantal spelonken en stalactieten rusten, waarna haar blik zich vestigde op de waterval die de ingang van de grot afschermde.
"We moeten het erop wagen, Avor" slikte ze, "met hier te blijven vinden we moeder zeker niet."
Ze keek nog even om, naar de andere poorten, waarna ze door het oppervlak heen liep. Het was haar verboden om de buitenwerelden te betreden, maar ze kon niet anders.
"Nood breekt wetten," sprak ze, meer om zichzelf te overtuigen. "De buitenwerelden kunnen niet zonder de binnenwereld, en de binnenwereld niet zonder de hogepriesteres."
Ze keek de kleine grot rond waar ze nu stond. Het was een geschikte plek om het portaal te verstoppen, dat moest ze toegeven, maar het zou nog een ramp gaan worden om veilig en wel op het droge te komen.

Miriana vloekte hardop, terwijl ze stapje voor stapje naar beneden probeerde te klauteren. Verdomme, wat haatte ze water. Vooral wanneer het een waterval betrof dat zich net langs haar rug naar beneden stortte. Avor kraste vanaf een afstand naar haar, terwijl hij cirkelde in de lucht.
"Bij Illusen, ik weet het verdomme," schreeuwde ze naar de ongeduldige raaf.
De rotsen waren spekglad en er waren te weinig takken of boomwortels om te manipuleren met haar aardmagie.
Weer kraste Avor en vloog dichter naar Miriana toe. Hij greep haar mantel vast en trok haar naar achteren.
"Avor, niet doen!" schreeuwde ze in paniek.
Ze probeerde zich vast te klampen aan de rotswand, maar ze verloor haar evenwicht en tuimelde naar beneden.
Hoestend en proestend kwam ze boven water. Avor vergemakkelijkte het zich direct op haar hoofd. Hij waste zijn vleugels zorgvuldig, waarna hij een zacht krasgeluid maakte.
"Ja ja, je wordt bedankt," sneerde Miriana, terwijl ze naar de kant zwom.
Eenmaal aan de kant gekomen, liet ze zich languit in het gras vallen. Avor vloog naar de dichts bijzijnde boom en zette zich op een dikke tak. Met zijn zwarte kraalogen speurde hij de omgeving af, waarna hij terug naar Miriana vloog.
Ze kwam overeind en de raaf ging direct op haar schouder zitten.
"Niemand gezien?" grinnikte ze, terwijl ze de raaf over zijn kop aaide.
Avor streek zijn kop tegen haar wang als antwoord. Miriana stond op, waarna ze richting het dichte struikgewas toeliep. Felrode bessen pronkten met hun schoonheid, maar dat was niet wat haar aandacht getrokken had. Avor was nog te jong om daadwerkelijk zijn omgeving te overzien.
Ze had hem ook niet nodig daarvoor, maar de raaf wilde nu eenmaal graag zijn steentje bijdragen. Iets wat ze enkel kon appreciëren.

-Sidra-



Sidra keek eens om zich heen. Er klopte iets niet, ze wist het zeker. Waar ze nu was leek in de verste verte niet op de weg naar haar doel. Sterker nog, het leek of ze precies de andere kant werd uitgestuurd. Misschien had ze het gewoon bij het verkeerde eind, ze kende de weg nou eenmaal niet zo goed en had daarom het water om hulp gevraagd. Het water had haar deze weg gewezen en het water loog nooit. Of het moest zijn dat iets het van slag maakte. Sidra kon zo gauw even niet bedenken wat dat was. Ze ging nog eens rustig op de bodem van het riviertje zitten waar ze nu was.
Ze sloot haar ogen en probeerde de stroming van het water te voelen. Zachtjes vragend wat de weg was die ze moest volgen. Een vage vraag dat wel, maar als ze te precies was zou ze het water van streek maken. Het zou dan denken dat ze het niet vertrouwde en haar zijn toegang ontzeggen.

Sidra wist het nog precies, toen ze klein was. Het was een hete zomerdag geweest en de zon stond op het hoogste punt. Ze had het water per ongeluk beledigd en dat kon ze merken. Overal waarze kwam, elk poeltje, elk beekje en elk riviertje liet haar er niet in. Om haar heen sprongen de kinderen luidruchtig in het water, genietend van de verkoeling, maar Sidra kon niet meedoen. Elke keer als ze probeerde zelfs maar een teen in het water te steken werd het oppervlak voor haar zo hard als glas. Ze besloot daarom aan de waterkant te gaan zitten, wachtend tot het water haar weer zou toelaten. Dat had lang geduurd, heel de nacht was ze wakker gebleven, zelfs de gehele volgende ochtend zat ze daar op wacht. Het was pas tegen het middaguur, toen ze bijna te verzwakt was om zich nog te bewegen dat het water haar weer toeliet, haar in zijn armen sloot als een lang verloren kind. Toen liet het zich weer van zijn andere kant zien, zijn verzorgende kant. Ze had het niet verdiend, de straf wel, maar de liefde van het water erna niet. Ze had naar haar moeder moeten luisteren, ze had gewoon niet zo afkeurend naar het water moeten kijken om de vele groene algen die erin dreven, al was het maar een seconde, ze had het niet moeten doen. Voortaan paste ze wel beter op.

Plotseling voelde ze dat er iets veranderd was in de stroom, het ging niet meer een kant op maar kwam nu om en om van beide kanten. Het water had haar naar de kust geleid. Sidra voelde meer, ze voelde de aanwezigheid van iets wat hier niet hoorde te zijn. Ze volgde het water wat haar naar de oppervlakte duwde en keek voorzichtig over de waterkant heen. Daar zag ze het. Iets of iemand baande zich een weg door het struikgewas. Wat het was wist ze niet, maar ze wist wel wat het niet was, het was geen Nimwae. Dat betekende dat het hier verkeerd was. Voor het haar kon zien dook ze weer onder en liet het water haar zo leidden dat ze de weg van het ding volgde. Voor even won haar nieuwsgierigheid het van de gedachten aan haar zusje.

Miriana schoof de takken van het struikgewas opzij, maar tot haar verbazing zag ze niks. Haar aardmagie had toch duidelijk iemands aanwezigheid opgemerkt? Haar lippen vertrokken tot een dunne streep, waarna ze zich terug tot Avor wendde.
"We kunnen maar beter verder gaan,' zei ze gespannen. Ze wist dat de buitenwereld anders aanvoelde dan de vertrouwde binnenwereld waar ze leefde - dat haar moeder zo vaak gepredikt - maar de invloeden die zich op haar inwerkten waren vele malen anders, erger dan ze zich had voorgesteld.

Alice keek om en tuurde heel voorzichtig naar de persoon. ze slikte geen vleugels. ze bad Dat ze niet gezien werd, want haar ervaringen vertelde haar dat anders bij voorbaat al als slecht werd gezien. Ze keek nog eens om en vloog omhoog. vanuit de boom keek ze neer. het kraakte even en ze drukte zichzelf tegen de boom hopend dat het niet was opgemerkt.

Earrigonas keek om zich heen en liep rechtstreeks naar de bron van het probleem waarvandaan de oproep ook was gedaan. tot zijn ongenoegen zag hij een enorm bos achter een groep draken die nu met de grond gelijk was gemaakt "allemachtig.." stamelde hij terwijl hij eropaf lief "Prins.." begonnen de draken al terwijl ze voor hem bogen. maar hij keek met stomheid geslagen naar het slachtveld. "heer?" zei Ikkorian nu beleefd in het bijzijn van de anderen. Earrigonas schudde het van zich af. "neem me niet kwalijk" zei hij. "wat is er gebeurd?" "hij was het.." stamelde een vrouw Earri keek haar vragend aan "hij?" de vrouw knikte. Earrigonas knikte terug "ik weet genoeg, tot mijn spijt kan ik nu niets voor Uw allen betekenen, ik zal terug gaan om het nieuws mede te delen en om hulp te sturen voor de weder opbouw." een ander keek hem aan "maar wat als hij terug keert heer?" Earrigonas keek op. "Wat wij allen kunnen doen, hopen op een goede afloop, het spijt me." de draak knikte en Earrigonas steeg op gevolgd door Ikkorian. "allemachtig" begon Earrigonas in de lucht. "Zo vroeg had zelfs ik hem nog niet terug verwacht.."

Kichiro stond in het bos, hij had een cirkel om zich heen getrokken en begon aan een spreuk. hij knielde neer en hield het amulet van zijn ketting in zijn handen. hij sloot zijn ogen en vroeg om beelden, hij moest weten wie hij ooit was geweest. maar het bleef donker, hoewel hij altij slaagde met dit soort spreuken leek zijn verleden wel geblokkeerd door hogere machten. Toch ging hij door, hij moest het minstens nog één keer goed geprobeert hebben voor hij verder kon. Het was niet dat hij zonder niet kon leven, maar het bleef aan hem knagen, zoals de tijd dat doet bij een sterveling. Nog één keer gaf hij alles wat hij had, hij zag een meisje en hij opende zijn ogen, hij leek in een nieuwe wereld te zitten. de wereld van zijn verleden. het meisje speelde en een jongen die hijzelf moest voorstellen van dezelfde jonge leeftijd als het meisje speelde met haar mee. weer kwam die duistere wolk en hij werd terug de realiteit in gezet. Het enige beeld wat hem ooit gelukt was zag hij zo vaak dat hij dit onderhand wel kon dromen. hij zuchte en deed de ketting met het amulet wederom om zijn nek. hij kwam overeind en verbrak de cirkel. zijn mantel sloeg hij om zijn schouders en hij liep weg van deze plek, wie weet moest hij zich overgeven aan het feit dat zijn verleden voorgoed verleden tijd zou blijven, hij moest zich nu echt op de toekomst wenden, zijn toekomst. de toekomst van Kichiro Hirasawa een jonge magiër met veel talent, maar zonder enige kennis van zijn eigen verleden. Het moest dan maar, hij had zijn lot immers alleen maar te aanvaarden, te vaak was hij er al tegen ingegaan. Hij kon niet altijd alles hebben. hij keek om zich heen en deed een cap over zijn hoofd. Zo liep hij verder door het bos.

Toerin Haardos



Om hem heen was het stil. Toerin probeerde zijn broers aan te kijken, maar er was te weinig licht om hun gezichten te kunnen onderscheiden. "Hier is het ook rustig." fluisterde Devrin, zijn oudste broer, na een tijdje. De Haardos-stam had drie paddestoelenvelden in bezit. Toerin en zijn broers maakten rondes om er zeker van te zijn dat niemand hun paddestoelen stal. "Op naar het volgende veld." Ze moesten altijd fluisteren, zodat ze konden horen of er iemand aan kwam. Het geluid van voetstappen kon eindeloos galmen in de gangenstelsels. Toerin hoorde hoe zijn broers wegliepen. Hij moest zich haasten om bij hen te blijven. Met zijn rechterhand volgde hij de geulen in de muur, zoals hij dat altijd deed. Zijn linkerhand speelde gedachteloos met de dobbelstenen in zijn broekzak. Bij het volgende veld zouden ze pauze houden, maar dat zou nog even duren. Toerin voelde hoe de geul bij zijn rechterhand nauwer werd en licht omhoog boog. Op dit punt werd de tunnel lager en moest hij bukken. Voorovergebogen schuifelde hij verder tot hij met een zachte plof tegen Kulnar opbotste, die vlak voor hem had gelopen. "Waarom stoppen we?" wilde Toerin weten. Meteen maanden zijn broers hem met een luid gesis tot stilte. Toerin spitste zijn oren, maar hoorde niets. Devrin blijkbaar wel, want hij fluisterde: "Er is iemand bij ons veld. We rennen er naartoe en maken onderweg zoveel mogelijk lawaai. Daar zullen ze bang van worden en ze zullen vluchten. Kom op." Toerin hoorde hoe wapens uit hun scheden werden gehaald. Hij probeerde zijn eigen bijl van zijn rug te halen, maar hij kon er niet goed bij komen. Hij haalde zijn armen uit zijn mouwen, stak ze aan de onderkant uit zijn vest, draaide het vest een stukje en haalde zijn bijl tevoorschijn. Die moest hij op de grond leggen voordat hij zijn vest weer terug kon draaien en zijn mouwen weer kon vullen met zijn armen. Snel zocht hij met zijn vingers de geul in de wand en rende achter zijn broers aan. Onderweg liet hij een luid gebrul horen, zoals zijn oudste broer had voorgesteld. Zijn hart bonkte in zijn keel van het plezier dat hij erin had en van de spanning voor de strijd. Want hij wist wel dat het daar op uit zou draaien als de dieven niet zouden vluchten. Toerin had al vaker gevochten voor de velden. Hij wist dat hij met zijn broers een sterk team vormde. Met name Devrin en Kulnar waren bedreven met hun bijlen. Attar niet. Toerin zou er op proberen te letten dat hij bij Attar in de buurt bleef om hem te beschermen. Hoewel hij 15 jaar jonger was dan zijn broer voelde Toerin zich verantwoordelijk voor hem.
In het vage licht dat vanuit het veld leek te komen zag hij zijn broers een eind voor hem rennen. Ook zij maakten veel lawaai. Zijn broers waren inmiddels aan het einde van de gang gekomen. Voor hen lag het paddestoelenveld. Toerin vroeg zich af waarom ze daar bleven staan in plaats van naar voren te stormen. Hun veld werd leeggeroofd! Nog voordat Toerin hen bereikte hadden ze zich omgedraaid en kwamen ze in zijn richting gerend. Toerin kon de angst op hun gezichten zien. Hij vertraagde zijn pas en op het moment dat ze langs hem renden probeerde Kulnar hem mee te nemen. Toerin ontweek de armen van zijn broer en rende naar het veld. Hij moest en zou weten wat er daar gebeurde. Toen hij het veld bereikte viel zijn mond open van verbazing.

'Hebbes!' riep Miriana, terwijl ze met haar aardmagie de boom stuurde. In het web van takken hield ze een gevleugeld meisje gekneveld. Vandaar dus dat ze haar in eerste instantie niet zag in de struiken; dat kind kon vliegen.
'Goed,' begon Miriana toen, 'waarom bespioneer je me?' Met een simpel handgebaar beval ze de takken zich iets strakker rond de vleugels van het meisje te wikkelen, waarna ze haar langzaam naar beneden liet komen.

- Cailen -
.

Cailen slaakte een opgeluchte kreet toen er meer licht door de struiken brak. Die vervloekte bramen hadden zijn fijnbewerkte kleding opengehaald. Hij zag eruit als een zwerver. Hij kon een naar uitziende schram op zijn been verbinden met de doek die hij voor zijn oog had gebonden, maar dan zou hij zichzelf benadelen door zich halfblind te maken. Met hernieuwd enthousiasme worstelde hij zich in de richting van het licht, waar het zachte klateren van water hoorbaar werd. Een rivier.
Eenmaal aan de oever liet hij zich op zijn knieën vallen en begon hij gretig handen vol koel, zoet water naar zijn mond te scheppen. Zoiets zuivers had hij nog nooit geproefd, leek het wel.
'Heerlijk.' zei hij tevreden.

-Sidra-



Ze voelde het gelijk, de verandering van het water. De vreemdeling was recht boven haar. Even twijfelde Sidra wat ze moest doen, hij was immers bezig het water te bevuilen met zijn aanrakingen. Toch, het water stond het toe, zo verkeerd kon hij dus niet zijn, ookal wist ze niet of dit een normale reactie van het water was. De laatste vreemdeling die voet op het eiland had gezet was nog van voor haar tijd. Niet zo heel lang voor haar tijd, maar toch wel enige tijd geleden.
Plots wist Sidra wat ze moest doen, ze zette zich af tegen de bodem en ging als een speer door het water, recht op het oppervlak af. Toen ze bovenkwam zwiepte ze snel het haar uit haar gezicht en vroeg ze de vreemdeling: "Wat doe je hier?"

- Cailen -


Cailen wist niet wat hem overkwam. Plotseling schoot een wild beest te midden van een fontein van water omhoog en sloeg iemand hem met een natte dweil in zijn gezicht. De doek viel van zijn oog en het felle zonlicht liet zich de kans niet voorbij gaan om genadeloos in zijn ogen te branden.
Eenmaal hersteld corrigeerde hij zich. Het was een vrouw die uit het water omhoog was gekomen. Een niet onaantrekkelijke ook. De natte dweil moest haar natte haar zijn geweest dat in zijn gezicht was geslagen. Hij wreef nog even het laatste restje water uit zijn ogen. Was ze een schipbreukelinge? Hij had nergens bebouwing gezien, dus hoe kon ze hier anders leven?
'Eh...water drinken?' antwoordde hij op haar vraag. hij merkte dat hij staarde naar haar kleding; strategisch geplaatst zeewier. Hij voelde hoe hij rood werd en trok toen vlug zijn hemd uit.
'Als je je schaamt voor me, mag je deze kleding aantrekken. Arm ding, je kleding is zeker verwoest door de struiken hier? Of tijdens je schipbreuk?' Hij hield het hemd behulpzaam naar haar op, zijn blik voor de beleefdheid afgewend.

-Sidra-



"Ik bedoel wat je hier doet op het eiland. Je hoort hier niet..." zei Sidra, een klein beetje kwaad. "En ook al mijn kleding afkraken, je bent echt erg. Ik ben trots op wat ik draag, daar het mijn volk vertegenwoordigd en ik ga me echt niet verlagen tot het dragen van jouw kleding. Waar heb je het trouwens over? Een schipbreuk? Wat is dat?"
Sidra wilde beledigd wegzwemmen en de vreemdeling aan zijn lot overlaten, maar het water liet haar niet gaan. Het hield haar op deze plek alsof ze iets af te handelen had. Sidra zag echter niet in wat het zou kunnen zijn.
Ze wilde net haar woede afreageren op het water toen ze zich bedacht dat het geen slimme zet zou zijn. Nou jammer dan, dacht ze, voor die vreemdeling. Ze moest ergens haar woede kwijt kunnen, vond ze.

- Cailen -


'Het spijt me...' zei Cailen bedremmeld, zijn hemd weer over zijn spierwitte bovenlichaam aantrekkend en de afgevallen doek als sjerp rond zijn middel knopend. 'Het was niet mijn bedoeling om jou of je volk te beledigen. Ik dacht...ik wist niet dat dit bewoond was.'
Hij dacht aan zijn achtervolgers.
'Misschien moet je je mensen waarschuwen. Ik werd achtervolgd voor ik hier kwam.'

-Sidra-



"Nee natuurlijk wilde je ons niet beledigen, maar je gaat er natuurlijk wel vanuit dat elk eiland dat je niet kent onbewoond is. Alsof jouw beschaving de enige is die mogelijk is. Net zo verkeerd als dat je ervan uitgaat dat hier mensen wonen..." Bij de gedachte aan haar volk moest Sidra weer aan haar zusje denken. "Achtervolgers zei je he? Daar hoeven we ons geen zorgen om te maken, het water beschermd ons wel. Daarnaast ik heb belangrijkere dingen te doen, dus als je het niet erg vind, ik moet weer eens gaan." Dat laatste was eigenlijk meer op het water gericht dan op de vreemdeling.