RPG 1: 'Poorten van Illusie'

-Sidra-

"Helemaal niet vreemd," antwoordde Sidra, terwijl ze hem een klein kusje gaf. "Ik zeg ook niet dat er wat mis is, alleen je buik doet dat wel. Dus misschien moet je maar wat te eten halen..." Ze streek even met een hand over zijn buik. "...en zorgen dat je daarna weer lekker kan liggen?"

- Cailen -
Hij dankte de goden voor het uitvinden van kamerdiensten. Hij hoefde enkel aan een bel te trekken, een kamerjas om te slaan, het kamermeisje te zeggen wat hij wilde hebben, en even later werd de maaltijd zo bij hem afgeleverd. Hij negeerde het ingehouden gegiechel en de blos van het kind, dat een bakvisje van hooguit veertien jaar was. Wat dacht zij nu te weten van waar hij zich zoal mee bezig hield binnen de kamer? Hij gaf haar een fooi om ervoor te zorgen dat ze snel weer opdonderde. Die bemoeizucht ook altijd. Hij miste ergens de geborgenheid van zijn schip, al vond hij deze luxe ook wel wat hebben. Hij sloot de deur en zorgde ervoor dat alle sloten erop zaten, voor hij met het dienblad vol voedsel en drank naar een tafeltje liep en daar alles neerzette. Hij liep met een stuk honingkoek, een glas mede en een stukje chocolade terug naar Sidra, nadat hij zijn honger had gestild met een kop soep die hij binnen een minuut naar binnen werkte, zo graag wilde hij weer bij haar zijn. Hij glipte voorzichtig bij haar onder de lakens en liet haar een beetje van de mede en de honingkoek proeven, voor hij haar de chocolade gaf. 'Hoe vind je het?' vroeg hij hoopvol.

-Sidra-

"Hmmm lekker," zei Sidra. Ze twijfelde of ze moest vermeldden dat die ene slok van de drank maakte dat ze zich een beetje licht en warm in haar hoofd begon te voelen. Ze gokte erop dat het geen kwaad kon. Sterker nog, ze vond het zo lekker dat ze nog een slok nam, erin resulterend dat het warme gevoel ietwat erger werd.

Marx keek toe hoe er gereageerd werd. Hij snapte nu dat vluchten hun overlevingsmanier was. En als ze dat in het water konden, dan zouden ze nu overal kunnen zijn. Nu ze waren weggevlucht kwam zijn aandacht echter op hetgeen wat nu boven hem vloog. Marx keek even schuin omhoog en toen naar achteren. Earrigonas stond achter hem, dus dat kon alleen maar beteken dat Ikkorian nu boven hem vloog. De draak was al de gehele tijd aan het zeuren geweest. Nou ja, dat vermoedde Marx te horen aan diens toon, omdat deze vooral in een vreemde taal was. Nu was hij er echter van overtuigd dat de draak ervoor had gezorgd dat de laatste man verdween. Marx keek terug omhoog. "Heel indrukwekkend," kwam er ijskoud en sarcastisch uit. Marx keek weer terug naar het water en zijn toon was bij de volgende vraag totaal anders. "Kun je zien waar ze heengaan?"

Hij draaide zich om en keek Earrigonas aan. "Ik denk dat we onze tactiek moeten gaan aanpassen. Want dit gaat ons niet helpen." Hij liep enkele passen weg van het water, naar de draakman toe. En snel genoeg zat hij plots op zijn knieen en had een klein flesje tevoorschijn gehaald. Heel voorzichtig liet hij telkens een druppel op de punt van een pijl vallen en wachtte rustig tot deze druppel op de gehele punt was gelopen. Na zijn pijlen behandelde hij ook nog 4 werpenmessen. Marx keek uiteindelijk weer naar Earrigonas. "Tijd om de tactiek te veranderen. Als het kan gaan we achter ze aan, anders hebben we twee opties. Het dorp van de vrouwen zoeken of we gaan terug naar de poel. Hier zijn zeker meerdere bewakers aanwezig. En dit keer ga ik ervoor zorgen dat we een persoon overhouden om mee te spreken." Hij hield even het flesje omhoog. "Dit gif verlamd een persoon totaal. Uiteraard heb ik tegengif om ze weer te wekken als wij wensen te spreken." zei hij simpel alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

- Cailen -
'Niet zo snel!'Cailen nam lachend het glas uit haar handen. 'Je wordt nog ladderzat zo. En dat kan ik niet hebben op een nacht als deze.' Hij kuste haar. 'Wat is het nut van een bruidssuite als er alleen in geslapen wordt?' Hij glunderde. 'Sidraatje, misschien komt er zelfs een kindje van. Ooit.' Hoewel hij sterk betwijfelde of dat binnen nu en een jaar zou gebeuren. Zijn familie was gezegend met de aanleg voor onvruchtbaarheid. Zijn grootvader had er zeven vrouwen voor nodig gehad om in twintig jaar tijd vier zoons te verwekken. Het zou hem niet beter afgaan gezien zijn ouders maar één zoon hadden gekregen. En dan telde je daar het feit bij op dat Sidra geen mens was...
Ach, een leven zonder kinderen was ook leuk. Misschien wel beter. Hij wilde met Sidra de wereld over zeilen en met kleine kinderen ging dat eenvoudigweg niet.

Een gilletje ontsprong aan Alice toen de ijskoude waterdruppel in haar beleving in haar nek viel. Ze zag hoe solor achteruit stapte en omviel. ze wilde hem nog opvangen maar struikelde daarbij over hem heen. ze keek naar Solor die niet meer bij leek te komen. haar gezicht vertrok iets toen nu meer dan alleen haar voeten nat waren. ze sloeg hem op zijn borstkas "dat is niet grappig!" zei ze hoewel ze zelf ook wel moest lachen.

Moira wist dat de zon haar vol haat na zou staren maar het deed haar simpelweg niets. ze was al snel aangekomen en liep door de gangen. Nu ze Jörg niet meer verwachtte te zien vandaag besloot ze het kasteel te verkennen. rustig liep ze de schilderijen bij langs en printte ze elk detail van de ruimte in haar hoofd.

Earrigonas zuchtte toen zijn vriend brulde, hij had al gezegd dat het een water wereld was, al begreep hij Ikkorian zijn gedrag. Hij was een lucht draak, water was zijn zwakte en in tegenstelling tot hem zelf kon hij helemaal niet zwemmen.
Toch hielp deze actie hen niet.
Marx liep naar hem terug "Ik denk dat we onze tactiek moeten gaan aanpassen. Want dit gaat ons niet helpen." zei hij. Marx knielde voor hem neer en begon te werken met een vloeistof. Earrigonas trok meteen zijn neus op toen hij een giftige substansie rook.
Hij was hier tegen, hij was dan ook een stichter van rust en probeerde mensen altijd zo veilig mogelijk te houden. Hij brak nog liever de regels van een ongemanierde leider dan het volk te laten leiden. "ik stel voor op vriendelijke wijze naar het vrouwen dorp te gaan. Nu weten we welke reactie ons waarschijnlijk te wachten staat. maar ik heb vaker zulke volken overgehaald. een volk laten leiden om de daden van hun leider stel ik liever uit." sprak hij rechtvaardig als een prins, wat hij dan ook was.
Een harde knal hoorde ze naast hen Ikkorian was geland en zat in zijn mensen gedaante.

Marx trok even een wenkbrauw omhoog en werd afgeleid door Ikkorian die weer op de grond zat. Gelukkig was deze weer mens geworden. Marx keek Earrigonas weer aan. "En jij denkt dat ik dit ga gebruiken?" zei hij rustig. "Ik heb nu gezien dat dit volk vlucht om te overleven. Schijnbaar zijn vreemdelingen niet gewild en ik vind het dan ook vreemd dat de Giyana mij naar het dorp bracht als dit het geval was. Maar ik ben liever voorbereid. Ik weet van dit volk dat de mannen en vrouwen apart van elkaar leven, dus als er een stel mannen bij het vrouwendorp aankomt weet ik niet hoe er gereageerd wordt. Sommige diersoorten zijn de vrouwen erg verdedigend voor hun jongen. En van dit volk heb ik tot nu toe alleen oudere mannen bij elkaar gezien, geen kinderen. Dus de conclusie luidt dat die bij de vrouwen zijn en dan ga je een onbekend gebied tegemoet. Jullie kunnen wegvliegen in geval van nood. Ik overleef op mijn instinct en voorbereiding. Ik heb niets tegen of met dit volk, maar als ik hier weg wil komen, dan moet ik handelen. En daarbij is schijnbaar een verzet nodig om hulp te kunnen vinden, want de Giyana zal die niet geven." Zijn blik werd echter opeens weer glashard. "En als iedereen weer dreigt te verdwijnen zal er ditmaal een gesprekspartner overblijven of die het wil of niet. Echter is dat natuurlijk de laatste optie." zijn toon was vreemd genoeg heel neutraal en kalm.

Marx keek naar Ikkorian. "Hopelijk heb je vanaf daarboven gezien waar het andere dorp is? Zo niet, dan wil ik graag een beschrijving van dit eiland in de grootte ervan. Want dat kan me een idee geven waar we moeten gaan zoeken. Hoewel ik vrees dat we ergens het water moet doorkruisen, vermijd ik het liever als dat mogelijk is, want dit volk is te goed in het water als ze ons kwaad willen doen. Maar als het niet anders kan, dan krijgen we een korte oefening met naar de overkant te zwemmen." Het laatste was weer op allebei gericht.

Earrigonas knikte, hoewel hij er niets mee had begreep hij Marx zijn punt. hem en Ikkorian zou nogal weinig hen iets raken door hun schubben en hun huid die minstens zo sterk was. maar van Marx kon hij dat niet zeggen. zijn blik werd glashard "En als iedereen weer dreigt te verdwijnen zal er ditmaal een gesprekspartner overblijven of die het wil of niet. Echter is dat natuurlijk de laatste optie." zei hij. Earrigonas zuchtte zacht, hoewel zijn toon kalm en neutraal was waren de woorden voor hem nog steeds niet wat hij hoopte. toch stemde hij hier mee in en knikte hij.

Ikkorian keek op naar Marx, waarom zou hij hem uberhaupt helpen? hij leidde hen immers naar nog meer water. voor hij begon te klagen wierp earrigonas hem een waarschuwende blik toe. "Maar als het niet anders kan, dan krijgen we een korte oefening met naar de overkant te zwemmen." zei marx Ikkorian zijn blik verharde "bekijk het, waarom zou ik gaan zwemmen?" dat hij niet kon zwemmen liet hij achterwege. "heb je nog iets gezien?" vroeg Earrigonas Ikkorian zijn opmerking negerend. Ikkorian stopte zijn handen in zijn broekzak en keek hen vanachter zijn zwart rode haar aan. Vrijwel compleet aan de andere kant van het eiland." hij knikte "die kant op, maar lopend kom je daar nu niet meer voor de avond." sprak hij wat kil, al was die toon meer om zijn wantrouwen aan Marx te tonen.

Marx was opgelucht dat Earrigonas erbij was, want hij vermoedde dat hij met Ikkorian alleen niets zou bereiken. Echter begon hij zich af te vragen wat de relatie tussen de twee was. Want het ontging hem niets dat er een diepere band was dan ze lieten merken. Ikkorian volgde te makkelijk bevelen van Earrigonas. Het kon de band van een goede vriendschap zijn, maar iets zei hij dat er meer achter zat. En daarnaast was er de toon van Ikkorian. Het was overduidelijk dat de draak hem niet vertrouwde.

Vooral bij de melding van zwemmen raakte hij de man of draak. Het enige wat Marx kon bedenken was dat Ikkorian niet kon zwemmen, echter snapte hij dan weer niet de tegenstand bij de ondiepere stromen en de natte ondergrond eerder. Marx draaide even naar de kant die Ikkorian aanduidde. Hij zuchtte, dat zou ze of langs of over het water brengen. Hij keek weer terug en bekeek Ikkorian even. "Wel, zwemmen is misschien noodzakelijk om onze komst te verbergen. Ik denk dat een grote draak in de lucht wel gezien wordt. En mocht je zwemmen een probleem vinden, dan zullen we een zo droog mogelijke route moeten vinden. En ik ben niet van plan om te rusten, tenzij jullie daar behoefte aan hebben."

Voor Ikkorian er de kans toe kreeg had Earrigonas hem met één blik de mond gesnoerd. "wat mij betreft kunnen we nu gelijk doorgaan, al zou een weg met zo weinig mogelijk water zeer op prijs worden gesteld. " zijn puppilen vervormde zich en zijn ogen kregen een vreemde goude gloed. hij glimlachte "ik denk dat we hier wel langs kunnen." sprak hij toen kalm. zijn draken zicht die ook de veranderingen in zijn oog hadden veroorzaakt hadden hem een redelijk droog pd getoond. Ikkorian liep voor de twee uit zonder wat te zeggen als tegen dat hij geen rust nodig had.

-Sidra-

"Vooral ooit," antwoordde Sidra, "Zie je mij al moeder zijn? Mijn familie kennende wordt dat heel gezellig..." De gedachte aan haar haar famillie, haar zusje, maakte dat ze weer even heimwee had, maar ze stopte het snel genoeg weg. Het was vervelend dat de laatste herinnering die ze van haar zusje had, er een was waarin haar zusje zo kalm was geweest, alleen maar omdat ze zo verschrikkelijk ziek was. Hopelijk ging het nu wat beter met haar, ze was immers genezen. Misschien was ze weer terug de opstandeling die ze altijd was geweest, Sari was mogelijk nog erger dan zijzelf. Sari had het altijd nog gedurfd om in de buurt te komen van de wateren waar de mannen waren, daar was Sidra nog net iets te gehoorzaam voor.

Sidra vroeg zich ook af hoe het met haar moeder ging. Ze was zo veranderd sinds ze geen geluk meer had gehad bij het spel. Maar de kans was dan ook zo klein, slecht een paar dagen per jaar kon het goed gaan. Ze wist dat ze eigenlijk niet meer aan haar moeder zou moeten denken, haar moeder had zich de laatste tijd steeds meer van haar afgekeerd. Ze bleef echter wel haar moeder...

Dat deed er momenteel allemaal niet toe, ze zou op andere momenten genoeg tijd hebben om aan haar familie te denken, of aan manieren hoe ze ooit terug zou komen naar het eiland zonder dat de Giyana het wist en het dus gevaar op zou leveren. Sidra zou er alles voor over hebben om Sari nog eenmaal te zien. Nog eenmaal vast te houden en haar te kunnen zeggen waarom ze zo ineens verdwenen was. Sidra was bang voor wat haar zusje momenteel erover kon denken, bang dat ze een totaal verkeerd beeld zou hebben.

Maar, zoals ik al eerder dacht, dacht Sidra, op een toon alsof ze het hardop zei tegen zichzelf, daar moet je momenteel niet aan denken. Een ander moment, een andere plaats, er zal heus nog wel eens iets komen wat zich er perfect voor dienen om hier aan te denken, maar niet het hier en nu. In het hier en nu was ze er voor Cailen. Het woord familie zou dus maar even vermeden moeten worden.
"Je hebt gelijk," zei Sidra, nadat ze de gedachten geheel van zich af had geschud. "Het zou zonde zijn om te gaan slapen.

---

-Giyana-

Terwijl ze nog steeds onderweg was naar de vreemdelingen, altijd leuk als ze niet stil kunnen blijven staan, bedacht ze zich dat ze niet tegen de dorpelingen had gezegd dat Marx wel welkom was en de normale regel niet van toepassing was. Maar ach, zo welkom was hij toch niet echt, niet voor haar tenminste. Het was haar meesteres geweest die even had bepaald dat Giyana aan zijn wensen moest voldoen, niet zijzelf. En het was zijn wens geweest om naar het dorp te gaan, anders had ze hem er niet eens gebracht. Als de dorpelingen weg zouden vluchten, was dat niet haar probleem. Hoe minder contact ze zouden hebben, hoe beter. Ze had haar illusie jaren op weten te houden en ze zou het niet toestaan dat een enkeling ervoor ging zorgen dat alles in het water zou vallen.
De Giyana had Sidra niet voor niets van het eiland verjaagd. En Sari...daar moest ze nu dus een andere oplossing voor gaan vinden. Waarom wilde haar meesteres eigenlijk dat het meisje bleef leven? Zoveel was ze niet waard, toch? Oke, het was momenteel de enige kandidaat die haar zou kunnen vervangen, maar haar meesteres zou toch niet willen dat zij vervangen zou worden. Ze hadden net zo'n goede band met elkaar, die kus had dat mooi bewezen, bedacht Giyana zich. Nee het moest iets anders zijn, maar toch...De Giyana moest voorkomen dat de beslissing van haar meesteres ertoe zou leiden dat zij verstoten zou worden, van haar plaats hier maar ook van het leven. Dat zou namelijk het gevolg zijn ervan. Als zij niet meer de leider van het volk zou zijn en de spreekbuis naar de goden, hoewel ze dat laatste aspect van haar taak de afgelopen paar duizend jaar een beetje vergeten was, per ongeluk natuurlijk, tja, als zij geen taken meer zou zijn, dan was er voor haar geen reden meer om te blijven leven. Dat was het risico van het vak. Of zij ging dood en de best mogelijke opvolger nam haar taken over, of ze werd gedood omdat iemand haar taken over had genomen.
Toch, al die gedachten brachten haar niet dichter bij de reden waarom Sari zo belangrijk was. Natuurlijk ze was op een aparte dag geboren, net als haar zus. De dag dat alle manen op een lijn stonden met elkaar en de zon, dat maakte dan ook dat dat kind haar opvolger zou zijn. Het zou op zich niet zo erg zijn, ergens was de Giyana wel toe aan een beetje rust, maar ze wist dat Sari al haar jaren van werk zo kon vernietigen. Waarom moest die stomme familie van opstandelingen dan ook net de familie zijn met alle door de goden gezegende kinderen? Het leek erop alsof die moeder niet zwanger kon worden als het niet zeker was dat het kind geboren zou worden op een of andere aparte dag, gelukkig had ze ervoor gezorgd dat er geen speciale kinderen meer geboren konden worden bij haar. Een kind van iemand anders had ze zo op kunnen leiden tot een perfecte replica van zichzelf, maar nee....
De goden moesten het weer voor haar verpesten. Waren ze soms tegen haar? Haar meesteres had nooit gezegd dat er wat mis was met haar manier van de dingen organiseren. Oke, ze had ook nooit gezegd dat ze het goed vond, maar haar meesteres had al altijd har gang laten gaan als ze maar deed wat haar opgedragen werd. Haar meesteres hield zelfs de andere goden op afstand voor haar, zodat ze daar nooit problemen van zou krijgen. Al die goden hadden ook zo'n verkeerd beeld hoe een maatschappij eruit hoorde te zien.
De Giyana wist nog wel waar ze haar volk van verlost had, al die mensen die in schijnbare orde maar deden wat ze niet laten konden. Nee, dan kon je beter gewoon gelijk duidelijk zijn dat het leven een grote chaos was en zorgen dat het door regels nog redelijk geordend was. Zeker op het gebied van illusies. Natuurlijk, zij hield haar volk in de illussie dat dit de enige manier van leven was en zij daarom beter waren dan iedereen, wat eigenlijk niet eens zo'n grote illusie was. Maar ze hield ze in ieder geval bevrijd van de grootste illusie die er bestond.

---

-Idleia-

Idleia ontwaakte uit haar oh zo nodige schoonheidsslaapje. Zo en nu moest ze maar eens gaan nadenken over wat ze van plan was. Niet te diep natuurlijk, ze wilde geen rimpels veroorzaken. Ze was iets van plan geweest voor ze besloot dat het bijna te laat zou zijn om haar huid te redden van wallen. Het kostte ook zoveel moeite om er een beetje fatsoenlijk uit te blijven zien, zelfs voor een godin. Idleia keek eens in de spiegel en besloot dat het tijd was weer eens een van haar zeldzaamste potjes crème te pakken, een klein vlekje was zichtbaar vlak naast haar oog, de crème zou ervoor zorgen dat het zo zou verdwijnen als sneeuw voor de zon. Jammer dat de beschaving die het spul had uitgevonden al lang vergaan was, maar ach, als het straks op zou zijn zou ze wel weer een ander middel vinden.
Ze besloot een mooi stukje lippenstift te gebruiken, als ze daarmee bezig was zou het denkproces zo wel op gang komen. Ze had een idee gehad om iets met de poorten te doen, maar ze wist niet wat. Als het zo door zou gaan, zou ze hem nooit verslaan. Voor ze echter daarom in de stress kon raken, pakte ze haar oogschaduw met het extract van maanlicht en deed ze wat op. Daarvan kwam ze altijd tot rust.
Ze pakte haar sieradenkist erbij en besloot dat het vandaag tijd was om wat roods te dragen. Die glazen druppels gevuld met prachtig geconserveerd maagdenbloed stonden bij alles en daarnaast, zo'n helderrode sieraden had niemand anders. Het volk wat ze aan haar geofferd had wist wel wat schoonheid was. Zo jammer dat ze vlak daarna moesten uitsterven om zo hun geheim te bewaren. Ze kon het toch niet hebben dat enige andere godin, of god in sommige gevallen, met dezelfde sieraden rond zou lopen. Ze wierp een blik op haar collectie jurken, vele volken hadden zich ervoor opgeofferd en daar was ze hun dan ook dankbaar voor. Toch, de kleuren begonnen Idleia te vervelen, ze had weer eens wat nieuws nodig.
Het opzoeken van al die dorpen en volkjes kostte haar alleen zoveel energie. Elke keer als ze een poort door moest voelde ze zich jaren ouder en dat kon ze echt niet hebben. Het kwam altijd wel weer goed, ze was niet voor niets een godin, maar toch, als iemand haar op zo'n moment zou zien, ze zou zich doodschamen. Daarom werd het eens tijd dat ze de macht over die irritante gevalletjes kreeg, zodat ze naar hartelust elk dorp op kon zoeken en haar spullen vandaan kon halen zonder nare gevolgen. Tot nu toe wilde Idleia nog wel eens wat langer in eenzelfde wereld blijven, genoegen nemend met alles wat daar vandaan kwam. Maar als in korte tijd vele volken verdwijnen...Het valt zo op. Gelukkig waren er maar weinig die haar er de schuld van gaven, meestal was een andere god of godin de pineut, het lag er maar aan, aan wie ze toevallig hun diensten geschonken hadden.
Toen ze uiteindelijk klaar was, gekleed in een prachtige jurk geweven uit zijdezacht zilverig spinrag, pakte ze haar regenboogkleurige cape, geschonken aan haar door een oh zo aardige draakje en ging ze op pad. Idleia had besloten een van de poorten een bezoekje te brengen, dat wilde zeggen de poort die momenteel het meest verzwakt was en aardig wat personen erdoor had gelaten.

---

-Sari-

Zoals vaker bevond zich op verboden terrein. Ze gaf er niets om, de Giyana kon voor haar part neervallen. Zeker sinds ze haar had proberen wijs te maken dat Sidra verbannen was omdat ze Sari had willen vermoorden. De Giyana had haar verteld dat ze net op tijd bij haar was geweest om het te voorkomen. Sari wist echter dat hert niet zo was. Sidra zou haar nooit wat aandoen. Ze was altijd meer geweest dan slechts een zus, zorgzamer, oplettender.
Hun moeder was zo vaak met zichzelf bezig geweest, dat Sidra had besloten er te zijn voor haar zusje. En daar was Sari haar heel dankbaar voor. Het was zelfs zo erg dat ze op een gegeven moment niet eens meer wist dat of hun echte moeder nog bestond of niet. Sidra had haar verteld dat ze ooit anders was geweest, maar iets had ervoor gezorgd dat ze niets meer met haar kinderen te maken wilde hebben. Ze was zoveel met zichzelf bezig geweest, dat Sari had besloten ook niets meer met haar te maken had willen hebben. Sidra was anders geweest, die had hun moeder nog wel eens opgezocht, soms met succes vaker zonder.
Sari had het vermoedden dat het iets te maken had met het feit dat hun moeder niet meer mee mocht doen aan het spel, niet meer sinds dat zij geboren was. Zij en Sidra zouden haar waarschijnlijk te erg herinneren aan het geluk wat ze gevoeld had in de tijd dat ze het nog wel mocht. Hun moeder had zo graag nog een kind gewild, maar zij en Sidra waren de reden dat ze het nooit meer zou kunnen krijgen en dat zou ze hun kwalijk nemen, dat was wat anderen haar vertelden.
Sidra had het nooit geweten, die was sowieso zo onwetend op dat gebied. Het was grappig, zij, het vijf jaar jongere zusje wist zoveel meer dan haar zus die er zoveel dichterbij zat. Ze vroeg zich af of haar zus nu er wel achter was, of de buitenwereld haar slimmer had gemaakt. Ze zou het nooit weten.

Plots zag ze hoe de groep die ze aan het bespioneren was, er zaten best wel aardige exemplaren tussen, wegschoot. Ze kon alleen net niet zien waarom. Haar nieuwsgierige aard maakte dat ze niet wegging tot ze daarachter was en voorzichtig probeerde ze zich wat te verplaatsen zodat ze om de bomen heen kon kijken. De beste plek om te spioneren was altijd op het land, daar iedereen zich constant in het water bevond. Het enige probleem was, dat de bomen het lastig maakten om iets te zien wat zich net buiten de oorspronkelijke kijkrichting bevond.

ooc: volgens mij heb ik inspi...xD

- Cailen -
'Er is iets dat je dwarszit,' zei Cailen. Hij fronste en ging wat opzij. 'Of niet soms?' Hij keek haar diep in de ogen, alsof hij daar het antwoord kon lezen. 'Heb ik iets verkeerds gezegd?'

-Sidra-

"Nee, schat, helemaal niet," antwoordde Sidra, "mijn gedachten gingen gewoon even de verkeerde kant op. Ik moest gewoon even aan mijn familie denken, aan mijn zusje voornamelijk. Ik mis haar." Ze had besloten dat ze beter gewoon eerlijk kon zijn. "Maar daar is weinig aan te doen, dus vergeet maar wat ik gezegd heb." Glimlachend voegde ze er aan toe: "Misschien kun je me helpen mijn gedachten de juiste richting in te krijgen?"

Op dat moment hoorde Earrigonas een licht geritsel. hij keek op zijn ogen nog altijd vreemd vervormd. Hij zag een meisje staan tussen de bomen al was dat met een normaal oog niet te zien. hij bleef haar kalm aankijken zonder wat te zeggen. hij glimlachte even, niet dat hij verwachte dat ze dat kon zien.

OCC: zo nogal ja x'D
ps. speciaal voor Alina post ik het nog eens >=D

Een gilletje ontsprong aan Alice toen de ijskoude waterdruppel in haar beleving in haar nek viel. Ze zag hoe solor achteruit stapte en omviel. ze wilde hem nog opvangen maar struikelde daarbij over hem heen. ze keek naar Solor die niet meer bij leek te komen. haar gezicht vertrok iets toen nu meer dan alleen haar voeten nat waren. ze sloeg hem op zijn borstkas "dat is niet grappig!" zei ze hoewel ze zelf ook wel moest lachen.

Moira wist dat de zon haar vol haat na zou staren maar het deed haar simpelweg niets. ze was al snel aangekomen en liep door de gangen. Nu ze Jörg niet meer verwachtte te zien vandaag besloot ze het kasteel te verkennen. rustig liep ze de schilderijen bij langs en printte ze elk detail van de ruimte in haar hoofd.

- Cailen -
'Terwijl ik weet dat je intussen aan je familie denkt omdat je heimwee hebt?' Hij schudde zijn hoofd. 'Soms mag je best wel eens over je problemen praten, Sidra. Je hoeft niet altijd zo hard te zijn voor jezelf.' Hij trok de dekens iets meer op. Voor het geld dat hij had neergeteld hadden ze best eens de kachel wat op mogen stoken.

-Sidra-

"Wat moet ik anders?" vroeg Sidra, "Gaan huilen? Het helpt toch niet. Ik krijg haar er toch niet mee terug. Ik zal wel hard voor mezelf moeten zijn, wil ik het kunnen accepteren." Als ik alleen maar even zou kunnen zien hoe het met haar gaat, dat het goed met haar gaat zou ik me zoveel beter voelen, dacht Sidra. Alleen wilde ze daarvoor haar gave niet aanspreken.

---

-Sari-

Uiteindelijk lukte het haar een beter zicht op de situatie te krijgen en ze zag gelijk dat een van de drie personen haar al gezien had. Dat was niet de bedoeling. Sari twijfelde, zou ze weg moeten lopen of niet? Zwemmen was in ieder geval geen optie, de andere nimwae zouden dan zeker weten dat ze de regels gebroken had. Ergens, ergens was ze wel heel nieuwsgierig wie de vreemdelingen waren en wat ze hier kwamen doen. Ze zou er ook wat leuks aan overhouden om aan haar vriendinnen te vertellen waarschijnlijk.

---

-Idleia-

Haar hand gleed over de zijkant van de poort. "Poortje, poortje toch," vroeg ze hardop, alsof het een levend wezen was. "Waarom doe je altijd zo moeilijk als ik het ben en laat je die anderen zo makkelijk door? Vind je me niet lief soms?" Ze stak haar hand door het oppervlak, dat ging nog altijd zo gemakkelijk als eerst. Maar toen ze haar hand wilde terugtrekken voelde ze de tegenstand gelijk. Zoals altijd. Wel alles binnenlaten, maar owee als het weer weg wil. Het lukte Idleia haar hand weer terug te krijgen, al was het met veel moeite. Gelijk controleerde ze of ze er geen gebroken nagels aan over had gehouden. Ze keek eens in een plas op de grond, nee, ook niks in haar gezicht te zien.
Dat was nu waarom zij haar vaste plaats had gevonden in de waterwereld, overal water dus overal spiegels. Ze vroeg zich af hoe de andere goden het uithielden in die binnenwereld, of welke andere wereld dan ook. Maar ja, al die andere goden gaven er dan ook niets om hoe ze eruit zagen. Ze vergaten dat schoonheid een van de beste machtsmiddelen was.
Na een tijdje de poort bestudeerd te hebben, besloot ze dat ze hier niets wijzer zou worden. Misschien dat een van de personen die erdoor gekomen waren haar konden vertellen hoe dat zo makkelijk was gegaan. Idleia was sowieso wel benieuwd hoe de man die ze eerder die dag had gezien, zich vermaakte in dit godvergeten oord. Wat was zijn naam ook alweer? Ach deed er niet toe, als hij nog maar wist wie zij was. Had ze zich eigenlijk wel voorgesteld? Waarschijnlijk niet, maar een uiterlijk als het hare kon nu eenmaal moeilijk vergeten worden, of er nu een naamkaartje aanzat of niet.
Ze vroeg zich af wat hij van dit eiland zou vinden. Zijzelf had er spijt van dat ze de Giyana de vrije hand had gegeven. Al de Nimwae werden zo dom gehouden dat ze niet eens wisten hoe ze fatsoenlijk voor hun uiterlijk moesten zorgen. Nee, het stoppen van de vooruitgang had in zekere zin geleid tot achteruitgang. Als ze iets slimmer waren geweest, hadden ze misschien nog wel een middeltje voor haar uit kunnen vinden, maar zelfs dat stonde de Giyana niet toe. Het werd echt eens tijd voor verandering, alleen zat zijzelf aan bepaalde regels gebonden, zij kon er dus niets aan doen...

- Solor -
Tussen het lachen door probeerde hij haar antwoord te geven. 'Het spijt me, maar ik móest het wel deon. Dat gezicht! Prachtig!' Hij bedaarde langzaam een beetje. 'Ik ben nog nooit iemand tegengekomen die bang is voor een beetje zeewater. Het is zo gezond voor je huid. Beter dan zoet water.' Toen stond hij er bij stil dat ze over hem heen lag en hij werd weer rood als een biet. Het was slecht voor zijn eerbare verstand als ze zo tegen hem aan lag.
---
- Jörg -
Hij dacht erover om weg te finkelen zodra zijn vader even afgeleid raakte, maar daar kreeg hij niet de kans voor. Zelfs toen hij uitermate traag de geschenken uitpakte en er met Erika ellenlange oersaaie discussies over begon te voeren, bleef Madoc rustig afwachten. Zijn vader was al oud, tegen de vijftig, maar slechts het kleinste vlekje grijs bij zijn slapen verraadde die leeftijd. Nog steeds won hij de worstelwedstrijden tijdens de hofspelen in de lente en nog steeds lagen de vrouwen aan zijn voeten. Jörg haatte hem echter. Madoc gaf teveel om zwakkelingen, zoals die diplomaten van Garad, bijvoorbeeld. En zoals Cailen, naar nu ook weer bleek. Wanneer was de laatste keer geweest dat zijn vader de tijd had genomen om hém te spreken?
Uiteindelijk gaf hij zich maar gewonnen. Hoewel hij dit nog een paar uur zou kunnen rekken, wilde hij terug naar Moira. Verdomme,hij had op het punt van een doorbraak gestaan,dat vóelde hij gewoon.
---
- Madoc -
Cailen deed er verdacht lang over om de geschenken te bekijken. Zo bijzonder waren ze nu ook weer niet. een gouden wereldbol, ingekleurd met de schaafsels van verschillende edelstenen, een tafel van oranjehout, een kunstig gegraveerde rapier en een bankstel bekleed met de fijnste katoenen stof. Het was niets voor de knul om zich zo met materiële zaken bezig te houden. Hij fronste zorgelijk, omdat dit hem pijnlijk herinnerde aan het feit dat hij helemaal niet zoveel van de jongen wist als hij dacht. Zelfs de briefwisselingen met zijn moeder waren niet voldoende, naar bleek. Hij dacht aan Ilisa, en aan hoe hij haar verlaten had, haar gekoppeld had aan zijn broer. Hij twijfelde er niet aan dat Conann goed voor haar zorgde, maar toch... Ergens had hij er spijt van, eigenlijk al voor zijn eigen vrouw stierf.
Cailen hield uiteindelijk op het borduursel op de bank te bewonderen en Madoc wenkte hem mee te komen. De jongen leek ergens kwaad op, heel even. Maar toen hij hem zag kijken, glimlachte Cailen weer geruststellend. Er was iets in zijn houding dat Madoc bevreemdde. Het was alsof... Hij zette de gedachte van zich af. Hij werd paranoïde op zijn oude dag. Toch kon hij het niet helpen aan Jörg te denken, en aan wat die op dit moment al niet uit kon spoken. Hij had nog een hartig woordje te wisselen met zijn zoon. Drie schepen verdwenen en niet eens een briefje met waar hij die voor nodig had. Hoe onverantwoordelijk kon hij zijn? Madoc begon de beslissing van zijn vader ten aanzien van de troonopvolging steeds meer te waarderen.
Hij liep met Cailen door de gangen van het kasteel, op zoek naar een kamer die genoeg privacy bood. Dat wat hij te zeggen had, lag hem zwaar op de maag.
---

- Cailen -
'Ik zweer je dat we naar haar teruggaan, Sidra,' zei hij zacht. 'Wanneer mijn vaders soldaten ons vergezellen kan dat gekke mens, die...Gayuna, ons niets maken.' Hij kuste haar en sloeg een arm om haar middel. 'Ik wil niet dat jij je rot voelt. Niet in onze wittebroodsweek. Ik zal Sari daar weghalen voor je, zodat ze bij ons kan wonen, net als jij.'

Alice grinnikte "voor mijn verdediging, als mijn vleugels nat worden verzuip ik al in een rustig meertje als hij diep genoeg is, hoe moet ik dan in hemelsnaam de golven van de zee overwinnen?" Nat was ze nu toch wel, en eigenlijk vond ze het SOlor zijn verdiende loon dat hij nu geen kant op kon. Ze bleef dan ook rustig over hem heenliggen zich er niet van bewust wat dat voor gevolgen kon hebben.

Moira zag Jörg lopen al leek hij haar niet door te hebben, maar voor ze naar hem toe kon komen zag ze hoe een oudere man hem volgde. Ze zette een kalme blik door en besloot het maar zo te laten, de relatie tussen deze twee wist ze niet en ze wilde niets riskeren omdat een fout voor Jörg ook een fout voor haar was op dit moment. en ze hem eigenlijk ook niet wilde zien valen.

Earrigonas zag ergens een twijveling in het meisje maar een overduidelijke nieuwschierigheid. "hallo." sprak hij kalm, ze had hem gezien tegen verwachting in. wellicht zou ze hem vanaf hier ook horen. al wist hij niet zeker of ze hem dan ook zou kunnen verstaan. al had hij daar ook andere manieren voor.

-Sidra-

"Dat zou ik enorm op prijs stellen," zei Sidra en ze gaf hem een kus terug. "Maar het is niet dat ik of jij gevaar loopt, maar Sari. De Giyana heeft me gezworen haar te vermoorden als ik ooit nog terug zou keren.Ik weet niet eens zeker of ze het niet al eerder doet..." Even viel Sidra stil. "Maar goed, dat zijn zorgen voor later, niet nu."

---

-Sari-

Ze zag dat de persoon die haar aankeek iets zei, maar ze hoorde niet helemaal wat. Het was dan ook met een zwaar accent. Als ze een beetje op haar zus had geleken had ze het wel kunnen verstaan waarschijnlijk, Sidra had door haar visioenen veel gezien, maar ook veel gehoord. In zekere zin had dat haar geholpen bekend te raken met vele talen, talen die leken op die van hen dan. Het enige probleem van Sidra was, dacht Sari, dat ze dacht dat het allemaal niet bestond tot ze het in werkelijkheid zou zien. Soms kon Sari best jaloers op haar zijn, zijzelf had niet zo'n gave. Het enige wat zij kon, was maken dat men haar snel vertrouwde en af en toe leek het alsof anderen iets sneller genezen als zij in hun buurt was. Maar voor de rest...Ze was gewoon doodnormaal en saai.

- Solor -
'och, ik ben er toch om je te redden?' Hij deed een poging om te grijnzen, maar de hitte in zijn maag en hoofd beletten hem dat. 'Enneh, Alice? Ik moet nog steeds mijn benen inzwachtelen. misschien eh...zou je me kunnen laten gaan?' Hij keek haar met grote donkere ogen aan, zo smekend mogelijk.
---
- Jörg -
Zodra ze in een ruimte waren die Madoc wel leek te bevallen, sloeg Jörg zijn armen vragend over elkaar. 'Vanwaar al die geheimzinigheid va...varende diplomatenoom van me?' herpakte hij zich vlug. Hij zag de halfopgetrokken wenkbrauw van Madoc en de blik die hem zei dat die titel de stomste was die hij ooit had gehoord. Maar hé, redeneerde Jörg, Cailen moest gewend zijn aan die blik. Hij grijnsde opnieuw oenig.
---
- Madoc -
'De wijn uit deze kelders heeft je geen goed gedaan,' merkte Madoc afkeurend op. 'In al die tijd dat ik je nu hier heb gezien, is er nog geen verstandig of serieus woord uit je gekomen.' Hij keek Cailen streng aan. 'En dat, terwijl ik zeer ernstige zaken met je te bespreken heb. Het gaat over je toekomst,over de troon van Novick en over je afkomst, Cailen. Dat wat ik je nu ga vertellen is staatsgeheim, dus een wat serieuzere houding zou je niet misstaan.'
---
- Cailen -
'Alles wat jou ongelukkig maakt is een zorg voor nu,' sprak hij haar tegen. 'Ik wil je niets dan gelukkig maken. Tenslotte is het mijn schuld dat je van dat eiland weg bent. Als ik niet met jou naar dat meer was gegaan...'

Alice schudde grijnzend haar hoofd, hij had overduidelijk geen verstand over het gewicht van doordrenkte vleugels. ze trok een bedenkelijk gezicht toen hij haar daarna smeekte van hem af te gaan "hm, wellicht maar dankzij jou ben ik nu nat. En ik lig hier wel goed nu we er toch zijn dus vind ik dit daar wel een gepaste straf voor."

Ze sloegen een kamer in. Moira liep rustig door alsof ze nergens op lette en bleef vlak bij de deur staan. voor voorbijgangers leek ze nu zeer geinterreseerd in een schilderij die aan de muur hing, maar vanaf hier hoorde ze alles wat er in de kamer gezegd werd. een grijns verscheen toen het eerste woord wat ze opving 'staatsgeheim' was.

-Sidra-

"Ho...Stop...Niets van dit is jouw schuld, sterker nog, jij bent waarschijnlijk de enige reden dat ik nog leef. Ik was hoe dan ook van dat eiland geschopt, zo hup de zee in en je weet wat de zee tot nu toe voor mij betekent heeft...Als ik niet op jouw schip mee had kunnen reizen..." Sidra bleef even stil, om na te denken hoe ze het beste verder kon gaan. Er was zoveel gebeurd in de afgelopen dagen dat ze niet eens meer wist wat hij al wist en wat niet. "Weet je nog toen je me voor het eerst tegen kwam? Toen was ik al op weg naar die poel, ik moest wel, Sari was stervende en de Giyana wilde haar niet genezen. Ik snapte eerst niet waarom, maar nu wel, het was de Giyana die haar vergiftigde. Zoals ze al meer kinderen vergiftigd heeft. Naar die poel gaan was hoe dan ook reden genoeg om me van het eiland af te kunnen sturen, ik denk op zich dat ze al langer op zoek was naar een geldige reden ervoor. Ze moet me niet, en ik haar ook niet. Ik wist het eigenlijk al toen ik op weg ging, ik wist dat ik er niet goed vanaf zou komen, maar ik moest wel. Ik heb altijd al voor Sari gezorgd, bijna gelijk vanaf dat ze geboren is, vanaf het moment dat onze moeder besloot dat ze ons niet meer wilde zien...Ik kon Sari niet laten stikken. Het voelt nu alleen alsof ik haar heb laten stikken juist door die keuze te maken..."

- Solor -
'Oh, maar het is geen straf...' Wat kon hij de vormen van haar lichaam goed voelen door de laagjes natte kleding heen. 'Het is eerder...' Hij sloeg zijn ogen neer. '...Ongepast.' Hij betrapte zich op de stiekeme gedachte dat hun kleding sneller zou drogen als ze die uit zouden trekken.
Oh, wat wenste hij momenteel dat het water werkelijk ijskoud was.
---
- Cailen -
'Ze redt het wel.' Hij nam Sidra in zijn armen en streelde haar over haar haren. 'Ze moet wel. En anders maak ik eigenhandig dat Ganoyi-mens van kant.' Hij kuste haar lang en intens. 'Ik meen het.'

-Sidra-

"Als je er de kans toe krijgt." antwoordde Sidra, "Waarschijnlijk blijft er te weinig van haar over als ik langs ben geweest..." Ze sloeg haar armen om hem heen en drukte hem wat dichter tegen zich aan. Hij was zo lief voor haar, te lief. Ze was zo dankbaar dat ze hier mocht zijn bij hem. Al die toestanden hadden in ieder geval iets positiefs als gevolg gehad.

- Cailen -
'Ik weet al precies hoe ik het goed ga maken.' Cailen glimlachte naar haar, niet met het vurige verlangen van eerder, maar teder. Hij wilde dat ze wist dat er meer tussen hen was dan alleen de onbedwingbare lust.
'Een beetje plezier, helemaal voor jou alleen. Zonder dat ik er iets voor terug hoef.' Hij masseerde haar schouders en hals, rustig de spieren knedend zonder teveel kracht te zetten. Hij verplaatste de massage naar haar zij en drukte een kusje op haar buik.
'Ik beloof je dat je je zorgen zult vergeten.' zei hij zacht.