RPG 1: 'Poorten van Illusie'

-Sidra-

IK BEN GEEN MENS! De gedachte raasde door haar hoofd, maar ze kon zich net inhouden, ze schreeuwde het net niet uit. Het mocht nog niet bekend zijn. Ze moesten juist denken dat ze niets kon. Toch wel verwonderlijk dat ze dan geen vragen stelden aan haar mens-zijn, gezien de diepte en tijd die ze al onder water zat. Naast het feit dat ze ondanks het water verstaanbaar was. Ach, dacht Sidra, weinig aan te doen als zij zo stom willen zijn.
"Tja," antwoordde ze, hopend dat het sarcasme niet te sterk doorklonk. "Wat zou ik anders kunnen doen?"

Marx dook weg achter de put. Hij wist niet waar zijn reisgenoten waren of dat ze veilig waren. Alles dat hij wist was dat hij in de problemen zat. Toen bleek dat ze werden achtervolgd had hij besloten de achtervolgers een andere kant op te leiden. Dit ging uitstekend tot bleek dat een tweede groep elders in de aantocht was. En Marx had zichzelf naar hen geleid. Rondom hem staken al meerdere pijlen uit de grond en wetende dat er geen optie was om zich over te geven kon hij alleen maar vluchten. Hij wachtte even af en sprong overeind. Geschokt ademde hij opeens in voor hij de pijn voelde. Hij keek naar beneden en zag een pijl door zijn borst steken. Vagelijk besefte hij hoe ironisch het was dat dit het einde was, maar dit werd verdrongen omdat alles zwart om hem heen werd.

Met een schok werd hij wakker. De pijn was bijna ondragelijk en Marx kon niets zien. Zijn hoofd werd erbij nog eens gevuld met een geluid wat hij niet kon plaatsen. Hij trachtte te zien waar hij was, maar duisternis groette hem volledig. Voorzichtig trachtte hij in beweging te komen, maar een pijnscheut in zijn borst deed hem realiseren dat de pijl nog altijd aanwezig was. Marx kon niet begrijpen waarom hij niet dood was, noch kreeg hij een idee waar hij was. Hij lag een langere tijd stil naar de duisternis te staren. Met geen besef van de tijd kon het uren zijn geweest, hoewel minuten waarschijnlijker was, voor hij besefte dat er een zwak schijnsel aanwezig was. Toen hij het zag begon eraan te werken om overeind te komen. Twee keer gleed hij bijna uit in zijn eigen bloed voor hij voldoende evenwicht had om in beweging te komen. Hij strompelde meer voort dan hij liep en de wand naast hem hield hem overeind.

Wederom schrok hij wakker. Marx wist niet hoe het gebeurd was, maar hij lag aan de oever van water. Een poel waarin een waterval uitkwam. Hij herinnerde zich niet hoe hij hier was gekomen of wat er precies gebeurd was na de aanval. Hoewel nog zwak van het bloedverlies, ging hij overeind zitten. Hij had op zijn zij gelegen en nu pas zag hij het object voor hem uitsteken. Verbaasd keek hij naar de pijl. Een teken dat hij niet gedroomd had. Echter voelde hij geen pijn. Het volgende moment viel het hem op dat er geen bloed was. Snel probeerde hij te zien wat er aan de hand was. Met grote ogen keek hij waar de pijl uit zijn lichaam stak. De huid eromheen was dicht en zo glad als het maar kon zijn. En deze sloot perfect tegen de pijl aan. Verbouwereerd keek hij naar de stervormige punt van de pijl. Deze zou enorme schade hebben moeten aanrichten, maar er was geen teken van. Er vloeiden dingen door zijn gedachten die hij niet kon beschrijven op één na. Duizeligheid. Deze nam heel snel toe en voor hij het wist werd alles weer zwart voor zijn ogen. Hij viel terug op zijn zij, met zijn benen nog in de poel.

-Giyana-

Ze had het dus goed gehoord van haar Gadra, dacht de Giyana toen ze het...ding zag. Weer een vreemdeling! Wat was dat toch de laatste tijd? Hing er soms een uithangbord boven haar eiland of iets dergelijks? Een of ander signaal wat aangaf dat iedereen die iets wilde uithalen maar hierheen moest komen? In ieder geval zag dit geval er niet echt uit alsof het zoveel zou kunnen doen.
Ze stuurde de Gadra erop af, voordat ze zelf dichterbij zou komen. De Gadra waren immers vervangbaar, zijzelf, tja, in haar ogen niet echt. Hoewel het natuurlijk jammer zou zijn als ze een van haar speciaal geselecteerde bewaksters zou verliezen. Ach ja, dan was het maar zo, genoeg anderen om uit te kiezen. Wellicht nog betere, maar dat waren vragen voor later.
Toen de Gadra het wezen omsingeld hadden, hun speren erop gericht hadden en het nog niets deed, durfde ze het aan om zelf dichterbij te komen. Op dat moment zag ze hoe dichtbij het wezen bij de poel lag, sterker nog...Hoe durfde hij? Lag hij daar zomaar een beetje te slapen aan de rand van hun meest heilige heiligdom, half erin zelfs? Als het zonder reden binnenstormen op haar eiland door de Giyana nog niet als een ernstige belediging werd gezien, was dit zeker de druppel. Wat was er toch van de wereld geworden sinds ze besloten had zich ervan af te zonderen? Ze had het wel kunnen verwachten, men was toen al egoïstisch, wie was er dan ook zo stom om te hopen dat het ooit beter zou worden?
Er zat niets anders op dan rustig adem te halen, dacht de Giyana, beleefd blijven ookal is iedereen om je heen de regels vergeten. Zelf nooit de slechterik wezen. En bovenal, altijd blijven glimlachen. Ze was zelfs zo aardig om het wezen zelf het moment te laten kiezen om wakker te worden, in de tussentijd dat ze wachtte ging ze maar op een steen zitten.

De geluiden om hem heen begonnen langzaam duidelijk te worden. Hij kreunde even zachtjes toen hij de pijn in zijn hoofd voelde. Het leek alsof iemand met hamer en beitel een beeld aan het bewerken was in zijn hoofd. Marx realiseerde zich maar al te goed dat dit door zijn verwonding kwam. Hij opende even zijn ogen, maar sloot ze gelijk weer omdat het licht zijn hoofdpijn verergerde. Hij greep kreunend naar zijn hoofd en verstarde opeens. Het verblindende licht was net gekomen van iets wat op zijn gezicht reflecteerde. Voorzichtig opende hij een oog en liet het met wat moeite wennen aan het licht. Een speer niet ver van hem vandaan viel als eerste op. Gezien het toch niet zou uitmaken, liet hij zijn hand weer in beweging komen naar zijn hoofd. Hij wreef in zijn ogen alsof het zou helpen om weer beter te kunnen zien. Vervolgens knipperde hij een tijdje met zijn ogen tot hij weer fatsoenlijk kon zien. Hij keek rustig rond en wist dat verzet nutteloos was. Hij zuchtte een keer diep en zag opeens een zesde persoon. Deze zat op een steen en Marx keek haar aan. “Laat me raden. Ik ben ergens waar ik niet mag zijn of is dit een feest om mij meerdere,” hij keek even naar de pijl die door hem stak, “versieringen te geven?” Zijn stem weergaf totaal geen emotie, behalve bij het woord ‘versieringen’. Dat was onderbouwd met een hevige sarcastische toon. Verder maakte hij ook geen een aanstalten om een van zijn wapens te pakken.

-Giyana-

"Hehe, eindelijk eentje die slim is." zei de Giyana. "Je hebt gelijk en ik zou je dan ook vriendelijk willen verzoeken dit eiland per direct te verlaten. En..." De Giyana vergat gelijk wat ze wilde zeggen toen ze twee handen op haar schouders voelde. Zachte handen....
"Tuttuttut," hoorde ze een vrouw zeggen, de vrouw, nee, dit kon niet, dit moest haar verbeelding zijn. "Wat ben je gestrest vandaag. Daar zal ik toch wat aan moeten doen." De handen begonnen haar schouders te masseren en automatisch ging de ademhaling van de Giyana een tikkeltje sneller, onmerkbaar voor omstanders echter.
"Meende je dat nu echt, schat?" ging de vrouw verder, "Hem gelijk van het eiland sturen? wat heeft hij je eigenlijk misdaan?"
"Hij...hij mag hier gewoon niet zijn," antwoordde de Giyana.
"Van wie?"
"Van u, u zei me iedereen hier weg te houden."
"Dus wat zou je doen als ik zei dat je wat gastvrijer zou moeten zijn?"
"Maar...hij..."
De handen hielden op, nee, dat mocht niet, dat was gemeen.
"Nou, wat wilde je zeggen?" vroeg de vrouw.
"Dat ik dan maar wat gastvrijer moet zijn."

---

Het was de juiste keus geweest, dat wist ze gewoon. De situatie tussen Sidra en Cailen kon ze altijd later nog wel oplossen, of bijschaven of wat er dan ook nodig was. Nee, ze had het gelijk gezien, het uiterlijk van de vreemde was niet van deze wereld. En dat kon interessant zijn. Als ze iets later was geweest, was hij misschien al weggestuurd en dat was niet de bedoeling. Dan was het zoeken als naar een speld in de hooiberg, onmogelijk dus.
Nee, wilde ze ooit zorgen dat zij zou winnen, dan moest ze zorgen dat ze informatie had. Informatie die de vreemdeling haar misschien wel kon geven. Gelukkig was de Giyana niet zo standvastig, bij haar althans niet. Als was in haar handen, precies zoals het hoorde te zijn. Zo makkelijk om gebruik van te maken, misbruik zelfs, maar nee, zo erg was ze niet, nog niet.
Ze bracht haar hoofd wat lager en fluisterde in het oor van de Giyana: "Je bent een slimme meid, schat."
Vervolgens richtte ze haar woord op de Gadra, die nog steeds onbewogen stonden. "Nou kom op jullie, hebben jullie de Giyana niet gehoord? Wat gastvrijheid zou zeer gewenst zijn. Dus huphup, weg met jullie speelgoed."
De Gadra leken even te twijfelen, maar volgden toch haar bevel op.

- Solor -
Solor deelde zijn stuk brood met haar, door het doormidden te breken. ‘Je ziet er een stuk gezonder uit dan gisteren.’ Zei hij, om de stilte op te vullen. ‘Ik denk dat we vandaag een stuk verder kunnen komen.’
---
- Jörg -
Na het diner kon hij Erika nergens meer vinden. Dat boeide hem ook geen zier meer. Hij vermaakte zich uitstekend met Moira als zijn gesprekspartner.
‘Het is al laat, hm?’ merkte hij op. ‘Mag ik u uitnodigen om nog een kop thee te drinken in mijn vertrekken? Zo zullen we kunnen praten zonder afgeluisterd te worden.’
---
- Themis -
Het meisje dat door de wachters binnen werd gebracht zag er armoedig uit. Op het amulet na dat ze om haar hals droeg, bezat ze zo te zien niets dan haar kleding van zeewier. Ze haalde haar neus ervoor op. Alleen het allerlaagste deel van haar volk droeg zeewier. Haar hovelingen gaven de voorkeur aan de zijden stoffen die ze buitmaakten op gezonken schepen.
'Ik neem aan dat jij het meisje bent waar mijn gevangene zoveel belang aan hecht?' vroeg ze minachtend. 'Het is me een raadsel hoe een mensenkind zo diep onder water nog in leven kan blijven. Zeg op, wie ben je?'
---
- Cailen -

'Dus... Ik ben hier omdat iemand me levend wil hebben voor een ritueel?' Cailen liet zijn handen over Selya's schouderbladen glijden, wat een zacht gekreun aan haar ontlokte.
'Ja... En hij wil dat je zuiver blijft.'
'Hoe zuiver?' wilde Cailen weten.
'Geen vrouw...ga door sukkel! Geen vrouw mag je bezeten hebben.'
'Waarom niet?' Selya zweeg echter, haar lichaam tegen het zijne, zoet geurend en verleidelijk.
'Ik zeg niets meer.'
'Ik moet de naam weten van de man die op me jaagt.' Cailen hief haar kin op en keek haar aan. Ze was nu als was in zijn handen. Het werd ook wel tijd. Hij begon kramp in zijn kaken en polsen te krijgen van al dat getroetel.
'Die informatie gaat je wat meer kosten dan een kus,prins Cailen.' Selya drukte haar lippen op zijn hals en begon zich een weg naar beneden te kussen. Cailen trok haar met harde hand weer terug naar boven. Even vlamde er iets van woede op, toen kuste hij het weer weg. Hoeveel uren hield hij dit kat-en-muisspelletje nu al vol? Hij voelde hoe ze reageerde op zijn aanrakingen, hoe ze hoe langer hoe gevoeliger leek te worden. Tjonge, Sidra zou nog wat gaan meemaken als hij weer naar boven wist te komen. Eigenlijk dacht hij de hele tijd al aan Sidra. Het was de enige manier voor hem om zich over zijn walging heen te zetten. Het idee dat de lippen die hij nu kuste, meermaals gevoed waren met mensenvlees... Hij sloot zijn ogen en verdiepte de kus nog iets meer.
'Zeg me zijn naam,' drong hij aan.
'Cailen...' fluisterde ze.
'Nee, niet mijn naam, De zijne,' zei hij zacht. Hij manipuleerde haar door de zachte huid van haar zij te strelen, waar ze gevoelig was. Ze zou alles doen om hem niet op te laten houden, dacht hij. Alles.
'Kus me eerst nog wat meer...' smeekte ze hem. Hij onderdrukte een vloek en deed wat ze hem vroeg, het feit negerend dat ze er allebei uitzagen als vogelverschrikkers en ze al minstens twee keer de hele spons over waren gerold. Hij wilde naar zijn boot terug. Hij wilde naar Sidra, om haar alles te vertellen wat hij wist.

-Sidra-

"Sidra. En dat is alles wat je hoeft te weten." antwoordde Sidra. "Nu wil ik graag weten waar je hem gevangen houdt, zodat hij mooi weer naar boven kan met mij, daar waar hij hoort te zijn."
Ze probeerde haar stem zo zeker mogelijk te laten klinken, maar ze begon hoe langer het duurde meer te twijfelen aan haar plan. Als ze zich nu misschien wel een weg erdoorheen gevochten had, was ze er misschien allang geweest. Toch, hoe minder men zou verwachten, hoe beter het zou zijn.

- Themis -
De woorden van het brutale kind deden haar ontsteken in woede.
'En wie ben jij dan wel, dat je me denkt te kunnen bevelen?' Ze knipte met haar vingers, en een van de wachters reikte haar een speer aan. Themis kantelde de speer. Vervolgens stompte ze het kind in haar maag met het botte uiteinde ervan. Het meisje kromp ineen en hapte naar adem.
'Zo. Dat zal je leren je plaats te kennen in mijn paleis.' zei Themis rustig. Toen liet ze het meisje door de wachters ondersteunen, zodat ze haar mee konden voeren.
'Je bent hier voor de prins, hm? Om hem te redden?' Themis lachte geamuseerd. 'Je vergeet twee kleine dingetjes. Om te beginnen, kun je hem onmogelijk op tijd weer naar boven krijgen, zonder dat hij sterft. De afstand is te groot en jouw beentjes kunnen de snelheid van onze staarten niet evenaren.' Ze keek even om naar Sidra en grijnsde. 'En ten tweede, heb ik mijn dochters beloofd dat ze hem mochten hebben om mee te spelen. Hij is al een behoorlijke tijd binnen. Als ik mijn dochters een beetje ken, zal hij tegen deze tijd niet eens meer naar huis willen.' Ze keerde zich weer om en liep wat vlugger door de gangen, Sidra geen blik meer waardig keurend.

Wat zou ze genieten van haar gezicht als ze straks zou zien hoe haar dochters haar man hadden verleid. Het zou gelijk over zijn met de liefde die heer Aegon zo vreesde...
'Mijn dochters zijn mooi, klein meisje. En erg vrouwelijk en beleefd. Ervaren verleidsters ook, bovendien. Ze weten hoe ze het een man naar de zin moeten maken. Weet jij dat ook, klein ding? Wat heb jij hem te bieden van dit alles?'
Ze opende terstond de deur van haar dochters slaapvertrek. Zo te zien kwamen ze net op tijd. Aan niets was te merken dat ze voor een moment woedend was. Selya stond op het punt om haar Ritueel uit te voeren met die jongen. Het was te voelen in de lucht. Later zou ze haar dochter nog eens goed spreken. Maar momenteel...
Ze keek naar Sidra en haar valse hart sprong op van vreugde bij het zien van zoveel lijden, woede en ongeloof. Of dat was in elk geval wat ze erin wilde zien, en het voelde goed.

OOC: dit was in overleg met Emena

-Sidra-

Die speer, dat had ze niet verwacht, het was pijnlijk geweest. Ze wilde laten weten dat ze niet zo gemakkelijk klein te krijgen was na de vernedering, maar ze mocht zich nog niet laten kennen, nog niet. Niet nu ze zo dichtbij was. Ze volgde de vrouw, ervan overtuigd dat ze loog, dat Cailen heus nog wel met haar mee zou willen.

Maar toen ging deur open en wat ze zag maakte dat ze wenste met het andere eind van de speer geraakt te zijn. Sidra moest zich staande houden door tegen de deurpost te leunen, de schok was te groot. Nee, dit kon niet waar zijn, het kon Cailen niet zijn die daar lag, met dat..dat wicht.
Maar het was hem wel. Was dit soms waarom hij had gezegd dat wat zij met zijn tweeën zouden doen verkeerd was? Omdat zij verkeerd was? Omdat hij haar nooit gewild had? Als hij haar wel wilde, zou hij toch nooit met die del zo verstrengeld liggen? Dat wat ze momenteel voor haar ogen zag afspeelde zei genoeg.
Ze voelde hoe de woede in haar begon toe te nemen, zich voegde bij de ingehouden woede die er al zat. Bijna wilde ze zich omdraaien, hem laten stikken, zelf een uitweg laten zoeken als hij dat al wilde. Maar toen bedacht ze zich. Nee, als zij Cailen niet kon krijgen, dan niemand anders. Het kon haar niet schelen wat het zou kosten, maar ze zou Cailen hiervandaan halen. Doen waarvoor ze gekomen was, ookal was haar beweegreden dan veranderd.
Langzaam begon ze het water om zich heen te verzamelen. Er was genoeg water, meer dan genoeg. Nu nog even verzinnen wat ze er precies mee ging doen, wie ze het eerst te grazen ging nemen.

- Cailen -
'Sidra!!' riep hij uit, toen hij uiteindelijk wist los te komen van Selya, die hem met harde hand neergedrukt hield en hem maar bleef kussen. Hij zag de valse blik in haar ogen en doorzag de opzet. Themis keek precies hetzelfde. Ze hadden Sidra met opzet hierheen gelokt zodat...
'Sidra, nee! Het is niet wat je denkt! Ik hou van je!' schreeuwde hij wanhopig toen hij haar afschuw zag. Hij rukte zich los van Selya, ontweek haar graaiende handen en liep naar Sidra toe, klaar om haar te omhelzen. 'Sidra..'

-Sidra-

De woede maakte haar blind en doof voor alles wat haar niet interesseerde, voor alles wat ze niet wilde zien of horen. En momenteel was Cailen zoiets. Toen ze zag dat hij op haar afkwam, hoe durfde hij, luisterde ze niet eens naar wat hij riep. Nee, ze was bezig met iets anders en haar keus was nu snel gemaakt, hij zou de gelukkige zijn die het eerst mocht. Ze stuurde een straal water op hem af, om hem vast te zetten tegen de muur. Vervolgens stuurde ze stralen naar iedereen die te dichtbij kwam in haar ogen. Sidra nam niet eens de tijd om te zien of het goed ging, maar daar gaf ze ook niets om. Het kon haar ook niets schelen dat hier en daar wat sneuvelde. Het enige wat telde, was dat ze hard bezig was om wraak te nemen.

- Cailen -
De lucht werd door de waterstraal uit zijn longen geslagen en een moment lang zweefde hij gewichtsloos door de lucht. Toen sloeg het water hem met verpletterende kracht tegen een wandtapijt aan de muur en hield het hem daar vastgepind. Hij probeerde te schreeuwen baar Sidra, maar ze leek hem niet te horen.
Goede genade!
Beneden hem was er een slachting gaande, zo leek het. Meubels werden in het rond gespoeld alsof het houten scheepjes waren, alles en iedereen omver maaien. Hij kon een gevoel van trots niet vermijden toen Sidra zowel Themis als Selya hun vet gaf. De overige prinsessen vluchtten halsoverkop door een uitgang die Cailen eerder niet had gezien. Het duurde even voor hij doorhad dat het geen uitgang was, maar een gat dat Sidra in de muur had geslagen. Zijn Sidra.
Hij keek haar intens veliefd aan. Ze was hem komen redden! Nu zou alles wel weer goed komen. Themis en Selya lagen uitgeteld op de grond, half begraven onder de meubelstukken en brokken puin. Hij wachtte tot Sidra weer door zou hebben dat hij hier hing.

-Sidra-

Even later zag Sidra wat ze had gedaan, en ze had er geen spijt van. Ze wachtte even, om op adem te komen en draaide zich toen om, om weer terug naar de ingang te lopen. De waterstraal die Cailen gevangen hield liet ze wat verslappen, genoeg om hem van de muur te laten komen, maar niet zoveel dat hij weer helemaal vrij zou zijn. Nee, als hij geketend was had ze meer kans dat hij volgde, gezien hij dan niet anders zou kunnen.
Ze trok hem naar de deuropening maar bedacht zich toen dat hij wel weer boven moest kunnen komen met genoeg lucht. Dus stapte Sidra zelf terug de kamer in en pakte een schaal, welke ze diep genoeg achtte om wat lucht vast te kunnen houden voor de weg naar boven toe. Toen ze weer terug naar de deuropening liep, en daardoor langs de koningin afstapte, boog ze zich eventjes om op haar meest vriendelijke toon te zeggen: "Ik denk dat u zich nu wel beseft een grote fout gemaakt te hebben door me als slechts een mens in te schatten. Als je toevallig wilt weten wat ik wel ben, niet zo heel ver hiervandaan is een eilandje waar de Nimwae leven, een alleraardigst volk. Niet alleen omdat het mijn volk is."
Daarna liep ze weer de deur uit, de gangen in, hopend dat ze de weg terug kon vinden, terwijl ze Cailen meenam op sleeptouw.

- Cailen -
'Lieverd, je kunt me nu wel weer loslaten hoor,' zei Cailen, hoewel hij tegen het plafond praatte momenteel. Hij werd op zijn rug meegesleept door Sidra's waterstraal. Verliefd begon hij te spreken. 'Ik ben zo blij dat ik je nu weer zie. Ik zou je het liefst in mijn armen nemen en...'

-Sidra-

"Jaja, weer loslaten he? En dan ren je er zeker vandoor met een van de vele andere dellen die hier rondlopen?" vroeg Sidra, al was het meer een constatering dan een vraag. "En blij me te zien? Maak dat de katvis wijs. Eerder teleurgesteld dat je onderonsje met dat viswijf vroegtijdig werd afgekapt zeker? En waag het niet me te zeggen dat het niet waar is, ik heb het met mijn eigen ogen gezien dus ontkennen is onmogelijk."
Nu het gevecht voorbij was en de woede langzaam wegzakte, merkte Sidra pas hoe gekwetst ze zich voelde. Toch zou ze er geen traan om laten, dat was hij niet waard.

- Cailen -
'WAT? Nee, Sidra! Je ziet het verkeerd! Ik had geen onderonsje met haar! Ik bedoel...ik kuste haar, ja, maar dat moest ik wel! Ze vertelde me precies wat ik moest weten! Alles wat ik moest weten! Ik heb je straks zoveel te vertellen over...'

-Sidra-

"Over wat? Over hoe gezellig het was met haar? Heeft ze je veel leuks bijgeleerd?" Sidra had er moeite mee kwaad te blijven klinken, maar ze moest wel, wilde ze hem niet laten merken hoe ze zich werkelijk voelde. Plotseling zag ze dat ze aan de rand van het water stond, het water wat naar buiten leidde.
"Weet je," zei Sidra, "Het kan me eigenlijk helemaal niets meer schelen." Ze liet de ketenen los en gooide de schaal naar hem. "Zie maar wat je doet, of je probeert naar boven te gaan of dat je teruggaat naar dat viswijf van je. Ik merk het vanzelf wel."
Na die woorden sprong ze het water in en dook ze onder.

Moira keek op, ze wilde niet te gretig handelen. Hoewel ze graag nog wat Langer bij Jörg zou zijn schudde ze haar hoofd. "Ik dank U zeer maar deze pas ik." sprak ze, hij moest niet denken dat hij haar al had. "Uw jaloerse verloofde zal waarschijnlijk al met haar benen gespreid op U wachten." sprak ze zonder schaamte. ze stond op "Ik dank U voor het maal, maar ik denk dat het beter is dat ik die uilskuikens buiten in het gareel houd, met vier vrouwen op een schip waarvan één nu zonder man vermoed ik dat het al een chaos is." ze sprak het op zo'n toon dat alleen Jörg het zou horen. ze boog lichtelijk "Goedenavond." zei ze nog voordat ze heupwiegend de eetzaal verlate.

Alice nam het brood dankbaar aan. "je ziet er een stuk gezonder uit dan gisteren." Zei solor, een blos onderdrukte ze en ze glimlachte kort. Ze knikte toen Solor over de reis begon, "Al heb ik geen idee hoelang het nu vliegen is naar een volgend eiland, we komen vast een heel stuk verder." even keek ze naar de zee, doodsbenouwd was ze dat hierna geen eiland meer te vinden was, of niet optijd. verdrinken was het laatste wat ze wou maar zodra haar vleugels het water zouden raken zou dat het resultaat zijn.

Earrigonas vloog verderm zijn vriend Ikkorian vloog naast hem mee. hierboven waren ze met zijn tweeen en gedroegen ze zich als gelijken, als vrienden. Bij de andere draken was het prins en soldaat op verzoek van Ikkorian. Earrigonas vond het vaak jammer, maar hij respecteerde de wens van zijn vriend.

OOC: Lisora, prachtige post! **ligt in een deuk**

- Jörg -
Hij keek haar even aan, voor hij in schaterlachen uitbarstte door haar opmerking. De lachstuip was zo erg, dat een paar mensen kennelijk besloten dat hij genoeg had gedronken, want ze leidden hem de zaal uit naar zijn kamers. Hij had niet echt de behoefte gevoeld om te ontkennen wat Moira zei. Een mens moest zich zelf een beeld van hem vormen, en het was de uitdaging die het spel van de verleiding zo mooi maakte. Misschien moest hij wat meer zijn best doen. De grijns bleef op zijn gezicht, zelfs toen hij alleen was op zijn kamer. Ze was hem er eentje. Hoewel Erika vermoedelijk over de kapitein van de wacht heen lag tegen deze tijd, nam hij geen risico. Hij blokkeerde de deur voor alle zekerheid met een laag kastje. Hij wilde niet gestoord worden in zijn nachtrust.
---
- Solor -
Hij zag de vertwijfeling in haar ogen. Ze was bang, besefte hij. Bang dat ze het ook vandaag maar net gingen halen. Of net niet.
'Het komt goed,' zei hij, een arm op haar schouder leggend. Hij durfde haar niet te omhelzen nu Laine hem in de gaten hield. Hij schaamde zich nog teveel voor dat incident van vanmorgen.

---
- Cailen -
Waarom liet ze hem nu alleen? Het was toch duidelijk geweest dat hij had geprobeerd weg te komen van dat kreng? Hij voelde zich verstoten. Waarom greep ze eerst in, om hem vervolgens hier aan zijn lot over te laten? Hij keek naar de schaal. Hoe ging dat kreng hem helpen om onder water... Toen snapte hij het principe. Omgekeerd zou de schaal nog zuurstof kunnen bevatten, en gelijk zou het de druk ook verlagen die het water op hem uitoefende. Dat gaf hem een kans, als hij spaarzaam was. Aan de andere kant... Hoe meer lucht hij zou gebruiken, hoe hoger het waterpeil zou komen te staan. een daarna was hij op zichzelf aangewezen.
'Sidra!?' riep hij vertwijfeld naar het water. Misschien kwam ze nog terug. Hij was toch verdorie haar vriend? Toen dat niet gebeurde, liep hij maar naar het donkere gat dat de uitgang vormde.Hij slikte. Hij had geen zicht daarbeneden. En boven water moest het nog steeds behoorlijk donker zijn.
Zijn keus werd voor hem gemaakt toen plots de lichten van het kasteel leken te vervagen en plaatsmaakten voor een schemerige duisternis. Cailen keek om. Vanuit het niets vormde zich een scheur in een van de muren, waaruit zwart water stroomde. De plas die het maakte breidde zich doelgericht uit in zijn richting. Toen verhief het water zich, en een mannelijke gestalte zonder duidelijke leeftijd, stapte eruit. Doordringende groene ogen keken hem aan vanuit een lijkbleek gezicht.
'Cailen Braeden.' De man strekte een arm naar hem uit. Cailen zag het mes glimmen in de andere hand van de man en wist hoe laat het was. Zonder nog te aarzelen sprong hij de diepte in. Hij hield de schaal zo goed mogelijk ondersteboven, al kon hij niet voorkomen dat er een paar luchtbellen uit ontsnapten. Hij zwom uit het paleis, de open zee in, waar de stroming hem alle kanten op leek te sleuren. Maar het maakte Cailen niet uit waar in zee hij uit zou komen, zolang hij maar boven kwam. Zijn ogen raakten gewend aan het duister en om hem heen zag hij zilveren sirenen cirkelen, niet wetend wat te doen zonder de bevelen van hun koningin. Hun kaken stonden echter warschuwend open, zodat hij goed zicht had op hun tanden. Sommigen likten al smakkend hun lippen af. Als hij verdronk, was hij verloren. Hoog boven hem, haast geslonken tot een stipje, zag hij een vlekje duisternis dat net wat donkerder was dan de rest. Sidra! Hij zwom uit alle macht door, maar al snel moest hij zijn eerste hap lucht uit de schaal nemen. Daardoor steeg het waterpeil in de schaal al bijna voor de helft. Hij zette in paniek wat watermagie in, die hem een meter of tien omhoog liet schieten. Hij had er gelijk spijt van. Hij voelde zich nu zwak en misselijk en...buiten adem. Hij nam de laatste teug kostbare lucht uit de schaal en smeet hem naar beneden, naar de hem achtervolgende sirenen die geduldig wachtten tot hij het bewustzijn zou verliezen. Hij meende ver boven hem een spiegeling, een rimpeling te zien die het wateroppervlak zou kunnen zijn. Mar het kon evengoed een illusie zijn. Hij keek achterom. Het paleis was nog altijd dichterbij, maar lang niet dichtbij genoeg. Kleurige vlekken dansten voro zijn ogen, terwijl hij vermoed trapte met zijn benen. Uiteindelijk hield hij het niet meer. 'SIDRA!' Het woord kwam eruit als één enkele luchtbel die zijn laatste adem met zich meenam. Cailen [probeerde de druk van zijn lichaam om te ademen te weerstaan, omdat hij verloren was zodra zijn longen zich zouden vullen met water. Hij moest, hij zou... Toen werd het hem zwart voor de ogen en zwommen de sirenen hongerig op hem toe.

Moira hoorde Jörg in een enorme lachbui uitbarsten, ze grijnsde licht en liep het kasteel uit, ze zou zonder moeite weer binnen kunnen komen wist ze nu. Ze liep richting het schip toe waar haar vermoedens inderdaad werkelijkheid waren. één van de andere mannen had ondertussen ook het loodje gelegt, de andere twee waren vastgebonden aan het schip terwijl de rest vanhet zoortje zich vermaakte met de vrouwen. Moira zuchtte diep een soepele beweging zorgde ervoor dat het zeewater omhoogschoot en ieder van haar mannen doorweekte. Ze keek doordringend naar het zootje "Ik dacht niet dat dit de bedoeling was, als de wiedeweerga op je post en bind die vrouwen maar vast aan een ander deel van het schip" de bemanning keek geschokt op, allen waren zij onder de wetenschap dat Moira nog niet terug zou keren vanavond, maar dat hadden ze blijkbaar verkeerd ingeschat.
Ze beveelde de mannen het lijk op te laten ruimen en ze naar de slaapvertrekken te laten gaan. al snel was de bemanning voor haar gevlucht en liep ze over het dek heen richting de twee overgebleven prinsen.

Alice keek op, het enigste wat ze deed was knikken. het was goed bedoeld van Solor, maar ze wist niet hoe zeker ze ervan kon zijn dat het goed kwam. zonder nadenken leunde ze wat meer tegen hem aan nu hij zijn arm al om haar heen had geslagen.

"Al enig idee wat we moeten doen om die oorlog te stoppen Eaarigonas?" Vroeg Ikkorian voorzichtig. Earrigonas zuchte en schudde zijn hoofde "hellas n-" hij keek op "Ikkorian kijk uit!" voor hen zweefde een enorme poort in de lucht, Earrigonas besefte zich te laat dat dit een onbekend stuk lucht was. het was al te laat zijn vriend was doordat hij naar hem keek recht in de poort gevlogen. zonder twijvel keerde hij bij om zijn vriend te volgen, hij zou zijn vrienden nooit in de steek laten.
eenmaal door de poort zag hij zijn vriend in menselijke gedaante op de grond liggen. snel veranderde hij ook toen hij merkte dat er voor zo'n enorme draak als hem geen ruimte was. "Ikkorian!?" riep hij geschrokken toen zijn vriend bewegenloos op de grond bleef liggen.

OCC: haha, das mooi zo earrigonas ook niet meer alleen x'D

-Sidra-

Ergens diep in haar zat nog een beetje hoop, een beetje hoop dat haar dwong om te kijken, te zien of Cailen toch niet voor haar gekozen zou hebben. Sidra keek en ze zag hem, hoewel het eerder leek dat hij naar beneden ging dan omhoog. Maar niet uit zichzelf... Sidra zag hoe de Sirenen op hem afzommen, als jagers op hun prooi.
In haar was nog steeds de trots, die haar zei dat ze het hem maar zelf uit moest laten zoeken, dat hij het er zelf naar had gemaakt. Toch, dit zou een te erge straf zijn voor wat hij haar had aangedaan, dit zou ze haar ergste vijand nog niet toewensen en Cailen was niet eens haar vijand. Ze wist wat de Sirenen met hun prooien deden, vaak genoeg had ze beelden gezien van de wezens. Zoals ze van zoveel wezens beelden had gezien, maar ze nooit aannam voor waar of ze niet kon plaatsen, omdat ze het nooit in het echt had gezien.
Sidra zwom zo snel als ze kon terug naar beneden, in de hoop dat ze er eerder zou zijn dan die rotwezens. Nee, ze mochten dit niet van haar winnen, waarom zou ze anders al die moeite gedaan hebben? Ze schoof het willen redden van hem af op haar trots. Ze wilde niet zien dat ze ergens, diep van binnen, nog steeds wel iets in hem zag, nog steeds bang was hem te verliezen omwille van wie hij was en niet omwille van het verliezen van een wedstrijd met de Sirenen.
Toen ze zag dat ze het niet op tijd zou halen, niet met snelheid alleen, besloot ze het water weer te vragen de wezens voor haar weg te jagen, tegenstromen te veroorzaken. Ze zag gelijk hoe de wezens afgeremd werden en voelde hoe, ongevraagd, haar stroom sneller ging. Net op tijd wist ze Cailen vast te pakken en weer omhoog te gaan, allemaal met behulp van het water.
Ze keek naar hem en zag dat hij niet meer ademde. Het kon toch niet te laat zijn? Nee, dat mocht niet... Als echter de eerste lucht die van boven het wateroppervlak zou zijn, dan was het zeker te laat. Ze moest nu iets doen.
Vaag herinnerde ze zich hoe Sari ooit als kleine Nimwae was vergeten dat ze onder water automatisch kon ademen, en daardoor het bewustzijn was verloren. Ook op een plek waar het oppervlak te ver weg was. Ze had toen haar lucht uitgeademd in de mond van haar zusje, wetend dat daar, danwel minder als in normale lucht, genoeg zuurstof in zou zitten om de longen van haar zusje op gang te houden. Hetzelfde zou ze nu bij Cailen moeten doen.
Sidra stopte even, hopend dat de voorsprong op de Sirenen groot genoeg zou zijn en plaatste haar mond over de zijne, ervoor zorgend dat er zo min mogelijk lucht verloren ging. Ze ademde een keer uit, en zwom weer een stukje verder, om dan weer te stoppen en het proces te herhalen. Zo ging ze verder richting het oppervlak, langzamer, maar hopelijk wel iets succesvoller.

Prins Freric keek naar de gehate vrouw die nu op hem en zijn vader af kwam. Hij had inmiddels geen tranen meer over en zijn verdriet had plaatsgemaakt voor een diepe verslagenheid. Zijn broers waren gedood, hun vrouwen verkracht en nog steeds scheen dit niet genoeg te zijn voor de duistere dame.
'Wat wilt u nog van ons? Heeft u ons nog niet genoeg afgenomen?' hoorde hij zijn vader vragen, daarmee precies zijn eigen gedachten verwoordend.
---
- Solor -
Hij deed alsof hij niet merkte dat ze wat dichter tegen hem aan schurkte. Maar óf hij het merkte! Hij had het gevoel alsof hij de hele wereld aankon, zolang zij maar tegen hem aan bleef zitten.
'Prins Laine, mag ik een voorstel doen voor het vliegplan van vandaag?' vroeg hij. 'Als we in totaal acht uur willen vliegen, laten we dan vier uur vliegen in de gekozen richting, en als we dan niets geschikts vinden, laten we dan hier naar terugkeren.'
---
- Cailen -
Hij voelde een verandering in het water en merkte dat hij nog leefde,al was het kantje boord. Een paar armen pakte hem vast en hij wilde de sirene van zich aftrappen, maar zijn lichaam werkte niet mee. Hij was doodop. Toen werd hij gekust, en een stroom lucht verlichtte zijn geteisterde longen. Hij kon weer ademen. Toen het nog eens gebeurde, voelde hij zich weer sterker worden. Bij de derde keer opende hij zijn ogen half. Hij was zo moe... Maar degene die hem vasthield was geen sirene, zag hij tot zijn blijdschap. Het was Sidra. Hij zonk weer weg in bewusteloze toestand, zonder zich zelfs maar af te vragen of het geen waanbeeld was. Van de zeewind die even later over zijn gezicht raasde, was hij zich niet bewust. Zelfs toen zijn hoofd tegen de houten romp van zijn schip sloeg, voelde hij er niets van. Hij sliep vredig, terwijl zijn lichaam zich herstelde.
---

- Aegon -

Hij had de jongen met gemak kunnen doden. Zodra hij doo zijn zelfgemaakte portaal was gestapt, had hij daar voor hem gezeten. Cailen Braeden. Hij had zijn offermes half bedachtzaam getrokken, maar besloten dat het geen zin had om de prins buiten het altaar te doden. Zelfs als hij zijn hart, hoofd en bloed mee terug zou nemen, vermoedde hij dat de bezwering niet zou werken. De levensenerge moest via de oude runen in de poortsteen sijpelen, hadden de oude geschriften hem verteld. Dood bloed bevatte geen energie.
Dus had hij de jongen maar laten gaan.

De sirenen waren minder gelukkig. Ze hadden gefaald. Één enkel wezentje had hen uitgeschakeld en de zwakkelingen lagen nog steeds half onder het puin toen hij de vertekken betrad waar Cailen gevangen had gezeten.
'Heer, spaar mij! Ik zweer dat ik mijn uiterste best heb gedaan om de jongen hier te houden! Het kind was gewoon te machtig en..' Hij kapte haar woorden af met een enkel handgebaar, waarbij een vlaag lucht ontstond die als scherp staal door haar tong sneed. Themis bleef bewonderenswaardig stil toen het bloed uit haar mond gutste en klemde haar handen om haar kaken. Voor Selya had hij een minder genadige straf in petto. Hoe durfde ze het te wagen om zijn offer te bezoedelen? Ondaks het feit dat Cailen nog bruikbaar was voor zijn plannen, had het niet veel gescheeld. En bovendien had het wicht teveel informatie over hem losgelaten. Hij sleurde de prinses mee naar de haaienkooien, waarna hij haar bloed veranderde in dat van een sappige dolfijn, alvorens haar erin te duwen. De haaien waren nog jong en hun kaken waren te klein om haar direct te doden. Vol leedvermaak keek en hoorde hij toe. Zijn humeur werd al iets beter. Nog beter werd het, toen hij het paleis had vernield en alle acht dochters van Themis in hulpeloze mensen had veranderd. Ze zouden verdrinken. Zonder paleis en zonder dochters, zou Themis wel inzien dat ze hem niet nog eens moest falen. Hij gebruikte zijn spiegel om Cailen te bekijken. Zijn Nimwae had hem verstoten. Mooi. Aegon verwachtte niet dat het binnen de eerstvolgende vijftig jaar weer een koppel zou vormen. Schaakmat, blondje, dacht hij over zijn cokllega-godin. Deze ronde heb ik zo goed als gewonnen.

Moira grinnikte grijnzend. "wanneer ik genoeg heb afgenomen dat kies ik zelf wel. Nee van jullie hoef ik niets, ik zocht slechts een schip en die werd mij reeds aan geboden. Ik had jullie willen gebruiken om weg te komen wanneer er dreiging was. maar Nu ik weet daar ook geen last meer van te hebben zijn jullie niet meer van waarde." ze wuifde even met haar hand. toch keek ze de twee aan "Toch kan ik jullie niet in leven laten, wellicht een geschenk. Die vrouwen van jullie krijgen dezelfde behandeling, dus wees gerust. jullie zien jullie broers snel genoeg terug."

Laine keek op naar Solor, hij knikte "dat lijkt me een uitstekend plan." antwoorde hij, hij leek veel op zijn zus ook hij was als de dood te verdrinken al wilde hij het niet laten merken. hij was blij met deze opmerking en glimlachte goedkeurend. Hij zag zijn zusje tegen hem aanzitten, maar eigenlijk was hij SOlor al iets meer gaan vertrouwen. dat nam niet weg dat hij hem nog wou spreken zodra daar de ruimte voor was, gewoon voor de zekerheid.
ALice bleef kalm tegen Solor aan zitten, als ze zo zat voelde het alsof hij haar wel zou beschermen, hoewel ze wist dat hij haar niet voor alles veilig kon houden was dat gevoel voldoende zo te blijven zitten voor zolang het kon.

Earrigonas knielde bij zijn vriend, hij zag dat zijn achterhoofd open lag door de klap die hij had gehad. hij haalde een doek tevoorschijn en begond e wond te verbinden "Ikkorian kom op, word wakker." mompelde hij ondertussen. hij keek om zich heen en zag dat ze niet alleen waren in deze grot.

-Sidra-

Ze liet het water hen nog op het dek helpen en legde Cailen toen neer. Even ging ze nog door met de beademing, tot ze zeker wist dat hij zelf weer ademde. Dat was goed genoeg, dacht Sidra. Nu moest ze weer aan zichzelf denken, vond ze. Ze voelde dat ze even alleen moest zijn, maar vooral ook dat ze het zeewater van zich af zou moeten spoelen. Een probleem bij dat laatste, ze had geen flauw idee waar ze zoet water vandaan moest halen, dan uit de waterzakken die ze er niet voor wilde gebruiken en het bad waarvan ze geen idee had hoe het werkte.
Geen mogelijkheid dus, dacht ze, op dat moment viel haar blik op het eiland waar ze eerder die dag waren geweest. Ze was het al bijna vergeten. Misschien dat ze nog wel een diepere stroom zou vinden, maar anders zou dat kleine stroompje van eerder ook moeten volstaan. Sidra wist echter dat ze niet zomaar weg kon gaan. Ze moest iets van een hint achter laten. Even dacht ze aan het zakje bloemen dat Cailen had meegenomen en even later in de hoek van de kamer had gesmeten, misschien dat het duidelijk genoeg zou zijn. Sidra besloot het maar te halen en naast hem neer te leggen.
Op het eiland volgde ze de weg die ze samen hadden gekapt, zo wist ze tenminste zeker dat ze bij water uit zou komen. Vlak voor ze bij het water was zag ze de plant te staan. De plant waar eerder die dag Cailen bloemen vanaf had geplukt voor haar. Hoe ver weg leek dat moment nu...Ze wilde er niet aan denken. Die Cailen bestond niet meer in haar ogen.
Ze stapte het water in. Heerlijk, zo veel fijner dan het zeewater. Sidra besloot de stroom wat te volgen, hopend dat het haar naar wat dieper water zou brengen. Niet veel later werd haar hoop waarheid, slechts een bochtje verder had ze gevonden wat ze zocht. Een diepe poel begon zich recht voor haar, haar uitnodigend erin te komen zwemmen. Een uitnodiging die ze maar al te graag aannam.
Zodra de vaste grond onder haar voeten verdwenen was, vergat ze alles om zich heen. Ze begon een dans met het water, zoals ze vroeger zo vaak had gedaan. Boven het oppervlak springend, naar de diepte duikend, een kleine stroom volgde haar in alles wat ze deed. Ze draaide rondjes, om haar as maar ook anders. Het was even alsof ze weer gewoon thuis was.

- Jörg -
Hij stond al veel te vroeg op die ochtend. Hij had met Moira afgesproken om tien uur, en dat was nog drie uur verwijderd van nu. Het kasteel leek saai en leeg, hoewel hij er eerst genoegen in had geschept om de kunstschatten in de gangen te taxeren en te besluiten welke hij zou bewaren en welke hij zou verkopen als hij Eirad in handen had. Hij besloot maar naar de eetzaal te gaan, en vond deze gesloten. Veel gasten lagen daar hun roes uit te slapen na het feest dat gisternacht het diner blijkbaar had opgevolgd. Stelletje dronken zwijnen. Jörg haalde minachtend zijn neus voor hn op. Terug in Novick zou zoiets ondenkbaar zijn. Piraten deden niet aan lamzuipen. Je moest immers altijd alert zijn. Teveel mensen hadden een hekel aan het volk.
Jörg zonderde zich maar weer even in zijn kamer af, nadat hij bij de keukens een stevig ontbijt had gehaald. Hij kreeg er nauwelijks iets van weg, zenuwachtig als hij was voor de op handen zijnde ontmoeting met heer Aegon. En voor Moira. De hele nacht had hij van niets anders kunnen dromen dan van haar koele, berekenende schoonheid.
---
- Solor -
'We moeten wel iets hebben om de terugweg min of meer mee te markeren.' zei Solor nadenkend. 'Niet dat ik denk dat jullie scheef vliegen, maar gewoon voor het geval dat we ergens afbuigen...' Hij trok zijn arm met tegenzin van Alice' schouder en stond op. Hij liep naar een boom met merkwaardige ovalen vruchten, die knalgeel waren. 'Als we deze in het water gooien om onze vlucht mee te markeren, vinden we zo het eiland terug.' zei hij. Toen liep hij gretig verder om meer vruchten te verzamelen. Hij zou ze over zakken verdelen, en die zouden dan gedragen kunnen worden door de elfen die nog geen last mee hoefden te torsen.
---
- Cailen -

Hij werd wakker van de hitte. Hij lag op een houten vloer en de zon brandde ongenadig op zijn gezicht. Vloer? Zon? Hij leefde! Cailen schoot overeind, waarbij zijn arm een stoffen buideltje raakte. Twee roze bloemen schoven eruit. Hij inhaleerde hun geur en dacht aan Sidra. Het was hem een raadsel waarom ze hem bijna had laten verdrinken. Kon ze echt zo slecht over hem denken? Had hij niet genoeg laten merken dat hij van haar hield? Niet in de laatste plaats door rekening te houden met haar onwetendheid. Als hij echt had gewild, zo bewees dat incident met Selya wel, had hij haar er zonder meer direct toe kunnen verleiden om met hem het bed te delen. Hij had haar verwend, haar vertroeteld en in de watten gelegd, en als dank daarvoor dacht ze dat hij er met de eerste de beste vis met borsten vandoor zou gaan! Even voelde hij zich naast verstoten ook kwaad. Voor een kind uit een volk van wisselende partners, gedroeg ze zich wel erg jaloers en bezitterig! En dat wantrouwen had hij niet verdiend, laat staan het op een haar na verdrinken. Toch had ze die bloemen voor hem achtergelaten. Hij keek ernaar en kalmeerde weer iets. Misschien vertrouwde ze hem wél. Misschien wist ze dat hij inderdaad van haar hield en hield zij ook van hem. Hij doorzocht het hele schip, maar vond niemand. Toen schoot hem iets te binnen. Zoet water. Ze had zoet water nodig om het zeezout van haar huid te spoelen. Hij keek vertwijfeld naar het eiland. Ze zou daar moeten zijn.
Hij nam geen enkel risico en gebruikte de roeiboot om naar het eiland te varen, intussen zijn zwaard klaar houdend voor eventuele armen die vanuit het water naar hem zouden reiken. Voorlopig zou hij er wel geen zin meer in hebben om in de zee te zwemmen. Rotwijven… De sirenen hadden alles verpest.
Hij volgde het pad door de begroeiing, waar Sidra en hij eerder hadden gelopen. Hij dacht aan de vorige avond terug en een glimlach verscheen even op zijn gezicht. Wat een mooi moment was het geweest toen Sidra hem toestond haar met de olie te bestrijken. En later, in de hut, toen ze had gewild dat hij… Hij kleurde even. Daar moest hij niet aan denken, als hij het met haar bij wilde leggen. Zij dacht misschien nog dat hij wat had gezien in de sirenen. Het laatste wat hij wilde dat ze van hem zou denken, was dat hij als een bronstige stier ieder mooi meisje in bed probeerde te lokken.
Hij kwam bij de plek aan waar ze gisteren in het water hadden gezeten. Tot zijn teleurstelling was ze er niet. Hij wilde net terug het bos in lopen, toen het gespetter van water zijn oren bereikte. Voorzichtig liep hij in de richting van het geluid, verscholen blijvend in het riet langs de oever. Hij had het wel even gehad met onverwachtse waterwezens.