RPG 1: 'Poorten van Illusie'

- Cailen -
'Het klinkt zo wat?' vroeg Cailen toen ze stil viel. 'Sidra?' Hij zag tot zijn verbazing dat ze in slaap viel. Nee! Niet net nu het zo goed ging!
Toen hoorde ook hij het gezang. Het was het mooiste dat hij ooit had gehoord, onaards zacht en melodieus zoet. Alle andere gedachten vervaagden in zijn hoofd, tot enkel het gezang overbleef. Aangelokt door de stemmen, liep hij het dek op, naar de reling van zijn schip. In het water bewogen zilveren vormen. Vrouwen? Hij boog zich iets verder voorover om hen goed te kunnen zien. Hij verlangde ernaar dichter bij dei hemelse zangers te komen...
---

- Solor -
Toen Alice zich vlak naast hem opkrulde wilde Solor haar voorzichtig waarschuwen dat de afstand ongepast was, maar hij had er de puf niet meer voor. En ergens...ergens wilde hij ook dat ze dicht bij hem bleef liggen. Daar was ze veilig.
'Slaap lekker prinses,' mompelde hij geeuwend.
---
- Jörg -
Hij knikte beleefd na haar groet. 'Vrouwe Moira.' Hij nam haar hand en drukte er galant een kus op. 'U ziet er betoverend uit vandaag. Uw echtgenoot mag zich gelukkig prijzen.' Dat laatste zei hij maar uit voorzorg, zodat Erika haar klauwen niet zou uitslaan naar de schoonheid in de zeeblauwe jurk.

Een van de Sirenen schoot het water uit, om de jongen vast te pakken en mee het water in te sleuren. Onderwijl ging het zingen onverstoord door, totdat ze met zijn allen onder water verdwenen. Het uitvoeren van de opdracht was simpel, maar ze hadden ook niet anders verwacht.

-Sidra-

Verward opende ze haar ogen, waar was ze? Ze keek op en besefte zich plotseling dat Cailen weg was. Had ze hem weggejaagd, vroeg Sidra zich af. Wat was er ook alweer gebeurd? Ze dacht even na en herinnerde zich het zingen weer, het oh zo mooie zingen. Het viel haar op dat het was opgehouden. Het zingen was opgehouden en Cailen was weg...Oh nee, dat kon toch niet betekenen dat...Ze sprong overeind en rende het dek op. Het geluid van een kleine plons, als van de staartvin van een vis, bereikte haar oren. Ze rende naar de reling aan de kant van waar ze dacht dat het vandaan kwam en zag nog net hoe een vlek verdween in de diepte. Zou dat soms...Het was de enige aanwijzing die ze had, maar toch, om de aanwijzing te volgen zou ze de zee in moeten en ze wist nog wat dat de vorige keer met haar had gedaan.

- Cailen -
Het ene moment luisterde hij nog vol vervoering naar het hemelse gezang en keek hij gebiologeerd naar de prachtige vrouwen die met hun zilveren huid naar hem lonkten, het andere moment werd hij door twee geschuwde armen overboord getrokken en pijlsnel naar de diepte gesleurd. Hij kreeg niet eens de tijd om naar adem te happen. Hij daalde zo vlug naar de bodem, dat zijn hoofd bonsde van de pijn. Net toen hij het echter niet langer dacht vol te kunnen houden, verminderde de druk. Hij steeg een stukje en tot zijn verbazing brak hij door het wateroppervlak. Even was hij gedesoriënteerd. Hij was zo ver gedaald, dat hij onmogelijk weer boven water kon zijn. En toch kon hij ademen...
Het was duister, alsof hij zich in een onderaardse grot bevond.
Een groen schijnsel verlichtte zwak de ruimte waarin hij en zijn ontvoerdster zich bevonden. Hij voelde zich erg ongemakkelijk bij het voelen van haar lichaam tegen zijn rug en weet dat aan het feit dat hij nog vol verlangen naar zijn Sidra was. Wat wilden deze wezens van hem? Dat ze hem niet wilden doden hadden ze al bewezen. Ze hadden hem tenslotte net zo gemakkelijk kunnen verdrinken. Zijn ogen raakten aan het duister gewend en hij ontwaarde de oever. Na een dwingend duwtje van zijn bewaakster klom hij op de kant, die erg glibberig was. Gelukkig hielp iemand hem een handje door licht te maken. Vanuit het niets verschenen er gloeiende bollen licht, gevangen in een omhulsel dat van parelmoer gemaakt leek.de roze, harde vloer waarop hij stond, was in werkelijkheid de ingang van een gigantische schelp. In de schelp en erdoroheen, liepen gangen die koninklijk aandeden. overal verstrooid lagen goudstukken en andere kostbare schatten. De koepel waarin ze zich bevonden was rond en doorzichtig als glas. Erbuiten kon hij bij het licht allerhande zeewezens zien zwemmen. Cailen was niet stom. Hij telde het feit dat zijn ontvoerders zo betoverend hadden gezongen op bij het feit dat ze half vis waren en dat ze onder water in een paleis leefden. En hij werd doodsbenauwd. Wie eenmaal in handen van de sirenen, had geen hoop meer op een ontsnapping, tenzij zij dat verkozen. En dat was eigenlijk nooit. Er klonk een geluid in een van de gangen en Cailen volgde angstig de loop van een kanaal dat de roze schelpvloer doorgroefde. Door het water kwam een statige vrouw aangezwommen, geflankeerd door prachtig uitgedoste bedienden. Net als de sirenen die hij al had gezien, had ze het bovenlichaam van een vrouw en een vissenstaart. Het verschil zat hem in haar kleding en de vele juwelen die ze droeg. De gouden kroon op haar wiergroene haren suggereerde dat ze een hooggeplaatst iemand was.
Ze hield stil ter hoogte van Cailen en hees zich moeiteloos op de oever, waarna ze Cailen nieuwsgierig bekeek met haar gouden ogen.
'Je bent leuker dan ik verwacht had,' zei ze eenvoudig. Zonder verdere uitleg te geven, ging ze staan. Cailen hield zijn adem in van verbijstering. De vissenstaart spleet open tot er twee magnifiek gevormde benen waren ontstaan, waarop de vrouw naar hem toe liep. Ze was langer dan hem, zag hij meteen.
'Mijn naam is Themis, koningin der Sirenen,' sprak ze rustig, alsof hij hier op een theekransje was in plaats van een gevangene. 'Kom, dan stel ik je voor aan mijn dochters.' Ze liep over het land alsof ze niet anders had gedaan en Cailen volgde haar schoorvoetend het paleis in. Wat kon hij anders? Hij hoopte maar dat ze Sidra niets hadden gedaan.

-Sidra-

Wat was ze toch een egoïst, dacht Sidra bij zichzelf. Cailen was waarschijnlijk in gevaar en zij durfde erover te denken hoe het zeewater slecht voor haar kon zijn? Bij de heilige Sawane, wat was ze een trut. Ze sprong het water in voor de schim helemaal kon verdwijnen, haar twijfels wegwuivend met het argument dat ze er de vorige keer ook niet gelijk van onderuit ging. Ze zette alles op alles om te voorkomen dat ze de schim uit het oog zou verliezen.
Maar het mocht niet baten, het wezen was veel sneller dan haar. Ze was verloren...
Hoewel, Sidra had altijd nog een troef achter de hand: de communicatie met het water. Als ze het water nu eens vroeg haar naar Cailen te leiden? Het moest het weten, het moest gewoon, het was haar enige hoop.
Even voelde ze niets, geen enkele stroming die haar de weg kon wijzen. Sidra begon te twijfelen, was Cailen eigenlijk wel in het water? Of was hij misschien gewoon op het schip, weggegaan van haar omdat ze te vervelend was? Hij had al aangegeven dat ze te ver ging en toch was ze doorgegaan...Misschien moest ze zich gewoon maar omdraaien, eerst heel het schip doorzoeken, desnoods ook het eiland mocht hij daarheen zijn gegaan om haar te ontvluchten. Waarschijnlijk was het ook Cailen geweest die haar zo betoverd had dat ze in slaap was gevallen, hij was immers een tovenaar.
Sidra wilde net weer naar de oppervlakte gaan toen ze iets voelde. Zacht maar duidelijk, koud langsaf haar armen. Het water gaf de richting aan. Cailen was toch wel ergens hier, onder water. En ondertussen had ze weer enkele minuten verspild met onnozel denken. Hoe kon ze zo erg zijn? Wie weet wat er ondertussen gebeurd kon zijn. En terwijl ze daaraan dacht had ze nog geen actie ondernomen, echt de juiste methode, meid, dacht ze bij zichzelf.
Ze begon weer te zwemmen, nu in de richting die de stroom haar aangaf, in de hoop dat het de juiste richting zou zijn. Ze hoopte zo dat al het oponthoud niet te ernstige gevolgen voor Cailen zou hebben, want dan zou ze het zichzelf nooit vergeven.

- Cailen -

Het gehele paleis leek uit parelmoer en schelp gemaakt te zijn, hoewel de wanden glad gepolijst waren en niet langer de vorm van een schelp hadden na het gigantische roze slakkenhuis dat de entree vormde. De architectuur van het bouwwerk leek op niets wat Cailen kende. Parallel aan de wandelgangen liepen kanalen met water, waar zo nu en dan bedienden doorheen zwommen. Lichtgevende parels aan de wanden gaven het geheel een sprookjesachtig - en erg meisjesachtig – aanzien. Cailen begon te denken dat roze en wit de enige kleuren waren die op deze diepte voorkwamen. Hij verwonderde zich over het feit dat alle bewoners van het paleis vrouwelijk waren. Ook op schilderijen, waarvan er zo nu en dan een aan de muur was bevestigd, waren enkel vrouwelijke wezens te zien. Verontrustend. Themis leek zich nauwelijks van hem bewust, zoals ze in haar zilveren gewaden voortschreed, zacht neuriënd en strak voor zich uit kijkend. Haar woorden bleven door zijn hoofd spoken. “Je bent leuker dan ik verwacht had”, wat bedoelde ze daarmee? Ja, dat hij verwacht werd. Maar waarom? Waarom hadden de sirenen hem gevangen genomen?
‘We zijn er, prins Cailen.’ Themis schudde haar groene haren naar achter met een flair die zelfs de beste courtisane van zijn neef Edgar haar niet na zou doen. Cailen was blij dat hij zijn hart aan Sidra was verloren, of hij zou gek worden tussen al deze sierlijke wezens. De ruimte die hij van Themis moest betreden was pastelblauw van kleur, godzijdank, en de ruwe muren leken uit koraal gehouwen. Overal waren meubels geplaatst die hem vaag aan sofa’s en bedden deden denken.
‘Dit zijn de slaapvertrekken van mijn dochters. Wacht hier, dan zal ik ze halen.’ Themis wachtte niet op antwoord, maar liep eenvoudig weg. Cailen dacht er even over om te ontsnappen, maar liet het idee ook meteen weer varen. Waarheen kon hij immers gaan? Hij maakte zich geen illusies. Hij bevond zich op grote diepte, in het gezelschap van misschien wel honderd gewapende sirenen, en de enige uitweg was terugzwemmen door enkele tientallen, misschien zelfs honderden meters water. Dus bleef hij maar staan.
---
- Themis -

Koningin Themis liep naar het gedeelte van het paleis waar haar dochters hun vrije tijd voornamelijk doorbrachten met zingen en spelen. Ze glimlachte zoals het een trotse moeder betaamde. Haar dochters waren stuk voor stuk prachtig om te zien en bezaten de fijnste kwaliteiten. Allen waren bekwaam in de krijgskunst en de politiek. Wie van hen haar ook op zou volgen, ze zou een goede Koningin zijn. Met de komst van Cailen, zouden ze misschien iets hebben om hun gedachten even mee te verzetten, dacht Themis. Een leven in het paleis kon soms best saai zijn. Ze verzamelde haar dochters om zich heen, voor ze hen toesprak.
‘Lieve meisjes van me, ik heb vandaag een leuke verrassing voor jullie geregeld in het slaapvertrek.’ Een paar verrukte kreetjes steeg op en enkelen van hen dreigden al de waterkanalen in te glippen, maar Themis riep hen streng tot de orde. ‘Voor jullie jezelf op hem uitleven, wil ik één ding duidelijk stellen.’ De opgewonden kreetjes werden enthousiaster en Themis wachtte even tot haar dochters zouden bedaren.
‘Een mán! Er is een man in het paleis!’
‘Is hij knap?’
‘Mogen we hem hebben? Ah toe?’
‘Het is zo lang geleden, moeder…’
Niemand van jullie, maar dan ook helemaal niemand, mag haar Ritueel met hem uitvoeren!’ brak Themis hen kordaat af. ‘Ben ik duidelijk?’ gemor en geklaag was het antwoord op haar bevel. De brutaalste van de negen ging uitdagend voor haar moeder staan.
‘En waarom dan wel niet? Wie heeft meer recht op de genoegens die een man ons kan bieden, dan wij? We wachten nu al maanden, moeder! Nu maakt u ons blij met een dode rog!’
‘Selya, bedaar, alsjeblieft. Als het aan mij lag, zou hij jullie speeltje zijn tot jullie hem beu zouden worden en hem wilden verteren. Helaas is er een hogere macht die de jongen levend en intact wil hebben. Ik wil jullie vragen om goed op hem te letten, want de prins is..’
‘De prins?! Het is een prins?!’ de opgewonden kreetjes en giechels keerden weer terug en Themis wreef even met haar knokkels over haar pijnlijk kloppende slapen.
‘…Zoals ik dus wilde zeggen…’ onderbrak ze haar dochters, die prompt stilvielen, ‘De prins is van onschatbare waarde zolang hij zijn reinheid nog niet aan een van jullie losbollen verloren heeft. Als jullie je niet in kunnen houden, zal de wraak van Heer Aegon verschrikkelijk zijn! Laat dit dus een goede test voor jullie zijn. De jongen verblijft in jullie kamers, en het is de bedoeling dat jullie hem zijn jongeling-zijn niet afnemen.’
‘Maar moeder, dat is gemeen!’
‘Wat een kwelling!’
‘Mogen we wel aan hem voelen?’
‘Themis keek de laatste spreekster bedenkelijk aan.’ Het meisje schrok en bloosde. ‘Nou goed dan, zolang je je maar gedraagt. Een prins, al is het een landloper, hoor je met respect te behandelen. Laat zien dat jullie opgevoede prinsessen zijn en geen hitsige meerminnen.’
De prinsessen reageerden geschokt op die laatste belediging en Themis glimlachte. Ze zouden de jongen wel heel laten. Cailen zou een gast voor hen zijn die het aan niets zou ontbreken. Ze ging terug naar de slaapvertrekken, met haar dochters op de hielen.


OOC: ik vermoed dat Cailen in een soort droom beland is voor zijn gevoel Mep me als ik nog gemener word tegenover Sidra xD

"slaap lekker prinses" zei SOlor, maar het dron al niet meer door tot Alice, ze was al ver weggedoezeld in een diepe slaap.

Hoewel Moira nooit intresse had getoond in een man en dus ook geen echtgenoot had besloot ze er wat uitdagend op in te gaan om zijn reactie te pijlen "Dat is hij zeker heer, En het spijt hem dan ook zeer dat hij niet aanwezig kan zijn. Hij is opgehouden door zijn werk." nogmaals boog ze licht en nam ze plaatst naast Jörg. vanuit haar ooghoeken keek ze met licht sluwe blik naar Erika.

Earrigonas (ja ik blaas maar weer eens leven in die draak x3) vloog door de lucht van land tot land, zijn ronde had hij al gehad maar hij wou even uitwaaien. Soms leek zijn leven eentonig totdat hij eraan herrinerd werd welke oorlog hen boven het hoofd hing. Een oorlog die niet alleen veel draken zou kosten maar ook de menselijkere wezens, die hen zagen als een mythe. Soms waarde hij daar rond tussen de mensen, in zijn menselijke gedaante wel te verstaan. om Roddels op te pikken, vriendschappen te sluiten. maar vooral om ze te leren kennen zodat hij iets kon verzinnen om deze weerloze soort tegen hun oorlog te beschermen.

-Sidra-

De stroming voerde haar steeds dieper, steeds verder weg van het oppervlak. Sidra begon zich af te vragen of het wel mogelijk was dat hij zo ver van het oppervlak vandaan nog kon leven. Zijn kon onder water ademen, daar was ze een waterwezen voor, boven water was haar amulet haar toegang tot zuurstof. Maar ze wist dat Cailen een landwezen was, een wezen wat de lucht boven de grond nodig had en ze had geen amulet bij hem gezien wat ervoor zou kunnen zorgen dat hij onder water kon ademen. Ze begon de moed haast te verliezen.
En toen stopte de stroming. Zo maar, opeens. Was het water het soms beu haar te helpen? Had ze teveel gevraagd? NEE! Dat kon niet, dat mocht niet. Het was ongehoord. Waarom zou het water haar geholpen hebben om haar nu zomaar opeens te laten stikken? Waarom zou het zo gemeen zijn? Omdat zeewater misschien anders was dan zoet water? Zou het zoveel schelen in karakter. Sidra voelde zich kwaad worden op het water, bijna zou ze tegen het water tekeer zijn gegaan, toen ze iets zag bewegen in haar ooghoeken.
Ze keek om de rots die haar zicht versperde heen en zag twee vrouwen. Nou ja vrouwen, ze leken vrouwen vanboven, maar vanonder waren het vissen. Ze zwommen rondjes, alsof ze iets aan het bewaken waren. Sidra probeerde voorzichtig verder te kijken, maar het leek alsof de vrouwen iets doorhadden, ze keken net iets te vaak haar richting uit. Gelukkig had ze tot nu toe op tijd achter de rots terug kunnen schieten. De vrouwen zagen er niet uit alsof ze haar een vriendelijk welkom gingen geven.
Achter de vrouwen bevond zich een donkere vlek, als de ingang van een grot. Sidra had het idee dat het de bedoeling was dat ze daar terecht zou komen, maar hoe? De afstand was te ver om erop te gokken dat ze zomaar even naar binnen kon zwemmen zonder gezien te worden. Kon het nou niet gewoon wat makkelijker zijn, vroeg ze zich af.
Ze voelde hoe het water plotseling aan haar trok. Wat wil het nu weer? Ze keek in de richting waar het water wilde dat ze heenging en zag een tweede kleine rots, groot genoeg om achter te zitten. Ze volgde het water en kwam precies op tijd aan, had ze langer geaarzeld dan had ze nu problemen gehad. Zo leidde het water haar verder, steeds dichter naar de grot toe. De laatste rots kwam, nu moest ze nog het stuk van daar naar de ingang overbruggen.
Sidra hield de twee wachters nauwlettend in de gaten, op het moment dat ze op een behoorlijke afstand zaten allebei een andere kant opkeken, waagde ze het erop. Ze zwom zo snel als ze kon naar de grot en toen...Was ze binnen. Dit was te gemakkelijk gegaan, dacht ze even, er moet nog een obstakel zijn. Voor die gedachte zich echter kon nestelen, wuifde Sidra hem weg en ze zwom verder de grot in, verder de diepte in.

- Jörg -
Hij begon dit spelletje leuk te vinden. Hoe graag zou hij alleen dineren met Moira, zodner dat onhebbelijk jaloerse kreng naast hem. Nu greep Erika zijn arm weer vast. Hij hield met moeite de ontspannen glimlach vast naar Moira. 'Wat jammer nu. Ik weet hoe graag hij hierbij aanwezig had willen zijn.' Hij keerde zich naar Erika. 'Als je me nog steviger vasthoudt, zullen ze ons los moeten branden.'
Erika bleef vasthouden, een vuile blik op Moira werpend.
---
- Solor -
Wat was ze lief als ze sliep. Solor voelde een heimwee in zijn hart die hij vergeten dacht te zijn. Helena was ook zo mooi geweest als ze sliep. Hoewel ze slechts een paar weken getrouwd waren geweest, had Solor toch veel van haar gehouden. Hij keek nog wat langer naar Alice. Het gevoel wat hij kreeg als hij naar de elf keek, was totaal anders. Het was geen vriendschap. Wat hij voro Alice voelde was sterker dan wat hij ooit voor Helena had gevoeld, hoezeer het hem ook speet. Daarom was het des te beter dat hij afstand hield van de prinses. Hij zou zijn hart niet nog een keer gebroken laten worden. Met deze trieste gedachten viel hij in slaap.
---
- Cailen -

Themis keerde terug, zag hij, met een horde jonge vrouwen in haar kielzog. De jongste van hen leek ongeveer van Sidra's leeftijd te zijn, de oudste was misschien iets ouder dan hijzelf. Allemaal keken ze hem met verwondering en hebberige ogen aan. Cailen deinsde iets terug, tot hij een bank achter zich voelde. vanuit zijn ooghoeken keek hij of er niet ergens een wapen lag.
'Prins Cailen, dit zijn mijn dochters. Zolang je hier verblijft, zullen ze je bedienen en verzorgen. Het zal je aan niets ontbreken.' De dochters van Themis haastten zich naar voren en maakten een kniebuiging voor Cailen, terwijl hun moeder hun namen noemde. Toen stortten ze zich op hem als bijen op een bloemenveld. Ze raakten hem niet aan, maar stonden om hem heen. Ze lieten hem maar niet los met hun ogen, die hem van top tot teen opnamen. Cailen raakte licht in paniek toen hij zag dat Themis vertrok. Ging ze hem alleen laten met deze hormoongestuurde giecheltutten?
'U bent erg knap, prins Cailen,' merkte een van de Sirenen op. Ze sloeg verleidelijk haar ogen neer en haalde een slanke hand door haar lange blonde haar. Cailen slikte. 'Waarom ben ik hier?'
De meisjes leken het leuk te vinden, alsof zij iets wisten wat hij niet wist.
'We weten waarom je hier zit,' zei een van de oudere meisjes, 'maar we zeggen niet zomaar alles.'
'Als je een antwoord wilt, lieve jongen, zul je ons wel wat terug moeten geven hoor,' zei een andere.
'Wat dan? Ik weet niet of jullie het doorhebben, maar ik ben hier zonder ook maar één munt op zak heen gebracht.'
'Een kus, mijn prins,' zei de voorste van de sirenen. Ze had dezelfde groenblauwe ogen als zijn Sidra. Haar glimlach was werkelijk betoverend. 'Een kus is alles wat ik verlang voor het hele verhaal van je gevangenneming.'
'Maar Selya, moeder heeft ons toch gezegd dat we niet...'
'Sssst, Thora! Moeder heeft ons niet verboden hem te kussen!'
Verboden te kussen? wat voor plaats was dit?
'Het spijt me dames, maar ik ben al bezet,' zei hij afwerend. 'Een alleraardigst meisje zit daarboven op mij te wachten en ik ben niet van plan om haar op welke manier dan ook te bedriegen.'
Een paar van de sirenen zuchtten zwijmelend.
'Dat is zooo romantisch.'
'Ik wil ook zo'n man.'
De sirene die Selya heette, gooide roet in het eten.
'Je hebt geen keus, Cailen. Hier beneden zijn wij je enige uitweg en je enige kans op meer informatie. Ik wil dat je me kust, en ik wil dat je me net zo kust als je haar zou doen.' Er smeulde een gevaarlijk vuur in haar ogen, zag Cailen. Hij slikte even.
'Hoe komt het eigenlijk dat er geen mannen hier zijn? Hebben jullie geen verloofde, of man, of...vriend?'
'Onze soort kent geen mannen,' antwoordde er een.
'We wachten tot we mannen in de zee vinden,' vervolgde een ander.
'En die behoren ons toe,' besloot een derde.
'We schenken hen het eeuwige leven, in ruil voor hun deelneming aan het Ritueel, zodat er een nieuwe generatie verwekt kan worden.' Het was Selya die sprak. Cailen fronste.
'Maar dan zouden er hier toch mannen moeten leven?'
Selya glimlachte opnieuw, en hij zag de rijen vlijmscherpe tanden in haar mond.
'Niet als ze ons gingen vervelen.'
---

-Sidra-

Bijna, bijna was ze te overmoedig geworden en recht in het zicht van een tweede paar bewakers gezwommen. Sidra hield zich verstopt, maar ze vroeg zich af hoe lang het nog goed kon gaan. De grot was te smal om te kunnen verwachten dat ze niet op een gegeven moment langs haar af zouden zwemmen en haar zo zouden ontdekken. Er was ook niet genoeg mogelijkheid om langs deze wachters af te sluipen zoals Sidra het bij de vorige had gedaan. Maar misschien moest ze ook niet proberen ongezien binnen te komen...Wat zouden deze wachters doen als ze haar zagen? Haar gelijk doden, of zouden ze haar naar hun leider brengen?
Ze hoopte dat het laatste et geval zou zijn, toen ze vanuit haar schuilplaats vandaan kwam en riep: "Stelletje viswijven, wat hebben jullie met mijn Cailen gedaan?"

De twee sirenen die de ingang van het paleis bewaakten, keken elkaar vragend aan.
‘Wat is een Cailen?’ vroeg de een, nadenkend aan een zeester in haar blonde krullen peuterend.
‘Ik geloof…volgens mij is dat die jongen die we naar Themis moesten brengen.’ De tweede keek haar collega peinzend aan. ‘Maar die is toch helemaal niet van dat mensenmeisje daar?’
‘Hij had geen halsband om met de naam van de eigenaresse erop.’ De blonde sirene haalde haar schouders op.
‘Maar ze wil hem wel van ons stelen!’
‘Grijp haar! We zullen de koningin laten beslissen wat we met haar doen!’
De sirenen zwommen pijlsnel op Sidra af, hun speren vooruit gestoken.
---
- Cailen –
Waarom overkwam hem dit soort dingen altijd? Hij zat op een gigantische, zachte spons, omringd door de dochters van Themis. Toen hij hen eenmaal had beloofd dat hij niet weg zou lopen, waren ze erg vriendelijk geworden. Al stelden ze verdomd irritante vragen. Hij wenste ergens dat Sidra hem zou vinden, al vond hij dat zwak van zichzelf. Hij had toch verdorie een training als krijger en een opleiding tot magiër achter de rug? Hij zou in staat moeten zijn om iets te bedenken, om zichzelf te redden… Maar probeer je maar eens een spreuk te herinneren als je voortdurend een paar handen van je af moet slaan. Niet dat ze echt te ver gingen. Selya had een van haar zussen neergeslagen toen deze over zijn bovenbeen streek en nadien hielden ze wel afstand, zij het pruilend. Selya zelf zat op zijn schoot en trok cirkeltjes over zijn borstkas. Cailen keek haar chagrijnig aan.
‘Weet je wat ze bij ons volk over roodharige mannen zeggen?’ vroeg ze zwoel.
‘Ik heb geen idee. Doet het er iets toe?’
‘Dat zou ik denken,’ giechelde Selya. ‘Het is namelijk een gróót compliment.’
De meiden giechelden nu allemaal en Cailen begon langzaam hoofdpijn te krijgen. De hele tijd al maakten ze dubbelzinnige opmerkingen of probeerden ze hem zover te krijgen dat hij zou toegeven aan hun geflirt.
‘Ik weet zelf wel wat ik waard ben, daar heb ik jullie legendes over roodharige mannen niet voor nodig,’ bromde hij. Hij sloeg naar een slanke hand die langs zijn zij gleed. Een verschrikt kreetje klonk op en de hand verdween. Selya wierp de overtreedster een ijzige blik toe. Er viel even een stilte, voor de kelinste van het stel mompelde dat ze slaap had gekregen. Cailen keek met verbazing toe hoe alle sirenen zich stuk voor stuk verontschuldigden en in een hoek van de zaal in hun bedden kropen, hun blikken afgewend. Alleen Selya bleef. Hij voelde de spanning in de lucht hangen, alsof er iets te gebeuren stond. Selya was echter ondoorgrondelijk, zoals ze hem bleef koesteren, haar ogen niet van hem aflatend.
‘Er komen niet vaak prinsen hier,’ zei ze, met een licht droevige ondertoon in haar stem. ‘Terwijl we niet zonder ze kunnen.’ Cailen wachtte tot ze verder ging, maar ze keek hem alleen maar aan, alsof ze wilde dat hij iets zei.
‘Waarom is het hebben van een prins zo belangrijk? Zoveel varen er hier niet en nog minder slaan er overboord.’ Selya glimlachte, duidelijk in haar nopjes met die vraag.
‘Niet iedere man is geschikt voor de dochters van de vorstin,’ zei ze op samenzweerderige toon. ‘In het beste geval kunnen we genoegen nemen met een admiraal of kapitein, maar een kroonprinses als ik… Ik moet hooggeboren kinderen krijgen.’ Ze legde haar armen om zijn hals en kwam met haar gezicht dicht bij het zijne, zodat hij achterover leunde om bij haar vandaan te komen. Ze giechelde slechts, voor ze over hem heen ging hangen.
‘Enneh, is er al eens eerder een prins langsgekomen dan?’ vroeg hij. Zolang ze bleef praten, zou haar brein in ieder geval met iets anders bezig zijn dan met hem. Hij had al opgemerkt hoe ze nieuwsgierig naar zijn broeksriem had gekeken. Het angstzweet brak hem uit. Selya was alles wat een man zich kon wensen… maar dan wel een man die nog niet smoorverliefd was op een lieflijke Nimwae die boven water op hem zat te wachten.
‘Er is eerder een prins in het water gevallen, ja.’ Selya’s toon was lichtelijk boos en Cailen vroeg zich af of er een verhaal kwam, of dat haar humeur leed onder zijn desinteresse voor haar in doorschijnende kleding gehulde lichaam. ‘Hij lag in het water en moeder wilde hem net als mijn bruidegom naar beneden brengen, toen die roodharige trut van een zeemeermin ermee wegzwom! Het stomme wicht legde hem op het land, waar we niet bij hem konden komen. En daarbovenop, zong ze voor hem, zodat hij smoorverliefd werd en…’ Ze wendde haar hoofd af en snufte, alsof ze moest huilen. Cailen paste ervoor om in dat theatrale gedoe te trappen.
‘Je komt vast nog een andere prins tegen. Als je je laat zien aan het oppervlak springen ze ongetwijfeld voor je overboord,’ zei hij sussend, hopend dat vriendelijkheid haar ertoe zou brengen om wat meer los te laten over de reden dat hij hier zat.
‘Oh Cailen, je bent zo lief voor me…’ Ze sloeg haar armen om hem heen en drukte hem met verpletterende kracht tegen zich aan, haar gezicht tegen zijn schouders verbergend. Cailen merkte dat hij muurvast lag door haar spierkracht. ‘Ik weet dat je me mooi vindt,’ fluisterde ze zacht. ‘Waarom geef je me niet gewoon wat ik wil? Dan vertel ik je alles over je vijand. Over wie je levend in handen wil krijgen en waarom.’ Ze liet hem weer even wat meer los, zodat ze hem glimlachend aan kon kijken. Van haar droefheid was niks meer te bekennen.
‘Een kus, om mee te beginnen. Wat is een kus nu voor een man als jij, Cailen? Ik wed dat je jaloerse vriendinnetje er niets van merkt als je me kust.’
‘Sidra is niet jaloers.’
‘Ze is wel heel bezitterig dat ze jou voor zich alleen houdt,’ hield Selya vol. Cailen keek haar in de ogen.
‘Dus…als ik je een kus geef, vertel je me waarom ik hier ben?’
‘Als het een goede is. Erewoord.’
‘Vooruit dan maar.’ Cailen legde een hand op haar achterhoofd en trok haar naar zich toe, waarna hij zijn mond op de hare plaatste en haar rustig een zinderende kus gaf. Hij probeerde niet te denken aan de gruwelijk scherpe tanden achter die volle lippen…of aan het feit dat ze hem op zou kunnen vreten als hij iets verkeerds deed.

OOC: buh, schrijven wil niet lukken vandaag XD. Ik weet dat het zooi is mensen, maar ik heb een erg irritante hoofdpijn XD. excuus dus.

Alice sliep, zoals gewoonlijk was ze erg beweegelijk in haar slaap maar dat deerde haar nooit. ze had nog nooit iemand naast haar het bed uit getrapt wanneer dat het geval was. Echter was vanavond zo'n nacht waarin ze nog beweegelijker was en op de meest rare manieren wakker zou kunnen worden. Ze bewoog, rustig maar toch veel ze voelde solor naast zich, niet dat ze het door had, daarvoor sliep ze te vast. maar zo beweegelijk als ze was kroop ze tegen hem aan en legde haar hoofd op zijn bortskas. haar arm sloegz e om hem heen en rustig sliep ze verder.

Moira zag de blik en kon de weerleiding van een opmerking niet weerstaan. "geen zorgen vrouwe, jaloezie is nergens voor nodig, war zie U mij voor aan een mannen verslinder? Dan schat U mij zeer zeker te laag." een arrogante grijns zorgde ervoor dat het duidelijk werd dat ze van hoge kom af was en er niet gediend van was beledigd te worden. Het meisje leek haar makkelijk op te fokken, en het was voor haar slechts een spelletje om te kijken tot hoe ver ze kon gaan.

- Jörg -
Iedere beschaafde vrouw had de hint nu wel doorgehad en zou netjes terug zijn gaan zitten. Zo niet Erika.
'Ik zie u niet aan voor een mannenverslindster, dame. Ik wil gewoon niet dat u met uw oude tengels aan mijn Cailen zit!'
Jörg verloor zijn geduld. Voor hij wist wat hij deed, haalde hij naar haar uit. Een brandende rode plek gaf aan waar hij Erika had geslagen. Jörg keek er zelf van op. Sinds wanneer kon het hem iets schelen wat anderen over elkaar zeiden?
Hij stond op, terwijl Erika dat eveneens deed. Ze keek hem woedend aan.
'Ik laat mijn vrienden door niemand beledigen, Erika,' zei hij kalm. 'Ik wens geen bruid die zich zo onbeschoft gedraagt. Je biedt je excuses aan, of ik last de bruiloft af.'
Hij wist dat hij een groot risico nam met die woorden. Als ze de bruiloft inderdaad af zou lassen, zouden zijn familieleden misschien niet verschijnen. Tot zijn opluchting ging Erika echter weer zitten.
'We hebben het hier nog wel over,' zei ze kwaad.
'Na het eten, neem ik dan aan.' Jörg pakte een schaal stoofvlees en knikte beleefd naar Moira. 'U ook iets?'
---
- Solor -
Een plotselinge beweging tegen zijn zij deed hem verschrikt naar zijn zwaard grijpen. Toen hij echter zag dat het Alice was, ontspande hij weer. Verbijsterd zag ze dat ze met matras en al zijn kant op geschoven was. En in wat voor houding lag ze nu? Voor zo'n klein meisje nam ze behoorlijk wat ruimte in. In haar slaap sloeg ze een arm om hem heen. Nu werd het hem toch wat te gortig. Hij voelde zich vreemd vanbinnen, twijfelend tussen haar wakker maken en genieten van dit moment. Het was echter onfatsoenlijk om van haar droombewegingen te profiteren, vond hij. Hij draaide zich een beetje, vastbesloten om haar voorzichtig terug te leggen. Toen ging hij echter weer liggen. Het arme kind was vast doodop. Ze had de dood van haar moeder te verwerken gekregen en ze had kilometers gevlogen. Hij zou haar voor nu even laten liggen. Morgenvoreg mochten die elfen hem altijd nog een pak rammel geven om zijn onbeschaamdheid. Dit was het dubbel en dwars waard. Hij glimlachte en sloot zijn ogen weer, luisterend naar het zachte ademhalen van Alice, die haar hoofd op zijn borst had gelegd. Hij vond haar schattig, al zou ze hem met plezier tegen zijn schenen schoppen als hij dat hardop zei, dacht hij zo. Hij dommelde in met die gedachten.

Een kleine grijns verscheen op Moira haar gezicht toen Erika de klap had ontvangen. die troela kon zeggen wat ze wou, van zo'gedrocht zou ze toch niet snel onder de indruk zijn. ze glimlachte naar Jörg toen hij haar kant op keek en de schaal stoofvlees pakte "U ook iets." vroeg hij, ze knikte "graag heer." sprak ze beleefd voor haar maag hoorbaar zou gaan rommelen kon ze beter wat eten.

Alice was zich van geen kwaad bewsut even bewoog Solor maar ze lag nog in diepe slaap. de rest van de avond begoog ze zich nouwelijks meer en bleef ze zo liggen.

- Solor -
Hij had in geen tijden zo heerlijk geslapen, dacht hij. Hij bleef nog even liggen, genietend van de warme zonnestralen op zijn gezicht en het geluid van de branding. Toen opende hij zijn ogen en schrok hij. Was het al zo laat? Zouden de anderen al wakker zijn? Hij voelde iets op zijn borst liggen en hij herinnerde het zich weer. Alice. Ojee, hij had tegen de prinses aan geslapen.
---

- Jörg -

'Ik lust ook wel wat,' zei Erika chagrijnig, zodat Jörg bijna de stoofpot over haar hoofd wilde kiepen. Hij kreeg zo onderhand bijna medelijden met zijn neef. Niemand verdiende een zeurderige del als zij.
'Pak maar.' zei hij nors tegen Erika. Hij keerde zich weer naar Moira.
'Over onze gezamenlijke oude vriend,' zei hij luchtig, om te voorkomen dat Erika hen al te aandachtig zou afluisteren. 'Wat zou je ervan denken om hem morgenochtend even op te zoeken, na het ontbijt. Ik wacht rond een uur of tien wel in de hal.'

Hoewel Alice minder diep sliep op het moment dan dat ze de hele nacht had gedaan bleef ze tegen Solor aan liggen klaar om elk moment te ontwaken. De eerste zonnenstralen kwamen op en als in een reflex ontwaakte alle andere elfen en zo dus ook Laine, een traditie om de zon op te zien komen. Laine rekte zich uit en zocht naar Alice, hij zag haar tegen Solor opgekropen en keek even verbaasd.

Moira knikte "Dat lijkt me enig, het zal goed zijn hem weer te zien." ging ze op hem in, ze zou hem moeten vermoorden als ook hij de elf wou. ze hoopte dat Jörg haar naderhand niet zou haten om die daad, wellicht kon ze een goed woordje voor hem doen bij haar meester. even verbaasde ze zich over die gedachte, sinds wanneer kon het haar wat schelen wat er met een ander zou gebeuren?

- Solor -
Daar had je het al. Hij keek zo onschuldig mogelijk, al viel dat niet mee met roodgloeiende kaken en een betrapt gevoel in zijn maag. 'Goedemid..morgen, prins Laine. Ik zweer u dat ik niet wist dat uw zuster...' hij gebaarde stuntelig naar het slapende meisje. 'Ik ben net wakker en ik ontdekte net dat ze zo lag, wat natuurlijk niet haar of mijn bedoeling was. In feite wilde ik haar net wakker maken...' hakkelde hij. Toen schudde hij zacht aan Alice' schouder om daad bij woord te voegen. 'Wakker worden, Alice, iedereen is al op.'
---

- Jörg -

'Dat is dan afgesproken,' zei hij joviaal. Hij stond op om een fles wijn te pakken. 'Willen beide dames nog wat wijn?' informeerde hij, om weer een beetje bij Erika in het gevlei te komen. Als ze zou klagen tegenover haar vader... Tot zijn opluchting keerde de vrolijkheid op Erika's gezicht terug en liet ze haar glas tot de rand toe vol schenken. Als ze nu een beetje door zou drinken, zou ze morgen niet eens meer weten dat hij haar een klap gegeven had. Gelukkig had ook niemand behalve Moira gezien dat hij dat gedaan had. Wat een stomme daad om zijn plan op het spel te zetten voor die domme koe. Hij kon zich gelukkig verheugen op een uitje met Moira,al waren de bezoeken aan zijn meester niet altijd even prettig.

Alice mompelde iets onverstaanbaars en opende langzaam haar ogen ze keek Solor duf aan, even duurde het tot het tot haar doordrong en ze kwam met roodkleurende wangen overeind meteen klaarwakker.

Hoewel Laine eht nog niet zeker wist wat hij hiervan moest vinden moest hij ven lachem om de twee die nu met een rode blos op hun wangen zaten. hij schudde even zijn hoofd en stopte met wat gegrinnik het lachen "het is al goed SOlor, ik weet hoe beweegelijk mijn zusje is in haar slaap."

Moira vroeg zich af of die del de drank wel kon vatten, beleefd knikte ze en liet ze haar glas halfvol schenken om af en toe ene nipje te nemen, gek was ze niet, alles behalve.

- Solor -
'Oh, ja, juist, oké.' Solor stond op en glimlachte verlegen naar Alice. 'Ik hoop maar dat je goed geslapen hebt, anders zou uw broer er nog wat van gaan denken,' grapte hij. Een beetje zenuwachtig begon hij zijn deken maar af te kloppen.
---
- Jörg -

Terwijl Erika al aan haar derde wijn zat, zag hij Moira nog steeds geduldig nippen van haar eerste glas. Hij glimlachte goedkeurend. 'Mooi, en nog verstandig ook,'zei hij zacht, zodat Erika het niet zou horen, die een luid gesprek voerde met de al even beschonken kapitein van de paleiswacht en zo ongeveer half op zijn schoot zat. Mooi, hij hoefde zich er niet druk om te maken dat ze vannacht zijn kamer zou binnenlopen. Sowieso had hij haar sleutelbos al uit de buidel aan haar ceintuur gestolen.

Moira keek op "U vlijt me, maar ga niet overdrijven." antwoorde ze glimlachend met een knipoog. Erika gunde ze zo onderhand geen blik meer waardig, die wilde gewoon gezien worden als losbondige slet zonder enig paar hersens. in dat geval zou ze haar dan ook precies zo behandelen.

Alice glimlachte verlegen met de blos nog op haar wangen terug. "eehm." stamelde ze, "sorry hiervoor. ik ben nogal beweegelijk in mijn slaap blijkt maar weer.."Ze schaamde zich wel een beetje hoewel ze het ergens ook niet heel erg had gevonden.

- Jörg -
'Er is niets overdreven aan wat ik zeg,' zei hij eerlijk. 'U bent de eerste vrouw in geruime tijd die me kan interesseren.' Zo, genoeg gevlei voor vandaag. Nu eens kijken hoe zij over hem dacht.
---

- Solor -
'Ach, ja...ik vond het ook niet zo erg hoor...' mompelde Solor 'Ehm, ik bedoel dat u er niets aan kon doen, dus dan is het niet erg.' Oei, oppassen met wat hij zei. 'Wel goed dat uw broer er niet zo erg mee lijkt te zitten. Ik bedoel goed, omdat u dan ene vertrouwelijke band met hem hebt, klaarblijkelijk. Niet goed dat hij het goed vind dat u zomaar tegen een vreemde, nou ja vreemde...' Hij viel weer stil en vouwde onhandig zijn deken op. Intussen kon hij zich wel voor zijn kop slaan. Waarom liet hij de zaak niet gewoon rusten en deed hij alsof er niets aan de hand was? Omdat hij niet wilde dat zij dacht dat er niets aan de hand was?

Hoewel ze vlijende woorden vaak genoeg hoorde deed het haar dit keer toch wel iets om het vanuit Jörg zijn mond te horen komen. Toch, ze was niet makkelijk te krijgen, dus alles wat ze hem terug gaf aan woorden was "Ach U mag er zelf ook zijn." maar haar blik verraade heel kort dat ook zij intresse had in hem.

Alice kleurde rood en voelde een kriebel in haar buik toen hij zei dat hij het niet erg vond. Toen begon Solor te brabbelen maar in een reflex brabbelde Alice mee. "dat valt toch mee? ik bedoel.. niet dat we elkaar lang kennen, maar toch heeft U mij vaak genoeg geholpen. ik eeh.." ze wendde haar blik maar onhandig af, wat een gedoe maakte ze er toch van, waar ging dit over?

-Sidra-

Ze hoorde het tweetal praten en wist dat het goed zat. Sidra had nog steeds door dat ze een groot risico nam, maar ze besloot niets te doen, zich gewoon gewonnen te geven. Hopelijk zagen de sirenen haar dat doen met de rede dat ze ongewapend was, dat ze opgaf omdat ze niet inzag hoe ze weerstand kon bieden. In werkelijkheid wilde Sidra gewoon nog niet prijsgeven wat ze waard was. Daarnaast, als ze nu mee zou werken zou ze gelijk terechtkomen waar ze wilde zijn, bij de leider. Zou ze ertegenin gaan, dan was het niet zeker waar ze zou kunnen stranden. Vooral ook omdat ze niet wist hoe lang ze nog had voor het zeewater haar tol begon te eisen.

---

Even had ze weggeken, even maar en gelijk was alles misgegaan…Die vervloekte vent ook. Hij kon het gewoon niet hebben dat haar opzet bijna geslaagd was. De vrouw keek toe en twijfelde, zou ze het meisje helpen of niet? Het was niet echt zeker wat haar zelf het meest positieve resultaat op zou leveren. Het meisje was eerst best wel terughoudend geweest, echter, nu leek ze niet anders dan zeer gewillig. Toch, wat als ze die jongen weer terughad, zou het dan nog wel verdergaan op het punt waar ze waren gebleven? Misschien zouden ze wel een stap terugzetten…En dat mocht niet gebeuren.
De Sirenen stonden juist bekend om hun welwillendheid, er was alleen iets wat ze momenteel tegenhield. Misschien moest ze gewoon op hun inpraten, zorgen dat ze verder gingen. Veel tijd hoefde ze daar niet eens in te steken, waarschijnlijk. Het zou jammer voor het meisje zijn, maar wat kon haar dat schelen?

- Jörg -
Hij was zich er op tijd van bewust dat zijn gezicht dreigde te gaan stralen met de arrogantie die het zo gewoon was. Maar Moira was anders. Met arrogantie zou hij haar enkel afstoten. En dat wilde hij niet. Zakelijk had hij haar nodig, maar misschien, heel misschien, kon hij er ook wat meer uit slepen.
---
- Solor -
Bedoelde ze nu dat ze elkaar lang genoeg kenden om tegen elkaar aan te slapen? Hij grijnsde een beetje dommig bij die gedachte. dat zou hij totaal niet erg vinden, eigenlijk. Hij had er nog eens over nagedacht. Hij vond haar leuk. Maar dit was niet bepaald het moment om haar dat te gaan bekennen.
'Oh, ja, ik heb je misschien gered...maar...het was niets...' Hij keek even verlegen naar de grond, voor hij naar de anderen wees. 'Ga je mee ontbijten?' Geweldige openingszin, dacht hij sarcastisch.
---

De sirenen grepen het mensenkind vast. Ze droeg kleding van zeewier, maar ondanks dat was en bleef het een mensenkind. Ze had benen en daarmee basta.
'Jij komt met ons mee, mensje.' zei de leidster van de twee.

Alice glimlachte wat verlegen en keek op. "ga je mee ontbijten?"vroeg hij ze keek terug en glimlachte. ze knikte "dat is een goed idee." antwoorde ze. haar blos trok langzaam aan weg, al verdween hij niet volledig van haar gezicht.

Moira nipte een klein slokje van haar wijn, vluchtig keek ze naar Erika ergens hopend dat ze zich zo lam had gezopen dat ze ergens languit over de grond lag.