RPG 1: 'Poorten van Illusie'

ALice keek op "De golven zullen de vruchten meenemen Solor, ik denk dat we beter kunnen vertrouwen op de zon." ze vond het jammer dat hij zijn arm van haar had afgeslagen maar liet dat niet open en bloot merken.

Moira liep over het dek, zelf had ze goed geslapen, ze zag hoe de prinsen in slaap waren gesukkeld en ontwaakte ze met een heerlijke golf van zeewater "goedemorgen schone slaapsters." zei ze grijnzend. ze had haar mannen al gewaarschuwd en deze waren op hun hoede, dezelfde fout zouden ze niet weer maken. Ze liep van het schip af terug naar het kasteel. ze had haar wapens bij haar, hoewel ze Jörg niet wilde beledigen wist ze dat haar meester geen concurentie wou. ze wist dat het lastig werd, althans dat dacht ze, want nogsteeds was ze niet op de hoogte van het feit dat zij en Jörg dezelfde meester hadden. ze zou eerst observeren voor ze in de aanval zou maar dood zou deze tegenstander, dacht ze. ze was intussen bij het kasteel aangekomen.

OOC: ik dacht dat die prinsen al afgemaakt zouden zijn XD

- Solor -
Toen hij Alice hoorde praten liep hij weer terug naar het kamp.
'Maar ze zullen toch niet ver afdrijven, zo midden op zee?' vroeg hij hoopvol. 'Ik voel er gewoon weinig voor om zonder markeringen op gevoel terug te moeten. Hoe goed is jullie richtingsgevoel eigenlijk?' Hij wilde het liefst de vruchten neergooien en weer tegen Alice aan gaan zitten, zoals ze nu naar hem keek. Dat zou echter net iets teveel opvallen.

---

- Jörg -
Eindelijk! Daar was ze. Hij liep op haar af, uiterlijk kalm, maar vanbinnen vol verwachting. Deze vrouw zou een aanwinst zijn voor heer Aegon, daar was hij vol van overtuigd. Hij zou er ook graag bij hem op aan willen dringen om hen een tijdje samen te laten werken...

OCC: nee dat komt later, eerst leed vermaak voor als ze zich verveeld, en daarna vermooden als huwelijks cadeau x3

Moira keek op, ze zag Jörg op haar af komen. kalm bleef ze staan totdat hij bij haar was. Ze oogde zo kalm, kil maar ze had de grootste moeite haar hart in een rustig ritme te laten slaan. Deels om hem, deels om het feit dat ze op het punt dacht te staan iets van hem te ontnemen voor haar meester die haar een tweede kans op leven had gegunt.

Alice haalde haar schouders op "misschien niet, maar er hoeft maar 1 keer een goede golf langs te komen om ze mee te nemen. daarbij vertrouwen we altijd op de zon, dat is de enige reden dat we in de juiste richting konden vliegen hierheen." Laine knikte "wat betreft richting maak ik mij niet zo'n zorgen, vergeet niet dat we lichtwezens zijn, we volgen de zon al zo lang ik me kan heugen."

- Jörg -
'Heeft u goed geslapen, vrouwe Moira?' vroeg hij, een beleefde buiging voor haar makend. 'Of bent u, net als ik, al vroeg uit het kasteel weggegaan om een ommetje te maken?' Ze was van buiten gekomen, wat hem erg verbaasde. Je kon van de mensen van Eirad zeggen wat je wilde, ze hadden uitstekende kamers voor hun gasten.
---

- Solor -
Zijn gezicht klaarde op. 'Dan is er helemaal geen probleem meer. Als we in rechte lijnen blijven vliegen, komen we vanzelf wel bij de eilandengroep die tussen Novick en Dardan ligt. Vanuit daar kunnen we de beschaafde wereld bereiken.' Hij was zo blij dat hij Alice wel had kunnen knuffelen.

---

- Sol -
Lichtwezens hm? Interessant... Hij had verwacht dat de elfen uit het bosrijk kwamen. Ze leken immers op niets wat hij ooit in het lichtrijk had gezien. Niet dat hij daar overal was geweest natuurlijk... maar wel overal in de buurt van de poort. En daar zouden deze wezens toch beslist langs moeten zijn gekomen als ze lichtwezens waren. Hij dacht diep na. Het kon toch niet zo zijn dat er lichtwezens in het bosrijk woonden? Of Vuurwezens in het waterrijk? Zou het kunnen dat er verschillende wezens in één gebied leefden?

-Sidra-

Ze merkte dat ze moe begon te worden, maar ze had geen zin om nu al te stoppen. Even ging sidra nog door, tot ze echt helemaal uitgeput was. Toen zwom ze rustig naar een rots aan de waterkant en ging ze erop zitten. Ze dacht terug aan alles wat er gebeurd was, alweer. Sinds het moment dat ze de poel had bezocht was alles misgegaan, had ze soms een of andere hogere macht tegen zich gekregen? Vooral nu begon haar dat waarschijnlijk te lijken, gezien zelfs de enige die ze aldoor vertrouwd had, haar nu verraden had. In de overtuiging dat ze nog steeds alleen was besloot ze zich even te laten gaan. Tranen rolden van haar wangen.

- Cailen -
Toen het gespetter was opgehouden, waagde hij het een kijkje te nemen. Hij zag Sidra huilend aan de oever zitten. Hij twijfelde. Als hij haar zou troosten, zou ze hem misschien weer wegslaan met een waterstraal. En troosten waarvoor eigenlijk? Hij had haar al gezegd dat hij van haar hield. Ergens vond hij wel dat ze het recht niet had om zo te huilen. Maar dat was iets te simpel gedacht, wist hij. Vrouwen waren rare wezens. Het kon best zo zijn dat ze werkelijk dacht dat hij verleid was door Selya en dat hij haar niet meer zag zitten. In dat geval kon hij maar beter zo snel mogelijk gaan zeggen wat er in werkelijkheid gebeurd was, voor die stomme gedcahten van haar de tijd krgeen om zich permanent in dat wantrouwige hoofdje van haar te nestelen.
'Sidra?' Hij liep voorzichtig iets verder naar haar toe, oppassend om niet uit te glijden over losse kiezels.
'Sidra ik wil graag met je praten.' Hij aarzelde even. 'En ik wilde je ook even bedanken voor het feit dat je op het laatste moment toch besloot me niet te laten verdrinken.' Hij hoopte maar dat dat laatste er gemeend uitkwam, en niet zo bijtend als het in zijn hoofd zat. Hij voelde zich nog steeds gekwetst door haar besluit hem achter te laten.

-Sidra-

Sidra hoorde haar naam en keek op. Gelijk toen ze Cailen zag wilde ze dat ze weer kwaad kon worden, maar ze had er de energie niet meer voor. "Het was niet eens de bedoeling je te laten verdrinken...Kon ik het weten dat die schaal niet voldoende was?" Sidra was te moe om de kracht in haar woorden te leggen die ze erin wilde laten klinken. "En het was je eigen keus, je had toch ook net zo goed bij die ander kunnen blijven? Het zag er in ieder geval een stuk gezelliger uit dan wij het ooit hebben gehad...Was het bij haar soms niet verkeerd, he?"

- Cailen -
'Oh ja? Dacht je dat? Wat ben je toch een rund, Sidra.' Hij liet het even open of hij de schaal bedoelde of het niveau van gezelligheid.'Net zoals jij er ook voor had kunnen kiezen om bij je volk te blijven, in plaats van met mij mee te gaan, nietwaar?' Hij werd hoe langer hoe kwader. Ze zag niet eens in dat hij er bijna geweest was, of het deed haar niets.
'Die sirenen wilden me dood. Ze wilden me uitleveren aan een kerel die niets goeds met me voorhad. Ze voeden zich met mensenvlees en jíj denkt dat ik daar wel op geilde?!' Pardon mijn taalgebruik, schoot het even door hem heen. 'Als jij achter de naam en plannen kon komen van een levensgevaarlijke vijand, gewoon door een kus te geven, dan zou jij dat zeker niet doen?' Hij smeet het zakje bloemen voor haar neer en vertrapte het. 'Nou, hier dan, stomme tuthola! Zoek het uit met je wantrouwige moordgedachten als ik toch zo erg ben! Ik ga naar mijn schip terug.' Tranen van woede en verdriet vulden zijn ogen, maar voor haar ging hij ze niet verbergen, of hij ze nu liet zien of niet, het maakte geen verschil. Gevoelloos kreng dat ze was. hij keerde zich om. 'Ik durf te wedden dat je ook alleen maar naar beneden was gezwommen omdat je niet onder wilde doen voor de sirenen.'

"ik heb uitstekend geslapen." sprak Moira kalm, ze schudde haar hoofd. "nee een ommetje heb ik niet gemaakt, maar iemand moest die dwazen op het schip toch in het gareel houden."

Laine knikte "Als iedereen dan goe is uitgerust stel ik voor zo vroeg mogelijk te vertrekken. we vliegen liever met de zon nog hoog aan de hemel." ALice kwam overeind en glimlachte even.

-Sidra-

"Als dat is wat jij wil geloven, dan hou ik je niet tegen," zei Sidra, ze had het puf niet eens meer het te roepen, sterker nog, ze klonk veel zwakker dan ze zelf dacht te zijn. Zijn woorden raakten haar, maakte dat ze begon te twijfelen aan het beeld wat in haar hoofd zat. Dus hij had het niet vrijwillig gedaan? Maar toch, het had er niet uitgezien alsof hij veel weerstand had geboden. Daarnaast, toen ze zag dat hij het niet haalde, was ze omgedraaid toch? Betekende dat dan niets? Blijkbaar niet voor hem, leek het.
Haar gevoel vertelde haar dat ze nu op moest staan, hem achterna moest gaan. Maar ze kon het niet. Ze had teveel gevraagd, teveel van zichzelf en teveel van het water. Ze moest uitrusten nu, al was het maar voor een paar minuten. Als ze nu namelijk op zou staan, zou ze gelijk weer ineenzakken. Waarom had ze dan ook niet gewoon een duik genomen en was ze daarna terug gegaan? Na alles wat er in de zee had afgespeeld was het een wonder als ze daar nog toe in staat was geweest, maar nee, ze kon het niet laten weer te overdrijven. Geen wonder dat Cailen zo kwaad was op haar.

- Jörg -
'Ah, ik snap het. Zijn het zulke onverlaten dan? Een dame als u verdient beter personeel.' Hij boog even voor haar.
'Staat u mij toe? In de stallen staan een paar rijdieren gezadeld voor ons klaar. Mijn meester houdt van rust. Daarom dat ik van plan was even naar het bos te rijden.'
---
- Solor -

'Niet lachen om mijn hoogtevrees,' bromde hij zacht tegen Alice, zonder dat een van de andere het zou horen, hoopte hij. 'of ik ga lachen om je erg beweeglijke slaapgewoonten.' Hij knipoogde erbij en grijnsde.
---

- Cailen -
'Als dat is wat je wilt geloven...' De rest hoorde hij al niet meer. Kwaad stampte hij de weg terug naar zijn schip. Die meid was gewoon te koppig om haar fouten in te zien. Ze deed verdomme net of ze zijn reddende engel was in plaats van een jaloers kreng dat hem bijna liet verzuipen! Hij schopte tegen een kiezel, met de bedoeling die weg te schoppen. pijn schoot door zijn been en hij vloekte. Zo ging die agressie niet weg.
Hij zou misschien later nog eens met haar praten, al was het maar omdat hij beloofd had om haar naar de beschaving te brengen en ze dus met elkaar moesten leven aan boord. En hoezeer hij momenteel ook de neiging had om het anker te lichten en haar op haar eilandje te laten creperen, zou hij zijn woord houden. Maar het zou wel erg verleidelijk zijn om even weg te varen, dacht hij. Gewoon, om te kijken of ze hem zou missen. om te zien hoe zij zich zou voelen als ze aan haar lot werd overgelaten. Meer van dit soort donkere gedachten maalden rond in zijn hoofd terwijl hij naar de boot roeide, wat at en zijn boeken ging bestuderen. Sidra was hem niet achterna gekomen en dat zat hem dwars. Zou ze dan echt helemaal niets voor hem voelen? Was het misschien beter haar achetr te laten? Zijn woede ebde weg met iedere minuut die er verstreek en maakte plaats voor ongerustheid. Hij mocht dan kwaad op haar zijn, maar ze was nog steeds een hulpeloos en naïef kind, zo af en toe. en zijn verantwoordelijkheid. Rotzooi. Als hij haar niet binnen twee uur zag verschijnen, zou hij teruggaan om haar desnoods aan haar haren mee te slepen.

Moira grijnsde "welja, ze luisteren en doen wat ik zeg zonder na te denken. slim personeel zou zich wellicht nog eens kunnen verzetten." Moira knikte, wat een ironie. twee meesters die de rust prefereerde. "Dat is goed, die schavuiten kunnen zich nog wel gedeist houden, voorlopig vertrekken die nog niet van het schip."

Alice keek op met een kleur "he, dat was niet express."verdedigde zichzelf. ze zag zijn knipoog en hem grijzen en ze keek verlegen weg met een blos.

- Jörg -
'Ah, dan is het in orde. Maar zelfs als ze dat wel zouden doen, zou ik meer dan verheugd zijn u een nieuw schip met bemanning te verschaffen.' Hij knipoogde. 'Tenslotte is het straks mijn bruiloft, nietwaar?'
---

- Solor -
'Ach, expres of niet,' besloot hij haar nog wat meer te plagen, 'het was in elk geval wel lekker warm zo.' Hij liep vrolijk van haar weg, voor het geval ze zou proberen om magie tegen hem te gebruiken of hem tegen zijn schenen te schoppen.

Alice keek op, even grinnikte ze waarna ze op Solor afrende. ze greep hem stevig vast en steeg op, het was zwaar, maar zwak was ze niet. lang volhouden zou het niet worden maar lang genoeg om hem even te treiteren "Zei je iets?" vroeg ze grinnikend toen ze met hem in de lucht zweefde.

Moira schudde haar hoofd "mijn bruiloft" zei hij. ergens knaagde die woorden aan haar. "zullen we dan maar vertrekken?" vroeg ze dan ook zo kalm mogelijk, maar hij moest eens wagen erop in te gaan dat ze zo van het onderwerp wegging.

-Sidra-

Voordat hij kon denken dat ze helemaal niets meer met hem te maken wilde hebben, begon ze terug te lopen. Al was het nog te vroeg. Ze merkte het met elke stap die ze deed, ze wilde gaan zitten, nee liggen eerder, en slapen. Sidra mocht het alleen niet van zichzelf, ze moest door blijven gaan tot ze bij het schip was. Niet alleen omdat ze dan in ieder geval weer bij Cailen zou zijn, maar ook omdat ze niet wist hoe veilig het zou zijn op dit eiland. Op het moment was er nog niets gebeurd, niet op het eiland zelf tenminste, maar ze kon geen geluk blijven hebben. Lag het aan haar verbeelding of bewoog er iets in de struiken naast haar? Ze wenste dat het niet zo was, momenteel was ze namelijk helemaal weerloos, waarschijnlijk niet eens in staat om om hulp te roepen.

- Solor -
'Ik vond het echt verschrikkelijk dat je tegen me aan lag?' Solor keek smekend omhoog. 'Zet me neer? alsjeblieft?' Een paar elfen beneden hen keken verbaasd omhoog, als om te zien wat die twee daar uitspookten. 'Sorry?' voegde Solor er aan toe.
---
- Jörg -
Huh, wat klonk ze afstandelijk ineens. had hij iets verkeerds gezegd? Ach, ze zou wel zo'n vrouw zijn die liever haar eigen centen verdiende en daarmee en schip kocht, dan wat aan te nemen van een ander.
'Natuurlijk vertrekken we. Volgt u mij maar.'
Jörg ging haar voor naar de stallen, waar een witte merrie en een gespikkelde grijze hengst klaarstonden. In de zadeltassen had hij spullen gestopt voor een picknic, mochten ze trek krijgen op de terugweg.

Alice grinnikte even "nouja was ik zo vervelend?" even deed ze alsof ze haar grip op hem verloor maar in feite had ze hem nog goed vast. Tsja, ook typisch iets voor haar, pestbuien. en ja, Solor was het slachttoffer van deze bui.

Moira volgde Jörg richting de stallen en zag de twee paarden. misschien had ze iets te afstandelijk gedaan, ze wist immers dat het een bruiloft was die niet om de bruiloft ging, maar toch knaagde het om die woorden uit zijn mond te horen.

- Cailen -
Verdomme nog aan toe, dat koppige kreng... Cailen hees zich uit zijn stoel overeind en liep met stramme passen naar de reling van zijn schip, half verwachtend Sidra koppig op het strand te zien zitten. Toen hij haar daar niet zag, bleef hij even besluiteloos staan. Aan de ene kant weigerde hij zich naar haar wensen te voegen door achter haar aan te hollen als een jong hondje. Aan de andere kant ahd ze er net wel moe uitgezien, dacht hij. Misschien was ze in slaap gevallen? Hoe dan ook kon het geen kwaad een kijkje te nemen. Hij had zich net over het water heen gezet, toen hij iemand hoorde gillen. Bagger. Hij vergat de roeiboot vast te leggen en rende zo snel als hij kon het bos in, in de richting waar het geluid vandaan was gekomen.
'Sidra! Waar zit je?' Dat stomme, lompe...Waar was ze nu weer in verzeild geraakt?

- Solor -
'Waaah!' Ze had hem bijna laten vallen. 'Alice, zet me g********** neer!' schreeuwde hij kwaad. Meer krachttermen volgden, om zijn angst te camoufleren. 'Ja! Je bént echt zo vervelend!'
---
- Jörg -
Hij gaf haar de leidsels van de merrie, een prachtig beest dat een koningin waardig zou zijn. 'Ik zat zo eens te denken,' zei hij, terwijl hij op zijn paard stapte. 'Wat als we na ons bezoekje nog even wat gaan eten? Wij met zijn twee? Het moet een verademing voor u zijn na een verblijf tussen al die idioten.'

-Sidra-

Ze had het zich niet verbeeld, er had iets in de struiken gezeten en momenteel versperde het haar weg. Het was een redelijk groot beest, het had een vacht en spitse oren, een beetje katachtig, maar ze zou niet weten wat voor iets het precies was. Sidra had het geluk dat het beest haar niet gelijk doodde, het had er alle kans toe en waarschijnlijk was dat de reden ervoor. Het hoefde geen moeite te doen voor de prooi, dus kon het er net zo goed even mee spelen, leek het wel.
Ergens wist Sidra nog een restje energie vandaan te halen om een gil te geven, in de hoop dat wie dan ook haar zou horen. Grote kans dat alleen Cailen het zou zijn, maar wie weet, misschien dacht hij wel dat het een truc van haar was. Het zou kunnen dat hij niet wilde komen, dan was ze zeker ten dode opgeschreven, of misschien hoorde hij het niet.
Het ergste was dat er om haar heen genoeg water was om het beest mee uit te schakelen, als ze er de kracht voor had gehad. Momenteel kon ze niet meer doen dan stil blijven staan, het beest in de ogen te kijken en hopen dat het nog even zou wachten met haar definitief als maaltijd op te eisen.

- Cailen -
Hij remde abrupt af toen hij het beest zag dat Sidra belaagde. Het was een redelijk jonge zwarte panter. Het beest had haar gelukkig nog niet aangevallen. Waarschijnlijk was hij onervaren. Wat de vraag opriep waar zijn...
Een tweede, grotere panter sprong vlak voor hem uit de struiken en ging beschermend voor haar jong staan. Ze gromde uitdagend naar hem.
'Oh ik heb echt geen tijd voor die spelletjes,' zei hij kwaad. 'Vort, wegwezen nu.' Hij smeet een kleine vuurbal op de grond voor haar poten en de panter sprong verschrikt weg, om een paar meter verder weer om te keren. Het jong was bezig de vuurbal te besluipen omdat hij het aanzag voor een leuk speeltje.
'SSSSSSHHHHH!' siste Cailen. Het beest dook in elkaar en keek hem nieuwsgierig aan. Cailen herhaalde het geluid, en het beest ging erbij liggen. Verdomme.
Uiteindelijk pakte Cailen maar een stok, waarmee hij in de zij van de panter porde. Het beest sloeg er verveeld naar, toen gromde hij geïrriteerd, en toen Cailen hem een zachte mep gaf, sprintte hij het bos in, waar hij met zijn moeder in de struiken verdween. Cailen liet zijn ingehouden adem ontsnappen.
'Je boft dat ze niet hongerig waren. Waarschijnlijk waren ze alleen nieuwsgierig naar wat er op hun terrein kwam.' Hij stak zijn hand uit naar Sidra, en de blijdschap over zijn geslaagde reddingspoging maakte weer plaats voor de knorrige, gekwetste houding van eerder.
'Kom mee, lastpost. Als je zo nodig moet baden, doe je dat voortaan maar aan boord,'zei hij, waarna hij haar overeind trok.

-Sidra-

Ze zag hoe Cailen voor haar opkwam, hoe hij de beesten wegjoeg. Haar hart maakte een klein sprongetje.
"Als ik zou weten hoe het bad werkte had ik dat waarschijnlijk gedaan," antwoordde Sidra, proberend het warme gevoel te onderdrukken. Haar trots was nog iets te erg aanwezig om hem te laten merken wat ze voelde. "Bedankt." Ze liet zich door hem omhoogtrekken, maar keek gelijk rond of er een boom binnen handbereik stond. Er stonden genoeg bomen, maar geen dichtbij genoeg. Ze leunde dus maar even op Cailen, tot ze de kracht gevonden had om op haar eigen benen te staan.

- Cailen -
Hij wilde haar overeind zetten, maar ze was slap als een lappenpop. Als hij nu achteruit stapte, zou ze dan vallen? het zou een leuk spelletje kunnen zijn, maar Cailen wist wanneer hij zijn wrok opzij moest zetten.
'Ik zal het je wel leren. Dan kun je onafhankelijk van mij je weg vinden op het schip.'
Ergens vond hij het toch niet heel erg om haar te ondersteunen. Hij snapte ook wel dat het moest hebben geleken alsof hij behoorlijk verregaande vrijpraktijken had beoefend met Selya. Maar dat was ook het hele punt niet. het punt was dat ze hem niet vertrouwde en hem zo gemakkelijk opzij had geschoven. Hij had gedacht dat ze net zo van hem hield als hij van haar. Maar het was ook nog zo'n onwetend kind. Ze dácht gisteravond misschien dat ze hem wilde. Misschien was ze meegesleept door het moment. Hij zou haar vanaf nu maar niet meer aanmoedigen contact met em te hebben. het zou beter voor haar zijn. Als ze dan op het vaste land kwam, kon ze de man kiezen die ze zelf wilde.
Hij zette haar in de roeiboot, die hij vliegensvlug naar de kant had gehaald. Iedere stap in het zeewater was een verschrikking. Hij stapte zelf eveneens in en roeide hen zwijgend naar zijn schip.

-Sidra-

"Graag," antwoordde Sidra, "Misschien kan ik dan ook eens wat voor jou doen, in plaats van dat je alles telkens voor mij moet doen." Ze probeerde naar hem te glimlachen, hopend dat hij zo wat op zou vrolijken. Ze wilde niet dat hij boos was, vooral niet dat hij boos op haar was. Het voelde niet goed, pijnlijk zelfs. Waarom was ze dan ook zo dwars geweest, zo koppig alleen te zien wat ze wilde zien?

- Cailen -
'Je hoeft niets voor me te doen. Je bent mijn slavin niet, je bent te gast.' Cailen greep de touwladder aan de romp van de Cinaed en keek haar even aan. 'Hou me even goed vast, als je het niet erg vindt. dan klim ik met je naar boven.'