RPG 1: 'Poorten van Illusie'

Artame
Ze had haar dag absoluut niet vandaag. En dat was nog op zijn zachtst gezegd. Allereerst zat ze sinds vanmorgen om werk verlegen. De koopman die onder de bescherming van haar schip zou varen, had op het laatste ogenblik afgezegd vanwege een goedkopere concurrent. Ze baalde enorm. Het mag lijden dat hij overvallen wordt, dacht ze wraakzuchtig, en er dan achterkomt dat die ouwe schuit van Heinzen niet meer dan drie versleten draaibussen aan boord heeft om schroot mee te vuren.
Om haar humeur wat te verbeteren was ze naar haar favoriete kroeg aan de kade gelopen, maar onderweg vond een vechtend jong stel idioten het nodig om een kluit modder in haar gezicht te gooien. Ze had het gezicht van het meisje in haar geheugen gegrift. Als ze dat mormel ooit nog tegenkwam...

Maar nu leek de zaak ten goede te keren. In een opwelling was ze teruggelopen naar de twee vechtenden, om ze eens goed te zeggen wat voor kloterige rotkoters ze waren. Juist op het moment dat ze ze terugvond, klommen de twee uit een varkenstrog en liepen ze hand in hand richting een van de duurste herbergen van de stad. interessant...ze zagen er absoluut niet welgesteld uit. Als het dieven waren en zij ze kon uitleveren aan de schout, streek ze misschien nog een fikse premie op. Maar de jongen liet iets zien aan de herbergier, een medaillion of een hanger, waardoor de houding van de krenterige kerel erg kruiperig werd. Ze ving het woord "hoogheid" op. Een grijns verscheen op haar gezicht. Dit was misschien toch nog haar geluksdag. Onmerkbaar gleed ze tussen de mensen door, achter het stel aan, tot ze genoeg wist over hun verblijf. 'Zonder dit amulet zou ik hier niet eens kunnen lopen,' hoorde ze het meisje nog zeggen. Altijd goed om te weten. Zo snel als ze kon ging ze terug naar de haven, op zoek naar een schip waarvan ze vermoedde dat het daar nu zou liggen. Als ze geluk had, kon ze een flink bedrag loskrijgen van Prins Madoc. Hij zou blij zijn dat zijn zoon Jörg weer terecht was. Ze koesterde het stuk perkament waar de gegevens over Jörg Braeden op stonden, samen met het vindersbedrag van 100 goudstukken.

-Sidra-

"Ligt eraan...Hoe erg afgeleid we tussendoor raken," grijnsde Sidra, "Dit beetje vuil kan er redelijk snel afgewassen worden hoor. Dus het hangt er allemaal vanaf... Hoe graag wil je vandaag de stad nog in?" De blik in haar eigen ogen liet genoeg weten hoe zijzelf erover dacht.

- Solor -
'Zo...' zei hij uiteindelijk, buiten adem en met een grijns van oor tot oor. 'Dat was even hevig.' Hij streek een losgeraakte pluk van haar haren achter haar oor. 'Ik had niet verwacht dat...maar ik vind het enorm leuk.' Hij hakkelde als een verlegen schooljongen. Dus zo voelde het om in en in verliefd te zijn. Hij hield haar tegen zich aan en wilde dat ze zo eeuwig konden blijven staan. Waarom had hij ook gezegd dat ze snel terug zouden zijn? Aan de andere kant had Laine hem door. Hij wilde niet dat de prins zou gaan denken dat er heel wat meer was gebeurd dan een enkele zoen. Dat verdiende Alice niet, zo'n eerzaam meisje als ze was. En zo mooi...
---
- Jörg -
Hij probeerde met zijn paard achter te blijven, zodat hij naast Moira kon rijden, maar Erika belette hem dat. Het jaloerse kreng bleef maar aan zijn hoofd zeuren en tegelijkertijd kafferde ze hem uit over zijn rendez-vous met Moira, zonder zelfs maar de moeite te nemen om het onder vier ogen te houden.
'...En ik geloof ook mooi niets over dat varengedoe! Ik ben heus niet stom hoor!' besloot ze haar woeste verhaal. Even wilde Jörg zeggen dat hij daar heel anders over dacht. Maar er stond teveel op het spel. Als Erika het huwelijk zou afblazen... Hij huiverde. Aegon zou niet blij zijn als hij de troon niet voor hem kon bemachtigen.
'Nou, eerlijk gezged kan het me niet bommen wat jij gelooft,' zei hij uiteindelijk. 'Moira en ik hebben ons wel degelijk bezig gehouden met de lokale flora en fauna en we waren toe aan een verkwikkende lunch, toen jij je met je overbezorgde wantrouwige lijf hierheen haastte om ons te storen. Werkelijk, Erika, ik had wat meer beschaving verwacht van een vrouw die mijn bruid wenst te worden.' Hierna bleef Erika stil en ingetogen, bang dat ze de hoge bruidschat zou verliezen, vermoedelijk. Ze verwaardigde het zich zelfs om naar Moira te rijden.
'Het spijt me van mijn ongegronde en beschuldigende gedachten ten opzichte van u, vrouwe,' zei ze onderdanig. 'Ik ben gewoon jaloers, omdat ik me zo gelukkig prijs met zo'n aantrekkelijke verloofde en het niet kan geloven dat hij helemaal weg van mij is.' Even flitste er een sluwe glimlach over haar gezicht, heel even maar. Alsof ze hoopte dat Moira haar iets aan zou doen waardoor ze een excuus zou hebben om haar te verwijderen.
---
- Cailen -
Hij keek even rond om er zeker van te zijn dat niemand meeluisterde, voor hij antwoord gaf. 'Hmm...niet erg graag... Na al dat reizen ben ik wel toe aan een lui dagje.' Hij liet zijn blik nadrukkelijk op het lijfje van haar jurk rusten. 'Nou ja, misschien toch wel een actief dagje, maar zeker niet buiten de kamer.' Hij grijnsde breed.

Verlegen glimlachte ALice naar Solor toen ook de tweede zoen helaas tot een einde kwam. hij streek een losgeraakte pluk haar achter haar oor en ze voelde de tintelingen over haar lijf schieten bij die aanraking. 'Ik had niet verwacht dat...maar ik vind het enorm leuk.' hakkelde hij. ze glimlachte, door zijn verlegenheid raakte ze wat meer op haar gemak. "ik denk dat ik jou ook heel leuk vind." antwoorde ze waarna hij haar tegen zich aan drukte. even pakte ze zijn arm om die wat lager te leggen. hoewel haar vleugels niet te zien waren voelde ze het wel degelijk als je eraan zat. daarna leunde ze kalm tegen hem aan alsof ze nooit iets aan zijn houding had veranderd.

Moira keek op toen dat kreng naast haar ging rijden, ze begon zich onderdanig te verontschuldigen, maar hier zat een luchtje aan. toen ze het haar in begon te wrijven dat Jörg van haar was en sluw naar haar glimlachte had ze haar spel meteen in de gaten. ze glimlachte kalm terug naar Erika. dit spel zou ze makkelijk winnen "Ik begrijp Uw verontrusting geheel, Ik kan U er van verzekeren dat ik nergens op uit ben vrouwe, Ik blijf zoals eerder gezegd trouw aan mijn man, een man die een vrouw haar stoutste dromen kan vervullen." ze knipoogde even naar Erika om haar in te wrijven dat zij beter bezat, al had ze natuurlijk geen man. maar ergens onbewust had ze die plaats aan Jörg vergeven.

-Sidra-

"Ik heb zo'n vaag vermoeden dat we er hetzelfde over denken..." zei Sidra terwijl ze de kamer instapte. Op het moment dat ze allebei binnen waren en de deur weer gesloten was, sloeg Sidra haar armen om Cailen heen en kuste ze hem. Ze vergat even hoe erg ze nog onder de modder zat.

- Cailen -
'Sidra, lieverd...je zit nog onder de smurrie,' zei hij, haar netjes terug op afstand houdend, zijn handen stevig op haar schouders. Hij keek haar gemaakt streng aan. 'Ik meende wat ik zei. Geen knuffels voor je weer schoon bent geschrobd. En ik zal er persoonlijk op toezien dat dat grondig gebeurt.' Hij bekeek haar ongegeneerd. 'Dus hup, uit die smerige kleding.' Een wellustige grijns stond op zijn gezicht.
---
- Solor -
'Oeps,' mompelde hij toen Alice zijn handen bij haar vleugels vandaan haalde. Maar hij vond het totaal niet erg dat ze zijn handen wat verplaatste. In tegendeel... Hij sloot zijn ogen genietend. Wat rook ze lekker.
Toen zuchtte hij. 'We hebben beloofd dat we terug zouden gaan,' zei hij met tegenzin. 'Het wordt dus even kort afspoelen, wat bladeren erom en dan weer aan de slag.' Hij vroeg zich af wanneer ze dan weer bij elkaar konden zijn.
---
- Jörg -
Zoals gezegd voerde Erika hem vanuit de stallen direct mee naar de grote hal, waar haar vader en zijn eigen vader vol ongeduld stonden te wachten. Liever gezegd sleepte ze hem mee met zoveel kracht dat zijn arm haast uit de kom schoot, alsof iets dat Moira haar had gezegd haar nóg jaloerser had gemaakt. Iets in de blik van Madoc maakte dat hij zich zeer ongemakkelijk voelde. Het was alsof zijn vader hem doorhad. Als camouflage veinsde hij de onnozele grijns die Cailen vaak op zijn gezicht had. 'Goedemorgen, oom Madoc.' groette hij hem. Hij vroeg zich af waar Moira nu was. Dat verdomde wijf van een Erika ook.

Vanuit de stallen liep Moira rustig terug naar haar schip, aan Erika had ze nu geen zin en ze moest controleren hoe het er nu voorstond met haar slachttoffers. ze liep het dek op en keek de mannen minachtend aan, de vrouwen kon ze zelfs vanaf hier zacht horen snikken. al negeerde ze dat compleet.

Alice glimlachte en leunde tegen SOlor aan. 'We hebben beloofd dat we terug zouden gaan,' begon Solor toen met een zucht. Alice keek op 'Het wordt dus even kort afspoelen, wat bladeren erom en dan weer aan de slag.' ALice knikte even al vond ze het ergens wel jammer. toch kon ze het niet laten om op zijn minst nog een keer hem te zoenen.

-Sidra-

"Goed dan, ik zal wel netjes luisteren," zei ze, iets meer teleurgesteld klinkend dan ze werkelijk was. "Maar hoe moet mijn jurk nu uit als je me zo vasthoudt dat ik mezelf niet eens uit kan kleden?"

- Cailen -
'Ho eens even...' zei hij. 'Jezelf uitkleden? Is dat niet míjn taak?' Hij maakte met een vingervlug gebaar haar bovenste knoopje open. Zacht streelde hij het stukje bleke huid dat daardoor tevoorschijn kwam. Zijn hart ging sneller slaan.
---
- Solor -
Hij grinnikte toen ze hem nog een laatste keer zoende. 'Volgens mij hebben we beiden een nieuwe verslaving, prinses.' Hij hield haar hand in de zijne terwijl ze naar de zee liepen. Alsof ze voelden dat ze gereinigd zouden worden, begonnen de wonden net de laatste paar meter over het strand enorm te branden. Solor vloekte even, maar liep resoluut toch het water in. Hij wreef met het bodemzand over de ontstekingen die waren ontstaan en schuurde zo alles open, zodat het vuil eruit kon spoelen. De wondjes hadden een vreemde, groenige rand. Gelukkig kleurden ze weer wat normaler toen hij langere tijd in het water stond. Zijn linkerbeen werd zelfs weer helemaal roze, met slechts een paar rode vlekjes. Hij keek naar Alice en glimlachte naar haar. 'Kom er maar bij staan hoor. De zee is groot genoeg voor ons beiden.'
---
- Madoc -
'Hallo Cailen,' begroette Madoc hem. Hij leek groter dan hij zich herinnerde, volwassener ook. Hij stond er even bij stil dat het al meer dan tweeëntwintig jaar geleden was dat hij hem als baby voor het eerst in zijn armen had gehouden. 'Als je de geschenken hebt uitgepakt, zou ik graag even met je willen spreken,'
---
- Jörg -
Hij werd zenuwachtig van zijn vader. Had hij hem werkelijk door? Hij liet echter niets blijken en knikte. 'Dat is goed. Maar als u mij nu wilt verontschuldigen? Erika heeft lang genoeg gewacht op de onthulling van onze huwelijksgeschenken.'

Alice grinnikte even om Solor zijn opmerking en liep daarna hand in hand met hem naar de zee. Ze stopte op het strand toen Solor naar het water toe liep om zijn wonden te reinigen. 'Kom er maar bij staan hoor. De zee is groot genoeg voor ons beiden.' zei hij, hoewel bij hem staan verleidelijk was vond ze de zee toch net iets te veel water. toch liet ze zich overhalen en stapte ze naast hem in het water even huiverde ze en trok ze haar voet op. ze keek op naar Solor "het is koud.." was haar conclusie. langzaam zette ze haar voet weer onder water.

Een aantal keer liep Moira om de mannen heen die verslagen vastgebonden zaten. ze grijnsde nog eens en keek op naar één van de mannen die naar haar stond te turen terwijl ze dit deed. ze trok haar wenkbrauw op waanra ze hem fel aankeek. meteen week de man zijn blik af waarna Moira het schip weer verliet, ze kende de orders.
Ze liep terug richting het kasteel door de gangen. ze verwachtte Jörg nu niet snel tegen te komen nu Erika hem letterlijk gekidnapt had.

-Sidra-

"Jouw taak?" vroeg Sidra, "Dat is nieuw. Ik dacht dat je me te vies vond om aan te raken..." Ze zuchtte zacht toen hij haar streelde. "Maar als het jouw taak is mij uit te kleden, dan gok ik erop dat het mijn taak is hetzelfde bij jou te doen?" Haar handen wachtten echter niet op een antwoord voordat ze daarmee begonnen.

- Solor -
'Oh? Ik vind het wel meevallen hoor.' Hij trok haar naar zich toe. 'Zal ik je maar opwarmen dan?' Hij kuste haar vluchtig, haar zo afleidend van de koude waterdruppel die aan zijn hand hing...tot hij die in haar nek liet vallen en hij vervolgens lachend achteruit stapte. Helaas viel hij daarbij achterover, half op het strand en half nog in de zee. Hij kwam niet meer bij van het lachen.
---
- Freric -
Zelfs nu, na twee dagen in de haven, liet dat vreselijke mens, Moira, hen niet gaan. Hij had gehoopt dat de redding nabij was toen het schip van de kroonprins de haven was binnengelopen, maar haar handlangers hadden hem, zijn vader en de vrouwen naar het ruim gevoerd. Niemand had hen horen roepen. Verslagen, maar met ogen die gloeiden van haat, keek hij de moordenares nu na, toen deze zich terug naar het land spoedde. Wat voerde ze daar uit? En was Cailen nog wel in leven? Hij probeerde nogmaals zijn touwen. Ze waren weer iets losser gaan zitten, maar niet los genoeg om zich te kunnen bevrijden.
---
- Cailen -
'Te vies om aan te raken? Nee dat niet hoor. Anders had ik je niet gezoend in die trog daarbuiten,' zei hij, grinnikend bij de gedachte eraan. 'Maar om nu tussen de schone lakens van dat heerlijk zachte bed te kruipen met modder en troep aan ons lichaam?' Hij wilde nog wel meer zeggen, maar dat ging eenvoudigweg niet meer toen ze zijn kleding uit begon te trekken. Hij bromde goedkeurend en trok toen haar jurk in één beweging over haar hoofd.
'Wat nou, jurken niet handig?' Hij Gaf haar kleine kusjes op de plekjes huid die bedekt waren geweest door de jurk. 'En nu maar vlug het water in hm?' zei hij, doelend op de stomende badkuip die ruim genoeg was voor twee.

-Sidra-

"Moet je dat nog vragen?" zei Sidra en ze trok hem mee naar het bad. "En je hebt gelijk, het is niet de bedoeling dat die lakens met modder bevuild worden, maar dat is ook niet wat ik bedoelde. Het doet er ook niet toe." Voor hij iets kon zeggen kuste ze hem weer, hopend dat hij haar nu niet van zich af ging houden.

- Cailen -
'Inderdaad, het doet er niet toe.' zei hij hees. 'En doe niet meer alsof ik je niet wil, alsjeblieft. Je weet dat ik dat wel wil...heel graag...en liefst nu.' Hij trok haar naar zich toe en tilde haar mee de badkuip in terwijl hij zich in het warme water liet zakken.

-Sidra-

Enige tijd later lag Sidra weer helemaal schoon op het bed tegen Cailen aan te doezelen. Ze wist niet eens meer hoe ze daar kwam, hoewel...Een grote tevreden glimlach verscheen op haar gezicht. Nee, ze had er geen spijt van dat ze niet meer de stad in waren gegaan. Plotseling hoorde ze een rommelend geluid. "Heb je een beetje honger soms?" vroeg Sidra lachend aan Cailen.

- Cailen -
Hij hief lui zijn hoofd even op van het kussen. 'Is dat zo vreemd na al die inspanning?' Hij trok vragend een wenkbrauw op. 'Mijn brandstof moet wat aangevuld worden.' Hij kroop wat dichter tegen haar aan en sloeg een arm om haar heen. 'Maar ik lig hier veel te lekker...' Hij verborg zijn gezicht in haar haren om de geur van zeep in te ademen.

-------

https://mysticarpg.actieforum.com/viewtopic.forum?t=86