RPG 1: 'Poorten van Illusie'

- Jörg -
De vlam werd langer en toen breder, tot er een boog ontstond, als een deur. Door die deur kwam een mannelijke gestalte, al was hij langer dan enig persoon die hij kende. Maar de gedaante van een god stond nooit vast. Jörg had hem vaak genoeg gesproken wanneer de god niet langer was dan hijzelf, of wanneer hij ervoor koos op een mens te lijken. Een god vertoonde zich zoals hij zelf wilde.
'Heer Aegon,' begroette hij zijn meester. 'Ik wil u spreken over mijn plan, en ik wil u voorstellen aan vrouwe Moira, die interesse heeft in onze zaak.' Aegon keek hem even ongeïnteresseerd aan.
'Ik ken Moira. Ze werkt voor mij, jij imbeciel.' Aegon keek naar Moira.
'Een goede dag, mijn trouwste onderdaan.'

- Solor -
'Oh? Is er wat mis dan?' Solor hield zijn stem neutraal, hoewel hij ergens een donkerbruin vermoeden had waarover Laine hem wilde spreken. 'Kijk, als het over dat voorval van vanmorgen ging; dat was echt puur toeval. U zegt zelf ook dat ze nu eenmaal veel beweegt in haar slaap.' Wat leek de zee ineens behoorlijk ver weg onder zijn voeten. En wat zwabberde hij in de wind.

Laine schudde zijn hoofd "houd je van haar?" vroeg hij toen ook onbeschaamd en zonder er omheen te draaien.

Moira was even verbaasd ook haar meester aan te treffen, maaar die verbazing maakte al snel plaats voor opluchting en vreugde. ze had deze persoon, deze god vermoord als hij het niet was. of op zijn minst een poging tot gedaan. Ze boog dan ook onderdanig "goede dag meester" begon ze zoals ze hem altijd aan sprak. "ze wilde haar meteen vertellen over haar sucesen die ze na haar wederopstand al had gemaakt maar wetend dat hij daar waarschijnlijk al van op de hoogte was en ze niet teveel wilde zeggen met Jörrg naast haar zweeg ze.

- Solor -
'Ik...' Solor wist niet goed wat hij moest antwoorden op die vraag. 'Ik denk het wel, ja.' Hij zei het een beetje beschaamd. 'Maar u hoeft zich geen zorgen te maken hoor,' ratelde hij er gelijk achteraan, zijn wangen rood als een tomaat. 'Ik zal het haar niet zeggen. Tenslotte ben ik een mens en...ze ziet toch niets in iemand als ik. Ik blijf gewoon een vriend, erewoord.' Hij hoopte maar dat Laine hier tevreden was. Hijzelf was er echter niet tevreden mee. Nu moest hij zich eraan houden en...stel dat Alice iemand anders erg leuk ging vinden? Hij had haar al een paar keer zien lachen met de andere elfen.
---

- Jörg -
Ergens voelde hij iets van jaloezie toen Aegon hém een imbeciel noemde en Moira de hemel in prees. Maar hij was ook opgelucht. Dit gaf hem de kans om zijn plan voor te leggen aan Aegon.
'Heer, Moira en ik delen onze belangen. Beiden hebben we de elf Alice Lisora voor u achtervolgd. Daarnaast helpt Moira mij momenteel om de voorbereidingen te treffen voor het uitroeien van de koninklijke familie.'
'Wat wil je daarmee zeggen, Jörg?'
'Ik vraag u om toestemming voor een samenwerking.'
Aegon trok een wenkbrauw op. 'Als jullie reeds samenwerken en ik heb nog geen van jullie omgebracht, zou je me dan nog om toestemming moeten vragen?' Hij veegde een denkbeeldig pluisje van zijn mouw.
'Moira, vertel me eens hoever jullie zijn met de vangst van mijn offers.'

Moira knikte "Natuurlijk, We zitten op dit moment Alice achterna, gelukkig bezit deze wereld nog een offer die reeds nog niet gevonden is. het is een kwestie van tijd aangezien er genoeg water is om mee te winnen. naast de offers die ik voorheen al heb gebracht is er verder op dat gebied wat minder vordering dan gehoopt, die imbicilen zijn het spoor kwijt geraakt in de tijd dat ik afwezig was. ik heb me van hen ontdaan zodra ik terug kwam. Ook vond ik drie priesters die samenzweerden tegen U." ze haalde drie kleine royaal versierde flesjes met bloed tevoorschijn "Dit is wat er van hun over is." ze bood de kleine flesjes aan. "daarbij." vervolgde ze uiteindelijk "Van Luana zal ik geen last meer hebben, op Uw offer en haar broer na is huize lisora ten einde gekomen." ze wist dat de bloedlijn koninklijk bleef zodra ze dit deed, maar nu had zijzelf de macht.

Laine keek even wat verbaasd "dat heb ik toch niet van je gevraagd Solor." begon hij "daarbij als ze je niets vind komt dat niet door enige afkomst, het enigste wat ik wil weten is of je haar goed behandeld. Ik ben de kwaadste nog niet." hij glimlachte hoewel Solor dat zelf niet kon zien.

- Aegon -
Dankbaar nam hij de flesjes bloed aan. 'Ik kan deze goed gebruiken. Dank je Moira, je zult hiervoor beloond worden.' Een gemeende glimlach verscheen op zijn gezicht. Toen keek hij bedachtzaam.
'Die broer van haar... Is hij eveneens geschikt?' vroeg hij haar. 'Ik heb vernomen dat een oude nemesis van mij er alles aan doet, op alle manieren die ze kan bedenken, om mij de offers af te nemen.'
---
- Solor -

'oh, nee dat zei u niet. Maar ik dacht...' Hij zuchtte. 'Ik wist niet of ik uw goedkeuring wel zou wegdragen. Ik zal haar zeker goed behandelen, zoals ik tot nu toe ook heb gedaan, bij mijn weten. Ik zal haar ook beschermen, zolang dat nodig is.'

Moira knikte "zeker meester, Hij is van koninklijke bloede, een troonopvolger en voorzover mijn weten ook nog maagd." sprak Moira. "Die dwaas is haar achterna gegaan, waarschijnlijk zijn ze nu dan ook samen."

Laine glimlachte "ik vertrouw je Solor" sprak hij kalm. "al begrijp je wel dat als ik ook maar iets anders verneem dat vertrouwen weg is, maar daar ga ik niet vanuit." hij bleef nu een stuk kalmer nu hij wist wat hij had, hij wist dat Alice zelf prima keuzes kon maken dus daar maakte hij zich ook geen zorgen om, een last viel van zijn schouders als hing er een andere soort last in zijn armen.

Marx voelde de pijn. Langzaam zakte die pijn maar weg. De dolk die hij in haar had gestoken was nu hetgene wat hij voelde. Het was alsof hij zichzelf had gestoken. Dit was wat hij kende en dit was waar Marx mee om kon gaan. hij vond een kalmte in zijn lichaam, waar een normaal persoon bang van zou worden. Marx werd er juist rustiger door. De pijn drukte hij weg en soepel stond hij op. Het goudbruine veld zag er gelijk weer uit alsof er niets was gebeurd. "Zonde, je had net een ingeving kunnen hebben." sprak een nieuwe stem. Marx draaide om en zag zichzelf staan. Een speelse glimlach speelde even in zijn mondhoeken, maar verdween gelijk weer. Immers een ware Marxy zou geen emoties kunnen tonen. Hij kon alleen met zijn gezicht spelen en men laten denken dat hij emoties had. Hij keek zichzelf lange tijd aan voor hij omdraaide en van zichzelf wegliep. Aan de rand van het veld zag hij niet langer degene uit zijn verleden staan. In tegendeel, hij zag veel meer personen staan. Hij hoefde niet te kijken om te weten dat het zijn vele slachtoffers waren. Marx had het zicht verloren op hoeveel mensen hij had gedood, maar ieder gezicht kon hij zich nog herinneren. Het was een vreemde bijeenkomst voor hem. Hij was immers de beste van de beste binnen zijn ras. Maar schijnbaar hoorde hierbij dat ieder gezicht onthouden moest worden. Echter was het een deel van hem geweest dat altijd alles opsloeg. Hij kon een herberg inlopen en meteen onthield hij alles wat hij zag.

Wetend dat zijn slachtoffers hem toch niet konden bereiken ging hij rustig tussen het graan zitten en keek naar zijn handen. "Wel, wel. Ik zie dat je vandaag aan het zwijgen bent." sprak zijn andere ik. "Dan zal ik maar het woord gaan voeren." Marx hoorde meer dan hij zag dat zijn andere ik bij hem ging zitten. "Je weet heel goed wat er mis is. Je behoort jezelf te doden voor het hebben van emoties. Maar Elara hield je daarin tegen. Nu is er niemand meer om je tegen te houden behalve jezelf. Je hebt gefaald een ware Marxy te zijn. Toch weiger je je naam op te geven, evenals je leven. en waarom? Simpel." even was het stil. "Je vind de emoties geweldig." Marx keek op en zag dat hij niet langer in een graanveld zat. Nu zat hij in een sneeuwvlakte. "Je weet net zo goed als ik, dat je jezelf niet gaat doden en dat je een manier zoekt om met jezelf te kunnen leven. Ergste is wellicht nog wel dat je naar Elara terug wil, maar niet kan. En dit eiland gaat je overduidelijk ook al niet helpen. Er zijn vreemde, krachtige figuren aan het werk om spelletjes te spelen met je. En toch speel je zelf gelijk mee, alsof je hier thuishoort. Hoe bedrogen gaan ze uitkomen?" Marx keek zijn andere ik aan en een gespeelde glimlach verscheen. "Belangrijkste is altijd overleving. en ingehuurd worden is een mogelijkheid daartoe. Ik zal mijn vrijheid krijgen wanneer ik daarvoor zorg." De andere knikte instemmend.

"Je leert al zeker. Alleen jij kan verbetering brengen. Maar met hulp kan die verbetering sneller en sterker worden. Echter wie hulp wil, zal hulp moeten bieden." de ander glimlachte en Marx zag zijn omgeving weer veranderen. Ditmaal was het het chaotische dorpje waar Giyana hem had achtergelaten. Het was zelfs exact zo als toen hij arriveerde, tot het laatste steentje. Maar de tijd stond hier nu stil. Niets bewoog en er was geen geluid.Marx keek afwachtend zijn zelfbeeld aan. Immers waren vragen hier niet handig om te stellen. "Wat viel je op?" vroeg de ander. Marx keek hem even aan, terwijl hij dacht over zijn antwoord. "Chaotische planning. Als ze worden aangevallen zijn twee belangrijke vluchtwegen geblokkeerd. Echter is water in de buurt, waar ze van schijnen te houden. Gezien er ook een vrouw zomaar komt uit het niets en verdwijnt in het niets is aan te nemen dat magie aanwezig is. En dan valt de conclusie dat deze wezens iets met water kunnen." Hij werd afkeurend aangekeken. "Je weet dat ik dat niet bedoel. Wat zie je over het volk?" Marx maakte even zijn ogen klein, terwijl in zijn gedachten het antwoord leek te verschijnen. Hij begon weer te spreken. "Er lijkt geen vooruitgang. De eilanders lijken niet van fouten te leren, terwijl de Giyana erop duidt dat ze meer kunnen. Zoals mij verwijderen van dit eiland. Echter spreekt het dorp dit helemaal tegen. Een volk wat zulke verdediging heeft zal nooit zo chaotisch bouwen. Ze zouden openlijker en ruimtelijker leven. dus dit houdt in dat de Giyana en die schepsels, de gadra, hier de boel beschermen. De giyana is een soort leider dan en dat betekend dat zij de vooruitgang tegengaat. Maar de Giyana luisterde te goed naar die andere vrouw. Wie weet is die vrouw ervoor verantwoordelijk zonder dat de Giyana er iets tegen kan beginnen. Niet dat dit ertoe doet, want overduidelijk is dit ras achteruit aan het gaan. Als ik dit dorp zie en ik moet gaan geloven dat die van de vrouwen er net zo uitziet, dan zal het zeldzaam zijn dat het ras verder uitbreidt. Dus de enige manier waarop ik hier fatsoenlijke hulp zal vinden is door de regels te gaan breken van dit eiland." Zijn andere zelf grijnsde naar hem. "Precies en welke manieren heb je daarvoor?" Marx trok een wenkbrauw omhoog. Dit was een ongewone vraag. normaal zou hij gaan bedenken wie hij moest doden en hoe, maar dit hintte een andere kant op. "Twee opties. De eerste is de simpele. Dood degene die vooruitgang tegengaan. De tweede is een moeilijke opgaaf. Daarbij moet het volk gaan realiseren dat ze niet bestemd zijn om uit elkaar te wonen." Zijn andere ik lachte ronduit. "Precies. Dat zijn de mogelijkheden en de laatste vraag is simpel. Door welke kan jij vooruit?"

Marx opende zijn ogen. Hij had het gevoel dat hij drie dagen weg was geweest, maar wist dat zijn werkelijke meditatie tijd veel korter was geweest. De vraag die zijn evenbeeld in de wereld van meditatie had gesteld hing nog in zijn hoofd. Immers was de eerste manier zijn beroep en de twee manier tot nu toe altijd nog een onmogelijkheid geweest. Totdat zij voorbij was gekomen en alles wat hij niet zou moeten hebben was gekomen. Marx wist nog niet wat hij ging doen en besloot rustig lichaamsoefeningen te gaan doen, tot er weer meer wezens waren verschenen in het dorp. Dat zou hij zijn besluit maken. Hij stond rustig op en begon zich te strekken en langzaam de spieren op te warmen. hij had het gevoel alsof hij een goede nachtrust achter de rug had en was uitgerust. Echter merkte hij snel genoeg dat hij rustig moest blijven dit keer met zijn oefeningen, want zijn lichaam was nog wel herstellende van het bloedsverlies.

- Aegon -
Hij knikte goedkeurend en wendde zich toen tot Jörg.
'En hoe zit het met Cailen? Ik ben hem uit het zicht verloren nadat hij aan mijn volgelingen was ontsnapt. Weet jij me meer te vertellen?'

- Jörg -
'Ik weet niet waar Cailen momenteel is, maar ik heb het woord van zijn bruiloft naar alle uithoeken laten verspreiden. Daarbovenop heb ik een aantal marineschepen gevraagd om de Cinaed op te sporen. Uiteraard omdat ik daar aan boord zou zitten. Vroeg of laat komt Cailen hierheen.'
'Vroeg, mag ik voor je hopen. Ik maak me toch lichtelijk zorgen over de stata waarin hij verkeerd. Hij is in het gezelschap van een jonge vrouw.'
'Cailen herkent een vrouw nog niet als ze naakt voor hem ronddanst,' merkte Jörg wraakzuchtig op. Aegons blik deed hem echter zwijgen.
'Zorg dat ik krijg wat ik heb gevraagd,' zei Aegon. Toen verdween hij eenvoudig. De vlam die achterbleef, doofde langzaam uit tot een hoopje as.
'Wel, daar zijn we lekker mee,' zei Jörg. Toen keek hij naar Moira en zijn humeur klaarde iets op. 'Laten we de frisse lucht weer opzoeken en een hapje eten, vrouwe. Nu we collega's zijn, kan het zeker geen kwaad elkaar beter te leren kennen, nietwaar?'
---
- Solor -

'Ik begrijp het volkomen, al verzeker ik u ervan dat ik te vertrouwen ben.' Hij grinnikte even. 'Al is mijn woord op dat gebied natuurlijk weinig waard. 'Ik kan alleen zeggen dat mijn besluit om mijn soortgenoten te verlaten en met jullie mee te gaan, mijn toewijding aangeeft.' Hij aarzelde even. 'Ik zou het zeer op prijs stellen als u Alice niets van dit gesprek zou laten weten.' Hij kleurde diep. 'Ik zou me doodschamen voor haar als ze.. nou, u lijkt me niet bepaald dom. U begrijpt vast wel wat ik wilde zeggen.'

Moira grijnsde even toen Aegon verdwenen was, dat zat dus wel goed. ergens voelde ze zich ook wel goed doordat ze zojuit de hemel in was geprezen ondanks dat ze al eens heerder het leven had gelaten. "wel daar zijn we lekker mee." hoorde Moira Jörg praten. ze keek op en grijnsde even. ze knikte "dat lijkt me een uitstekend plan." stemde ze toe. hoewel ze trouw was aan aegon had ze niet veel met een verstofte kapel en zou ze graag weer buiten verschijnen.

Laine lachte even "Het is al goed Solor, ik zal niets tegen haar zeggen als dat is wat jij wilt." Alice vloog verder haar gezicht klaarde op "land!" riep Lagune die enthosiast naast haar was gaan vliegen. Laine keek op en glimlachte opgelucht. hij vloog meer in de groep met Solor nu het gesprek voor nu was afgesloten.

-Sidra-

"Het zal maar moeten," zei Sidra, alsof zijn aanrakingen haar niets hadden gedaan. Toch, de uitdrukking in haar ogen vertelde genoeg. Ze sprong het bed uit, tegelijkertijd liet ze haar kleding weer tot de normale afmetingen teruggroeien. "Nou, vertel het eens, waar kan ik mee helpen?"

-Giyana-

Ze werd weer eens in de richting van de poel geleid, hoe verrassend. Toch leek het alsof ze naar een punt iets verder weg werd gevoerd. Toen de Giyana bij de poel aankwam voelde ze namelijk dat ze er nog niet was, iets achter de waterval trok haar aan. De waterval waar ze nog nooit achter was geweest, nog nooit achter had mogen komen. Dat was de afspraak. Giyana was nieuwsgierig, maar ze durfde het niet. Haar voeten brachten haar echter automatisch dichterbij, ze kon het water bijna aanraken, bijna haar hand erdoorheen steken.

- Cailen -
Hij hield zijn hoofd een beetje schuin en keek naar een punt behoorlijk ver onder haar ogen. 'Nou, om te beginnen zou je me kunnen helpen om dat beeld van daarnet nog een beetje beter in mijn geheugen te printen. Dat zeewier staat je lang niet zo goed. Echt niet.' Hij keek haar nu wel recht aan en grijnsde breed.

- Jörg -
'Klinkt als een goed plan? Kom op Moira, ergens schep je er toch ook wel een klein beetje genoegen in?' probeerde hij haar uit haar tent te lokken. 'Het is net of je het als een verplichting ziet om een picknick te houden.' Hij wilde eraan toevoegen dat veel vrouwen graag in haar schoenen zouden staan, maar dat leek hem bij haar niet zo verstandig. Ze liet zich niet inpalmen en was te nuchter om voor een losbol te vallen.

- Solor -
Misschien later, dacht hij. Misschien dat Laine later een goed woordje voor hem kon doen bij Alice. Maar zo mocht hij niet denken. Het was zoals Laine had gezegd. Alice was prima in staat om haar eigen beslissingen te nemen. Hoe vreemd was dat eigenlijk. Waar hij vandaan kwam, bepaalde bijna niemand zelf met wie ze hun leven wilden delen. Zelfs die kromme prinsen van ze trouwden op schema. Hij dacht even terug aan die roodharige knul. Jammer voor hem, eigenlijk. De jongen had pit. Het was overduidelijk een avonturier en geen prins die op zijn luie gat zou willen zitten om papieren te ondertekenen.
'Land!' riep een van de elfen, die Lagune heette, herinnerde Solor zich. Voor hem tekende zich aan de horizon, in de nevels van de zee, inderdaad een vage vorm af.
'Jahaa!' juichte hij uitgelaten, voor hij zich realiseerde dat hij Laines schouder zo half uit de kom kon rukken. Vlug hing hij weer stil. Hij grijnsde van oor tot oor. 'Ik wist wel dat we land zouden vinden!'

-Sidra-

"Tja, dat ik dan jouw probleem..." zei Sidra grijnzend. "Ik begon dat groene laagje een beetje te missen, dus voorlopig blijft het lekker zo." Ze stak haar tong naar hem uit. "Weinig aan te doen..." Ze liep naar de deur toe, maar draaide zich vlak ervoor om. "Wat is eigenlijk het eerste dat gedaan moet worden om dit schip aan de gang te krijgen? Ik heb wel behoefte aan een beetje beweging."

- Cailen -
'Oh, dus mevrouw heeft behoefte aan beweging?' Cailen grijnsde duivels. Toen deed hij alsof hij serieus werd. 'Het eerste wat je moet doen, is de Metakallibratorzuigers opstarten. Er zit een schakelaar onder het bed die de machine in werking zet.' Hij rekte zich even op het gemak uit en begon heel langzaam zijn shirt aan te trekken, om bezig te lijken.

-Sidra-

"De watte? Ik heb dat jou nooit zien doen..." zei Sidra voorzichtig. Cailen klonk redelijk serieus, maar er waren nog sporen van zijn grijns terug te vinden in zijn blik. Ach, het zou geen kwaad kunnen even een kijkje te nemen. Ze wilde Cailen niet storen in zijn bezigheid, dus bukte ze zich aan de andere kant van het bed. Terwijl ze op zoek was naar een mogelijke schakelaar vroeg ze zich af waarom mensen toch zo langzaam moesten doen met kleren, terwijl wier een veel sneller en makkelijker iets was. "Ik zie niet echt iets..."

- Cailen -
'Ik wel,' zei hij bij haar oor, terwijl hij zijn armen om haar heen sloeg. 'Ik zie een prachtig meisje, gekleed in zeewier, dat deze kamer niet meer uit gaat komen zolang ze haar echtgenoot niet fatsoenlijk goedemorgen heeft gewenst.' Hij grinnikte triomfantelijk.

Uiteindelijk vonden ze toch allebei echt dat ze maar eens aan de slag moesten, al maakten ze er niet veel haast bij. Cailen gespte zijn riem vast en sloot de laatste knopen van zijn hemd, ondertussen kijkend naar de ring om Sidra's vinger. Hij voelde zich loom en gelukkig. En de dag was nog maar net begonnen.
Hij liep naar Sidra toe en kuste haar, verbaasd dat iedere kus die hij haar gaf toch net weer anders was dan de vorige. Hij zou er nog aan verslaafd raken.
'Je bent weer vrij om je buiten de kajuit te begeven, matroos,' zei hij grijnzend.

-Sidra-

Ze fatsoeneerde haar wier, weer. Altijd vervelend als het wier zo snel op haar lichamelijke wensen reageerde, voordat ze er ook maar iets tegen kon doen. Hoewel vervelend, dacht Sidra, ze kon niet zeggen dat ze het echt zo erg vond...
"Jaja, nu wel he?" zei ze grijnzend, nadat ze zijn kus beantwoord had.

- Cailen -
'Wilde je dan nog blijven?' vroeg hij onschuldig. Maar hij liep zelf al de kajuit uit. Het was heerlijk weer buiten, met nauwelijks bewolking. Hij begon fluitend het anker te lichten.
'Sidra, kun jij het stuur vast ontgrendelen?' vroeg hij haar.

-Sidra-

"Natuurlijk," zei ze, als antwoord op zijn tweede vraag, de eerste expres open latend. Sidra liep achter hem aan naar buiten en veranderde vervolgens van richting, om even later in de stuurhut te staan. Gelukkg, dacht ze, is er nu geen vijandig schip in de directe omgeving. Zo kon ze iets rustiger het gevecht aangaan met de hendel die het roer vergrendelde.

---

-Giyana-

"Waar ben jij mee bezig?"
De Giyana draaide zich om, voelde zich betrapt. "Het spijt me, meesteres," haar stem klonk nederig. "Ik dacht wat te voelen, hierachter. Ik wilde gaan kijken, voor de bescherming van mijn eiland."
"Ja natuurlijk," antwoordde Idleia, "De bescherming van jouw eiland...Het eiland waar ik je toesta te doen wat je maar wilt doet zolang jij je aan de afspraak houdt niet achter die waterval te komen. Weet je nog?"
"Ja, het spijt me echt, ik wilde uw vertrouwen niet beschamen...Het was alsof ik er geen controle over had." Bijna had ze een fout gemaakt, bijna, hopelijk kon de vrouw het haar vergeven.

---

-Idleia-

Net op tijd was ze teruggekeerd. Net op tijd had ze de Giyana ervan kunnen weerhouden door het water heen te stappen. Idleia voelde zich nog ietwat verzwakt, waarom moest Aegon dan ook per se in de binnenwereld afspreken? Erheen gaan was niet zo heel moeilijk, maar terugkeren kostte een behoorlijke hoop energie. Vooral omdat ze voor de zekerheid altijd onzichtbaar door de poot heen ging, om te voorkomen dat iemand haar zou kunnen waarnemen. Het werd eens tijd dat ze over die poorten zou heersen, maar ze had er geen zin in offers te zoeken zoals haar tegenstander deed. Offeren was zo erg uit de tijd. Daarnaast, er was toch een priesteres die heerste over de poorten? Die had toch zeker geen offers gedaan? Ze had er niet de persoon voor geleken. Jammer dat die priesteres een beetje zoek was, ze zou dus maar op eigen houtje een oplossing moeten gaan zoeken.
Dat was echter van later belang, niet te laat natuurlijk, Aegon was al zo goed als halfweg, maar nu was deze kwestie met de Giyana van groter belang. De Giyana begon Idleia eigenlijk een beetje de keel uit te hangen, maar het was de persoon die ze het beste had kunnen trainen opdat ze perfect zou doen wat Idleia wilde. Een persoon met enige macht welteverstaan, er was genoeg gepeupel wat als hondjes achter haar aanliep, daar kon ze echter niets mee. Machtige personen, daar kon ze wat mee, maar iemand met een beetje macht was nu eenmaal moeilijk te vinden. Hoewel...er was een mogelijkheid...
"Ik begrijp je hoor schat," wat een stom toneelstukje was dit toch, dacht Idleia bij zichzelf, het verbaasde haar dat de Giyana er nog steeds intrapte. "Ik vergeef het je wel, maar dan wil ik je wel om een gunst vragen." Ze streek met haar hand over de Giyana's wang. "Je weet wel, dat meisje, je hebt haar zus dan wel beloofd haar niets aan te doen, maar ik ken je...Zou je echter voor mij dat meisje in leven kunnen laten? Eventjes maar? Zo'n bedreiging kan ze toch niet zijn?"
Ze zag de twijfel gelijk op het gezicht van de Giyana en besloot deze maar gelijk weg te kussen. Gelijk verdween ze weer, Idleia was ervan overtuigd dat de Giyana haar wens wel uit zou voeren. Een ding wist ze zeker, die kus was een absoluut eenmalige actie.

"wellicht." antwoorde Moira terwijl ze haar wenbrauw iets wat verbaasd optrok. "maar nu we samen werekn heb ik dan ook liever een zakelijke relatie." sprak ze kil, toch kon ze het niet laten op enige manier te laten blijken dat er nog hoop voor hem was. ze gleed met haar vinger langs zijn borstkas en keek hem grijnzend aan "en of ik het daarnaast leuk vind is voor jou een vraag en voor mij een weet." ze liep de kapel uit, hier moest hij het maar mee gaan doen.

Laine verstevigde zijn grip even toen hij Solor enthousiast voelde worden. hij haalde opgelucht adem om het land te zien, boven land vliegen geen probleem, het water was wat ze vreesden. de elven vlogen naar het strand en landde daar. Laine zette Solor op de grond. Alice landde echter net iets te enthousiast en kwam neer met een koprol.

Earrigonas liep verder met Ikkorian opzoek naar enige beschaving al leek daarvan nog geen enkel spoor, ergens twijvelde hij of hij niet beter terug kon keren naar de grot om daar eerst zijn vriend op krachten te helpen, maar in een onbekend gebied, wist hij niet zeker of dat wel zo'n slim idee was.

Marx was niet lang bezig voor hij al weer stopte. een duizeling en een zwakte tegelijkertijd die hij weigerde toe te geven hadden greep op hem. "Ik kom later wel terug." mompelde hij meer tegen zichzelf dan iemand anders. Hij liep rustig naar zijn boog. Meer om weer controle over zijn lichaam te krijgen dan wat anders. Hij deed de boog rustig over zijn schouder en draaide zijn rug richting de hut en begon te lopen. Op het laatste moment, voordat hij het dorp verliet, keek hij nog even om. Ja, het is tijd om controle te gaan krijgen. Tijd om te leren van dit eiland wat ik zelf kan leren. En zolang ik bij het water weg blijf moet ik volgens haar toch vrij veilig zijn. dacht hij in zichzelf. En toen liep hij weer terug over het 'pad' wat hem hierheen had gevoerd. Snel genoeg week hij af om te verkennen wat er te verkennen viel. Immers waren de bomen zover bijna gelijk aan die van zijn thuiswereld.

Hij was een tijdje onderweg toen hij plots iets hoorde. Marx stond gelijk doorstil en zocht de schaduwen op. Een plek waar hij nauwelijks te zien was door zijn compleet zwarte uiterlijk. Gezien hij op een onbekende locatie was, was zijn eerste reactie in volledige rust en stilte zijn boog van zijn rug te nemen. Hij legde een pijl klaar en wachtte af. Het gelijk leek dichterbij te komen. Toen zag hij het. een flits van goud tussen de takken door. Marx spande de pijl en richtte op de plek waar de persoon moest verschijnen. De beweging zette zich voort en plots verscheen er een man met goudblond haar. Marx zag meteen dat het niet goed was, want de jonge man droeg iemand anders. Een onbekende rilling liep over zijn rug. zijn instinct zei hem te verdwijnen, maar zijn nieuwsgierigheid deed hem laten zitten. Beiden personen waren anders dan hij tot nu toe gezien had. De conclusie dat ook zij hier niet thuishoorde volgde vrijwel gelijk en Marx liet zijn boog rustig ontspannen. hij borg de pijl op en stond toen op naar volledige hoogte. Hierbij verborg hij zijn aanwezigheid niet meer en deed rustig zijn boog op zijn rug alsof hij niets vreesde. of wellicht wilde hij ermee zeggen, als ik je dood wilde hebben was je dat nu. Hij nam een stap naar voren en bekeek de twee zonder emotie. "Ook niet van hier?" vroeg hij rustig, alsof de man geen gewonde vast had.

Earrigonas voelde zich bekeken. hij versnelde zijn pas iets wat. "ook niet van hier? "vroeg een onbekende stem. Earrigonas stopte en keek op naar een pikzwarte man die totaal geen emotie leek te tonen. Ze waren dus niet de enige die dit gebied vreemd vonden, een wezen zoals hem had hij zelf nog nooit gezien. het feit dat hij zijn ras en deze natuur niet kende liet hem knikken. "dat klopt." sprak hij kalm, hoewel er bij hem niet veel emotie te zien was door zijn kalmte was er overduidelijk meer. even keek hij vluchtig naar de boog, alsof pijlen hem in zijn draken gestalte ook maar iets deden? zijn schubben zouden te sterk zijn voor wat voor soort metaal dan ook.

Marx was half onder de indruk. Ten eerst leek de persoon helemaal niet bang en ten tweede was het duidelijk dat deze niet onder de indruk was van zijn bewapening. Marx liep op hem af en wist nu dat hij een mogelijke bondgenoot tegen de Giyana had gevonden. "Wat is er met hem?" vroeg hij knikkend naar de persoon. "En hoe zijn jullie hier terecht gekomen?" vervolgde hij. De eerste vraag kon hem weinig doen, maar schijnbaar was het beter om vriendelijk te beginnen volgens de woorden van zijn vrienden. De tweede vraag was echter cruciaal voor hem, want hij had geen idee hoe hij hier zelf terecht was gekomen.

Earrigonas zag de man op hen afkomen lopen. "hij viel." antwoorde hij kalm, hoe een val zo'n verwonding kon aanrichten begreep hij zelf ook niet maar verder was zijn enige aanknopings punt die vreemde poort. al wist hij niet of hij het daar al over kon hebben "Ik verscheen hier uit het niets." sprak hij dan ook, het was niet echt gelogen, immers de poort was ook uit het niets tevoorschijn gekomen.

Marx voelde iets vreemds, maar drukte het weg. hij wist niet dat het teleurstelling was. "Is hij op zijn hoofd gevallen?" begon hij, "Want dan is het beter om iemand op de grond te leggen en af te wachten. Hoewel het in dit opzicht waarschijnlijk beter is om dat eerst naar het dorp te gaan." Marx had een neiging om weer te verdwijnen, omdat hij niet wist hoe hij verder moest gaan reageren, maar drukte deze weg. Immers was hij in een vreemde wereld. "ik heb zelf nog steeds geen idee hoe ik hier ben gekomen. Ik werd alleen wakker in duister en erna, omdat ik nogal een grote wond had, aan de rand van een poel. Vreemd genoeg was ik genezen en iemand wachtte mij op." vertelde hij, in de hoop dat de vreemdeling wellicht meer licht op zijn eigen ervaring kon werpen.

Earrigonas keek wat verbaasd op "je was gewond? wellicht zou je me kunnen wijzen waar deze poel is? omdat deze wereld mij vreemd is kan ik hem niet ergens laten liggen om iets voor hem te vinden." sprak hij vrij kalm. in zijn hoofd vroeg hij zich af wa voor soort deze jongen was en wie hij was. hij sprak verder niet over het feit dat Ikkorian door de val niet gewond had kunnen raken op deze manier, wellicht was dat iets voor later.