RPG 1: 'Poorten van Illusie'

-Sidra-

"Dank je," zei ze. Sidra kreeg zo'n goed gevoel van het compliment, dat het sturen ineens een stuk minder zwaar leek. Ze zag wat het water voor haar deed, voelde het en ze hoopte zo dat het genoeg zou zijn.

- Cailen -
'We boffen nog dat het piraten zijn. Als het een Garadeens schip was geweest, zouden er misschien magiërs aan boord zijn geweest. Thor weet hoe lastig die eikels zijn te ontwijken.' Hij bloosde even. 'Pardon, die mannen.'

-Sidra-

"Thor...Is dat een vriend van je?" vroeg Sidra. "Hoe weet je eigenlijk zo zeker dat op een piratenschip geen magiërs zitten? Kunnen ze niet met elkaar overweg ofzo? Ik bedoel, jij bent toch ook allebei?"

- Cailen -
Wat deed ze toch moeilijk. Vrouwen, waarom moesten ze epr se overal vragen over stellen?
'Schat, we worden achtervolgd door piraten. als er magiërs aan boord waren, hadden we dat al gemerkt en ík ben een uitzondering,' zei hij gepikeerd. 'Piraten en tovenaars gaan in de regel niet met elkaar om buitenom het leger.' Hij zag haar vragend kijken. 'Gewoon, daarom.'

Alice keek op ze knikte even na het schouderklopje, zo afstandelijk. Ze wist dat het niet horode maar soms was niet beleefd zijn en een omhelzing gewoon veel fijner dan een nog grotere afstand creëren. Ze zag zijn ingehouden woede die haar ergens verbaasde, waarom werd hij nu woest om haar moeder? hij kende haar niet eens noch Moira, alshad ze niet verwacht dat dat dan nu verschil zou maken. toch vond ze het wat vreemd. Ze zag hoe SOlor zijn medalion naar haar rijkte en ze hield haar hand op. ze nam het voorwerp aan al voelde het vreemd, afstotend. en dit moest hoop geven? toch waardeerde ze het gebaar "Bedankt.." antwoorde ze en ze kon het niet laten hem toch snel een knuffel te geven om de afstand te doorbreken.

-Sidra-

"Ahja," zei Sidra, "Als jij het zegt. Trouwens, niet om vervelend te zijn, maar...ehmm, het was toch niet de bedoeling dat het andere schip dichterbij zou komen, of wel?" Ze had even opzij gekeken en of het moest aan haar liggen, of het schip kwam echt dichterbij.

- Solor -
Toen Alice hem knuffelde, wist hij zich even geen houding te geven. Dit was vrij ongepast voor een prinses. Maar ze zou het wel nodig hebben, dacht hij. Voorzichtig omhelsde hij haar terug, biddend dat niemand hen zo zou zien.
---
- Sol -
Wat deed dat rund!? Hij wilde schreeuwen toen Solor hem weggaf. Nee, nee! Hij gaf de helft van zijn ziel weg! Begreep hij het niet? Herinnerde hij zich niet wie zij samen waren? Hij de ziel, en Solor het lichaam? Dit liep volledig mis! Toen kalmeerde hij. Hij voelde Solors nabijheid nog steeds. Zolang die oen maar bij dit meisje in de buurt bleef, dacht hij verbolgen. Zodra zijn woede bedaarde, warmde zijn verblijfplaats weer op. het verwelkomde de gedachten en gevoelens van Alice, zoals dit nieuwe lichaam heette. Hij durfde nog niet op onderzoek uit te gaan. Dit meisje bezat magie. Ze zou hem misschien kunnen ontdekken.

---

- Cailen -
'Wat?! Nee hè!' Hij keek opzij. Zelfs nu, met de zeilen ten volle gehesen, waren ze trager dan het galjoen. Dat was onmogelijk, tenzij... Hij pakte zijn kijker weer en dit keer kon hij overduidelijk de blauwe gloed onderscheiden die van een man af straalde die aan de reling van het galjoen stond. Tering, een magiër. Hij ook met zijn grote mond. Hij keek even chagrijnig naar Sidra. 'Je houdt je mond, begrepen?'

-Sidra-

"Wat is er aan de hand dan?" vroeg Sidra verbaasd, niet wetend wat hij bedoelde. "Ach wat maakt het ook uit. Kun jij misschien het roer overnemen, ik moet mijn handen even vrij hebben." Ze had een idee, maar ze zou niet weten of het ging werken, het zou meer van haar vragen dan ooit.

- Cailen -
'Er is niets aan de hand!' beet hij haar toe. 'Alleen dat we als de donder moeten maken dat we wegkomen! Als die lui ons in handen krijgen, dan...nou, daar wil ik liever niet aan denken.' Hij nam het roer van haar over. 'Hoe moest ik ook weten dat die lui een klotemagiër aan boord hadden...'

-Sidra-

"Aha, dus toch een magiër, maar je zei dat het niet kon toch?" dat laatste zei ze met een grote grijns. "Dat is nu waarom je geen dingen moet aannemen voor waar, als je het niet zeker weet. Maar goed, probeer me even niet uit mijn concentratie te halen."
Sidra liep naar wat ze dacht dat het middelpunt van het schip was. Ze gaf er niets om dat ze nat werd van de regen, alleen maar beter. Ze probeerde zoveel mogelijk waterdruppels naar de zee te sturen, met een boodschap: Help. Het moest gewoon lukken, dacht ze, anders zouden ze verloren zijn. Langzaam gaf ze meer en meer van haar kracht aan het water.

- Cailen -
'Betweter.' Cailen zag dat ze naar buiten liep. 'Ja, ga je maar even buiten concentreren, ja! Dan reken ik intussen af met die oh zo grappige magiër!' Cailen zette het stuurwiel weer vast en nam toen wat chemicaliën uit een doosje. Hij verwarmde ze in zijn handen en mengde er een poeder van. Toen liep hij naar buiten en concentreerde hij zich op het galjoen, en voornamelijk op de watermagiër daar aan boord. Tijd voor wat vuurwerk.
De vlam sloeg in het goedje en een sissende vuurbal schoot vanaf Cailens handpalm naar het andere schip. Helaas speelde zijn gebrekige richtvermogen hem weer parten. De vuurbal miste de magiër en sloeg in een van de bramzeilen. De regen doofde het vuur vrijwel onmiddellijk. Nu had hij een achtervolgend schip, minder energie en een superkwade magiër. Fijn. Twee vuurballen, nee drie, vlogen terug naar hem. Gelukkig sloegen ze in het water. Mooi, geen van die klunzen daar aan boord had zijn element dus. Maar hoe dichter ze bij de Cinaed zouden komen, hoe minder dat er toe deed. Die lui konden helaas wél richten.
Hij keek opzij. Zat die muts nu te slapen? Sidra zat bewegingloos op het dek, naar het andere schip gewend. Hij fronste. Werd het kleiner? Hah, die janjokers waren ook door hun magie heen! Hij schaterlachte en maakte een onfatsoenlijk gebaar naar het andere schip. Kinderachtig, en nutteloos bovendien, want ze waren te ver weg om het te zien. Maar het voelde goed. 'Wat je ook doet Sidra,' zei hij, 'niet ophouden.'

-Sidra-

Ze zat zo diep in haar gedachten verzonken dat ze niet eens doorhad wat er om haar heen gebeurde. Voor Sidra bestond er niet meer dan zijzelf, het water en het schip. De boodschap die ze voor het water had prevelde ze zachtjes, herhalend als een mantra. Ze had niet eens door of het genoeg was of niet, daar kwam ze later wel achter. Sidra voelde hoe haar kracht uit haar wegvloeide, maar ze hield vol, ze zou volhouden tot het laatste beetje kracht ook weg was, koste wat kost.

Alice keek op en zag hem wat ongemakkelijk kijken. even glimlachte ze vaagjes en hield ze weer afstand. Of het aan haar lag of haar status wist ze niet, maar ze zou hem nergens toe willen dwingen. ze keek naar het medalion toen het ineens beter aan voelde, warmer, verwelkomender, vriendelijker. ze streek met haar duim over het sierraad heen en wist ergens dat dit een heel bijzonder sierraad was.

- Solor -
Hij schraapte even zijn keel, om de ongemakkelijke stilte tussen hen te verbreken. 'Ik zal eens gaan kijken of uw broer en zijn vrienden wat hulp nodig hebben. Redt u het hier even alleen? of loopt u mee?' Hij keek haar aan, stiekem hopend dat ze zijn gezelschap nog wat meer op prijs zou stellen, misschien nog wat wilde praten. Mensen spraken wel eens van vlinders in je buik hebben, maar toen de prinses hem knuffelde was het eerder een gevoel alsof een complete rupsenplaag aan zijn ingewanden vrat. Hij voelde zich vreemd genoeg betrapt, al kon die onschuldige Alice natuurlijk nooit weten hoeveel het voor hem betekende op zo dicht bij iemand te zijn. Hij had nooit iemand toegelaten in zijn leven, op zijn familie na.

---

- Cailen -

Cailen repte zich naar de stuurhut en begon zijn schip te manouevreren. Als hij het goed had gezien, was er verderop een ondiep stuk water. De golven waren er iets hoger en dat verried een hogere bodem. Met wat geluk zou het galjoen daar vastlopen.
Hij keek achterom naar Sidra.
'Gaat het nog?' riep hij tegen de wind in.

Alice keek weer op naar Solor en glimlachte naar hem. "ik loop wel met je mee." antwoorde ze met zachte stem. Op dat moment ristelde het tussende bosjes en kwamen Laine en de rest van de groep aan gelopen. ALice keek om en zag Laine even van Solor naar Alice kijken. "Zijn jullie klaar om te vertrekken?" vroeg Laine. ALice keek op naar Solor en knikte "ik wel."ze deed het amulet om haar hals en zette een glimlach op haar gezicht.

-Sidra-

Sidra probeerde het vol te houden, ze probeerde het echt, maar ze merkte hoe ze langzaam steeds dichter bij het punt kwam dat het niet meer ging. Als ze het nu niet vol zou houden dan zou het zeker niks uitgemaakt hebben, wat ze ook had gedaan. Met haar kracht begon ook haar concentratie te verslappen. Sidra wist dat ze eigenlijk niet meer door moest gaan, maar ze weigerde naar haar gevoel te luisteren. Ze hoorde Cailen roepen, zijn woorden maakten dat ze inzag wat er aan de hand was.
"Eigenlijk niet," zei ze, doordat ze zo verslapt was kwamen de woorden er erg zacht uit, haast fluisterend. Vlak nadat ze dat gezegd had werd het zwart voor haar ogen.

- Cailen -
'Sidra!' Hij zag haar flauwvallen. Onmiddellijk rende hij de stuurhut uit, naar haar toe. 'Sidra ik zal...' Verder kwam hij niet. Hij glibberde over het dek en ging vlak achter Sidra onderuit. Nadat hij de kleurige vlekjes voor zijn ogen weer zag wegtrekken en de pijn in zijn schouderbladen wat dragelijker werd, keek hij naar Sidra. 'We moeten hier echt geen gewoonte van gaan maken, dat op de grond liggen.' Hij hees zichzelf overeind en tilde Sidra op met de nodige vloeken en pijnscheuten. Toen viel het hem op dat de Cinaed gedraaid was. Oh verhip, het stuurwiel! Hij liet Sidra zonder na te denken vallen, rende naar de stuurhut, stuurde het schip bij, zette het stuur vast, rende terug naar Sidra en droeg haar toen naar de bedstee, waar hij haar neerlegde. Gelijk daarna rende hij weer terug naar het stuur. Dit dagje was goed voor zijn conditie, dat wel.
---
- Solor -

Hij trok een onschuldig gezicht toen Laine van hem naar Alice keek en weer terug. Ten slotte had hij ook niets verkeerds gedaan toch? Als je erover nadacht tenminste. Het was maar een omelzing... Maar wel een omhelzing met een erg aantrekkelijke, koninklijke dame die een moment van zwakte had. Oh bagger.

Laine keek op en zag Solor zijn blik, hoewel hij verdrietig was kon hij een kleine lach niet inhouden. hij schudde zijn hoofd even toen Alice hem niet begrepend aankeek. Ondanks dat hij SOlor nog in de gaten zou houden was deze reactie van hem erg vermakelijk, zo stijf als hij was in hun buurt. Hij wenkte de elf die solor eerder getild had weer richting SOlor "help jij hem weer." De elf knikte "natuurlijk"hij liep richting Solor en hield hem al vast voor hij er iets tegen in kon brengen. Alice keek op "waar wil je naartoe?" Laine draaide zich bij "een beetje op verkenning" antwoorde hij met een knipoog.

- Solor -
'Moet dit nu echt?' mompelde hij in mensentaal. Oh, wat haatte hij deze manier van reizen. Hij voelde zich nutteloos zoals hij als een zak aardappelen onder de elf hing. Ook hij had zijn waardigheid. Wat nu als er iemand omhoog keek? En dan was er nog het fysieke ongemak van aan je oksels hangen. Hij was niet zwak uitgevallen en had behoorlijk wat spierkracht, maar een man van zijn omvang had ook behoorlijk wat gewicht. Toch klaagde hij niet. De elf die hem zou moeten tillen, was tenslotte slechter af.
---

-Sidra-

Toen ze weer bijkwam merkte ze dat ze niet meer op het dek was, hoe kwam ze hier? Er was maar een mogelijkheid, Cailen. Sidra ging recht op zitten en wilde opstaan, maar ze voelde zich te duizelig om de handeling in een keer te voltooien. Toen ze opkeek zag ze plots een vreemde vrouw tegenover zich zitten.

"Weet je, meisje," zei de vrouw. "Je moet eens wat meer naar je gevoel luisteren." De vrouw kwam naar haar toe gelopen en fluisterde in haar oor: "Over dat gesproken...Ik denk niet dat Cailen het erg zou vinden als jullie twee het wat gezelliger gaan hebben met elkaar..."

Weer voelde Sidra een duizeling, toen ze haar ogen weer opende zag ze de vrouw niet meer. Dat moest dan een illusie geweest zijn dacht ze. Voorzichtig stond ze op en liep ze naar de stuurhut, naar Cailen toe.
"Hoe is de situatie momenteel?" vroeg ze, alsof er niks met haar gebeurd was.

---

Ze had zo haar best gedaan dat meisje haar herinnering terug te laten krijgen, maar nog bleek het niet veel verbeterd te hebben, dat wicht was nog veel te afstandelijk naar haar zin. Op zich best wel een rare combinatie, dacht ze, zulke kleding en dan nog zo preuts. Grote kans dat ze net de verkeerde had gekozen om te beïnvloeden, ookal kwam ze uit precies het juiste losbandige volk. Misschien had ze een ander via het water naar dat joch moeten sturen, maar ach, de situatie was nu zoals die was en daar moest ze maar het beste van maken. In ieder geval leek dat meisje wel wat voor de jongen te voelen, dat kon het makkelijker maken, maar ook lastiger. Ze moest er maar wat meer op zitten. Ze had niet veel tijd meer om Cailen zijn...zuiverheid te laten verliezen. In het ergste geval moest ze zelf maar...

OOC: Tot de naam in de rpg zelf genoemd is wordt dit gewoon een mysterie karakter

Laine trok zijn wenkbrauw op, het lompe taalgebruik wat er uit solor's mond kwam had hij niet verwacht, hij had het eigenlijk ook niet verstaan "ik hoop dat dat geen gevloek was." antwoorde hij kalm waarna hij als eerste opsteeg.
Alice keek om naar Solor toen hij de lucht in getild werd, ze zag zijn gezicht niet bepaald op zijn vrolijkst staan en glimlachte even "er gebeurt je niets." zei ze met een knipoog, het was waarschijnlijk een trekje van haar en haar broer. toch wist ze ergens ook wel dat het ongemakkelijk was, ze zou het er met haar broer over hebben of ze niet wat vaker konden lopen voor Solor. al liet ze hem nu zijn gang gaan, hij leek iets van plan te zijn.

- Solor -
"Ik hoop dat het geen gevloek was" zei Laine. 'Welnee, ik deed een schietgebedje dat ik niet te pletter zou slaan op de grond beneden.' zei Solor kalm. Een stuk kalmer dan hij zich voelde. Alle Heiligen en Duivels op een stokje! Wat hoog! Alice zei dat hem niets zou gebeuren. 'Ik hoop maar dat je die belofte waar kunt maken,' zei hij bibberig. Hij keek naar Laine. 'Wat bent u van plan?'
---

- Cailen -
Het was weer wakker hoor. Net toen hij de Cinaed tussen twee veraderlijke rotsen vlak onder het wateroppervlak door wilde sturen, sprong ze de hut binnen en bezorgde ze hem bijna een hartaanval. 'Hoe de situatie is?! Wat denk je zelf? Dáár zijn onze achtervolgers, vóór ons zijn een stel rotsen die mijn schip kunnen vermorzelen en híer is zojuist een Nimwae naar binnen gesprongen die de concentratie van de kapitein op een kritiek punt verbrak!' Hij haalde even diep adem, voor hij kalmeerde. 'Alles goed met je?' vroeg hij toen kalm.

Laine schudde zijn hoofd "een beetje vertrouwen." hij vloog verder "wat bent U van plan?" vroeg Solor. "We moesten van het land verdwijen, en dat hebben we gedaan. maar toch, zij die iets te verbergen hebben zijn voor mij zeer interessant. zeker aangezien wij opzoek zijn naar datgene wat in deze wereld wellicht het meest bewaakt en verborgen word. We houden onze belofte maar kijken toch eerst even rond voor we vertrekken." Alice grinnikte even zacht "vandaar dat je zo gehoorzaam reageerde lainie-boy" Laine keek om naar Alice "noem me alsjeblieft niet weer zo.." mompelde hij beschaamt. Lagune lachte even en gaf Laine een schouderklopje "Ach Lanie-boy, ze bedoelde het niet kwaad." LAine zuchte "begin jij nu ook al? van mijn vrienden moet ik het maar hebben." de elven lachte even. maar toch niet heel hard, wetend dat ze niet gehoord wilde worden.

-Sidra-

"Ja hoor," zei Sidra. "Ik zal je wel weer met rust laten," voegde ze er voorzichtig aan toe. "Ik zou willen dat ik meer kon doen..."

De verschijning van de vrouw bleef in haar gedachten rondspoken. Wie was dat? En was het echt maar slechts een illussie? Het leek of er echt iemand was geweest. Misschien had haar voorspellende gave weer een weg naar buiten gevonden. Ze hoopte er niet op.
Wat Sidra zich nog meer afvroeg was wat de vrouw precies had willen vertellen, maar dat waren zorgen voor later.

- Cailen -
'Momenteel kun je niet veel doen tot we die lui zijn kwijtgeraakt.' Cailen zuchtte. 'Het is beter dat je nog even gaat slapen. Ik houd dit niet eeuwig vol. Misschien heb ik jou als vervanger nodig als we de nacht door moeten varen.' Het was al laat in de middag, tenslotte.
---

- Solor -
Een besmuikte grijns verscheen op Solors gezicht. Hardop lachen durfde hij echter niet, en dat was niet omdat hij vreesde dat ze hem beneden zouden kunnen horen. Als die lui hen al niet zouden zien, zouden ze hen zeker niet horen. Hij kon niet wachten tot hij weer met beide benen op de grond zou staan.