RPG 1: 'Poorten van Illusie'

- Cailen -
'Waarom leer je me dan niet wat beter kennen?' wierp hij terug. 'Ik kan wel een leuk kennismakings...spel bedenken of zoiets...' Hij stak eveneens zijn tong uit naar Sidra.

-Sidra-

"Vertel dan maar wat voor spel, ik ben benieuwd," zei Sidra terug met een grijns. Het leek alsof Cailen een bepaalde klank aan het woord spel had gegeven, maar Sidra kon niet echt bedenken wat hij daar dan mee zou bedoelen.

- Cailen -
'Het heet "ik voel ik voel wat jij niet voelt" en je speelt het met zijn tweetjes...' begon Cailen treiterig. Hij vroeg zich af of Sidra wel begreep waar hij op doelde, maar misschien was het des te leuker als hij iets wist wat zij niet wist.

-Sidra

"Het klinkt heel erg als 'Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet...' " zei Sidra, "en toch heb ik geen flauw idee wat je bedoelt. Leg me maar eens de regels uit." Om eerlijk te zijn, dacht Sidra, wéét ik niet wat hij ermee bedoeld, maar vanbinnen voelde ze hoe er weer iets begon te roeren.

Laine keek op en knikte, hij draaide zich om naar de mannen. wetend dat dit niet een plek was om je emoties te laten zien. "pak je spullen." zij hij eentonig. "we vertrekken."
Alice keek even naar de groep "ik wacht bij het open veld." antwoorde ze terwijl ze zich omdraaide en naar het veld liep.

- Solor -
Terwijl de Elfen praatten, had hij zijn spullen al gepakt. Hij kon Alice dus achterna lopen toen ze zich afzonderde van de rest.
'Alice?' vroeg hij zacht, toen ze even bleef staan. 'Het spijt me van je moeder. Ik weet hoe het is om je ouders te verliezen.'
---

- Cailen -
Hij zei niets, maar grijnsde breed. 'Nee meisje, ik neem je maar in de maling.' Zei hij toen eerlijk. 'Dat spel bestaat helemaal niet. Maar ik zal de regels bedenken in de loop van de dag, denk ik. dat ligt eraan hoe lief je bent.' Hij streek in een opwelling met zijn vinger over haar ruggengraat. Haar reactie verbaasde hem niet echt.

Alice keek op en slikte even, ze knikte even om haar tranen in te houden perste ze weer een glimlach op haar gezicht. ze wilde niet dat hij haar zo zou zien, niet het zwakke meisje zijn in een harde wereld. Toch lukte het haar nu niet, ze voelde de natte tranen over haar wangen stromen. hoewel ze ze nog wilde negeren wist ze dat dat voor Solor niets uit maakte.

-Sidra-

Zijn simpele handeling maakte meer in haar los dan ze verwacht had en ze hapte even naar adem. "Lief op wat voor manier?" vroeg Sidra, zichzelf dwingend om te blijven staan, terwijl ze wist dat haar lichaam juist dichterbij hem wilde zijn, om meer van dat gevoel te vragen.

- Cailen -
'Gewoon, lief. Niet meer zo arrogant en een beetje respect voor de kapitein.' Hij grijnsde breed. 'Kom trouwens eens hier staan? Ik ga je leren sturen.'

---
- Solor -
Wat wilde hij graag de tranen van haar gezicht vegen en haar troosten. Maar het kon niet. Ze was een prinses en hij had haar met eerbied te behandelen. In plaats daarvan gaf hij haar een wat knullig schouderklopje.
'Jij slaat je er wel doorheen, Alice. Je broer ook. Ik weet hoe sterk jullie zijn.' Zijn blik werd donker van ingehouden woede. 'Ik zweer je dat ik alles zal doen wat in mijn macht ligt om je te helpen die feeks van jouw troon te halen.' Hij aarzelde even, voor hij naar zijn hals reikte en het medaillon afdeed. De ketting voelde plots ijskoud in zijn handen, alsof het medaillon zich ertegen verzette. 'Neem dit. Het symboleert de zon en de hoop. Hij zal je troost brengen en je sterken.' Hij gaf er een deel van zichzelf mee weg, wist hij. Maar zij had het meer nodig dan hij.

-Sidra-

"Ik zal mijn best doen," zei Sidra, doelend op het lief zijn. Waarna ze bij Cailen ging staan zoals hij vroeg. "Weet je zeker dat je het aandurft me te laten sturen? Ik bedoel, voor gister wist ik niet eens wat een schip was..."

- Cailen -
'En een uur geleden wist je nog niet eens waar de kindertjes vandaan kwamen,' vulde hij haar behulpzaam aan. Hij ging achter haar staan en legde haar kleine handen op het stuurwiel. 'Het eerste dat je moet weten is dat rechts en links in de scheepvaart andere namen hebben. Links is bakboord en rechts is stuurboord.' Hij wist dat ze een slim meisje was. Ze zou het onthouden. 'En het tweede dat je moet weten, is dat je het schip zoveel mogelijk in een rechte lijn moet laten varen om snelheid te krijgen. Hoe verleidelijk het ook kan zijn om voortdurend aan het wiel te draaien; doe het niet. Dat kost ons zo een dag reizen extra.' Hij liet haar handen even los, maar bleef vlak achter haar staan. 'voel maar eens hoe de zee het stuur tegenwerkt. Houd de boot op koers.'

-Sidra-

Sidra merkte het gelijk toen hij haar handen losliet, ze probeerde het stuur zo goed mogelijk recht te houden. Ze was een beetje nerveus, bang om iets verkeerds te doen. Nee, ze kon het wel, anders zou Cailen haar niet zo vertrouwen. Ze probeerde haar zenuwen onder bedwang te krijgen door extra op haar ademhaling te letten. Kom op, dacht ze, je kan het wel, zie maar hoe goed het gaat. Zodra ze merkte dat het stuur iets naar rechts, nee stuurboord heette het, dreigde te gaan, al was het maar miniem, probeerde ze tegen te sturen naar li..nee bakboord. "Waarom moeten ze nou weer per se andere namen gebruiken?"vroeg ze zich hardop af.

- Cailen -
Dat was een goede vraag...
'Daarom. Dat vonden ze leuk. Voor mijn part zeg je gewoon rechts en links, maar echte zeerotten zullen alleen luisteren naar stuur-en bakboord.' Cailen knikte tevreden, al kon zij dat natuurlijk niet zien. Glimlachend tekende hij met zijn vingertoppen figuurtjes op haar schouder. 'Ik voel, ik voel, wat jij niet voelt...' zei hij plagerig in haar oor.

-Sidra-

"Aha," zei ze als reactie op zijn uitleg. Opeens voelde ze hoe zijn vingers over haar schouder gingen. Het voelde zo fijn...Maar nee, ze moest ergens anders opletten. "Is het niet de bedoeling dat ik mijn aandacht bij het varen houdt? Of wat?" vroeg ze glimlachend.

- Cailen -
'Hm...ja.' Hij reikte langs haar heen en haalde een houten hendel over bij het stuurblok. 'Maar nu staat het roer vast in deze positie, en blijft het schip deze koers automatisch volgen.' Hij begon weer over haar schouder te strijken. 'Wat betekent dat wij even niets te doen hebben...'

-Sidra-

"Het voelt niet echt alsof je niets te doen hebt," zei Sidra, genietend van zijn aanrakingen. Nu ze het stuur niet meer hoefde vast te houden voelde het zinloos om met de rug naar Cailen toegekeerd te blijven staan, maar oh, wat voelde zijn strelingen fijn aan. Toch zou ze hem op dit moment zo graag willen zien, willen aankijken, verdrinken in zijn grijze ogen. Ze twijfelde even, blijven staan of omdraaien, maar besloot toch voor het laatste te kiezen.

- Cailen -
Hij glimlachte warm naar haar en sloeg zijn armen om haar heen.
'Ben ik nu weer in de gratie, vrouwe Sidra?' vroeg hij overdreven hoofs. Hij drukte een vederlicht kusje op haar voorhoofd.
'Je bent zo schattig dat ik me maar moeilijk op iets anders kan concentreren, weet je dat?'

-Sidra-

"Nu wel," zei Sidra grijnzend en ze sloeg haar armen ook om hem heen, hem zo een stukje dichterbij trekkend. Ze genoot zo van het moment, zijn nabijheid en het gevoel wat alles haar opleverde. Ze wist dat er maar een ding was wat de situatie nog kon verbeteren en ze drukte zacht haar lippen op de zijne.

- Cailen -
'Ik vind het zo heerlijk als je me kust...' mompelde hij gelukzalig toen ze de kus had verbroken. 'Ik zou de hele dag niets anders kunnen doen.' Het was alsof hij en Sidra de enige mensen op de wereld waren, alleen in hun land van schip en water. Hij voelde zich alsof hij alles kon maken zolang zij bij hem was.

-Sidra-

Ze zag iets bewegen in haar ooghoeken, golven dacht ze, maar voor de zekerheid keek ze maar. Dat was waarom ze de kus had verbroken, anders zou ze gewoon doorgegaan zijn. "Ik kan volkomen begrijpen wat je bedoelt," zei Sidra, om vervolgens toch maar iets te zeggen over wat ze had gezien: "Volgens mij krijgen we trouwens bezoek, gezellig."

- Cailen -
'Huh wat...bezoek?' Hij volgde haar blik en zag toen aan de horizon het naderende schip.
'Heilige koeienstront! Had je dat niet eerder kunnen zeggen?' Opgewonden haalde hij zijn verrekijker uit een van de kastjes boven hun hoofden. 'Misschien is het mijn vader wel!' Vol verwachting zette hij de kijker aan zijn oog en begon hij het ding scherp te stellen. Het schip kwam uit de richting van Novick, merkte hij vol vreugde. Toen hij nog wat verder vergrootte echter, daalde zijn humeur in rap tempo. 'Nee...'kreunde hij. 'Het zijn geen "gezellige" mensen Sidra. We zullen moeten maken dat we wegkomen!' Hij keek even naar de grijze lucht en fronste bedenkelijk. Hij moest het risico maar nemen, besloot hij.
'Sidra, stuur het schip van die mensen daar af. Ik ga de stormlijnen tevoorschijn halen en de zeilen hijsen. We hebben voorlopig alle windkracht nodig die we kunnen krijgen!' beval hij. Hij kuste haar nog even vluchtig. 'Het komt goed meisje. We lopen nog mijlenver voor op ze.' Toen haastte hij zich naar buiten.

-Sidra-

Ze wilde nog vagen wat er precies aan de hand was, maar hij was al weg, haar alleen achterlatend. Leuk dacht ze, heb ik net het schip recht leren houden, zo ongeveer, mag ik nu al gaan sturen, als ik tenminste uit kan vinden hoe het werkt. Hoewel...Voor rechthouden mocht het stuur geheel niet draaien, dus als ze moest sturen...Ze pakte het roer vast en probeerde het, maar er gebeurde niets. Leuk, dacht ze, nu dit weer. Sidra probeerde te bedenken hoe het kwam en wist het plots weer, Cailen had nog gezegd dat hij het stuur vast had gezet. Maar waarmee? Toen zag ze de hendel, ja dat moest het zijn, kom op, niet panikeren. Ze probeerde de hendel los te krijgen, wat was dat ding zwaar zeg en onhandig ver, ze voelde zich klein zo, gelukkig lukte het door haar beide handen te gebruiken. Gelijk zag ze de gevolgen, het roer draaide, zo snel als ze kon probeerde ze het vast te pakken en recht te krijgen. Zodra Sidra dat gelukt was keek ze naar de positie van het schip ver weg ten op zichte van waar zij zaten, ze zou naar bakboord moeten draaien. Maar betekende dat, dat het roer ook richting bakboord moest, of juist andersom? Ach wat maakt het ook uit, dacht ze, en ze draaide het roer een stukje rechtsom.

- Cailen -
Vanuit de mast zag Cailen dat het schip naar links koerste en stiekem voelde hij zich trots. Hij had er goed aan gedaan Sidra te vertrouwen met het stuur. Ze was een talent. Hij kon haar nietige figuurtje in de stuurhut zien staan, vechtend met het wiel. Wat was een dappere vrouw toch verdomd aantrekkelijk, dacht hij. Vlug knoopte hij een volgende stormlijn was die het zeil langer stabiel zou moeten houden. Maar ja, wanneer von hij haar eigenlijk niet aantrekkelijk meer? Eigenlijk was ze een en al schoonheid in zijn ogen geworden sinds ze samen die elfenvrouw hadden bevrijd van Jörg. Het voelde alsof hij haar al zo lang kende. Een gevoel van zielsverwantschap. Ze hadden ook al meer meegemaakt in deze twee dagen, dan een normaal stel in tien jaar huwelijk. Hij grijnsde. Een huwelijk met dit meisje? Hij dacht er nog steeds over na. Het was nog wel erg vroeg om daarover te denken. Sidra leek van de vrijheid te houden. Misschien zou ze liever zijn maîtresse worden en haar eigen leven leiden naast het paleis. Maar ja, dat zou betekenen dat hij nog huwbaar was en daar zat hij niet echt op te wachten. Hij was nu bijna drieëntwintig jaar oud, en zijn familie schoof hun commentaar niet onder stoelen of banken. hij was een laatbloeier. Haast alle prinsen van de Braedens hadden een vrouw. Wel een vrouw die thuiszat terwijl zij erop los leefden, maar hoe dan ook hadden ze de schijn van een goed huwelijk dat door de bevolking goedkeurend was ontvangen. Hij maakte de laatste lijn vast en klom toen naar beneden. Als hij zijn vader vond, zou dat een van de eerste dinegn zijn die hij met hem zou bespreken. En hij moest het Sidra vragen. Misschien wilde ze geen permanente verbintenis, gezien haar culturele achtergrond. Hij voelde een steek van jaloezie bij die gedachte. Hij wilde haar niet delen. Nooit niet.

-Sidra-

Het mocht haar dan wel lukken, dat nam niet weg dat het zwaar was. Sidra kon merken dat ze niet gewend was om hier te staan. Ze voelde het in haar armspieren. Toen zag ze iets wat haar grote redding kon zijn, een paar druppels water, net genoeg om een boodschap mee te geven. "Help me," fluisterde ze het water toe, met de intentie dat het daarna de boodschap door zou geven aan de zee.

- Cailen -
Hij voelde de verandering in het schip. plots gleed de Cinaed veel soepeler door de golven. Het begon te regenen, maar de zeilen bleven onverminderd bol staan. Cailen zag een bliksem flitsen in de verte. Er was storm op komst. Vlug voegde hij zich weer bij Sidra in de stuurhut.
'Je doet het geweldig, meisje.' zei hij waarderend.