RPG 1: 'Poorten van Illusie'

-Sidra-

"Oke, maar hoe ga je me dan wakker maken als ik het over moet nemen?" vroeg Sidra, hopend dat het een reden zou geven om hier te blijven, bij hem. "Hopelijk valt er weinig te sturen als het zover is...Om eerlijk te zijn heb ik namelijk geen flauw idee hoe dat moet..."

Een tijdje vlogen ze rond, maar echt iets zagen ze niet. wel een groot meer maar niet iets wat wees op een poort. Alice keek om naar Solor en vloog toen naar laine. ze prate zacht met elkaar waarna Laine van koers veranderde en op een ander stuk land de elven weer liet landen "vanaf hier gaan we verder te voet." opperde hij. hij keek de elven rond. "goed, dit hebben we aan het begin ook gedaan. Onze vleugels vallen op." de elven knikte al wist Alice niet precies hoe laine het gedaan had. de elven gingen in een kring om laine staan. Laine keek op naar Alice en wenkte haar te komen. ALice deed wat haar broer haar vroeg.
Laine pakte de handen van zijn zusje en sloot zijn ogen hij begon een spreuk te prevelen en de leven spraken hem na, Alice begreep dat ook zij dit moest doen en pakte de spreuk al gou op. langzaam leken hun vleugels te verdwijnen en al snel leken het gewone mensen Alice keek op en voelde op haar rug, ze voelde haar leugels nog maar ze zag ze niet. Laine keek op en knikte "zorg ervoor dat niemand anders het voeld en niet fladderen, dan merkt niemand het. mocht het mis gaan doe gewoon dezelfde spreuk opniuw." ALice knikte begrijpend. de elven rekte zich uit en laine keek op naar Solor. hij iwlde wel eens wat meer van hem zien "zeg eens SOlor" begon hij. "Jij bent hier al enige van ons allen bekend, dus ik draag de leiding van de route aan jou over."

- Solor -
Hij wilde zeggen dat hij nooit verder op dit eiland was geweest dan aan het strand, en dat alleen maar om mannen heen en weer te roeien tussen wal en schip. Maar hij kon het eenvoudig niet. Hij zou hen zo teleurstellen als hij toegaf niet te weten waar ze waren. Alice zou hem nutteloos vinden.
Maar hij wilde ook niet liegen.
'Ik weet niet of ik wel de leider van deze expeditie moet zijn,' zei hij voorzichtig. 'Mijn elfs is niet zo goed en bovendien ben ik een mens. De wezens op dit eiland zijn vast niet zo erg op mijn soort gesteld.'
---

- Cailen -
'Ik heb een idee. Als je een matras en een aantal dekens hierheen sleept, kun je bij mij in de stuurhut slapen. dan ben je dichtbij als ik je nodig heb.' Hij keek haar een moment aan. 'En zolang je niet kunt slapen, kan ik je gezelschap goed gebruiken.'

Laine schudde zijn hoofd. "Ik vertrouw je erop Solor, je elfs is prima, je hebt alleen een accent. daarbij zullen wezens van ons net zo hard schrikken aangezien wij ons nu voor doen als mensen." Hield hij vol.
Alice keek van Solor naar Laine en weer terug.
Laine keek op "Zelfs al zou je de weg niet weten, dan nog ben jij meer bekend met de natuur van deze wereld is het niet?" Het was voor hun heel normaal heel dicht met de natuur te zijn. hij was het dan ook niet geheel gewend dat niet elke soort dat zo was.

- Solor -
Hier ging hij dus niet mee wegkomen, dacht hij in paniek. Toen Laine echter zei dat hij beter met de natuur vertrouwd zou zijn, zelfs als hij de weg niet wist, kalmeerde hij. 'Ja, dat wel.'Hij keek even rond. De vegetatie en omgeving waren niet abnormaal, inderdaad. Rechts van hen stonden wat dadelpalmen en op de grond groeiden rode varens. 'Vertel me maar eens waar we heen moeten, dan zoek ik voor jullie een weg.' Hij keek hen ernstig aan. 'Maar wees op jullie hoede. Ik vertrouwde die vreemde vrouw niet.'
---

- Sol -
Waarom moesten ze hém zo nodig tot leider benoemen? Die lompe reus was slechts een omhulsel met een menselijke ziel. Hij bezat de kennis van de ouden niet. Nee, als Sol zélf een lichaam had bezeten, had hij die elfen met gemak naar de poort kunnen leiden. Maar dat bezat hij nu eenmaal niet. Hij speelde even met het idee om Alice Lisora over te nemen, gewoon, om ze even een duwtje in de goede richting te geven. Gelijk zette hij dat plan echter weer uit zijn hoofd. Te riskant. In deze vorm was hij te kwetsbaar. Hij had meer magie nodig om zich te herstellen. En dan was er nog dat probleem van een lichaam krijgen. Solor liet zich niet langer overnemen. Dat was het nadeel van een gespleten ziel; beide delen ontwikkelden zich anders. En in Solors geval wist hij niets meer van Sol af. Hij was een eigen leven gaan leiden. Stom lichaam.

-Sidra-

"Oke," zei Sidra en ze ging op weg om de spullen te halen. Een paar keer op en neer lopen later had ze alles. "Weet je," zei ze, "het is nog niet zo laat op de dag, maar toch ben ik best wel moe." Half geeuwend voegde ze eraan toe: "Misschien had die vrouw wel gelijk toen ze zei dat ik wat meer naar mijn gevoel moest luisteren..." Ze ging op het geïmproviseerde bed zitten en kon maar net voorkomen dat ze ging liggen, ze had nog geen zin om te gaan slapen.

Laine keek Solor aan, de poort die ons naar huis leid. al is dat wellicht teveel gevraagt. voor hetzelfde geld licht die aan de andere kant van deze wereld. voornu is een betere verblijfplaats ook goed." hij knikte instemmend toen hij over de vrouw sprak "hou je naasten dichtbij, maar je vijanden nog meer. ik vertrouw haar ook niet, daarom moeten we nu maar afwachtend zijn, ik geloof dat ze tot meer in staat is dan dat het oog ons doet denken."
Alice knikte ook daarop. toen kreeg ze een idee en glimlachte ze even naar Solor. "Solor, heb jij enig idee waar de moederboom van dit bos staat?"

- Cailen -
Hij stuurde de Cinaed voorbij de laatste rotsen en keek toen om naar Sidra, die op het provisorische bed zat. 'Huh, welke vrouw? iemand op het eiland?' Zijn maag rommelde. Hij had honger.
---

- Solor -
Hij werd warm van die glimlach.
'Nou...'Hij keek even rond om zich te oriënteren. 'Ik hoor verderop een rivier. Als we die stroomopwaarts volgen, komen we wellicht uit bij de bron ervan. Aangezien dat de herkomst is van al het zoete water op dit eiland, zou daar ook de begroeiing moeten zijn ontstaan.' Hij haalde zijn schouders op. 'Het si een gok, maar de oudste bomen zouden daar te vinden moeten zijn.' Toen fronste hij even. 'Waarom wil je die boom vinden? Je broer vroeg om een verblijfplaats, ik denk dat we beter daarnaar kunnen zoeken.' Solor begon het koud te krijgen. Het vooruitzicht op een grot, een aantal dichte struiken of misschien zelfs een ruïne of een leegstaand huis, was aanlokkelijk.

-Sidra-

"Niet op het eiland," zei Sidra, steeds meer door vermoeidheid overmand."Net hier, maar het zal wel gewoon gezichtsbedrog zijn geweest, ik bedoel, wie kan er nu binnen een seconde verdwijnen in het niets?" Plotseling hoorde ze wat. "Wat is dat nu voor geluid?"

Alice glimlachte wat mysterieus. "Vertrouw me maar, ik heb een idee." Laine keek naar zijn zusje, ergens had hij een vermoeden, al zou hij die niet uitspreken. je moest het zien om te geloven als ze van plan was wat hij dacht dat ze was. het was deel van haar tweede gave aarde, en wellicht zou dit wel de oplossing kunnen zijn om de poort te vinden.

- Cailen -
'Mijn maag. Ik heb honger.' Cailen fronste en bukte zich toen om aan haar voorhoofd te voelen. Vervolgens keek hij in haar ogen om te zien of haar pupillen nog reageerden op licht. 'Steek je tong eens uit? Ik wil kijken of je geen griep hebt. Misschien komen die rare beelden van een vrouw op mijn schip van de koorts.'
---
- Solor -
Nog een glimlach? Tjonge, hij bofte vandaag. Als Alice een idee heeft, moest het wel goed zijn, dacht hij dromerig.
'Goed dan. Volg me maar.' Hij begon in de richting van de rivier te lopen.

Alice volgde Solor, ervan op de hoogte dat het laat was dus dat het wel moest gaan lukken. ze hoopte dat de bomen op deze wereld net zo vriendelijk waren als die bij hun.
Lane volgde na Alice met de rest van zijn mannen achter hem aan.

-Sidra-

"Ahja, als ik wist hoe ik je daarmee zou kunnen helpen zou ik het doen, maar tja, ik heb andere eetgewoontes. Ik heb net mijn nodige voedingsstoffen uit de regen gehaald." zei Sidra. "En ik denk niet dat het griep is hoor, het kwam net tussen de duizelingen van mijn krachtuitputting door. Als het water nu eens niet zoveel van me vroeg voor een beetje hulp...Maar goed, controle kan geen kwaad." En ze stak haar tong voor hem uit, in haar gedachten zat de hoop dat het misschien, heel misschien tot wat zou leiden.

- Cailen -
Hij bekeek vakkundig haar tong en schudde toen zijn hoofd. 'Je hebt geen griep, dus die waanbeelden komen van de uitputting. Ik zal het stuur wel even vastzetten, dan haal ik zelf wel wat te eten. Jij moet vooral rust houden.' Hij duwde haar achterover op het matras en dekte haar toe met een deken.

---

- Solor -
Na dik een half uur lopen, kwamen ze dan uiteindelijk op het punt waar de rivier smaller werd en het water snel stroomde. De bron bestond uit een meer. Er ging een aangename sfeer van uit. 'Zo, hier zou het ergens moeten zijn,' zei hij plompverloren. Hij had er geen idee van welke boom de juiste zou zijn.

-Sidra-

Ze kon niet ontkennen dat ze het fijn vond toen hij haar op het matras duwde, haar lichaam reageerde erop door het gevoel weer terug te laten komen, tot haar verrassing echter wat lager geconcentreerd dan eerst. Toen hij over haar heen boog besloot Sidra hem een knuffel te geven. Ze wilde er eigenlijk niet mee stoppen, liever nog zou ze het iets uitbreiden door hem te kussen, maar ze wist dat hij een schip te besturen had dus liet ze hem toch maar weer los. "Succes met varen."

Alice keek om zich heen toen Solor zei dat de boom hier ergens moest staan. Ze stapte naar voren en sloot haar ogen waarna ze voorop nog verder het bops inliep "hier is ze" antwoorde ze toen niet eens zo heel veel verder een enorme boom stond. Ze glimlachte vriendelijk en boog voor de boom waarna ze voor de boom ging zitten en haar handen als in een kommetje op haar schoot legde. haar ogen hield ze gesloten.
Laine keek toe, hij hoopte dat het zou werken, aangezien deze bomen hier anders konden reageren als die bij hun.

- Solor -
Die had ze snel gevonden. Hij keek nieuwsgierig naar wat er nu zou gaan gebeuren. Wat was ze mysterieus en mooi als ze haar magische gaven gebruikte. 'Zet hem op,' fluisterde hij.
---

- Cailen -
Ze hield hem tegen zich aan gedrukt en hij grijnsde breed. Ze wilde hem dus dicht bij zich hebben hm? Interessant. Hij stond op en ging terug aan het stuur staan. Ze waren nog niet buiten gevaar.
'Slaap lekker Sidra.'

-Sidra-

"Dank je," zei Sidra, terwijl ze naar hem keek. Haar ogen bleven op Cailen gericht terwijl ze langzaam in slaap viel, hopend dat alles snel voorbij zou zijn.

-Giyana-

"Waar zijn jullie mee bezig?" vroeg de Giyana. Ze had het gevoeld, hoe ze vanochtend niet weg waren gegaan zoals afgesproken. Dat was niet de bedoeling. Als ook maar iemand van haar volk de vreemdelingen zou zien en nieuwsgierig zou worden...De kans bestond dat er dan een opstand kwam en daar had de Giyana geen zin in. Niet voor niets had ze haar volk zo veranderd dat ze alles vergeten waren van hun oude leven, alles van voor de scheiding, er mocht geen kans bestaan dat al haar zorgvuldige werk teniet werd gedaan. Dat zou namelijk ook het einde van haar betekenen en ze had haar heerschappij nodig. Als een eerste levensbehoefte, maar misschien ook als een drug. Nee, alles hier moest geheim blijven voor wat erbuiten was en buiten moest geheim blijven voor binnen. Dat was de opdracht die ze jaren geleden al had gehad en die ze met groot plezier had uitgevoerd.
"Ik dacht dat er een afspraak was die iets zei ver jullie vertrek...Waarschijnlijk verkeerd gedacht dus?" vroeg ze.

Alice bleef kalm zitten, voor ieder die niet in magie geloofde deed ze niets. maar op dat moment ondanks dat er in dit gedeelte van het bos nouwelijks wind stond begon de boom haar takken te bewegen. het leek alsof ze zich uitrekte en voelde toen met een van haar takken langs Alice. ALice bleef kalm zitten en Laine keek muisstil toe. Alice communiceerde met de boom en schonk haar deze krachten, ze legde uit dat ze dit slechts tijdelijk kon doen en vroeg de boom om hulp zonder dat er enig geluid tussen haar lippen vandaan kwam. "waar zijn jullie mee bezig?" hoorde Alice achter zich. ze opende haar ogen. de boom sloot meteen haar takken om Alice heen en tilde haar op.

Laine draaide zich om naar de vrouw, vervloekt, hoe wist zij dat ze hier zaten?

- Solor -
Oh help, ze waren ontdekt. Zijn hand tastte naar het gevest van zijn zwaard en hij bereidde zich erop voor dat hij zichzelf en de elfen misschien moest verdedigen. Toen tilde de boom Alice op. 'Alice!' riep hij verschrikt uit. Was die boom...kwaadaardig?

---

- Cailen -

De avond viel, en toen de nacht. Cailen Braeden werd moe van het constante varen. Het vijandige schip was hij kwijtgeraakt, maar indien het de nacht zou doorvaren, maakte de Cinaed geen enkele kans. Hij was dan ook wat blij toen er vaag rotsen zichtbaar werden aan de horizon. Als hij zijn schip daarachter kon sturen, had hij een tijdelijke schuilplaats. Misschien kon hij dan wat slapen...

-Giyana-

"Ik ben hier niet met kwade zin hoor, zo bang hoeven jullie niet te kijken...Ik wilde gewoon een kleine herinnering aan de voorgaande avond veroorzaken..." zei de Giyana. "Maar ja, als jullie dat niet op prijs stellen...Ik ben trouwens bang dat mijn bedoelingen iets minder goed worden als jullie hier nog lang rond blijven hangen. Kijk, dat jullie liever niet 's nachts reizen kan ik begrijpen, maar moet je het weer nu toch zien...Geen vuiltje aan de lucht. Dus...Wie van jullie besluit zich als eerste aan de afspraak te houden? Of kan ik er maar beter gelijk vanuit gaan dat jullie allemaal onbeschoft zijn? En dat terwijl ik zo aardig ben geweest om mijn eiland tenminste even voor jullie beschikbaar te stellen...Tja...tijden veranderen he? En niet positief..."

-Sidra-

In haar droom was ze bij haar zusje, het voelde allemaal zo goed. Ondanks dat Sidra wist dat het niet echt was, voelde het wel zo. Het maakte niet uit, haar droom was een en al blijheid. Tot...Er was iets veranderd, iets kleins, maar groot genoeg om zich zorgen om te kunnen maken. er klopte iets niet helemaal.

- Cailen -

Hij wachtte tot hij de Cinaed veilig rond het rotsige eiland had gestuurd, voor hij Sidra zacht door elkaar schudde. 'Sidra? Dit moet je gewoon zien!' zei hij enthousiast. Voor hem lag een inham, uitmondend op een zandstrand. De ideale schuilplaats voor een schip. Hij bestudeerde het patroon van de golven nauwkeurig, en kwam tot de conclusie dat er geen rotsen in de weg lagen. Ze konden dus zelfs aan land gaan.

-Sidra-

Langzaam werd ze wakker, wazig wilde ze vragen wat er precies was, maar toen haar oog viel op het strandje was ze sprakeloos. Dit was de eerste keer in haar leven dat ze een ander eiland zag. In het echt dan. Sidra kon niet wachten tot ze aan land zou gaan, tot ze het vreemde zand tussen haar tenen zou voelen, tot ze een bron of rivier zou vinden waarin ze eindelijk weer zou kunnen zwemmen.

- Cailen -
Zodra Sidra was opgestaan en het strandje had gezien, verdween alle moeheid uit haar. Hij zag het enthousiasme waarmee ze naar het eilandje keek, zichtbaar als pretlichtjes in haar ogen. 'Waar denk je aan?' vroeg hij, haar zachtjes in haar nek en over haar schouders strelend. 'Heb je net als ik zin in vers drinkwater?'

-Sidra-

"Drinkwater ja, zwemwater nog veel meer," antwoordde Sidra. "Nu het zo dichtbij is, wordt ik me pas bewust hoe lang het wel niet geleden is dat ik voor de laatste keer het water heb voelen stromen tussen mijn vingers. Het zijn maar twee dagen, maar toch, normaal ga ik niet langer dan een een paar uur uit het water. En dan nog alleen als het niet anders kan..." De drang werd bijna ondraaglijk.