RPG 1: 'Poorten van Illusie'

Even knikte Alice "Is er iets?" vroeg het meisje. ze keek op met een vage glimlach "nee hoor, niets, hoop ik." antwoorde ze wat vaagjes. "goed, Jörg is de man die mij hierheen heeft laten brengen. Het zou goed kunnen dat hij U ook heeft aangevallen aangezien ik Uw metgezel de vorige keer al he zien ontkomen." sprak ze kalm. weer vertrok haar gezicht. ze had het contact met Laine voor de zekerheid niet verbroken en overduidelijk voelde ze dat hij in haar richting kwam. het zou wellicht nog een poos duren voor hij aan zou komen maar toch was hij onderweg gegaan.

-Sidra-

"Dat is goed mogelijk, Cailen heeft immers gezegd dat we hier voor hem op moesten passsen," antwoordde Sidra bedenkelijk. "En eh..Hoop je? Aan je gezicht te zien is er wel iets. Je mag het gerust vertellen hoor, je kunt me vertrouwen." Ze produceerde een glimlach om haar woorden kracht bij te zetten. Haar woorden, die zo raar aanvoelden omdat de taal zo apart was, maar langzzam begon ze eraan te wennen een andere taal te spreken.

Alice knikte even. ze glimlachte vaagjes "Dat geloof ik wel, maar dat verhaal is waarschijnlijk te lang voor nu. het is niet goed als jullie hier betrapt worden." sprak ze kalm haar gezicht weer in de plooi trekkend.

-Sidra-

"Ik snap het," antwoordde Sidra. "Ik vraag me alleen af hoe we dat zouden kunnen voorkomen, weer in dat bed geval gaan is denk ik te riskant... Trouwens, heb jij iets gehoord over een andere gevangene? Ik bedoel, er was nog een vrouw bij ons voor we aangevallen werden en die is waarschijnlijk ook gevangengenomen."
Ja hoor, dacht Sidra, toen ze merkte hoe haar stem begon te haperen en het elfs zich leek te vermengen met een andere vreemde taal, net nu ze eraan gewend was.

Alice schudde haar hoofd "Het spijt me, voor zover ik weet ben ik de enige hier gevangen op dit schip." ze hoorde hoe de stem van het meisje begon te haperen en keek lichtelijk verbaast.

Laine liep door de vreemde bossen in de richting van waar hij ALice voelde.

-Sidra-

Sidra hoorde alice iets zeggen maar kon maar enkele woorden verstaan, spijt enige en schip waren de weinige woorden die doorkwamen. Heerlijk, dacht ze, wat een handige spreuk. Dadelijk zou niemand haar nog verstaan, noch dat zij iemand anders zou kunnen begrijpen. Geweldig, echt geweldig. In de hoop dat haar vermoeden onjuist was, vroeg ze: "Kun je dat herhalen alsjeblieft? Ik heb het niet helemaal verstaan."

Alice keek wat verbaast op 'alsjeblieft en verstaan' was het enige wat ze hoorde "sorry? wat zei je precies?" vroeg ze dan ook op haar beurt.

- Cailen -

Hij keek op toen de toon van het gesprek veranderde. De woorden rolden grover uit Sidra's mond, anders dan het soepele Elfs. Woeps, er was dus tóch iets mis gegaan...
Tot zijn verbazing herkende hij een van de woorden. Sidra sprak Trols. Hij deed zijn uiterste best om niet te gaan lachen. Voorál niet lachen, hield hij zich voor.

-Sidra-

Na de "sorry" gehoord te hebben, verstond ze helemaal niets meer van wat Alice zei en dat maakte haar heel kwaad. Het was een ding om je zusje op de punt van vermoord te worden zien, het was een ander om verbannen te worden, aangevallen worden kon er ook nog wel bij, maar om bij een stel vreemden waarmee je was opgescheept helemaal niet meer verstaanbaaar te zijn, dat was de druppel. Ze kon de scheldtirade die zich in haar gedachten bevond dan ook niet echt binnenhouden. Toen ze weer eenigzins bekomen was, maar nog wel steeds laaiend was, probeerde ze met behulp van gebaren bij haar woorden uit te leggen aan Alice wat er aan de hand was. "Mijn," ze wees op zichzelf, "taal," haar hand bewoog als een pratend poppetje, "niet," haar wijsvingers gekruist "jouw," ze wees naar Alice, "taal," weer het pratende poppetje, "stomme," wurgbewegingen met beide handen, "Cailen," en ze wees naar hem. Toen ze naar hem wees zag ze de uitdrukking op zijn gezicht en het kostte haar veel moeite om haar gebaar niet tot een echte actie om te zetten.

Alice keek naar de gebaren en knikte even. ze keek naar cailen en schudde haar hoofd "wat is dat nou voor waardeloze spreuk geweest.."mompelde ze toen x3

- Cailen -

Hij stootte per ongeluk een zenuwachtig klein lachje uit, in de vorm van een schrille piep, toen hij Sidra's gezicht zag en zijn naam hoorde. Trols, ze sprak tróls! Iedereen die ooit een trol gezien had, dat lompe, blubberige lijf dat qua vormgeving deed vermoeden dat hij een zwijn en een mens als ouders had, zou de grap ervan inzien. Sidra was het minst trollerige schepsel wat hij kende, maar toch, als hij zijn ogen nu zou sluiten... Hij begon zacht te kuchen in de hoop het lachen op te laten houden. Intussen hoopte hij dat de wanden van zijn schip zo geluidsdicht waren als de scheepsbouwer hem had beloofd. Sidra had een vrij luide preek tegen hem afgestoken en met het trolse accent betwijfelde hij of Jörg haar stem voor die van Alice zou houden.
Ook Alice zei iets, maar ook haar kon hij niet verstaan. De humor van de situatie werd hem teveel en hij begon te grinnikken.

-Sidra-

Toen Sidra zag hoe Cailen begon te grinniken had ze het helemaal gehad, dit keer zou hij er niet vanaf komen met een beetje water in zijn gezicht. Nee, ze stormde op hem af en duwde heb op de grond. Ze mocht dan wel klein zijn maar dat betekende niet dat ze geen spieren had.
"Ik wil mijn taal terug! NU!" Schreeuwde ze in zijn gezicht. Ze wist dat hij haar niet zou verstaan, maar ze hoopte voor hem dat hij haar wel zou begrijpen.

Alice keek geschrokken toe en trok Sidra van de jongen af ze legde meteen een hand op haar mond en keek naar de deur. als hij haar nu gehoord had hadden ze een probleem en het was niet ondenkelijk dat dat was gebeurd.

- Cailen -

Hij keek haar verbijsterd aan. Oei, daar had kracht achter gezeten. Hij wist wel te bedenken wat ze zei.
'Geen zorgen schat, over een paar uur is de spreuk wel uitgewerkt,' zei hij op kalmerende toon. Hij wist dat ze hem toch niet kon verstaan, maar hoopte dat ze uit zijn toon wel zou opmaken wat hij zei. Zijn ogen flitsten even ondeugend op.
'En nu je me toch niet kunt verstaan, wil ik je zeggen hoe mooi je bent als je boos bent. Sterker nog, ik zou het niet erg vinden als je me hier op de grond hield en tegen me bleef schreeuwen hoor.'
Zijn toon bleef sussend. ondanks zijn geplaag wist hij maar al te goed dat ze hier in de val zaten als Jörg gewapend binnen zou komen.

-Sidra-

Toen Alice haar hand op Sidra's mond legde, kwam Sidra ineens bij zinnen. Het simpele gebaar herinnerde haar eraan dat er op dit punt even iets belangrijker was dan het elkaar niet kunnen verstaan, namelijk dat ze niet ondekt moesten worden. Toen ze Cailen op een kalmerende toon iets hoorde zeggen besefte ze dat haar probleem wel opgelost zou worden. Al had ze liever gezien dat het nu al opgelost was. In ieder geval besloot ze Cailen maar even niet meer aan te kijken.

Alice liet haar hand van sidra haar mond glijden toen ze een spanning voelde verlichtten. ze liep richting de deur voor zoverre het lukte en concentreerde zich op vreemde energieen. als iemand wat had gemerkt moesten op zijn minst die twee maken dat ze hier wegkwamen hoewel ze weinig kans voor hen zag als ze eerlijk moest zijn.

- ??? -

Hij stond op van het bed en keek de kamer rond. Wat een armoede. Hout, hout en nog eens hout. Zelfs de spaarzame beetjes zilver en goud en de zijden kussens konden zijn mening over de inrichting niet veranderen. Geen wonder dat zijn onderdanen zo gretig waren zijn aanbod te accepteren. Vergeleken met dit, was wat hij hen betaalde een onmenselijk groot fortuin. Misschien kon hij overwegen om hen minder te gaan geven. Maar waarom? Hij bezat immers oneindig veel en tenzij ze in Koldragan een markt zouden openen, ging hij toch niets uitgeven. Hij greep de rugzak die onder de schrijftafel stond en begaf zich naar de deur. Tijd om dit krakkemikkige geval te verlaten. Dit lichaam diende elders te zijn bij zonsopkomst.

- Solor -

Hij had de wijn uitgedeeld aan de overige bemanningsleden. Dat was zijn tweede plan geweest, maar het was een stuk riskanter. Hij kon er niet vanuit gaan dat iedereen even lang onder zeil zou zijn en hij gokte dat hij maar een half uur had voor ze bij zouden komen. Hij keek in de kruik. Het laatste restje bewaarde hij voor Jörg, hoewel hij haast zeker wist dat die van de eerste kruik had gedronken. Hij zou kijken hoe het met Alice was, misschien even praten met haar om haar gerust te stellen. En dan zou hij als de donder weer maken dat hij in het ruim kwam, voor iemand hem zou aanwijzen als verrader. Goddank deed het slaapmiddel je alles vergeten van vlak voor je het innam. Hij hoorde een geluid en vlug dook hij achter een paar vaten weg. Over het dek sloop een man. In het donker kon hij niet uitmaken wie het was. Dat was het nadeel van het doven van alle scheepslampen, maar het beschermde hem evenzeer tegen ontdekking. Met zijn lengte en postuur had hij in het minste licht nog geen kans gehad om zich te verbergen, maar nu... Voor hij zich afvroeg of hij de man neer moest slaan, sprong deze overboord. Solor snelde naar de reling, maar er was niets meer te zien. Hij schudde zijn hoofd. jammer dan. Niemand hier aan boord zou hij ernstig missen. Hij begaf zich zonder problemen naar de kajuiten en luisterde aan de deur. Niets. Hij peuterde het slot open en probeerde niet te denken aan wat Jòrg zou zeggen als hij hem betrapte op het forceren van een slot. Hij besloot te zeggen dat hij wilde controleren of Jòrg wel in orde was, bedacht hij. Een zwakke smoes, maar het was te laat voor een andere. De kamer was leeg. Solor probeerde kalm te blijven, maar het licht was uit, het bed was leeg en alles wees erop dat... Een gedempt geschreeuw klonk op uit de kamer ernaast. Het was een vrouw. Toen sloegen zijn stoppen door. Naar de hel met voorzichtigheid. Als Jòrg Alice kwaad deed, dan... Hij dacht verder niet meer na. Hij wachtte even, en klopte toen op de deur.
´Meester, alles goed?'vroeg hij beleefd, hoewel zijn stem trilde van woede.

-Sidra-

Toen ze de vreemde stem aan de deur hoorde keek ze vragend naar Alice, misschien dat zij de stem herkende. Waarom was ze dan ook niet stiller geweest? Egoïstisch persoontje dat ze was, vond Sidra van zichzelf. Echt de goede weg zo, alles constant verpestend.

Alice bestasste de energien van veel slapenede mannen. er klopte iets niet. waarom zouden ze in zulke grote getalen gaan slapen? toen hoorde ze Solor's stem en hoewel ze hem niet verstond had ze het gevoel dat hij misschien iets met het feit te maken had dat het grootste deel van de bamanning sliep. ze keek naar Sidra en knikte als teken dat het goed was. "ik weet niet wat je niet zei maar niet schrikken als je binnenkomt" zei ze droogjes wetend dat hij te vertrouwen was.

- Cailen -

Toen de deur opende, schrok Cailen zich wezenloos. Hij stelde zich voor de vrouwen op en trok heldhaftig zijn zwaard.

- Solor -

Toen er geen antwoord kwam, enkel wat gemompel, wist Solor dat er iets niet in de haak was. Toen hoorde hij Alice roepen dat alles in orde was. Een truc natuurlijk. Hij wist zo dat ze dat onder dwang moest zeggen. Hij nam een korte aanloop en beukte toen de deur in. Een maal binnen vond hij twee vrouwen die hem aanstaarden, in het gezelschap van een verdacht uitziende kerel met een enorm zwaard, die zo te zien de hulpeloze Alice bedreigde. Het arme kind kon zich niet verroeren door de ketting om haar enkel.
'Vuile schoft,laat die vrouwen met rust!' brulde hij, alvorens zich ongewapend op de roodharige man te storten. Zo te zien was de jonge man overrompeld door de verrassing, want Solor werkte he,m moeiteloos tegen de vlakte. Een moment later vloog de knul als een lappenpop tegen de muur. Solor greep hem bij zijn kraag, opende het raam en hield hem naar buiten, klaar om los te laten...

-Sidra-

Sidra hield haar adem in toen ze zag wat de vreemde man met Cailen deed. Volgens Alice stond de man aan de goede kant, maar dit maakte het niet echt geloofwaardig. Ze zou willen dat ze de situatie uit kon leggen en voelde zich compleet machteloos, daar het er haar aan herinnerde dat ze de verkeerde taal sprak. Maar misschien verstond het water haar nog wel. Ze moest het wel proberen, als ze pech hadden deed de vreemde man daadwerkelijk wat hij van plan was en lag Cailen dadelijk op de bodem van de zee. En dat was iets wat ze niet kon toestaan. Nu niet, nooit niet.
Zachtjes fluisterde ze tegen een plasje water wat door hun binnekomst in de kamer was gekomen. Het water verplaatste zich daarop door het openstaande raam om zich weer bij de zee te voegen. Niet veel later beukte een kleine golf zachtjes tegen het schip, hoog genoeg om een plens water door het openstaande raam naar binnen te stouwen. Als het goed ging zou de golf ervoor moeten zorgen dat Cailen zo ook weer naar binnenkwam.

Alice schrok zich wild toen ze Solor zag. hij had het totaal verkeerd gezien. ze wilde hun kant op snellen om hem uit te leggen dat hij het verkeerd begreep maar struikelde meteen over de ketting die al te kort was. ze viel met een smak overeind en toen ze opkeek zag ze hoe een enorme ples water uit het raam hun kant uit kwam. ze slikte even, ze hate water, niets persoonlijks maar het maakte haar vleugels meteen zo zwaar.

- Cailen -

Zijn eerste gedachte toen de golf over hen heen sloeg was: "Geweldig gedaan, Sidra, nu verzuip ik zelfs zónder dat die idioot me laat vallen." Hij kreeg na een moment echter weer lucht en merkte dat hij op zijn rug op de houten vloer lag. De grote man was door de kracht van het water tegen de muur geslagen en kwam grommend overeind. Cailen keek er vol ontzag naar terwijl hij overeind kroop. Die kerel was minstens een kop groter dan hij en zeker anderhalf keer zo breed. Man wat een spieren... Hij voelde zich een schooljongentje.
'Eh, niet om vervelend te doen, maar die kerel komt weer bij zijn positieven,' zei hij, wit wegtrekkend.

---

- Solor -

Solor sloeg achterover door de kracht van een plotselinge golf die hem de kamer door smeet als een speelgoedbootje. Hij verloor zijn greep op de indringer en vloekte, hoewel het er als gebubbel uit kwam. Eenmaal verlost van de stroom water hoestte hij zijn longen leeg, voor hij zich overeind hees.
'Alice...' stamelde hij in het Elfs. 'Ga weg bij die man.Ik bescherm je wel...'

Alice was kledder nat door het water en keek om naar Solor. ze kwam half overeind en merkte meteen hoe het water haar vleugels had verzwaard. "Solor rustig aan, hij doet mij niets dit is allemaal een misverstand." ze ze kalm maar toch wel wat bang dat de bemmaning dit had gehoord en wakker zou worden. ze keek dan ook even licht bezorgd naar de deur die nu open stond.

- Solor -

Solor volgde Alice's blik naar de deur. Inderdaad, ze moesten er voor zorgen dat niemand hen hier zou ontdekken. Of zou hij... Hij schrok bij de gedachte aan muiterij. Zijn leven en baan riskeren voor een elf en haar twee vrienden? Was hij gestoord? Hij keek de roodharige jongen en het schaarsgeklede meisje achterdochtig aan.
'Wat moeten die twee hier eigenlijk?' vroeg hij in het Elfs aan Alice, om te voorkomen dat de anderen hen af zouden luisteren.