RPG 1: 'Poorten van Illusie'

Alice schrok zich kapot toen de wolk zich om haar sloot. ze hoeste en liet de deurklink los. ze zag twee felrode ogen en probeerde de angst in haar ogen te onderdrukken. hij prate tegen haar, en het was niet moeilijk te raden wat het van plan was te doen. ze voelde hoe ze steeds meer naar adem begon te snakken waardoor ze niet doorhad waarover Jörg sprak. En zodra de rookwolk zich terugterug viel Alice op haar knieen. ze legde haar hand op haar keel en snakte naar adem die ze al snelvond. Alice keek op naar de man ze keek hem in zijn ogen aan wat een monster was het, hij was zo sluiperig en hij schaamde zich er totaal niet voor. wel was ze nu vastberaden, hoe dan ook zou ze het monster voor hem vinden. een man als hem zou haar daar niet om vragen als diegene een dreiging voor hem was, en een vijand van haar vijand maakte zich zo vond zijzelf meteen tot haar vriend. hoewel de angst haar wel had gegrepen bleef ze koelbloedig en keek ze hem aan met de vriendelijkste ogen die ze maar kon krijgen "Heer waar ziet U mij toch voor aan, ik zou niet durven."

- Jörg -

'Nee, hoe kan ik dat toch denken?' zei Jörg sarcastisch, alle vriendelijkheid verdwenen. Zijn arrogante lachje bleef, maar het was meer de grijns van een wolf dan een uiting van gevoel. Hij nam haar pols in een ijzeren greep en trok haar hardhandig overeind.
'Je blijft op je kamer tot ik zeg dat je eruit mag,' beval hij. 'We willen niet dat je nog eens in gevaar komt, nietwaar?' Hij duwde haar de deur door tot ze terug was in de kamer met de bedstee. Een tocht gure wind waaide hem tegemoet en hij fixeerde zijn ogen op het open raam. Had ze eerder daardoor willen ontsnappen? Zijn ogen vernauwden zich tot zilveren kiertjes. iets klopte hier niet, dat voelde hij. Hij zocht de kamer af, maar zag niets abnormaals, anders dan de drijfnatte vloer. Opspattend water, niets ongewoons. Toen keerde hij zich dreigend om naar Alice.

'Probeer weg te lopen, vliegen of zwemmen en ik zal je vinden, Elf. En wanneer ik dat doe, zul je niet half zo goed behandeld worden als nu.' Hij gebaarde en sprak enkele woorden uit. Op zijn bevel schoot een ketting op hem toe van ragfijn zilverkleurig metaal. Het uiteinde ervan wikkelde hij om een massieve balk die het gewicht van het stuurdek droeg. Het andere eind klikte hij vast om Alice's enkel. Hij drukte ene kus op haar kuit en stond in en vloeiende beweging op.
'Spijtig dat je tot een lager ras behoort, Alice. Mijn familie zou wat zuiver koninklijk bloed wel kunnen gebruiken.' Hij liep zonder haar nog een blik waardig te keuren naar de deur, alweer bezig met andere plannen.
'Ik zie je morgen bij het ontbijt.' Het was geen verzoek.

---

- Cailen -

Hij kroop zoveel mogelijk naar achteren, muisstil, plotseling doodsbang dat Jörg hem zou ontdekken en vergeten dat hij een wapen had. Hij voelde iets zachts en warms tegen zijn rug, iets levends, en hij wilde haast naar voren deinzen, toen hij besefte dat het maar Sidra was. Haar warmte stelde hem gerust. Eindelijk ging Jörg weg. Voor de zekerheid bleef hij nog even in de bedstee liggen, fijn tegen de Nimwae aan.

-Sidra-

Ze hoorde de stemmen in de kamer en hield haar adem in. Alsof haar ademen zoveel geluid maakte. Sidra voelde hoe Cailen dichter naar haar toe schoof en werd weer overwelmd door het vreemde gevoel. Ze wilde wel eens weten wat het precies was, maar had zo het idee dat het lastig was daarachter te komen. Minder lastig was het om te doen wat het gevoel haar wilde laten doen, haar armen om Cailen heenslaan om hem zo nog iets dichter naar haar toe te brengen.

- Cailen -

Hij voelde Sidra's armen om hem heen. Zijn eerste ingeving was om zich om te draaien en haar naar de reden waarom te vragen, maar daar voelde het veel te goed voor. Hij koesterde zich even in haar omhelzing, voor hij zich voorzichtig van haar losmaakte, hopend dat Jörg en zijn gevangene niets hoorden. Het meisje in de groene kleding stond waarschijnlijk wel aan zijn kant, maar ze mocht nog niet met hen praten, of Jörg zou het horen. Hij keerde zich om naar Sidra.
'Wat deed je?' vroeg hij nieuwsgierig, doch verlangend naar een nieuwe omhelzing. Was het een troost? Of had ze haar mening ten opzichte van hem bijgesteld? Hij kon haar niet peilen. Ze was zo veranderlijk als het water.

-Sidra-

"Ik weet niet," antwoordde Sidra naar waarheid. "Het voelde gewoon het juiste. Het spijt me als ik iets verkeerd deed. Het is gewoon allemaal nieuw voor me, en...ach nee, laat maar ik wil je er niet mee lastig vallen."
Door zijn reactie schaamde ze zich voor wat ze had gedaan en ze dook ineen, zover dat mogelijk was in de kleine ruimte.

- Cailen -

Ze frommelde zich op tot een balletje en Cailen zuchtte.
'Ik vond het prima,' zei hij. 'Ik vroeg me alleen af waarom nu, terwijl je me op die richel liet merken dat je me niet dichtbij wilde hebben.' Hijtrok zacht aan haar arm in de hoop het bolletje dat Sidra was, weer te ontvouwen.

-Sidra-

"Ik schrok, toen. Niet van jou, maar van wat t met me deed...Ik...Het is net alsof ik ziek begin te worden, maar wel een goede manier van ziek. Het is alsof er duizend vissen in mijn buik rondzwemmen." zei Sidra, terwijl ze weer wat groter werd. "Het klinkt stom natuurlijk, maar ik kan er ook niets aan doen, dus neem het me alsjeblieft niet kwalijk."

Alice bleef Jörg strak aankijken, een monster dat was wat hij was. Ruig werd ze overeind getrokken en ze besloot hierbij maar zoveel mogelijk mee te werken. ze zou haar krachten nog nodig gaan hebben. Meteen werd ze vooruit geduwd en ze weigerde nog een woord tegen deze schoft te spreken. ze voelde de gure wind die door de kamer heenging en zag Jörg wederom met een dreigende blik naar haar kijken. Ze hoorde zijn woorden maar juist die woorden zorgden ervoor dat haar angst verdween, ze zou deze man uiteindelijk hoe dan ook dwars gaan zitten. ze zag hoe een ketting tevoorschijnkwam, hoe barbaars. ze voelde het koude ijzer om haar enkel en zijn lippen tegen haar kuit, walgelijk dat was al wat hij was. ze hoorde zijn woorden en een enorme woedde was te zien in haar ogen, hoe durfde hij te denken dat hij beter was dan wat voor ras dan ook. hoe waagde hij het die walgelijke woorden uit te spreken. het liefst zou ze hem hier nu ter plaatse vervloeken, maar ze zou geduld moeten hebben. later, later zou ze hem wel krijgen geen twijvel mogelijk. ze zag hoe hij de kamer verliet.

ze hurkte zichzelf en keek naar de ketting die om haar enkel zat gewikkeld. ze keek om zich heen de kamer rond de woede spatte van haar af maar ze wong zichzelf te vermannen. ze zuchhte diep en kwam overeind. ze keek de ruimte nogmaals door. ze besloot te gaan zitten op het bed en trok haar benen op. ze sloeg haar armen eromheen en liet haar hoofd op haar knieën rustten. ze sloot even haar ogen Laine.. dacht ze denkend aan haar broer.

Laine liep nog altijd door het bos. zwak dacht hij zijn zusje te horen Alice!? hij keek om zich heen en probeerde contact te leggen Alice waar zit je!? hij keek op en zag dat hij vlak naast een poort stond hij keek naar binnen en slikte. in dezelfde wereld zouden ze elkaar duidelijk verstaan maar deze verbinding was zo zwak, het was haast wel zeker.

Alice keek op vaag hoorde ze iets maar de verbinding was te zwak. ze vroeg zich af of iemand haar gehoord had, zou laine haar gehoord hebben? ze schudde haar hoofd, dat was onmogelijk, ze zaten niet in dezelfde wereld.

- Cailen -

'Ik geloof dat hij weg is.' Cailen luisterde aandachtig. Om het zeker te weten, legde hij zijn oor tegen het hout en probeerde hij door de minuscule kier te zien of de kamer leeg was.

- Solor -

Lusteloos lepelde Solor in zijn havermoutpap. Onder normale omstandigheden zou hij zo vier borden naar binnen werken, maar nu zat het hem dwars dat hij niet wist wat er van de Elf geworden was. Ze was een vreemde natuurlijk, maar zelfs een vreemde wilde je niet aan Jörg uitleveren als hij een kwade bui had. Toch was dat precies wat hij had gedaan.
Hij zat al de hele avond zo, te tobben over zijn handelingen. Hij had haar moeten gaan, haar laten vliegen toen ze aan boord kwam. Solor was bang geweest voor de straf die op het laten ontsnappen van een gevangene stond. Hij had de mannen gezien die met Jörg aan land waren gegaan. Hoewel ze het probeerden te verbergen, kon hij aan hun stramme ruggen zien wat voor effect de zweepslagen hadden gehad. Het verband belemmerde hen in hun bewegingen en iedere keer als ze ergens tegenaan stootten verkrampten ze van de pijn. Hij wilde zich niet afvragen of Jörg het Elfenmeisje ook zo zou behandelen. Hoe graag zou hij naar binnen lopen, gewoon om een kijkje te nemen en te zien dat ze in orde was... Een plan kwam in hem op. Hij liep naar de wijnvoorraad en vulde een karaf. Jörg zou hopelijk erg dorstig zijn.

Alice zuchtte diep. ze keek naar haar enkel met de ketting eromheen. ze hate het vast te zitten. ze keek de kamer rond niet wetend waar ze naar opzoek was ALICE hoorde ze toen overduidelijk in haar hoofd. geschrokken keek ze op.

Laine keek naar de poort. het kon niet anders ze was daar. hij maakte een drastische beslissing en voor het oog van zijn mannen stapte hij naar binnen ALICE meteen zocht hij contact en dat vond hij.

Laine!? Alice hield de opkomende tranen tegen.

-Sidra-

"Weet je dat zeker?" fluisterde Sidra en ze leunde over Cailen heen om ook wat dichter bij het deurtje te komen. Ze zette haar armen op zijn schouder om zo te voorkomen dat ze zou vallen, maar omdat ze een van aaar handen verkeerd neerzette, verloor ze juist haar evenwicht en gleed ze uit.

- Cailen -

Sidra smakte op zijn rug, waardoor hij tegen het hout aanklapte. De deuren gaven soepel mee en de twee buitelden op oncomfortabele wijze de kamer in. Cailen kwam hard neer, alvorens Sidra op zijn borstkas te krijgen. Hij hapte even naar lucht en keek toen een beetje oenig naar de Elf die in de kamer stond.

Alice schrok zich wild toen de muur het begaf en stond dan ook meteen recht voor het beeld. ze slikte haar tranen en moment van zwakte in en keek de twee aan. meteen herkende hij de jongen die op de grond lag, dat moest natuurlijk degene zijn die Jörg zocht. ze keek geschrokken naar de deur, zou hij het gehoord hebben? ze voelde voorzichtig naar zijn energie en maakte daaruitop dat de twee enorme mazzel hadden. ze wilde naa ze toelopen om ze overeind te helpen maar struikelde daar zelf bijna bij. ze keek naar haar enkel en zuchtte toen ze de ketting weer zag. het rot ding "gaat het?" vroeg ze dan maar zacht en van een afstandje hoewel ze eigenlijk meteen wist dat de twee haar beidden niet zouden verstaan.

- Cailen -

Hij vermoedde dat de Elf vroeg wie ze waren. Dat zou logisch zijn. Of wat ze in haar bedstee...zíjn bedstee hadden gedaan. Hij ging voor het gemak uit van het eerste, voor hij Sidra van zich af schoof en een wat waardiger positie aannam.
'Ik ben Cailen Braeden,' zei hij, zijn naam een paar keer herhalend en op zichzelf wijzend. Toen gebaarde hij naar de Nimwae naast hem. 'En dat is Sidra. Si-dra. We zijn hier...' hij gebaarde om zich heen, '...om jou en een ander meisje te redden.'
Hij keek opzij naar Sidra.
'Dit werkt van geen kanten. Volgens mij verstaat ze geen woord van wat ik zeg.'

Alice keek even verbaast toen hij naar zichzelf wees en merkte toen meteen dat hij zichzelf voorstelde. op haar beurt wees ze naar zichzelf "Lisora Alice, Alice." herhaalde ook zij een paar keer. het was bij hun gebruikelijk eerst je achternaam uit te spreken bij het voorstellen. hij wees om zich heeen en zei was. ze dacht na, het enige wat ze eruit kon opmaken was dat hij vroeg waar ze waren, maar dat leek haar stug aangezien ze hier zelf naar binnen kwamen vallen. die optie schoof ze dan ook opzij. ze besloot de beleefdheid opzij te schuiven omdat ze duidelijkheid zocht "Jörg" sprak ze dan ook terwijl ze met een vuist op haar aandere hand sloeg en hun met een vragend gezicht aankeek. ze moest toch weten wat er aan de hand was en iets beters wist ze zo snel niet x3

- Cailen -

Er was iets met Jörg? Was hij neergeslagen? Cailen fronste. Toen viel hem iets te binnen. Hij keek hoopvol naar Sidra.
'Ik heb een idee. Er is een bezwering die het een persoon mogelijk maakt een andere taal te verstaan en te spreken. Als ik die over jou uitspreek, kun jij de conversatie met Alice in het Elfs voeren. Als ik daarna de spreuk verbreek, kun je alles vertalen naar ons dialect.' Hij glunderde, trots op de briljante inval. Hij zocht in zijn geheugen naar de woorden van de bezwering. Jammer dat zijn boeken zich in de kamer hiernaast bevonden, waar hoogstwaarschijnlijk Jörg verbleef. Ach, het zou hem wel lukken. Hij had een spreuk haast nooit mis. Een op de dertig keer, gokte hij. Dat was een redelijke kans op slagen. Zacht begon hij de woorden te mompelen.

Alice had geen idee waar de jongen het daarna over had en zuchtte zachtjes. ze hoorde hem daarna wat mompelen wat iets weg had van een spreuk, maar aangezien ze de woorden niet begreep wist ze niet goed of dit een goed of slecht teken was. ze bleef staan en hield de jongen in de gaten.

-Sidra-

"Wat bedoel je," wilde Sidra nog vragen, maar ze schrok van de vreemde woorden die uit haar mond kwamen en sloeg haar handen voor haar mond. Waar was de prachtige klank gebleven van haar eigen taal? Ze dacht even terug aan wat Cailen zei en begreep toen dat de taal die ze nu sprak elfs moest zijn, als het goed gegaan was dan.

Alice keek op toen ze het meisje begreep. zijzelf leek er van te schrikken. meteen drong het tot haar door wat de spreuk moest zijn geweest. "hallo" zei ze dan ook maar droogjes aangezien ze niet een betere aankondiging wist te bedenken.

- Cailen -

Hij volgde geen woord van wat de vrouwen zeiden, maar toen de Elf tegen Sidra begon te praten, wist hij dat de spreuk gelukt moest zijn. Hij keek naar de ketting om Alice's enkel. Hij zag er solide uit. Hij besloot de kamer te doorzoeken op iets om haar mee los te krijgen.

- Solor -
Solor klopte zacht maar hoorbaar op de deur van de kapiteinshut. Binnen hoorde hij een constant geruis,een onbekend geluid dat hij niet kon plaatsen. Het was als vreemde muziek, maar toonloos. Vallende regen en ruisende vlammen gecombineerd. Het duurde even, maar toen viel het geluid weg. De deur ging open en daar stond Jörg in een vreemd zwart gewaad. Solor probeerde onopvallend de kamer in te kijken, maar de prins blokkeerde het pad. Zijn grijze ogen stonden verwilderd en achterdochtig.
'Solor,' zei hij enkel. Toen viel zijn blik op de wijn. 'Dank je. Ik heb dorst.' Jörg greep de wijnkruik en smeet toen de deur weer dicht, Solor verbijsterd achterlatend. Ach, het deed er ook niet toe. Solor had via via een slaappoeder weten te bemachtigen, onder het voorwendsel dat hij onrustig droomde. De man van wie hij het kocht beweerde hem dat het recept van de Braedens af kwam, maar dat was natuurlijk belachelijk. Jörg mocht een bruut zijn, maar van de delicate kunst van kruidengeneeskunde en alchemie had hij geen verstand.

- Jörg -

Nog voor hij de wijn dronk, wist hij dat deze niet in orde was. Zijn contact met de meester had veel duidelijk gemaakt. Jörg was allesbehalve rustig, maar hij wist hoe waardevol Arrogs adviezen waren. De raad opvolgen van iemand die de toekomst kende, kon niets dan verstandig zijn. Hij wist wat hij moest doen. In waterdichte buidels die aan zijn kleding waren bevestigd, had hij de verschillende benodigdheden al verzameld. Cailen had hem onwetend geholpen aan alles wat Jórg nodig had om de troon in handen te krijgen. Hij trok zich terug in een decoratieve nis waar een kleine wastafel stond en waar een spiegel hing. Hij begon zich te scheren, tot er zelfs geen stoppeltje meer te zien was op zijn zojuist nog bebaarde kin. Hij aarzelde even, maar sneed toen ook zijn lange zwarte haar af tot het op zijn schouders hing. Nu kwam het moeilijkste. Voorzichtig doordrenkte hij zijn haar met het mengsel dat hij op Arrogs aanwijzingen had gebrouwen. Een tweede mengsel volgde na het uispoelen en tot slot wreef hij een derde, laatste goedje in zijn haar. Zwarte druppels liepen over zijn gezicht en hij veegde ze weg. Een droge doek om zijn hoofd gewikkeld ruimde hij alles nauwkeurig op, elk spoor van wat hij had gedaan uitwissend.
Toen dronk hij de wijn en legde hij zich te ruste.

Nu wist Laine zeker dat hij goed zat, hij keek achterom en zag drie van de mannen die met hem meekwamen hem volgen de andere bleven buiten de poort Om de koning te waarschuwen. Laine keek om en knikte naar de mannen. hij wist wat hij ze zojuist had ontnomen, want er was een grote kans dat ze nooit meer terug zouden keren maar allen hadden ze vrijwillig deze keuze gemaakt en hij was hen daar dankbaar voor. "ze is hier, ik weet het zeker." zij hij. hij keek het bos rond en sloot even zijn ogen. hij vroeg in het algemeen aan deze nieuwe wereld of ze beelden voor hem had waaruit hij kon zien hoeveel ze verschilde met gewone inwoners. al snel merkte hij dar er in het uiterlijk maar 1 verschil zat en dat waren de vleugels. voor de zeker heid besloot hij ze te verbergen, van hen en zijn mannen. hij draaide zich om en sprak de elven toe.

"mannen, in deze vreemde wereld staat ons een taak te wachten. mijn zuster terug vinden en met haar onze weg terug naar ons land." hij keek ze een voor een aan. "het is het beste als we niet opvallen dus ik vraag Uw medewerking aan een spreuk." de mannen knikte. allen waren ze moedig maar misschien nog belangrijker waren ze ergens ook dwaas dat ze gevolgd hadden. Laine hief zijn armen en begon aan een spreuk. de mannen volgde zijn voorbeeld en al snel leken alle vleugels te verdwijnen. in feite zaten ze er nog maar zolang ze niet zouden vliegen leek het alsof ze er niet waren. zouden ze gaan vliegen verbrak dat de spreuk.

Laine knikte nogmaals en keek op Alice waar zit je? vroeg hij nogmaals in gedachtes.

[b]-Sidra[/]

"Hoi," zei Sidra terug. Gelijk vroeg ze maar voor de zekerheid: "Spreek ik elfs nu?" Veel meer wist ze niet uit te brengen.

- Cailen -

Misschien moest hij elders op het schip gaan zoeken naar een stuk gereedschap, dacht Cailen. Als iedereen sliep... In het donker zou het moeilijk uit te maken zijn voor de bemanningsleden of hij een van hen was. Hij maakte de mentale notitie om in het vervolg zijn gereedschap in de kajuiten te bewaren in plaats van in het ruim. Of, beter nog, op beide plaatsen. De twee vrouwen zouden nog wel even onverstaanbaar babbelen en hij kon zich niet echt nuttig maken hier. Daarnaast was er de dreiging van Jörg, die binnen kon komen stormen. Cailen betastte nadenkend zijn zwaard. Als hij maar wist waar Jörg zich bevond en of hij oplette of niet...

Alice knikte naar het meisje "dat klopt." ze ze kalm en met een vriendelijke uitdrukking. even keek ze naar Cailen "zijn jullie degene die worden gezocht door ene Jörg?" ze wendde haar blik weer vragend naar Sidra. op dat moment hoorde ze haar broer. Ik zit in een schip aan de waterkust, maar ga er alsjeblieft niet naar toe. er zijn teveel magiers en andere lui. het zal niet lang duren voor ik hier weg ben en dan kom ik naar jou.

Laine keek op, hij zuchtte zacht, zijn zus kon dan wel denken dat ze binnekort weer vrij zou zijn maar hij kon niet nog langer wachtten. hij richte zich tot de elven "we gaan deze richting uit" sprak hij kalm terwijl hij vooruit liep opweg naar zijn zusje hoezeer ze hem ook vroeg dit niet te doen.

-Sidra-

"Wie is Jörg? En wie zoekt hij?" vroeg Sidra, "Als hij hoorde bij de mannen die ons op het eilnad aanvielen, dan zou het best kunnen..." Terwijl Sidra naar Alice keek zag ze haar gezichtsuitdrukking veranderen. "Is er iets?"