RPG 1: 'Poorten van Illusie'

- Cailen -

'Als je niet hulpeloos over had willen komen, had je me daarnet niet naar de mond moeten praten.' Cailen sloeg met geweld een tak opzij, die onverbiddelijk terugzwiepte en hem in zijn gezicht raakte. Hij bleef even staan om de pijn weg te laten trekken en keerde zich toen naar Sidra.
'Ik vroeg je of je de waarheid sprak en je zei ja. Ik hou niet van leugenaars en zeker niet wanneer...' Hij slikte de rest van zijn woorden in en ging koppig weer op weg. Nog een geluk dat hij haar niet had verteld wat ze bij hem teweeg bracht en hoe aardig en aantrekkelijk hij haar had gevonden. die kwalijke woorden waren gelukkig gesmoord met het water. Vrouwen. Hij moest maar eens naar zijn vaders raadgever luisteren en zich voor laten stellen aan de welopgevoede dames van adel uit Novick en omstreken. Met alle Graven, Hertogen en Landheren daar, had hij een ruim aanbod van meisjes van zijn leeftijd om uit te kiezen.

-Sidra-

Sidra gniffelde zachtjes toen ze de tak tegen Cailen aan zag komen, ze konn er niets aan doen dat ze zo gevoelig was voor leedvermaak. Snel herstelde ze zich.
"Ik lieg nooit," zei Sidra droog, "ik overdrijf alleen maar af en toe." Dat was de waarheid en dat wist ze. Ze kon niet ontkennen dat Cailen er sterk uitzag. Sterker nog, nu ze beter naar hem keek viel het haar pas op hoe gespierd hij was. En knap dat was hij ook. Terwijl ze dat dacht ontsnapte een kleine, zachte zucht aan haar lippen en gelijk gaf ze zichzelf op haar kop. Toch kon ze het niet laten naar Cailen te blijven kijken. Hij zou het toch niet doorhebben zolang hij voor haar liep, dacht ze.

- Cailen -

'Je overdrijft maar een eind weg dan.' Haar gegiechel om die tak had hem nog kwader gemaakt. Hij vroeg zich af waarom hij haar niet direct wegstuurde, maar dat kleine beetje redelijkheid dat nog door zijn gekwetste trots schemerde, zei hem dat hij daar spijt van zou krijgen. Hij wist niet wat het watervolk deed met terugkerende verbannen soortgenoten, maar er zou een straf op staan. Sidra leek erg bang voor die straf. Hij grinnikte inwendig erg vals. Misschien kon hij daarmee altijd nog dreigen als ze zich misdroeg. Voorlopig zou hij haar echter negeren, zolang ze niet in de problemen kwam. Hij herinnerde zich haar buitelsprongen in het water van de rivier en zijn stemming werd iets milder. Het was nog maar een kind, eigenlijk. Een kind dat weinig begreep van de buitenwereld.

Alice knikte en glimlachte kalm en vriendelijk naar Solor. "ik begrijp het." was haar kalme antwoord. rustig liet ze zich terug meevoeren naar het Luik. ze wist nu dat hij wel te vertrouwen was en ze zou zijn vertrouwen dus ook niet beschaden. mochten de mannen beneden toch genoeg bij kennis zijn zou ze wel een spel spelen om Solor weer vrij te pleiten.

-Sidra-

"Het spijt me als ik je beledigd heb. Af en toe luister ik naar het verkeerde deel van mijn intuïtie." En soms luister ik niet naar het goede deel, dacht ze er achteraan. Hoe verder ze weg ging, hoe meer het gevoel aan haar knaagde dat ze Sari mee had moeten nemen. Het was beter dat ze het niet gedaan had, ze zou veilig zijn, dat moest wel. Toch bleef dat beklemmende gevoel er, wat haar deed denken dat Sari niet zo veilig was als ze dacht.

- Cailen -

Hij zuchtte en besloot dat negeren niet zou helpen, wilde hij niet hebben dat ze er vandoor zou gaan. Hij bleef erbij dat ze niet zo goed voor zichzelf kon zorgen als ze zou willen. Die waterstraal, die had hij met een eenvoudige stuwbezwering ook kunnen produceren. En hij was nog niet vergeten hoe ze gevangen had gezeten bij die bron tot de priestermeid haar had helpen ontsnappen, zij het indirect.
'Sidra, hou maar op. Ik ben niet meer boos op je, maar alsjeblieft, hou erover op.' Toen zag hij haar gezicht, dat bijna op huilen leek te staan. 'Hé, zo erg was ik toch ook weer niet?' gromde hij, ietwat beledigd. Alsof hij haar voor wist hij veel had uitgemaakt.

---

- Solor -

Solor bracht Alice in het ruim naar de mast en bond haar met losse, comfortabel zittende knopen vast. De andere mannen openden een lodderig oog, maar leken niet echt bij te komen. Des te beter.
'Ik weet niet hoe lang deze reis duurt, of wat ze met je van plan zijn, maar ik zal proberen om je zoveel mogelijk informatie door te spelen over de situatie.' zei hij haar. Toen glipte hij het dek op om de groep mannen op het strand te verwelkomen.

Alice knikte en ging rustig zitten. ze sloot haar ogen en deed alsof ze sliep. ze wachtte tot de andere zouden ontwaken, en in haar slaap zouden ze haar onschuld eerder geloven. want wie zou nou een slapende princes wakker maken? al wist ze zelf zo een hand vol op te noemen hoopte ze toch dat deze vier er niet bij zaten.

-Sidra-

"Het spijt me, ik wil niet...Ik maak me gewoon zorgen dat is alles. Nu ik weg ben is er niemand die weet dat..." Sidra onderbrak zichzelf. "Het doet er niet toe. We moeten die vrouw zoeken en daar moeten mijn gedachten dus op gericht zijn en niet op..." Ze kon de naam van haar zusje niet eens uitspreken. "Als ik haar naam had geweten was het makkelijker geweest om het water om hulp te vragen..."

ooc: drama drama drama xD

- Cailen -

Hij pakte Sidra bij haar pols en hield haar staande.
'Dit heeft iets met dat meisje te maken dat je wilde genezen hè? Je zusje? Vertel het me alsjeblieft, want als je afgeleid wordt als het straks gevaarlijk wordt, kan ons dat de kop kosten.' Hij keek haar indringend aan. 'Als je naar haar terug kunt, moet je dat misschien maar doen. Mijn zaken zijn nooit de jouwe geweest. Ik ben een vreemde voor je en misschien moet ik dat maar beter blijven.'

---

- Jörg -

Hij was laaiend. Een van zijn verkenners had hem gemeld dat zijn schip halsoverkop had moeten vluchten voor de Garadeense marine. De Cinaed was afgesplitst en onvindbaar geweest, maar toen het opdook voor de ksut wist hij niet of hij er minder woest van werd. Aan het roer stond slechts één man, die hij kende als één van zijn vaders matrozen. Hij was een puike zeevaarder, daarom had hij hem uitgekozen, maar hij vertrouwde hem voor geen cent. Solor heette die kerel, dacht hij. Jörg stapte over het zand naar de kust, op zoek naar een plaats waar het water diep genoeg was om de roeiboot te kunnen ontvangen. Het enige dat zijn mislukking nog compleet kon maken was een nat pak. Op een van de mouwen van zijn zijden jas was het gouddraad al geknapt. Slordige rafeltjes piekten omhoog en wekten een onverzorgde indruk. Hij knarsetandde. en dan zijn neef. Als hij Cailen weer in handen kreeg zou hij hem zo bont en blauw slaan dat hij voor twee weken niet meer op zou kunnen staan. Hoe was het mogelijk dat een ongetalenteerde nietsnut als hij tot twee keer toe was ontsnapt aan Acar? Verdomme nog aan toe... In ieder geval had hij het priestermeisje nu. Hij keek even om naar de plaats waar twee mannen het verzwakte wicht overeind hielden. Nu nog twee elementen en dan had hij de bestelling klaar.

---

- Solor -

Solor stuurde de boot zo dicht mogelijk naar de rotsen en gooide toen het anker uit, intussen angstvallig kijkend of de marine niet naderde. Toen riep hij drie van de mannen uit het ruim naar boven, die de grootste moeite hadden de trap op te strompelen. De vierde bleef beneden, te zwak om te lopen. Solor vond het best, want Eric was een koelbloedige, verkrachtende moordenaar geweest voor hij hier in dienst kwam. Het baarde hem zorgen dat Alice met hem alleen achterbleef, maar zolang eric niet eens kon staan, zou het wel los lopen. Zo lang zou het ook niet duren voor er vijf extra mannen aan boord waren. Hij liet de roeiboot zakken door de mannen, met hem erin. Zo te zien moest hij drie keer overvaren.

-Sidra-

Op het moment dat Cailen haar pols pakte keek ze in twee grijze ogen, ze leken op die van Cailen maar toch, het gezicht wat erbij hoorde was jonger. Het was van een roodharig hummeltje van een jaar of drie die van haar wegrende en haar uitdagend aankeek. "Mama mij niet kunnen paken," zei het jongetje en toen was het beeld voorbij.
Dit soort visioenen had ze niet vaak, dat ze in andermans schoenen stond. Gelukkig maar, want elk visioen was vermoeiend en dit soort visioenen al helemaal. Niet alleen gaven ze haar beeld en geluid maar ook gevoel. Tijdens dit beeld had ze zich blij gevoeld erg blij, haast alsof...Ach tja elke moeder was blij als ze haar kind zag, de moeder vanuit wiens ogen ze had gekeken, ze vermoedde dat het cailens moeder was, zou wel niet anders zijn. Toch ze moest oppassen met het aantal visioenen wat ze kreeg.
"Laat me los," zei ze dan ook tegen Cailen, toen Sidra besefte hoe hard dat klonk voegde ze eraan toe: "Het spijt me maar ik ben op het moment heel gevoelig voor beelden en ik wil je privacy niet nog meer schenden dan ik al heb gedaan..." Haar ogen waren neergeslagen toen ze dit zei.
"En ja het heeft wat te maken met mijn tweelingzusje dat ik me zo'n zorgen maak. Ik weet niet of ik je alles kan zeggen...Het is toch niet te geloven...Maar ik weet in ieder geval wel dat ik niet terug kan, nooit niet, want dat zal haar dood betekenen."

- Cailen -

Hij wilde haar troosten op een of andere manier. Hij wilde haar een bemoedigend schouderklopje geven, of zo, maar ze was duidelijk geweest. Geen aanraking. Hij fronste dus maar, stilstaand bij haar woorden.
'Beelden die mijn privacy schenden?'

-Sidra-

"Drie, drie in totaal nu. Niet dat ik veel zie maar toch, ik zie dingen die ik zonder de gave die ik heb nooit zou hebben gezien. Ik bedoel, net zag ik je toen je klein was, tenminste ik denk dat jij het was, het heeft in ieder geval iets met jou te maken. En ik zag je dus nog twee keer...Ergens zou je het ook een vloek kunnen noemen, ik bedoel na al die jaren heb ik het nog steeds niet onder controle. De enige manier om het in de hand te houden is door het uit te schakelen tot ik het zelf weer oproep en dan hopen dat ik de tijd krijg het weer uit te schakelen." Legde Sidra uit. "Ik wil je gewoon niet tot last zijn en daarom waarschuw ik je maar. Als het je geruststelt, ik kan proberen de beelden door te geven..."

Alice hoorde de drie mannen wegstompelen. aangezien ze niet zeker wist of iedereen weg was gegaan deed ze alsof ze slaperig ontwaakt. toen ze voor zich nog een man zag staan merkte ze dat het maa beter was geweest dat ze in haar rol bleef. 'duf' keek ze om zich heen, maar niets was minder waar. ze bleef vreselijk op haar hoede, maar ze zou solor zijn vertrouwen niet beschamen. ze keek naar de man die nouwelijks op zijn benen kon staan en hoewel ze tegen leedvermaak was vond ze het toch wel erg grappig. toch hiled ze keurig haar lachen in.

- Cailen -

'Je kunt ze me doorgeven?' Vertwijfeld pakte hij Sidra's handen vast. Ze waren koel, als water. Hij huiverde even. 'Nou, kom maar op dan,'mompelde hij.

---

- Solor -

Jörg stapte als eerste aan boord, gevolgd door een man die het meisje ondersteunde. Al waren de drie licht van bouw en gewicht, toch stond het zeewater hoog aan de rand van de boot terwijl Solor hen overstak. Niemand zei iets. het meisje niet omdat ze een uitgeputte gevangene was en de mannen niet omdat ze duidelijk uit hun hum waren. Solor vond het verstandiger om ook maar te zwijgen, voor hij de heer nog meer zou ontstemmen.

'Is het Elfenkind goed weggeborgen op mijn schip?' vroeg Jörg plotseling bars. Solor keek even verbaasd en glimlachte toen toegeeflijk naar zijn heer. 'Het meisje is aan boord van dit schip heer. Uw mannen dachten dat u niet samen met een wezen als haar zou willen varen.'
'En ze hadden gelijk! Ik steek over zodra we Arion terugvinden.'
Solor hield zijn mond maar.

Alice hoorde al snel dat de mannen het schip op kwamen. ze zuchtte even en keek om zich heen. eigenlijk verveelde ze zich hier ter pletter maar het was niet anders. ze keek naar de man voor haar die net nog maar nouwelijks kon staan. ze vertrouwde hem niet. en iets zij haar dat dat wankele gevoel niet lang zou blijven. zou ze weer gaan zingen? ze keek omhoog onmogelijk, teveel die haar dan zouden tegenhouden.

-Sidra-

"Ik weet niet, het valt te proberen in ieder geval. Het is me wel eens per ongeluk gelukt, dus bewust moet ook wel lukken denk ik zo." zei Sidra. Ze veranderde de manier hoe hun handen elkaar raakten, zodat zijn handen op die van haar lagen en haar vingertoppen zijn palm licht raakten, waarna ze haar ogen sloot. Terwijl zich voorstelde hoe er tussen hen een verbinding ontstond, twijfelde ze of ze het eerste beeld wel moest laten zien. Ze besloot het het heel vluchtig te doen.
Gelijk probeerde ze zich te concentreren op het tweede beeld, zo dat Cailen zou zien wat zij zag. Zelfs nu ze het voor een tweede keer zag werd ze er weer helemaal vrolijk van en de beelden wekten weer hetzelfde gevoel op. Ze hoopte dat ze dat niet mee zou sturen, ze verwachtte het ook niet, daar het niet een gevoel van het visioen zelf was maar wat het visioen bij haar opwekte. Sidra had het idee dat de watermassa de zee was, maar wat dat houten geval was wist ze nog steeds niet.
Vervolgens verwijderde ze het beeld uit haar directe gedachten door het langzaam te laten vervagen. Daarna haalde ze het derde beeld voor ogen, het beeld van het vrolijke jongetje. Sidra kon het niet helpen dat ze weer helemaal blij werd van dit visioen en ze wist ook zeker dat als het visioen door zou komen het bijbehorende gevoel dat ook zou doen, daar het er nu wel een onderdeel van was.
Terwijl ze het beeld liet verdwijnen liet haar gave weer wat merken van zijn oncontroleerbaarheid door haar een nieuw beeld te sturen. Een beeld van haar verleden.
Het was iets wat een paar jaar terug gebeurd was, van rond de tijd toen een ander kind ziek was geworden en uiteindelijk wel was gestorven. Elke keer dat Sidra in de buurt van de Giyana kwam, had ze toen al een slecht gevoel. De dag kwam dat Sidra langs het huis van de zieke liep, ze keek toevallig naar binnen en zag ze hoe de Giyana iets met het water deed. De Giyana keek naar buiten en haar ogen vertelden haar dat als ze dit ooit tegen iemand zou zeggen Sidra veel problemen zou krijgen. Sidra gebaarde toen terug met haar ogen dat de Giyana haar toch niets kon maken, dat ze haar nooit pijn zou kunnen doen. De Giyana zei toen enkel nog “Wacht maar af” met haar ogen. Toen was het beeld voorbij. Gelijk trok Sidra haar handen terug, ze had dit beeld met reden weggestopt. Ze wilde toen niet zien wie de Giyana werkelijk was. Als ze nou niet zo was geweest, als ze het niet zo angstvallig had verborgen had ze misschien eerder geweten wat er met haar zusje aan de hand was geweest. Dan had alles anders kunnen lopen. Waarom moest ze nu hieraan herinnerd worden? Zelfs het spul wat de Giyana in het water had gedaan was hetzelfde. Het ergste was nog dat Sidra nu wist dat ze het kind had kunnen redden.


ooc: Volgens mij had ik inspi

Dus toch. Dat verdraaide beest. En de geur die er vanaf kwam zeg..
Stokstijf bleef Maluuni zitten. Toen was ze weg, plots. Van tak naar tak bewoog ze tot ze achter het beestje stond.
In een beweging had ze het in haar handen. Het beest grauwde even. Vriendelijk keek ze het aan.
"Zo. Zou jij niet even weg kunnen gaan? Ik heb een hekel aan gezelschap."
Oh ja, dat had ze. Toch wist ze dat dit beestje niet snel weg zou gaan. Ze zochten een elf om vervolgens die te blijven irriteren.
Maar zij was half bosnimf. Haar zouden ze met rust moeten laten.

Xenophon besloot het anders aan te pakken. Hij zette grote bedelende ogen op en legde zijn oren in zijn nek. "Ik doe toch nog helemaal niets." zegt hij zo onschuldig mogelijk, terwijl hij zijn gekwetste trots zoveel mogelijk voor haar verbergde. Hij wist nu zeker dat hij haar nog heel lang gaat schaduwen. "En ik kan heel stil gezelschap zijn." voegde hij er vleiend aan toe. De elf zuchte alleen maar en schudde haar hoofd. "Zet me verdorie neer!" Hij verloor zijn geduld.

Laine rende door het bos "Alice! ALICE." schreeuwde hij. ze waren nu al weken aan het zoeken en nog steeds hadden ze zijn zusje niet terug gevonden "julie drie zoeken daar, jullie 4 die kant op jullie daar heen en jullie twee volgen mij" beveelde zij, hij had het niet op bevelen maar hij moest haar vinden. al bekroop hem de angst wel dat ze niet meer in deze wereld was. hij voelde haar al die tijd dat ze weg was zo slecht aan dus eigenlijk wist hij het ook wel. hij bleef doorrennen door het bos. "alice!" riep hij. al die jaren had hij gezocht hij vond haar en nu was ze weer weg. hij hate dit. hij stopte met rennen en keek om zich heen "waar ben je?" vroeg hij zacht. De soldaten stopte met hem en wachtte op zijn orders. op dat moment keek Laine om. hij hoorde iets.

- Cailen -

'Wat was dat laatste?' vroeg Cailen geschokt. Van het eerste beeld had hij niets dan een vlek huidskleur en rood opgevangen, het tweede beeld leek een neutrale zonsondergang met hem en Sidra aan boord van een schip. het was allemaal zo vaag, alsof hij niet scherp zag. Het derde en laatste beeld waren duidelijk. Dat derde beeld, het jongetje, dat was hij, op zeer jonge leeftijd. De gebouwen op de achtergrond waren die van zijn vaders landhuis in Novick en hij kende de grijze ogen en de haarkleur. Nu ja, de haarkleur was iets lichter dan die nu was, maar dat was met de jaren gekomen. Het laatste beeld intrigeerde hem als enige écht.

- Solor -

De laatsten waren nog niet aan boord, toen Jörg eiste dat Solor het Elfenmeisje ging halen. Solor probeerde rustig te blijven. Hoe legde hij aan zijn heer uit dat er beneden een slaapdronken, verzwakte man lag?
'Heer, als ik zo vrij mag zijn? De marineschepen kunnen nog in de buurt zijn. Het is beter om nu een beschutte inham te zoeken en ons daar stil te houden tot de kust veilig is. Misschien kunt u van daar uit ook uw zaken op het land voortzetten?'
'Hm, misschien heb je gelijk.' Jörg keek Solor uitdrukkingsloos aan met zijn kille grijze ogen. 'Maar voor we dat doen, wil ik de Elf zien.'
Ze liepen naar het ruim.

-sidra-

"Het is niets, niets belangrijks. Gewoon iets van vroeger, het doet er nu niet toe. Het was niet de bedoeling dat je dat zag." zei Sidra, hopend dat hij niet verder zou vragen. "We moeten die vrouw vinden, dus laten we maar verdergaan met zoeken."
Ze wilde het niet, maar ze had het gevoel dat het beeld haar nu zou blijven achtervolgen, nu ze er weer aan was herinnerd.

Alice zuchte en keek om zich heen. ze hoorde voetstappen en ze zag Solor met wat andere mannen naar beneden komen. kalm keek ze hun richting op. ze zei niets en wachtte geduldig af, mocht iemand haar toch wat aan willen doen had ze nog genoeg troeven achter de hand liggen om zichzelf te helpen.

- Cailen -

Het was duidelijk dat Sidra er verder niet over wilde spreken, dus liet Cailen het daarbij. Ze had gelijk; ze moesten de priestervrouw vinden. Hij probeerde er maar niet aan te denken hoe idioot hij eigenlijk was dat hij zijn leven vandaag redde voor volslagen vreemden. Wat was zelfs maar de naam van de vrouw die ze moesten vinden? Wat als ze in Jörgs handen gevallen was, wat hoogstwaarschijnlijk gebeurd was? Hoe zouden ze in Novick een meisje moeten vinden zodner dat ze haar naam kenden? Zeggen dat ze tenger, donkerblond en erg knap was? Juist. Hij liep wat sneller.

Zijn vrees werd bewaarheid toen hij Sidra's huis zag en ontdekte dat de boom waar hij het meisje achter had gelaten verstoken was van leven. Ze kon gevlucht zijn, maar twee paar voetsporen omcirkelden de boom. Een baan van omgewoelde grond ertussenin gaf aan dat iets meegesleept was. Hier en daar maakte het sleepspoor plaats voor enkele vrouwelijke voetafdrukken met ongelijke afstanden ertussen, alsof de persoon in een wankelend, onvast tempo liep.
'Verdomme,' vloekte hij.

---

- Jörg -

Hij keek de Elf bestuderend aan, geen acht slaand op de anderen die hem gevolgd waren. Solor blokkeerde het beeld links van hem, maar hij verwaardigde het zich niet om die lompe bruut weg te sturen. Nee, hij had belangrijker zaken aan zijn hoofd. Handelszaken.
'Elf, weet je waarom ik je gevangen heb genomen?' vroeg hij haar.

Alice keek op naar de man. hij begon tegen haar te praten. ze zuchte was hij dan werkelijk zo'n dwaas? Als hij nog niet door had dat ze zijn taal niet beheerste. Ze zweeg terwijl ze hem aan bleef kijken. Ze schonk geen aandacht aan de andere mannen, en al helemaal niet aan solor. als ze hem aan zou kijken zouden er natuurlijk allerlei vragen opkomen in het hoofd van deze man die dit zooitje leide.

Meteen opende Maluuni haar hand. "Wat je wilt."
Met een klap viel het beestje uit de boom. Gelijk verdween ook Maluuni op weg.
Ze probeerde het beest te negeren terwijl ze haar boog van haar schouder haalde.
Ze ging op weg, waarheen wist ze nog niet. "En probeer me nou niet te volgen. Je stinkt." siste ze.