RPG 1: 'Poorten van Illusie'

Alice keek Solor dankbaar aan voor de vertaling.
De andere prate verder, weer onverstaanbaar. "Dus wat gaan we precies doen als we naar Eirad gaan? tenminste ik neem aan dat dat de koers is?"
toen bedacht ze zich iets en kwam ze overeind "misschien kunnen we beter de andere ophalen?"

- Solor -

'In Eirad kunnen we hoogstwaarschijnlijk meer informatie vinden over de poorten. De universiteit van de Magiërs is dichtbij. Als zulke magie al bekend is, dan hebben zij erover geschreven.' Solor glimlachte. 'Maar je hebt gelijk, we kunnen beter eerst de anderen halen.
Hij stond op.
'Artame, we gaan onze reisgenoten halen. Ik zou je erg dankbaar zijn als ze mee mochten.'

---

- Artame -

'Ho even, reisgenoten? Hoeveel? Mijn schip is dan wel groot, maar als je van plan was dertig man...' begon Artame.
'we zijn met tien man, lief zusje. Alice, ik, en nog acht elfen. Ik zal hen vragen extra voedsel voor je in te slaan.' zei Solor vlug. Artame knikte tevreden.
'Breng ze dan maar. Al zullen ze wel bij de bemanning moeten slapen. De kajuiten zijn voor jullie twee en mezelf. Dit is een oorlogsschip, geen pleziervaartuig.'
Solor knikte en liep naar het dek.
'Tot straks.'

---

- Cailen -

'Wat keek dat meisje eigenlijk raar naar je?' vroeg Cailen aan Sidra toen de twee vertrokken. 'Ik zie niets vreemds aan je.' Hij streek even door haar haren.
'We moeten praten trouwens. Misschien is het beter dat we ook even van boord gaan en een stukje het bos in lopen. Hier aan boord lijkt alels in orde.'

-Sidra-

"Ik zou het niet weten waarom ze zo keek," antwoordde Sidra, "Maar ach, laat haar maar." Als antwoord op wat hij daarna zei schonk ze hem een glimlach. "Oke, schat, laten we maar gaan dan."

- Cailen -

Hij negeerde Artame's "welja, laat me maar weer alleen hier" en nam Sidra's arm. Even later liepen ze samen van het strand het bos in.
'Weet je heel zeker dat je het wilt weten, lieverd?' vroeg Cailen haar voor de zoveelste keer. 'Ik wil je niet graag kwetsen. Of je verdriet doen.'

Alice knikte, Solor vertelde tegen Artama dat ze gingen, althans. dat vermoedde ze. Ze paktze zijn hand en liep samen met hem mee terug naar de anderen. Toen ze uit het zicht waren van de anderen en uit gehoors afstand keek ze op naar Solor. "Solor.." begon ze. Tsja, wat het uitmaakte wist ze niet. Maar ze wilde het toch iemand vertellen. EN ze had het vermoeden dat Sidra en Cailen het nog niet wistten. Ze wilde niet degene zijn die met dat nieuws aan zou komen, voor hun althans.

- Solor -

'Ja Alice?' Hij keek haar glimlachend aan. Hij had het gevoel dat alles goed zou komen nu zijn zusje hen zou helpen. Zijn glimlach vervaagde echter toen hij haar zorgelijke uitdrukking zag. 'Wat is er meisje?'

Alice zag zijn glimlach vervagen. "Eehm, net zei ik dat elven een zwangerschap aanvoelen toch?" begon ze twijvelachtig.
ZOu het goed zijn dit te vertellen? Ach het kon geen kwaad het tegen Solor te zeggen toch? En Cailen was immers een prins, toch? dan wou Solor het vast ook weten, misschien.. Ze twijvelde, en die onzekerheid was aan haar te zien.

- Solor -

Hij vrolijkte op, al was dit hopelijk niet zichtbaar. Zou Alice misschien...heel misschien...Maar nee, dat mocht hij niet willen! Het zou hem moeten vervullen van afgrijzen, het idee dat ze nu een kind droeg in de gevaarlijke tijd die komen ging! Toch kon hij niets veranderen aan de warmte die hem overviel. Hij wilde haar knuffelen. Toch, voor de beleefdheid, deed hij alsof hij niets doorhad van wat ze wilde zeggen.
'Ja, dat zei je ja. Maar...je zei toch dat je niets voelde?' Hij legde voorzichtig een hand op haar buik. Zou er een jochie of een dame onder zitten?

-Sidra-

Sidra liep met Cailen het bos in en antwoordde hem: "Liever weet ik het nu en voel ik alles wat erbj hoort, dan dat ik nog langer in onzekerheid moet leven. Dan kan het alleen maar harder aankomen." Voorzichtig voegde ze eraan toe: "Dus vertel het me maar gewoon, alsjeblieft. Ik kan het nieuws heus wel aan."

- Cailen ondersteunde haar losjes met een arm en streek met de andere door haar haren. 'Ik betwijfel het. Maar je hebt gelijk Siedje. Hoe langer ik wacht, hoe langer jij in onzekerheid leeft. Dus...vooruit dan maar.' Hij trok haar dicht tegen zich aan en begon op kalme toon te vertellen. Nou ja, zo kalm als ging nu de paniek weer toesloeg, de angst dat haar krachten zich weer zouden ontketenen.
'Gisteren stond je aan de reling van de Cinaed, toen je een visioen kreeg. Ik weet niet wat je precies zag, maar je greep naar je maag en...' Hij pauzeerde even. Hoe kon hij zelfs maar zeker weten of dat visioen niet nog moest gebeuren? 'Je zei...dat Sari dood was. Maar een visioen hoeft toch niet echt te zijn?'

Alice keek verbaasd naar de hand die Solor op haar buik liet rusten. Toch trok ze zich er niet veel van aan, op het feit na dat er een aangename rilling door haar heen schoot. Deze aanraking voelde zo vertrouwd, geborgen. Maar dat was niet wat ze wilde zeggen. Ze bloosde. "Ik voel bij mijzelf ook niets Solor, maar ik denk dat eehm.. Die vrouw, Sidra geloof ik? Ik denk dat ze zwanger is." Ze glimlachte half naar Solor. Hij had net zo gelukkig gekeken. Dacht hij dat ze toch zwanger was? Bij die gedachte schoot er weer een rilling door haar heen, ze moest er zo onderhand echt eens mee ophouden nu ze onder het kippenvel zat. Ze legde haar hand op die van Solor.

Ikkorian schudde kalm zijn hoofd. "Het is nog geen tijd, snel genoeg zal hij er zelf achter komen. Tegen die tijd is hij nodig. Eerder zorgt voor verandering van het lot, en daarmee de toekomst voor het volk ziet er nu goed uit, Zijn toekomst lijkt goed te gaan. Ik zie mijn lot onder ogen." SPrak hij kalm. Hij had nog net niet letterlijk verwoord dat hij elk moment zou gaan sterven, hier. Oh hij wist precies hoe het zou gebeuren, hij wist dat het een leidensweg was. Maar hij zou hem ondergaan, voor zijn vriend, het volk, de anderen. Om bij een piek te komen moest dit gezelsschap nu eenmaal dalen.

Earrigonas keek naar Aigua "Ze zijn achter de moordenaar aan." Sprak hij kalm. Welja, kalm. Hij probeerde kalm over te komen, dat moest hij. Dat was hem geleerd. Hij moest een kalme en beheersde leider zijn, de wijsheid zelve. Al wist hij niet goed hoe hij dat voor elkaar moest krijgen. Meer dan zijn best doen kon hij immers niet al zat dat hem regelmatig dwars als hij tekort kwam.

Marx bekeek hem aandachtig en bleef een nog een tijdje stil. Hij was door de woorden er vrij zeker van waarover de draak sprak. "Ik zou zeggen dat hij het eerder verdient te horen. Met name gezien hij een belangrijke functie heeft thuis. Ik kan begrijpen dat je het voor je wilt houden en ik zal dan ook niet degene zijn die het tegen hem zal zeggen." sprak hij rustig. "Als je maar niet denkt dat ik nutteloos op de zijlijn ga staan, omdat jij overtuigd bent dat je moet sterven. Niemands lot ligt vast in mijn geloof. Dus ik kan er niet van overtuigd zijn, hoe lastig je gave ook is met de waarheid te voorspellen."

Aigua luisterde aandachtig naar allebei. Maar allebei waren kortaf en beiden antwoorden stelden haar niet gerust. Ze keek weer even naar Earrigonas en vroeg zich af wat hem dwars zat. Ze knikte even begrijpend naar hem en voelde zich veilig bij hem. Toen keek ze weer naar de vrouw en vrijwel direct kwam de woede terug. Ze wilde het vreemde beest wegduwen, maar ergens voelde ze dat ze hem kon vertrouwen, hoe vreemd het ook was. "Dan is het niet meer dan toepasselijk dat u erbij blijft voor haar begravenis. Of wellicht een andere manier voor haar laatste eerbetoon. Maar eerst wil ik wachten op die anderen." Ze wilde eigenlijk alleen dat de zwarte man erbij was, omdat hij wist hoe hij haar dochter een laatste eerbetoon kon geven. Ze besefte zich opnieuw dat ze bijna niets meer wist van de gebruiken van haar eigen volk. Marx had haar wakker geschud binnen haar positie, maar ze was er vrij zeker van dat ze niets terug zou krijgen aan informatie over haar volk.

Ikkorian keek Marx aan. Niet rechtstreeks. Hij hoefde zijn noodlot nog niet te zien. "Oh maar Marx, ik heb het lot veranderd. Maar het werd er niet beter op, elke andere stap verslechterde het. Ik hebhet drama tot hier terug kunnen brengen en dat is voldoende. Earrigonas hoeft het nog niet te weten, met dit lot weet ik dat hij veilig is en daarmee ook ons thuisland. als ik nu iets verander is de kans groter dat hij het niet haalt. Earrigonas is onmisbaar, ik daar integen, ik ben te missen."

Earrigonas, voelde de rillingen door hem heen gaan, hij voelde zich ongemakkelijk. Toch keek hij naar het meisje. Hoewel de dood bij hun in zekere mate niet bestond, bestond verdriet wel. Zoals zij er mee om gingen bij de draken was de dood niets ergs. Maar hij had bij mensen de rampspoed ervan wel dergelijk gezien. Op dit soort momenten greep de twijvel hem naar zijn keel. Hij staarde naar Sari. Hoe was de dood voor dit kind geweest? vredig zoals bij hen draken? rampzalig zoals bij mensen? of zweefde ze tussen beiden?

- Solor -

'Wie, oh, Sidra?' Hij keek haar verbaasd aan, even in verwarring gebracht. 'Van wie?' Hij moest blij zijn, opgelucht. Maar ergens diep van binnen vond hij het toch wel jammer. Hij besefte zich van verbazing niet eens dat hij een nogal rare vraag had gesteld.

Alice keek hem verbaasd aan 'Van wie?' Vroeg Solor. "Ik neem aan van Cailen." Sprak ze echter kalm. "Er staat geen naambordje bij." Ze glimlachte en haalde zijn hand nu maar van haar buik af. Ze legde haar hand op zijn wang en keek hem aan. "Wat kijk je verward schat," met pretoogjes vervolgde ze haar zin. "Dacht je dat ik zwanger was?" Vroeg ze hem direct.

- Solor -

Hij verschoot van kleur en glimlachte wat verlegen. 'Ik ehm, nee natuurlijk niet,' mompelde hij. 'Je had me al gezegd van niet enneh...ik geloof in je krachten.' Ze had zijn hand van hara buik gehaald. Best jammer. Hij voelde haar graag tegen zich aan.
Maar hij kon logischerwijs niet hopen op veel contact tussen hen zolang Laine verdwenen was. Haar hoofd zou er waarschijnlijk niet naar staan. En wat deed het ertoe? Hij had geweldige herinneringen om zich tevreden mee te stellen.

Alice zag Solor van kleur verschieten waardoor ze zelf ook begon te blozen. 'Ik ehm, nee natuurlijk niet,' mompelde Solor. 'Je had me al gezegd van niet enneh...ik geloof in je krachten.' Alice glimlachte ingehouden naar Solor en omhelsde hem. Snel genoeg chter, liet ze hem weer los en hield ze alleen zijn hand vast. "Laten we de anderen gaan halen, knuffel kan ze niet eeuwig rustig houden." Zei ze met een glimlach. Ze had zichzelf een vrolijk masker gegeven. Ze moest sterk blijven voor de anderen, en als het op eigen kracht niet lukte speelde ze wel toneel.

- Solor -

'Ach ja, die goeie ouwe Knuffel.' Hij grijnsde even, maar keek toen bezorgd. 'Zou hij wel meekunnen op een zeereis? Zo ver weg van zijn soortgenootjes?' Hij had nu eenmaal senl medelijden met kleine diertjes. Aan de andere kant zou zijn aanwezigheid Alice goed doen. Ze had iets nodig om te verzorgen en te beschermen.

Alice haalde haar schoudes op. "Als hij niet mee wil laat hij dat merken. Ik dwing hem niet." Hoewel ze vurig hoopte dat knuffel er mee zou kunnen leven. De gedachte dat hij zou weglopen zorgde ervoor dat er een glimp te zien was van hoe ze zich werkelijk voelde. Toch woof ze die snel genoeg weg en nam ze Solor mee naar het kamp.

- Solor -

'Wie zou er nu niet met je mee willen, lieverd?' Solor liet zich door haar leiden naar de anderen. Ze was en bleef een prinses, en hij zou niet willen dat een ander de leiding had. Gelukkig waren de elfen blijven wachten aan de rand van het bos. Misschien waren ze te bang geweest om in het zicht te komen.

Alice glimlachte half om Solor zijn opmerking. Eenmaal bij het kamp zag ze de elven zitten. Knuffel kwam gelijk haar kant op en ze tilde het diertje op. Ze keek de groep aan en voelde een brok in haar keel. Toch mocht ze haar verdediging niet laten zakken. "Er zijn twee schepen aangestrand, we kunnen met hen mee varen naar Eirad. aar is er wellicht informatie over de poorten. Als we die kunnen vinden kunnen we Laine terug halen en daarna terug naar huis." Sprak ze kalm, hoewel kalm het laatste was wat ze werkelijk was.

Marx glimlachte even zwak toen hij dat dat Ikkorian hem niet durfde aan te kijken. Vreemd genoeg vond hij het niet erg als de draak hem zou aankijken. "Kijk me aan als je daar behoefte aan hebt Ikkorian. Ik ben niet bang voor wat jij mij kan laten zien. En of je het gelooft of niet, mij gaat het niet beïnvloeden." Hij lachte even, iets wat vreemd voor hem was, omdat het een ironisch lachje was. "Mijn volk gelooft heilig erin dat de tijd komt wanneer die moet, maar dat het tijdstip nooit vast staat. En daarnaast heb ik je al eerder in de ogen kunnen kijken." hij vermeldde er niet bij dat het dat tafereel zich niet geheel had kunnen afspelen. Maar dat kon hem ook weinig schelen. "Ik wil je helpen op welke manier dat ook kan. En als je wilt dat ik accepteer wat je keuze is, dan heb je maar een optie. Dan moet je mij recht aankijken en mij zeggen waarom ik die zou moeten accepteren. Anders doe ik er alles aan om het te voorkomen." zei hij rustig.

Ikkorian zuchtte diep, maar best, als hij zijn einde wilde weten. Het was te veranderen dat wist hij, maar de gevolgen van die verandering waren niet altijd te overzien. Bij hem waren die gevolgen rampzalig waardoor hij zich er bij neer had gelegd. Hij wendde zijn blik naar Marx, hij keek hem recht aan in zijn ogen.
"Het einde staat ook niet vast, maar de toekomst veranderen is een gevaarlijk spel. om precies te zijn heb ik 723 variaties van mijn eigen dood gezien. Zodra ik het probeerde te voorkomen werd het erger voor anderen. Mijn keuze is simpel, ik accepteer dit einde en de gevolgen voor Earrigonas en zijn volk zijn te overzien." sprak hij terwijl het tafereel wat zich in zijn ogen afspeelde te zien was vor Marx.

-Idleia-

"Ach ja, een laatste eerbetoon, zeer belangrijk," zei Idleia zo vriendelijk als ze kon. Haar gedachten waren eigenlijk op een heel ander spoor, ze vond het namelijk zo'n onzin. Alsof een god meer of minder gunstig gestemd kon worden door de manier hoe men met de doden omging. Het leverde toch niets op, niets materieels tenminste, dus wat voor belang kan iemand erin hebben? Maar goed, als ze door erbij te zijn iets meer vertrouwen zou kunnen winnen, zou het haar mogelijk wel wat opleveren.

---

-Sidra-

"Nee, het hoeft niet echt te zijn," Sidra zei het meer automatisch dan dat ze zich echt bewust was welke woorden ze sprak. Sari, dood? Nee, het mocht niet, het kon niet. Een dof gevoel maakte zich van haar meester, alsof het al echt gebeurd was. Ze wilde het alleen niet weten. Haar gevoel concentreerde zich met een dusdanige mate op het gevoel van hoop dat ze wel wist dat het waar moest zijn. Vooral omdat het haar des te meer bewust maakte van het gemis van een ander vertrouwd gevoel. De afwezigheid stak haar als een dolk in haar hart.