RPG 1: 'Poorten van Illusie'

-Sari-

"Natuurlijk zijn er buitenstaanders." zei Sari kalm in reactie tot wat de ene vreemdeling had gezegd, haar stem werd feller toen ze verderging. "Hoe kan het ook anders als je op een of andere speciale dag geboren wordt, zonder dat je er iets aan kan doen, maar wel met het gevolg dat je anders bent. Anders en dus verkeerd. Het is dat ik een Nimwae ben, net als de rest, maar anders was ik behandeld als een vreemde en van het eiland gestuurd, zoals ook mijn zus is overkomen, ondanks dat ze tot ons volk behoorde. Soms, soms zou ik willen dat ik normaal was, net als iedereen was. In staat de Giyana blindweg te vertrouwen en gelukkig te kunnen zijn in onwetendheid. Alhoewel ik me afvraag hoeveel er werkelijk gelukkig zijn, hoeveel er niet met het knagende gevoel zitten dat het ook anders kan, beter kan. Mijn zus heeft ergens wel geluk, zij heeft een manier gevonden de wereld te ontdekken. Ik weet echter dat het voor mij onmogelijk gaat zijn, er is geen enkele manier om van dit eiland af te komen."
Ze vroeg zich af hoe het Sidra eigenlijk gelukt was. Wat voor manier zij had gevonden. Er waren namelijk wel meer regels die ze uit nieuwsgierigheid had gebroken. Ooit, was ze de zee ingegaan, eenmalig, daar ze gelijk merkte dat een te lang verblijf erin dodelijk uitputtend was. Sari wist, voelde, dat haar zus nog leefde en wist daarom ook dat ze een manier gevonden moest hebben. Als zijzelf alleen maar een manier kon vinden...Ze had niet eens de behoefte de hele wereld te kunnen zien, maar alleen haar zus, dat zou voldoende zijn.
Toen ze weer sprak, richtte Sari zich op de andere vreemdeling. "Lang, dat kun je wel zeggen. Men zegt dat de Giyana er al was sinds de Nimwae op dit eiland zijn. Men zegt dat ze daarom niet enkel ons contact met de goden is, maar zelf een godin moet zijn. Hoewel dat laatste mij moeilijk te geloven lijkt. Vooral omdat ik iets weet wat anderen niet weten. Ze is bang, bang voor het einde. En het lijkt me apart als een godin dat zou zijn, daar goden geen einde kennen."

---

-Sidra-

Er verscheen een plagende grijns op Sidra's gezicht. "Zozo, heeft meneer moeite zich in te houden?" Expres zette ze weer een stap achteruit. "Maar als jij zo graag naar je schip wilt, dan zullen we maar gaan, niet? Moet je wel beloven dat je je netjes gedraagt tot we daar zijn. Wat zal iedereen wel niet van ons denken als we om de haverklap stilstaan?"

- Cailen -
'Maar...ik kan er niets aandoen.' Hij hunkerde naar haar, wilde ter plekke een rustige plek vinden waar hij haar kon liefhebben.
'Je bent zo...anders, lijkt het wel. Het is alsof je uren weg bent geweest en ik je zo vreselijk heb gemist dat ik...' Hij glimlachte. 'Het lijkt wel magie.'

-Sidra-

"Jaja, smoesjes." Sidra kreeg het idee dat het iets teveel van het goede werkt en ze zorgde ervoor dat de schoenen weer verdwenen achter de stof van haar jurk. "Ach we moesten toch maar eens teruggaan, verder reizen enzo."

- Cailen -
'Ja, ja dat lijkt me beter,' zei hij wazig. Hij voelde zich een tikje duizelig. Even snel als de drang naar haar was opgekomen, was hij ook weer weggeëbt. Hij werd rood als een kreeft. 'Sorry dat ik me een beetje belachelijk maakte daarnet. Ik weet niet wat me overviel.' Hij nam haar hand in de zijne en liep met haar naar de toonbank, waar hij een aantal goudstukken neerlegde voor de schoentjes, en een paar extra voor het ongemak dat ze de schoenmaker met hun geflirt hadden bezorgd. Beleefd zijn kon nooit kwaad, dacht Cailen. En hij had goud zat. In zijn hoofd spookte ergens de angst rond dat er iets mis met hem was, zoals de lust hem zojuist bevangen had. Hij kon zich misschien beter even laten nakijken in Novick. Hij liep met Sidra de straat op.

-Sidra-

"Ach, het is niet erg, schat." Sidra hoopte dat hij zich niet al te schuldig zou voelen, daar het eigenlijk haar schuld was. Of beter gezegd die van de schoenen. Ze volgde hem weer terug richting de haven. Niet dat ze veel keus had, zelf zou ze de weg nog niet kunnen vinden. Daarnaast lette ze veel meer op haar omgeving dan op welke straat ze precies insloegen. Alles wat om haar heen gebeurde trok haar aandacht, alles was dan ook nieuw voor haar. De drukte, de manier van doen, allemaal anders dan hoe het er op haar eiland aan toe ging. Sidra had zoveel oog voor haar omgeving dat ze vergat op te letten waar ze haar voeten neerzette. Te laat merkte ze dat ze een van haar voeten verkeerd had neergezet en kon daardoor haar val niet meer corrigeren.

- Cailen -
'Hola!' Hij ving haar nog net op voor ze de grond raakte. Hij glimlachte en hees haar overeind, maar iets trok onmiddellijk zijn aandacht weg van haar gezicht. Haar benen staken onder haar rok uit. Haar prachtige witte beentjes... Hij herinnerde zich dat ze slechts deze jurk droeg, en verder niets...
'Vergeef me Sidra, maar er is iets dat ik je moet vertellen.' Hij grijnsde ondeugend en sleurde haar haast mee naar een verlaten, donker zijstraatje. In een vervallen portiek zette hij haar tegen de muur en voor hij het wist, zoende hij haar hevig, zijn lichaam tegen het hare drukkend.
'Ik moet je vertellen..'zei hij uiteindelijk, zijn aanval onderbrekend, '...dat je vergeten bent je wier hieronder te laten groeien.' Hij nam een stuk van haar rok in zijn hand en hees het kledingstuk op.

-Sidra-

Voor ze het wist, stond ze daar, in die steeg met hem. Hij zoende haar, maar het voelde anders. Minder liefdevol, al kon dat ook aan haar liggen. Het voelde in ieder geval niet helemaal juist.
"Vergeten is misschien niet helemaal het juiste woord," fluisterde ze in zijn oor, terwijl ze zijn hand wegduwde, zodat haar rok weer fatsoenlijk viel. "Maar hou je nog even in, wil je? Wat moeten de mensen wel niet denken als ze je zo bezig zouden zien..."

- Cailen -
'Ze zien het niet.' Hij duwde haar hand weg en trok haar jurk weer omhoog, wat agressiever nu. 'Ik wil je zo graag, Sidra.' Hij drukte haar polsen tegen de muur en keek haar fel aan.

-Sidra-

"Schat, nee," zei Sidra fel. "Het is niet dat ik je niet wil...Maar niet hier, niet nu." Die schoenen hadden echt niet het juiste effect. Ze begon te twijfelen of ze het wel aan had moeten nemen. Misschien waren de visioenen wel vervalst, waren ze zo gemaakt dat ze de geschenken hoe dan ook zo aannemen in de veronderstelling dat ze zouden helpen. Misschien was die vrouw er de hele tijd al op uit geweest dat er iets mis zou gaan. Waarom anders zou een wildvreemde haar helpen?
Nu was echter niet het moment om daarover na te denken. Ze had andere zaken aan haar hoofd. Cailen was sterk, sterker dan ze dacht aan te kunnen. Maar ergens wist ze de kracht vandaan te halen hem van zich af te duwen en te zorgen dat ze op enige afstand van hem kwam te staan.
"Je houdt je in," zei Sidra kwaad, haar armen over elkaar heen geslagen, "of je krijgt helemaal niets meer."

- Cailen -
Haar rok viel naar beneden en even had Cailen het gevoel alsof iemand hem wakker had gemaakt met een emmer ijskoud water. Een beetje beduusd keek hij haar aan. 'Wil je me geloven als ik zeg dat dit niet mijn bedoeling was?'

-Sidra-

"Als je me belooft je voortaan in te houden wanneer ik dat vraag, dan wel, denk ik." antwoordde Sidra. Ze durfde hem niet aan te kijken, wetende dat het deels haar eigen schuld was.

- Cailen -
'Het...het spijt me, Sidra.' Nu het goede gevoel was weggeëbd, voelde hij niets dan schaamte en neerslachtigheid. Hij besefte dat hij haar op een haar na... Hij zonk ineen tegen de muur en legde een hand tegen zijn voorhoofd. Hij vocht om de tranen die opwelden in zijn ogen meester te blijven. Hoe kon hij zich zo verliezen? Hij was haar niet waard. Maar nu ze man en vrouw waren... Hij moest nu wel bij haar blijven. Ergens wilde hij het niet meer, bang als hij was haar ooit werkelijk kwaad te doen. Maar hij hield van haar. Hij zou bij haar blijven omdat hij van haar hield.

Moira keek meteen met opgetrokken wenkbrauw op "och nee jakkes, wat heb je nu aan een dode ijsbeer?" ze schudde haar hoofd even en glimlachte "wellicht is minder soms meer. Wel degelijk ben ik onder de indruk van wat U probeert te doen, al is voor mij een glimlach van U al voldoende." ze grijnsde licht "Niet dat ik dat naast deze woorden openlijk laat merken natuurlijk."

Alice glimlachte toen hij haar een kusje gaf, ze zou snel genoeg weer in oder zijn, dat wist ze gewoon. Ze bloosde echter om de woorden die volgde "ik ben niet schattig." grinnikte ze.

Earrigonas schudde zijn hoofd. Wel anders is speciaal, niet slecht. ieder is anders en een geboorte op een speciale dag is niet iets wat je door anderen weg moet stoppen, het is iets om hoe dan ook trots op te zijn. Ik geloof niet ondanks dat ik de Giyana heb gesproken of gezien dat het een godin is, goden en godinnen laten stervelingen voor zich werken komen met uitzondering bij een weddenschap of belofte ooit eens langs, maar ze zijn egoischtisch en trots. ze zullen nooit lang blijven om van zo dichtbij een volk te regeren, ze manipuleren nog eerder iemand het voor ze te doen dan zelf het vuile werk op te knappen. Niet dat goden daarmee meteen slecht of onbetrouwbaar zijn, dat zeker niet. en wellicht vreest ze het einde omdat ze tegen alle wetten in iets uitstelde wat het einde alleen verergert." hij schudde zijn hoofd even "neem me niet kwalijk, ik dacht even hardop."

Ikkorianwas ondertussen naar de anderen toegelopen. zijn handen nog altijd in zijn zakken. hij zuchtte diep en keek vanachter zijn haarlokken naar het meisje. "hoe heet je eigenlijk?" vroeg hij toen, van het gesprek had hij alles maar half mee gekregen. het boeide hem echter ook weinig of ze haar naam al had verteld of niet. maar hij wou het weten. hij keek haar aan de wind waaide langs zijn gezicht waardoor zijn haar voor zijn ogen verdween, nog voor ze langer dan een seconde had kunnen kijken wendde hij lug zijn blik af zodat ze zijn ogen maar niet zag.

-Sidra-

Ze zag Cailen ineenzakken en voelde zich schuldig. Schuldig omdat ze wist dat ze hem niet kon vertellen dat ze wist waarom hij zo gedaan had. Schuldig omdat ze hem nu slecht liet voelen over zichzelf, terwijl zij diegene was die de fout had gemaakt.
"Schat," zei ze voorzichtig, terwijl ze naast hem op haar hurken ging zitten. "Het hoeft je niet te spijten. Laten we het erop houden dat je even jezelf niet was." Sidra legde haar hand op zijn schouder. Ze nam zich voor dat ze zodra ze op het schip zou zijn, ze de schoenen uit zou doen. Ze had heel haar leven al blootvoets rondgelopen, Cailen zou het wel begrijpen.

---

-Sari-

"Geboren worden op een speciale dag zou ook niet zo erg zijn als het ook nog wat positieve gevolgen zou hebben." antwoordde Sari. "Het heeft voor mij alleen maar betekent dat ik een buitenstaander, maar verder niets. Mijn zus kan in ieder geval nog dingen zien, verleden, toekomst heden enzo." Vervolgens richtte ze zich op Ikkorian, ze besefte zich dat ze vergeten was dat de vreemdelingen zich al voorgesteld hadden, maar zij haar naam nog niet gezegd had. Ach jammer dan, het zij zo. Niet haar probleem. Toch besloot ze wel zo aardig te zijn om maar te antwoorden.
"Sari," zei ze als reactie op zijn vraag.

Ikkorian knikte "wees blij dat je niets ziet." was zijn enige antwoord. hij schaamde zich er dan ook niet voor om kortaf te zijn. wat anderen wel niet hadden gezien in zijn ogen, wat hij zelf wel niet meekreeg aan emoties en pijn door de beelden die zij zagen.

Earrigonas keek op naar Ikkorian en draaide zich toen terug naar sari "niet elke gave ontwikkeld zich zonder moeite, mensen die anders zijn worden anders behandeld door anderen omdat ze jaloers zijn op hun kunnen." even keek hij naar Ikkorian en toen terug "of omdat ze vrezen wat diegene kan. of aan zal richten als hij zich ontwikkeld."

- Jörg -
'Vanzelfsprekend. Uw bescheidenheid siert u, vrouwe Moira,' zei hij lachend. 'Maar een beetje blijk van waardering doet mijn zelfvertrouwen nu eenmaal goed.'

---

- Solor -
'Oh, niet schattig? Je zou jezelf nu moeten zien liggen.' Hij kietelde haar met een grashalm onder haar neus. 'Aaaah, klein schattig Aliceje...'

---

- Cailen -
Hij knikte even lusteloos en stond toen op. 'Misschien moet je een stuk achter me lopen. Ik weet niet wat me mankeert vandaag. Ik zal een kruidenpreparaat maken aan boord van de Cinaed voor ik...' hij stopte midden in de zin en liep met een keer schouderophalen terug naar de hoofdweg. Hij was nog steeds behoorlijk in de war van die rare omslagen in zijn gedrag.

Moira glimlachte naar Jörg. "wel ik ben U zeer dankbaar voor de moeite." Nu besloot ze dat het wel weer genoeg was. ze rechtte haar rug en keek de ruimte nog eens rond.

Alice nieste toen ze gekriebel onder haar neus voelde. ze gaf Solor een duw "gemeenerd.." ze grinnikte.

- Jörg -
Nou, die moeite mocht zo onderhand wel eens beloond worden, dacht hij bij zichzelf. Hij grinnikte even zachtjes toen hij zich realiseerde hoe wanhopig dat klonk, zelfs al sprak hij het niet uit. Hij moest terug naar zijn oude zelf, en wel nu. Laat het vrouwtje maar naar hém toe komen. Dat vond hij een stuk leuker dan als een jonge hond achter haar aan rennen. Toen kwam de ober met de menukaart, kunstig in gouden letters gedrukt. Jörg vergat even zijn ongeduld.
---
- Solor -
'Ach, kom nou, dat meen je niet.' Solor haalde de grashalm weg bij haar neus en keek haar met zielige puppy-oogjes aan. 'Je vindt me enorm leuk en ontzettend lief, geef maar toe.'

Alice grinnikte en drukte een kus op zijn lippen. "ik vind je heel gemeen." antwoorde ze. ze gaf een klein tikje met haar vingers op zijn neus terwijl ze hem met pretoogjes aankeek.

Moira zag de ober aankomen en liet Jörg voor haar kiezen. ze keek naar hem, eigenlijk sloeg het nergens op dat haar hart alsmaar sneller begon te kloppen. hij moest eens weten.. nee, nee dat moest hij niet. Hij hoefde niet te weten dat hij haar verzwakte met zijn aanwezigheid. toch had ze zichzelf nog niet betrapt op haar eigen dromerige blik.

- Solor -
En dat terwijl ik nog zo mijn best doe om me goed te gedragen.' Hij grinnikte en kuste haar terug. Een tak kraakte ergens achter hem. Als door een wesp gestoken schoot hij bij haar vandaan en ging hij overeind zitten alsof er niets was voorgevallen.
---
- Jörg -
Hij bestelde een lichtgebakken biefstuk voor hen beiden, en natuurlijk een koppig wijntje erbij. Veel mensen zouden verbleken bij het zien van de prijs, maar veel mensen hadden dan ook geen kroonprins als vader. 'Ik schat zomaar dat je wel tegen een beetje bloed op je bord kunt,' zei hij glimlachend tegen haar, toen de ober terugsnelde naar de keuken. Het orkestje had een wals ingezet. Jörg hield zijn hoofd even schuin en keek haar uitdagend aan. 'Kun je dansen?'

-Sidra-

"Nee, schat," zei Sidra, terwijl ze een klein stukje rende om bij hem te komen. "We zijn samen gekomen, dus we gaan ook samen terug." Koppig bleef ze naast hem lopen. "Waarschijnlijk is er gewoon iemand hierboven die een spelletje met ons speelt, die het leuk vind om andermans leven te verzieken." Ze was er niet helemaal zeker van of dat laatste klopte, het kon makkelijk zijn dat de persoon namelijk van beneden kwam.

Marx volgde alles rustig, terwijl zijn innerlijke strijd met het onbekende voortging. Meteen viel het hem op dat Earrigonas te veel van goden wist. Tenminste het was meer dan hij zelf wist. Echter kreeg hij steeds meer het gevoel dat de draak meer was dan hij liet merken. Dit was echter op het moment niet belangrijk en Earrigonas zou het niet voor niets achter gehouden hebben. Immers zou hij zelf hetzelfde doen en had hij ook gedaan. Want zijn complete verhaal was bij niemand bekend. Vooral het gedeelte van een wezen dat met hem verbonden was. Hij had zeker ook al goden ontmoet en ooit had hij een god moeten doden. Hij wist daarom dat ze niet onsterfelijk waren en dat beviel hem zonder twijfel. Toch zou het nooit graag achter een god aangaan. En de enige reden waarom hij die aanval had overleefd, was het feit dat er andere goden hem hielpen. En nu bleek er wellicht een nieuw spel aanwezig te zijn. Want hij moest bij de beschrijving van Earrigonas meteen eraan denken dat de andere vrouw een godin was.

Tevens viel het hem op hoe Earrigonas verder sprak nu ikkorian erbij was. Marx besefte dat hij meer had gemist dan verwacht. Daar en tegen wist hij dan ook niets van draken. Maar toch werd gehint dat draken ook aparte krachten konden hebben in vergelijking met hun soortgenoten. “Als er niets bijzonders is aan jou, dan maakt het niet uit dat je op een bijzondere dag bent geboren.” Begon hij rustig. “Maar het feit dat die dag jou een buitenstaander maakt, geeft aan dat iemand iets van je te vrezen zal hebben. En niemand kan jou anders maken dan je bent, behalve jijzelf. Jij bepaald hoe je omgaat met alles, Sari.” Hij keek even naar de anderen en toen weer terug naar Sari. “En de goden hebben blijkbaar voorzien dat wij buitenstaanders bij elkaar zijn gekomen. Lijkt me geen toeval. En ik vermoed nu meer dan ooit dat de problemen groter zijn dan ik dacht. Want als ik Earrigonas’ beschrijving van goden moet geloven, dan is er een godin bezig om de Giyana te sturen. En gezien de Giyana bang is voor het eind, zegt dat niet dat er gevaar dreigt. Gevaar wat zij niet kan voorkomen? En wat als de Giyana verdwijnt? Wat gebeurt er dan met de Nimwea? ”

Moira keek Jörg grijnzend aan. "zolang er geen mannen op mijn voeten gaan staan is dat geen probleem." haar hart sloeg wederom een slag over. hij had haar alweer in zijn greep.

Alice keek geschrokken op toen Solor overeind schoot. "wat is er?" vroeg ze niet begrijpend.

Aleron was ondertussen ontwaakt en keek fel naar SOlor en ALice, hij had ze wel gezien.

- Cailen -
'Ik weet dat je lief wilt zijn, Sidra, maar dit is duidelijk een fout van mij.'Hij keek haar shculdig aan. 'Ik weet niet wat me bezielde. Het voelde als gisternacht, voordat we... maar veel sterker.' Hij haalde zijn schouders op. 'Misschien heb ik een storing in mijn hypofyse of zo. Ik moet maar met een arts gaan praten als het nog eens gebeurt.' Hij glimlachte. 'Als het nog eens tegen je zin gebeurt, bedoel ik dan. Want op zich...het voelde best...goed.'
---
- Solor -
'Ik dacht dat ik iemand hoorde.' Hij grinnikte even zacht en de zenuwen zakten weer weg. 'Misschien moet ik maar wachten tot je volledig genezen bent en we op een wat stillere plek samen kunnen zijn.' Hij streek met zijn hand langs haar wang en stond op. 'Ik ga wat te eten zoeken. Gisteren heb ik niet bijster veel nuttigs gedaan, tenslotte.' Hij keek haar even bezorgd aan. 'Je red je toch wel he? Of heb je nog iets nodig?'
---
- Jörg -
'Ik weet niet welke "mannen" jij bedoelt, maar ik verzeker je dat ik een ervaren danser ben. Ik heb me in de hoffelijke sporten bekwaamd en ben gespeend van de etiquette.' Hij grijnsde. 'Of je moet niet durven...?'

-Sidra-

Het is niet jouw schuld, dat is het hem nou juist, dacht ze, te bang voor zijn reactie om het hardop uit te spreken. "Ik weet zeker dat er niks mis met je is, geloof me maar," zei Sidra in een poging hem gerust te stellen. "En zolang we met zijn twee zijn, en dan bedoel ik echt met zijn twee alleen, afgesloten van iedereen anders, zal het nooit tegen mijn zin zijn."

---

-Sari-

Sari luisterde naar ze en sloeg op wat ze te zeggen hadden, misschien dat de informatie ooit nog van pas kon komen.
"Als de giyana verdwijnt," begon ze, "dan zou ik niet weten wat er gebeurt. Als je bedoelt dat ze verdwijnt in de zin van sterven, dan kan ik je vertellen dat er een nieuwe Giyana zal komen. Nou ja, dat is wat men vertelt. De persoon kan sterven, de krachten niet. Niemand, behalve de Giyana zelf dan, weet wie haar mogelijk opvolgster kan zijn. Voor de Nimwae zal er dus weinig veranderen, behalve dat er een nieuwe leidster zal zijn. Tenminste, als de nieuwe Giyana hetzelfde is qua karakter als de huidige."