RPG 1: 'Poorten van Illusie'

Alice vocht met snelle soepele bewegingen. toen ze Solor zijn mouw een scheur bezorgde voelde ze het meteen, hij vocht door, voor haar een teken dat ze nog niet hoefde te stoppen. Ze hield zich in haar magie te gebruiken, hoewel het voor haar als vanzelf sprekend was. ze gebruikte altijd magie, want welk zwaard kon magie nou verslaan? Toch deed ze het niet, haar gave voor aarde dwong de bomen te doen wat zij wou en daar had ze niet veel mee, en aan energie was hij net al onderdoor gegaan en dat wilde ze voorkomen. Ze dacht teveel na en miste een slag waardoor ze haar voeten werk razend snel opnieuw moest oppakken. het lukte haar nog maar net een zwaardslag van Solor te ontwijken. terug komen naar deze wereld, dacht ze waarna ze haar werk weer oppakte. adrenaline schoot door haar lijf, een goede positieve versie er van dan, zo vond zij zelf.

- Solor -
Ze miste een slag, waardoor ze met haar voeten in de knoei kwam. Solor dacht erover om te wachten tot ze weer haar balans gevonden had, maar hij kende haar intussen goed genoeg om te weten dat dat haar alleen maar zou irriteren. Dus week hij op het laatste moment uit, zodat het leek of hij maar net miste en zij hem ontweek. Hij had in geen tijden zo'n vriendschappelijk rondje sparren meegemaakt. Aan boord van Jörgs schip werd er alleen voor menens geknokt, om ruzies te beslechten. 'Probeer me nu eens te ontwapenen?' vroeg hij uitdagend.

-Sidra-

Sidra kon het niet laten om te antwoorden. "Jij ook weltrusten," zei ze dan ook, expres half mompelend, zodat het leek of ze het al slapende zei, als een soort automatische reactie.

- Cailen -
Toen hij de volgende ochtend wakker werd, was het eerste dat hij zag een slapend meisje. Slaapdronken vroeg hij zich af wie dat was en wat ze in vredesnaam op zijn schip deed. Had hij iets uitgehaald de vorige avond? De schrikreactie deed zijn geheugen gelukkig weer terugkeren. Zolang ze nog sliep... Hij sloop uit bed naar de badkamer, onderweg een set schone kleren meepakkend. Hij legde zijn kleding op een kast, trok zijn nachthemd uit en plensde heerlijk koud water over zich heen. Hij keek even naar de badkuip. Zou hij het wagen? De deuren hier hadden geen sloten...En hij voelde er weinig voor om door een lachende Sidra te worden betrapt. Verdomme... Geen bad dus. Maar hij moest en zou zich van top tot teen wassen.

-Sidra-

De volgende dag werd ze langzaam wakker, genietend van de warmte die zich onder de dekens had verzameld. Sidra had lekker geslapen, maar kon wel merken dat het anders was, dat ze niet in het water had gelegen. Ze keek eens om zich heen, het viel haar op dat Cailen weg was. Ach, dacht ze, die komt vanzelf wel weer opdagen, hij kon niet ver zijn in ieder geval.

- Cailen -
Hij schoor zich, waste zich en wreef zich toen in met olie om te voorkomen dat hij zou verbranden in de zon. Net toen hij zijn onderbroek wilde pakken, stapte hij op iets glibberigs en nats. De zeep schoot weg van onder zijn voet. Een hoge, meisjesachtige gil ontsnapte aan zijn keel toen hij achterover viel, in de badkuip. Het water dat er van Sidra's bad nog in stond, brak gelukkig zijn val. een dun laagje schuim vormde zich na de plons op het oppervlak en Cailen zuchtte. Nu hij er toch in lag...

-Sidra-

Sidra hoorde wat geluiden vanuit de andere kamer, ze wilde eropaf lopen om te zien wat het was, toen ze zich bedacht. Dat was de kamer met het bad. Dus bleef ze maar buiten de deur staan, klopte en vroeg: "Lukt t allemaal wel?"

- Cailen -
'Ja prima!' schreeuwde hij in paniek. Halsoverkop greep hij de onderbroek die nog buiten de badkuip lag en trok hij hem aan, voor het geval ze binnen zou komen. Ze wilde niet dat ze hem in zijn adamskostuum zou zien. Hij zou zich rot schamen. Zonder zijn dure kleding en assecoires was er weinig prinselijks meer aan hem. Daar waar zijn hemd had gezeten was er niets dan krijtwitte, met sproeten bezaaide huid. En zijn hele lichaam was aan de slungelige en pezige kant. Oh god nee, ze mocht hem niet zien! Hij hees zichzelf uit het bad, glibberde opnieuw uit over de nu drijfnatte vloer - waarom had hij zulke gladgeschuurde planken gekozen voor op de vloer? - en kon zich nog net redden van ernstig rugletsel door aan de rand van de badkuip te blijven hangen. Heilige ****! Hij kreunde even van de pijn. Wat deed hij dat toch weer handig.

-Sidra-

Ze hoorde hem kreunen en wilde hem gelijk te hulp schieten. Haar vingertoppen raakten de deur al, ze hadden er zelfs al kracht op uitgeoefend waardoor hij voor een spleetje open ging, toen ze zich bedacht. Hij zei dat het prima ging, dus moest ze er maar op vertrouwen dat het zo was. Als hij wilde dat ze zou komen, zou hij dat wel zeggen, dacht ze. Hoewel, een kleine blik kon geen kwaad toch? Nee, dat is wat zij wilde, maar ze moest respecteren wat hij wilde.

- Cailen -
'Ik weet dat je kijkt,' zei hij toen de deur op een kiertje ging, maar er niemand binnen kwam. Of had hij zich vergist? Was hij paranoïde geworden en was het de wind die de deur had bewogen?
Hij keerde zich even om om de stop uit het bad te trekken. Gelijk wenste hij dat hij het niet gedaan had. pijn schoot door zijn arm heen en zinderde verlammend van zijn elleboog tot aan zijn schouder. Spier ernstig verrekt. "Hoewaaaauw!" was de benadering van het geluid dat hij produceerde. Een reeks kleurige bewoordingen volgden en hij hoopte maar dat Sidra het grootste gedeelte van de ziekten en lichaamsdelen die hij daarmee noemde, niet kende.

-Sidra-

"Ik kijk niet en..." en toen hoorde Sidra hem erg duidelijk schreeuwen. Gen smoesjes meer nu, dacht ze, het ging niet goed en ze zou moeten kijken, moeten helpen. Dus snelde ze naar hem toe en vroeg ze: "Wat is er nu allemaal aan de hand?" Niet eens opmerkend hoe schaars hij gekleed was.

- Cailen -
Het een beetje over zichzelf afroepen had hij wel gedaan. Nu stond ze naast hem en hij schaamde zich kapot om zijn toestand. Zijn kaken kleurden zo rood, dat zijn haar er vaal van werd.
'Ik...ik deed gewoon een beetje stom. Het was niet mijn bedoeling om je hier te krijgen. Niet dat ik het erg vind dat je hier bent, nou ja, in deze toestand vind ik het wél erg, maar het is niet zo dat ik iets wilde proberen of zo, voor je denkt dat ik...' brabbelde hij snel achter elkaar. Hij trok met zijn goede arm een grote handdoek naar zich toe en verschool zich er bijna geheel onder. Toen probeerde hij zich overeind te hijzen, maar de messcherpe pijn sneed weer door zijn arm zodra hij die neerzette en hij kon een piep van pijn niet onderdrukken. Fijn, meer dan alleen een spier verrekt dus. Misschien was hij gescheurd.

-Sidra-

Pas toen hij erover begon viel t Sidra op dat hij minder aanhad dan normaal, normaal voor hem dan. Het was echter niet de eerste keer dat ze een man zo had gezien...Nee daar mocht ze niet aan denken, dat was een afspraak die ze gemaakt had en waar ze zich aan houden had ook. Die gebeurtenis is van het verleden en totaal niet relevant voor het hier en nu. Ze schudde het van zich af.
Goed, dacht ze, verder met Cailen nu. "Is er iets waarmee ik kan helpen," vroeg ze, "Misschien hulp bieden met overeind komen?"

- Cailen -
Cailen keek haar dankbaar aan. 'Als je me kunt tillen, graag. Mijn arm doet verschrikkelijk pijn als ik er kracht op zet.'
Hij gooide voor het gemak maar even de handdoek opzij, zodat ze hem onder zijn armen op zou kunnen tillen.

-Sidra-

"Ik kan het altijd proberen," zei Sidra en ze voegde daad bij woord, door haar handen onder zijn oksels te zetten om hem zo overeind te tillen. Ze merkte dat zijn huid erg glad was, waardoor ze minder grip had en dus ook minder effectief kracht kon zetten. Ze voelde hoe ze haar grip begon te verliezen en uitgleed.

- Cailen -

'Uhoh.' Sidra verloor haar evenwicht nadat haar handen over zijn ingezeepte lichaam glibberden. Voor hij haar op kon vangen lag ze al plat bovenop hem. Alweer.
'Het wordt nog eens een gewoonte van ons om spontaan te gaan liggen, denk je niet?' grinnikte hij. Toen vroeg hij erachteraan: 'Je hebt je toch geen pijn gedaan he?' Hij probeerde niet te denken aan zijn gebrek aan kleding, en aan hoe zij op hem lag, met haar nauwsluitende zeewier...Oh goden! Hij dacht er wel aan! Hij staarde vlug naar een verdwaalde lok die voor zijn ogen hing en probeerde aan nieuwe scheepsmodellen te denken. Ondanks dat bloosde hij.

-Sidra-

"Nee hoor, geen pijn, jij hopelijk ook niet?" antwoordde Sidra. "Het spijt me, ik had beter uit moeten kijken." Ze vond het ergens wel fijn om zo te liggen, maar het was niet de bedoeling. De bedoeling was om Cailen overeind te krijgen, niet om hem gezelschap te houden op de vloer. Dus probeerde ze maar weer overeind te komen.

- Cailen -
Bah, hij lag net zo lekker warm... 'Het geeft niet, het was mijn eigen stomme schuld die me hier heeft doen belanden, nietwaar?'Hij pakte zacht haar bovenarm vast en hield haar grijnzend tegen toen ze een poging deed overeind te komen.
'Ik heb nog niet fatsoenlijk goedemorgen gezegd, wel?'
Hij trok haar terug omlaag en kuste haar intens.
'Goedemorgen Sidra,' grinnikte hij toen hij de kus had beëindigd.

-Sidra-

Als hij het niet erg vind, waarom zou ik me er dan druk om maken, dacht Sidra. Het voelde zo fijn toen hij haar kuste dat ze maar meeging in zijn spelletje en zei: "Wel zo netjes om dan goedemorgen terug te zeggen lijkt me..." En ze gaf hem een kus terug.

- Cailen -
Hij voelde een verlangen naar haar dat hij uit alle macht onderdrukte. Hij wilde haar niet wegjagen. Hij wilde haar alleen kussen, haar laten weten hoe verliefd hij op haar was, dit mysterieuze meisje met haar zeekleurige ogen. Maar ach, ze zouden nog lang varen. Wie weet kon er iets opbloeien tussen hen. Hij dacht aan zijn ouders, aan hun pogingen hem te koppelen aan huwbare dochters van edellieden. Misschien koos hij wel zelf zijn bruid. Erica, dochter van de groothertog van Eirad, kon naar de maan lopen. Sidra was een stuk leuker, en liever... Hij nam zich voor zijn verlovingsring over boord te gooien straks. Wat was een huwelijk om macht en geld, als je dít kon hebben?

-Sidra-

Het branderige gevoel was weer helemaal terug in haar buik, erger dan ooit. Wat was er toch met haar lichaam aan de hand? Wat probeerde haar lichaam haar toch te vertellen. Ze wist het niet en ze wist ook niet of ze het ooit zou weten. Plots zag ze iets aan Cailen, een verandering in zijn manier van kijken. Alsof hij even ergens anders was. "Is er iets?" vroeg ze voorzichtig.

- Cailen -
'Hm? Oh nee, er is niets. Ik dacht alleen aan mijn ouders...Aan hoe ze het zouden vinden als ik een meisje meebreng.'Hij glimlachte geruststellend. 'Het is niets om je druk over te maken.' Hij streelde haar haren en hoopte dat ze hem weer zou gaan kussen. Hij wilde dat het nooit op zou houden.

-Sidra-

Sidra kon niet voorkomen dat er een zaadje van onrust in haar gedachten geplaatst werd. Wat zou er mis mee zijn, dacht ze. Zou er iets mis met mij zijn? Toch ze wilde er niet aan denken, niet nu.
"Als jij het zegt," zei ze glimlachend, om vervolgens als reactie op zijn strelen hem weer te kussen.

- Cailen -
Het vuur dat in hem brandde wilde maar niet doven. Hij wilde zich niet langer aankleden, of het anker lichten, of... Hij rolde om, zodat ze onder hem lag. Hij kuste haar mond, haar schouders, haar hals...

-Sidra-

Hoewel ze het aan de ene kant wel fijn vond, werd het aan de andere kant net wat teveel voor haar. Sidra schrok ervan hoe Cailen zich gedroeg. Het was haast als...Nee, nee en nog eens nee. Een verboden herinnering is en blijft een verboden herinnering. Ze rolde onder hem vandaan en stond op.
"Was het niet de bedoeling dat we ergens naartoe zouden gaan," vroeg Sidra voorzichtig.