RPG 1: 'Poorten van Illusie'

OOC: dit was in overleg:P geen zorgen, ik rand geen poppetjes aan

- Cailen -

En toen was ze weg. Haastig kroop ze onder hem uit, duidelijk geschrokken. Hij schaamde zich dood en ontweek haar blik, wetend dat ze met verachting op hem neer zou kijken. 'Ja...juist, we moesten op weg gaan...' mompelde hij. Vol schaamte begon hij zich aan te kleden, nog steeds zonder haar aan te kijken. Wat voelde de lucht koud ineens. En zijn hart ook.
'Het...spijt me, Sidra. ik weet niet wat me overkwam.' Natuurlijk wist hij dat wel. Hij was een beest zonder zelfbeheersing, bijna net zo erg als zijn neef Edgar. Hoewel, nee, niemand was dat. Toch voelde hij zich allesbehalve goed over zijn daden.

-Sidra-

Ze wilde iets zeggen, maar wist niet wat. Het was te stil op het moment. Wat was ze een sukkel, dacht ze, altijd de goede momenten verpesten. Het was duidelijk dat dat een van haar vele "goede" talenten was. Om de stilte te verbreken vroeg ze maar: "Hoe is het met je arm eigenlijk?"

- Cailen -
Hij keek haar aan en zijn mond viel open van verbazing. 'Hoe kun je daar op dit moment aan denken? Lief meisje, ik ben je zorgen niet waard. Met die arm komt alles wel goed. Laat me nu maar even alleen, alsjeblieft.' Hij wist niet wat hij nog moest zeggen. Hij wilde haar niet nog meer van streek maken.
'Ik houd gewoon zoveel van je, Sidra. Ik wilde je geen kwaad doen.'

-Sidra-

"Oke," zei Sidra, als hij alleen wilde zijn, dan moest ze dat maar respecteren. Dus liep ze de kamer maar uit. Ze had alleen geen flauw idee wat ze zou moeten doen en liep maar naar de reling van het schip om over zee uit te kijken. Terwijl ze aan het kijken was verzamelde ze wat water in haar hand en begon er mee te spelen.

- Cailen -
Hij had haar gezegd dat hij van haar hield en ze had er niets op terug gezegd. Het gaf aan dat zijne rgste vrees bewaarheid was. Ze hield niet van hem, of misschien niet meer. Misschien had hij haar te diep gekwetst. Terwijl hij het anker ophaalde, daarbij zoveel mogelijk zijn goede arm gebruikend, keek hij vanuit zijn ooghoeken naar hoe ze onbekommerd met water speelde. Hij voelde een steek in zijn hart. Zou hij haar niet meer vast mogen houden nu? Nu ja, het deed er ook niet echt meer toe. Dit schip was groot genoeg voor hen beiden. Hij kon vanavond weer in zijn eigen bed slapen, op zijn eigen kamer, en zij zou in de andere kamer blijven. Hij vreesde dat hij anders domme dingen zou zeggen om haar terug te krijgen. Of erger nog, dat zij zijn hart zou breken. Hij liep zo vlug mogelijk naar de eetkamer, graaide er wat brood weg en zette toen koers naar de stuurhut. Hij was niet van plan om er nog uit te komen voor het zo donker zou zijn dat ze hem niet meer kon zien.

-Sidra-

Onderwijl Sidra aan het spelen was met het water, trokken haar gedachten haar ergens anders naartoe. Hij had gezegd dat hij van haar hield...Was dat soms ook wat zij voelde? Maar het was zo anders. Ze hield van haar zusje en van haar moeder, ze zou niet zonder ze kunnen, hoewel ze nu wel zou moeten. Maar dat gevoel wat ze nu had, was zoveel sterker. Een simpel woord als houden van leek het geen recht te doen. Ze hoorde wat en keek op, zag hem bezig. Ze miste hem, zijn nabijheid, ookal was hij niet eens zo ver weg. Voor hij door kon hebben dat ze keek, keek ze weer voor zich uit. Niet eens meer ergens naar kijkend, zo diep was ze in gedachten verzonken. Ze had niet eens door dat ze nog met het water aan het spelen was, het was meer iets geworden om haar handen mee bezig te houden. Als ze nou net niet zo negatief gereageerd had, zou dit alles niet gebeurd zijn. Haar lichaam had het niet erg gevonden, dat wist ze, Sidra had gevoeld hoe haar lichaam haar dwong zo dicht mogelijk bij hem te blijven. Maar haar verstand adviseerde haar er eerst achter te komen waar ze mee bezig was, voor ze iets zou doen, dat was waarom ze weggerold was. Haar lichaam wist het al wat er aan de hand was, waarom weigerde zij het dan te begrijpen? Hoe zou ze er ooit achter kunnen komen?

Alice keek op naar Solor toen hij haar Uitdagend aankeek. "ik ontwapen met magie" waarschuwde ze voor ze aan de slag ging. met spierkracht kreeg ze dat zwaard niet uit zijn hand, voor dingen zoals ontwapening had ze echt haar magie nodig. Al wist ze niet zeker of ze dat wel kon gebruiken.

- Solor -

'Ga je gang. Ik ben er klaar voor. Dat van daarnet was vast omdat ik nog niet gegeten had.' In hem begon iets te kriebelen, vol gretige verwachting. Hij wilde de magie, besefte hij. Hij wilde de kracht in zijn aderen horen zingen.
Solor hield zijn zwaard stevig vast, om het haar toch zo moeilijk mogelijk te maken. Magie, meer magie...

---

- Cailen -

Hij verveelde zich stierlijk in de stuurhut. Het verbaasde hem. Hij had varen nog nooit saai gevonden, de zee nooit eentonig. Hij keek naar de mistroostige grijze lucht en de al even grijze watermassa om hen heen. Later in de middag zouden ze wel hevige wind krijgen, dacht hij. Hm, misschien moest hij Sidra ervoor waarschuwen. En ze moest ook eten. Mwah...
Hij gokte erop dat ze wel voor zichzelf kon zorgen. Tenslotte had ze hem niet nodig. Sterker nog, ze was hem uit de weg gegaan. Hoe langer hij daar stond, hoe somberder hij werd. Hij viste het houten doosje uit zijn broekzak waarin de twee ringen zaten die Erica hem had getsuurd. Erica, wat was zij toch makkelijk te vergeten. Hij kon zich niet eens meer herinneren of haar ogen blauw of bruin waren geweest. En dat terwijl zijn familie hem nu al zeven jaar lang iedere zomer een maand naar Eirad stuurde. Als ze hadden gedacht dat dat hem dichter bij Erica van Eirad bracht, hadden ze het mooi mis. Zodra hij de kans kreeg was Cailen uit gaan rijden met Erica's broer, Emmeric. Of hij was gaan vissen, gaan varen, zwaardvechten, boogschieten... En als het daar allemaal geen weer voor was en hij verplicht was binnen te blijven, had hij zich in de bibliotheek afgezonderd met zijn studieboeken. Zo nu en dan had Erica, kirrend en flirtend en erg ondamesachtig, hem daar opgezocht met de meest uiteenlopende voorstellen over wat ze "gezellig" samen konden gaan doen. Hij maakte zich toen al geen illusies. Erica was uit op zijn geld en zijn titel, niet op zijn hart. Wat niet wegnam dat ze wel degelijk probeerde om hem in haar macht te krijgen. Hij zuchtte nog eens diep. En met dat misbaksel moest hij dus trouwen. Alle andere kandidates waren eigenlijk bij voorbaat al afgekeurd door zijn grootvader en Erica, zijnde wat ze was, bleef toch wel de mooiste. Koning Adelard had weinig tot geen belangstelling voor Cailens klachten over Erica's wrede, sadistische karakter of haar hebzucht. Hij had genoeg aan zijn hoofd en Cailen was slechts de jongste prins en de laatste in de bloedlijn van troonopvolgers. Hij had zes neven die hem voorgingen.

Alice knikte even en maakte eensoelene beweging Alsof ze weer al zijn energie zou ontnemen echter draaide ze zich één keer rond en een enorme bal waarbij de magische energieen zich razendsnal ronddraaide knalde vrijwel meteen al tegen Solor aan. ze bewoog soepel en een dichtbijzijnde boom sloot vrijwel meteen zijn takken stevig om Solor heen. haar ogen leken nu wel wat meer op die energie bol die ze net op Solor had afgevuurd en weer stond haar hand in de positie en nam ze ditmaal voorzzichtig zijn energie tot zich. Toen pas besefte ze zich dat ze zich gelijk had laten gaan toen Solor magie toestond. geschrokken verloor ze haar concentratie, waardoor de takken SOlor loslieten en de energie terugstoote.

- Solor -

De energie trof hem, en hij stelde zich er dit keer voor open. De magie doordrong hem met warmte en licht en geluid in wonderbaarlijke patronen. Als een drenkeling die naar adem hapte, stond Solor daar, belust op meer. Toen het ophield, zakte hij sidderend ineen, overeind gehouden door de boom die zijn takken om hem heen had geslagen. 'Neee, niet ophouden...' mompelde hij. 'Meer. Ik heb meer nodig...' Hij keek op, zijn ogen zwart als kool. Hij gromde van woede toen ze de energie aan hem ontnam. De magie behoorde hem toe! Hij had haar nodig! Toen was het plots over. De energie kwam terug, maar de behoefte eraan verdween, alsof iemand een luikje dichtsloeg ergens diep in hem. Uitgeput viel hij uit de takken van de boom achterover. Hij voelde zich alsof hij een marathon had gelopen.


Het wezen voelde dat het genoeg was zo. Zijn lichaam kon niet meer energie verdragen. Hij hield op de magie te absorberen en trok zich terug, sluimerend in Solors bewustzijn. Hij vormde de magie om, zodat hij haar op kon slaan. Spoedig zou hij strijdbaar zijn. De duistere krachten die hem hadden verzwakt, zouden geen kans meer maken tegen hem.

Alice keek verbaasd op toen Solor begon dat hij meer nodig had. even keek ze hem vaag aan maar haa blik werd wantrouwig "wie ben jij? " vroeg ze, alsof het de normaalste zaak was te vragen naar iemand waarvan je de naam al kende. ze richtte haar zwaard op hem, Dit alles voelde vreemd aan ineens.

- Solor -
Hij opende zijn ogen. Alice stond met het zwaard op hem gericht tegenover hem. 'Wat laf van je om me op zo'n moment eronder te houden zeg,' zei hij lachend. 'Kennelijk kon ik die magie toch niet hebben...' Hij fronste. 'Vroeg je nu wie ik was?' Hij keek haar onnozel aan. 'Solor? Doet dat een lampje branden?' Hij krabbelde overeind. 'Misschien moest je maar eens gaan slapen. Je bent waarschijnlijk oververmoeid.'

"nee niet ophouden." begon Alice imiterend. "Meer. Ik heb meer nodig..." Ze keek hem strak aan en weigerde haar zwaard van hem af te houden. "Komt dat je bekend voor? Wat had dat te betekenen?" Misschien was ze nu wel dom, of overdreef ze. Maar het zou niet de eerste keer zijn dat er iemand voor haar neus werd overgenomen en ze wilde het risico niet nemen.

- Solor -
'Huh wat? Dat klinkt zeker niet als mij, Alice.' Maar ergens voelde hij zich schuldig, betrapt zelfs. Maar hoe kon dat? Hij had de vuurbal zien aankomen, de inslag gevoeld, en toen was hij weer eens flauwgevallen. Ja toch?
'Je moet iemand anders gehoord hebben.'
Zijn hand speelde afwezig met het medaillon om zijn hals. De ingegraveerde zon schitterde in het kleine beetje licht dat door de bomen drong.

-Sidra-

Plots besefte Sidra zich dat ze wel erg lang in gedachten verzonken was geweest, en dat ze al die tijd nog niets van Cailen gehoord had. Was hij soms boos op haar? Vrij logisch, ze had hem in zekere zin afgewezen nadat ze hem zelf aangemoedigd had, door hem te kussen. Ze had nooit eerder zo'n heftig kussen meegemaakt. Wel gezien...

"Hou op met die gedachten, Sidra!" zei Sidra boos tegen zichzelf. "Je hebt het je moeder beloofd, dus hou je er ook aan!" Misschien dat dat eens hielp, misschien dat ze dan eindelijk eens echt er vanaf kwam. De herinnering was de afgelopen uren zo vaak naar boven gekomen, ze zou haast gaan denken dat het iets betekende. Maar nee, wat toen was gebeurd kon niet en ook helemaal niets met haar en Cailen te maken hebben.

Cailen...Haar gedachten kwamen er weer op terug. Misschien moest ze hem maar eens opzoeken, en dat deed ze dan ook. Toen ze hem gevonden had klopte ze voorzichtig op de deur.
"Wil je nog steeds alleen zijn?" vroeg ze voorzichtig.

Alice schudde vastbesloten haar hoofd "Als ik de gevaren van een overname niet zo goed kende had ik je waarschijnlijk laten gaan. Solor ik vertrouw jou, maar niet dat wat er in je huist als het zich niet eens durft te tonen naast jou lichaam." haar stem trilde ergens, een huivering een angst die goed doorklonk. Ze keek naar het Medalion maar doordat ze diezelfde trilling ook zelf goed had gehoord hield ze haar mond. In de eerste wereld waar ze als klein kind naar toe werd mee genomen had ze vaak haar beste vrienden overgenomen zien worden. het was daar de enige manier van magie die door kwam. Het zou niet de eerste keer zijn dat een overname een leven zou kosten. ze had gehoopt dat niet weer tegen te komen maar nu sloeg die angst toch weer toe.

- Cailen -
Hij wilde ja roepen, maar iets in haar stem weerhield hem ervan.
'Dat ligt eraan. Denk je dat je mijn gezelschap kunt verdragen?' Hij probeerde het sarcasme en de pijn uit zijn stem te houden. Ze deed het er vast niet om, maar het was alsof Sidra een gemeen spelletje van aantrekken en afstoten met hem speelde. Hij zuchtte.
'Kom maar binnen, het gaat zo regenen.'
---

- Solor -

'Dat wat in mij huist?' De reus trok bleek weg. 'Wat huist er in me?' Hij raakte in paniek. Waar haalde de elf het vandaan? 'Alice, je begint eng te worden. ik verzeker je dat er niets mis met me is.'

Alice Keek Solor aan, toen ze de paniek zag slikte ze even en keek ze naar de grond. wellicht had ze het zich toch verbeeld.Ze liet haar zwaard Zakken. "Het spijt me.." stamelde ze. Ze draaide zich om, Ze was weer lekker bezig, Ze had het vast verkeerd gehoord of begrepen. Ergens maakte ze zichzelf dit ook wijs omdat ze bang was geen bewijzen te vinden, omdat ze bang was dat er echt iest kwaads in hem huisde. Ze deed een stap terug in de richting van de anderen maar struikelde over een boom wortel die ze nota bene zelf dara tevoorschijn had gehaald. Ze verloor haar evenwicht dan ook meteen.

-Sidra-

"Jij was diegene die alleen wilde zijn, dat is de reden waarom ik weg ging, niet omdat ik niet bij je wilde zijn," zei Sidra, integendeel, dacht ze erachteraan. Ze stapte naar binnen en vervolgde: "Oh en nog iets, het is niet om de regen dat ik naar binnen ga. Ik bedoel, ik ben een waterwezen, een beetje regen zal ik wel tegen moeten kunnen niet?" Bij dat laatste glimlachte ze voorzichtig.

- Solor -
Hij zag haar struikelen. Hij wist niet hoe hij het voor elkaar kreeg, maar in een oogwenk stond hij achter haar en ving hij haar op. Verbaasd keek hij naar beneden.
'Gaat het wel, Alice?' Hij voelde even aan haar voorhoofd. Dat voelde niet klam of warm aan. Waarschijnlijk was ze gewoon oververmoeid. 'Je moet gaan slapen,' zei hij kordaat. 'Het is een zware dag geweest voor ons allemaal.'
---

- Cailen -

Hij weigerde een strobreed toe te geven aan wat ze zei. 'Ja maar, jij was degene die van me wegkroop...En ik weet zeker dat je me op dat moment niet bij je wilde. En toen ik zei dat ik van je hield toen...nou ja, toen niets eigenlijk. Ik snap er niets van, Sidra!' Hij draaide zich verward naar haar om. Ze lachte. Aan de ene kant voelde hij opluchting, aan de andere kant was hij bang dat ze hem nu alsnog ging straffen voor zijn onbeteugelde verlangen van eerder.

Alice Bereidde zich voor op de val, toen ze ineens opgevangen bleek te zijn keek ze even verbaasd op. Ze keek Solor aan toen har haar voorhoofd voelde en liet hem maar zijn gang gaan. Ze zweeg, bang dat de woorden die nu uit haar mond kwamen de verkeerde klank zouden bevatten. Ze knikte gedwee en kwam terug overeind.

OOC: Sorry voor het getreiter lisora, maar ik wil Solor nog even niet ontmaskeren Jij krijgt de eer, dat beloof ik

- Solor - Hij liep met haar mee terug naar de anderen en pakte de gevallen wapens mee. Met dat vreemde volkje in de buurt, dacht hij, kon je de wapens maar beter niet laten slingeren. Hij spreidde de deken uit die hij had meegenomen en wikkelde zich er behaaglijk in terwijl hij keek of Alice wel lief ging slapen. Haar broer zou er niet blij mee zijn als Alice morgen moe en met donekre kringen onder haar ogen aan het ontbijt verscheen, dacht hij zo. Zeker niet als hij wist dat Solor degene was die per se nog wilde knokken.

Alice Liet zich op de grond zakken en krulde zich op ze sloot haar ogen terwijl ze haar rug richting SOlor had gekeerd, beschaamd voor haar actie van net, maar wellicht ook beschaamd voor wat nog moest komen al zou ze dat pas weten bij het wakker worden.

occ: haha, dat begrijp ik hoor Dat is goed (A)

-Sidra-

"Het werd me gewoon even iets teveel van het goede," begon Sidra, "Ik...ik wist gewoon even niet wat ik op dat moment moest doen. Wat het juiste was..." Ze probeerde te bedenken hoe ze verder moest gaan. "Alles om me heen is nieuw voor me, niet alleen het de boot en het varen, het voor het eerst van mijn leven van dat eiland af zijn of al die spullen die je gebruikt om maar een hap door je keel te kunnen krijgen. Wat het meest van alles nog nieuw is, is wat het met me doet, hoe ik me voel, wat jij met me doet en me laat voelen. Het houden van...Ik ken het alleen als wat ik voel voor mijn zusje of moeder, maar dat wat ik voor hen voel is niets in vergelijking met...in vergelijking met wat in voor jou voel. Het woord klinkt gewoon zo niet passend..." Zachtjes voegde ze er nog aan toe: "Het ergste is dat mijn lichaam wel precies lijkt te snappen wat er aan de hand is, wat het met de situatie aanmoet en weigert het aan mijn verstand door te geven..."

- Cailen -
'Begin nou toch niet over je lichaam...'smeekte hij. 'Wat ik voor je voel gaat zoveel verder dan dat. Ik houd van je, maar misschien, als je een nieuw woord wilt, zal ik zeggen dat ik je bemin, of lief heb...' Hij omhelsde haar. 'Raar, lief meisje toch...Je zult weten wat het betekent dat ik verliefd op je ben, Sidra. Ooit zul je het te weten komen,' zei hij, haar lokken kammend met zijn vingers en haar diep in de ogen kijkend.