RPG 1: 'Poorten van Illusie'

-Sidra-

"En dan in een nog onbekendere wereld terchtkomen? Nee dank je.Ik zei het blijkbaar verkeerd," Sidra bedacht zich hoe ze beter kon zeggen wat ze bedoelde. "Ik wil hier zijn, bij jou. Ik wil..." Ze had geen flauw idee hoe ze die zin af kon maken, hoe ze het best duidelijk zou kunnen maken wat ze bedoelde, welke woorden hier gepast waren. Toen besloot ze dat er maar een manier was. Ze kuste Cailen en de manier hoe haar gevoel erop reageerde maakte haar duidelijk dat dit de juiste manier was.

-Giyana-

"Dan is dat ook weer duidelijk, fijn," zei ze. "Als je me wilt excuseren, dan laat ik jullie weer alleen, ik heb belangrijkere dingen te doen." De Giyana wachtte niet op een antwoord, dat had ze niet nodig en ze draaide zich om, om weer terug te gaan naar haar dorp.

- Cailen -
Hij kuste haar terug en tilde haar op in zijn armen. Met enige tegenzin verbrak hij de kus.
'We moeten terug naar binnen. Het is ijskoud hier.' Hij had ook nog steeds honger, maar zijn brein schoof dat momenteel als een luttel feitje naar de achtergrond. Hij vond het zo fijn als ze hem uit zichzelf kuste... Hij was helemaal niet meer boos op haar. Hij kon zich niet eens meer herinneren waarom hij boos was geweest. Dit meisje was gewoon anders, maar ze hield wel van hem.
Hij voelde zich helemaal warm worden van binnen. Wat er ook gebeurde in de toekomst, Sidra zou in zijn buurt blijven. daar zou hij hoogstpersoonlijk voor zorgen.
Hij liep met haar in zijn armen terug naar de warmte van de eetkamer en kuste haar toen nogmaals.
'Heb je misschien nog trek?'informeerde hij beleefd. Hij ging voorzichtig op zijn stoel zitten, zodat ze op zijn schoot kwam te zitten.

-Sidra-

"Om eerlijk te zijn," begon Sidra, terwijl ze op zijn schoot zat, dicht tegen hem aan, "Heb ik nog verbazend veel trek. En dat terwijl ik helemaal niet gewend ben zoveel vast voedsel te eten. Het zal wel aan dat spul liggen." Dat laatste zei ze met een knikje richting de kom. Ze voelde zich zoveel beter nu. Misschien, dacht ze, misschien is het niet eens zo erg om me af en toe kwetsbaar op te stellen.

- Cailen -
'Dus je vindt dat ik goed kan koken?' Hij glimlachte en pakte zijn lepel. Voorzichtig schepte hij er wat soep op. 'Ik vind dit te gezellig om je naar je eigen plaats te sturen. Mondje open dus.' Hij grijnsde en bracht de lepel naar haar mond.

-Sidra-

"Het smaakt lekker," zei Sidra, "enneh, ik ben geen baby hoor." Ondanks haar woorden, deed ze toch wat hij zei, met een grote glimlach. Ze kon niet ontkennen dat ze het ook wel leuk vond.

- Cailen -
'Oh, maar ik geef je ook geen hapjes omdat ik je een baby vind.' Cailen glimlachte. 'Kun je niet bedenken waarom dan wel?'

-Sidra-

"Al sla je me dood," zei Sidra vrolijk. "Vertel het me maar."

- Cailen -
Hij keek haar even bestuderend aan met pretlichtjes in zijn ogen. Toen schudde hij zijn hoofd.
'later misschien. Voorlopig houd ik dat lekker voor mezelf.'
Hij grijnsde gemeen en bracht een nieuw hapje naar haar mond.

-Sidra-

"Gemeen..." Sidra wist dat haar stem het woord niet echt kracht bijzette, integendeel. Het was ook niet de bedoeling dat het zou klinken of ze hem écht gemeen vond, dacht ze, terwijl ze genoot van nog een hap. "Heb jij eigenlijk geen honger?"

- Cailen -
Oh ze moest eens weten hoe een honger hij had, dacht hij, terwijl hij haar verslond met zijn ogen.
'Jazeker, maar ik kan wachten op mijn beurt.' Hij grijnsde. 'Wat voor gastheer zou ik zijn als ik dames niet voor liet gaan?'

-Sidra-

"Maar dat zou oneerlijk zijn," zei Sidra. Ze ging even van zijn schoot af om de andere lepel te kunnen pakken en even later ermee terug te gaan zitten. "Jouw beurt," zei ze, terwijl ze de lepel met soep vulde.

OOC: Nee ze weet niet wat een lepel, noch wat soep is, maar even voor de leesduidelijkheid maar zo beschreven

- Cailen -
Hoe lang ze op die manier erover deden om twee borden soep en rijst leeg te eten wist Cailen niet, maar hij vond het de verukkelijkste maaltijd ooit. Toen alles op was, stond hij met tegenzin op, daarmee Sidra van zijn schoot tillend.
'Het is al laat. En hoezeer ik ook heb genoten van je gezelschap, we moeten gaan slapen.' Hij streek glimlachend over haar wang. 'Ik laat je je bed zien, daarna ga ik het anker uitgooien voor de nacht.' Als hij de Cinaed de hele nacht liet doorvaren, vreesde hij in het donker op de klippen te lopen. En de vermoeidheid begon een beetje toe te slaan. Hij moest rust hebben.
Hij leidde Sidra naar het bed dat hij voor haar in gereedheid had gebracht. 'Ik hoop dat je het geen bezwaar vindt om voor een nacht met mij in dezelfde ruimte te slapen? De bijts op de vloer van mijn eigen kamer is nog niet droog.' Voor iedere vrouw met meer kennis van de wereld zou dit als een zwakke smoes hebben geklonken, maar Cailen wist dat zij hem vertrouwde. En terecht. Hij zou haar niets doen. Dit meisje was zo kwetsbaar...

-Sidra-

"Oh nee, natuurlijk niet," zei ze, er zich schamend aan toevoegend: "Ik ben alleen niet gewend om in een bed te slapen...Maar goed, nieuwe ervaringen zijn nooit verkeerd."
Ze voelde zich zo blij op het moment, zo opgewekt, zo energiek. Sidra wist niet of ze wel zou kunnen slapen, ze wist echter dat het beter was wat te rusten, ze had namelijk geen idee hoe de volgende dag zou kunnen zijn.

- Cailen -
Hij schrok van haar opmerking, bang om haar weer teveel op te dringen. 'Als je liever ergens anders slaapt, dan mag dat natuurlijk ook.'zei hij behulpzaam. In ieder geval zou hij beter slapen als ze niet zo dicht bij hem zou slapen, zo dichtbij, op een armlengte afstand en toch onbereikbaar... Aan de andere kant zou hij dan weten dat ze veilig was bij hem.

-Sidra-

"Oh nee," antwoordde Sidra, ze wilde niet dat hij ergens anders ging slapen. Het schip was zo groot en ze zou zich dan eenzaam voelen, ze wist het zeker. Nee, ze wilde hem liever hier dichtbij, gewoon voor de zekerheid. Als er dan weer iets mis zou gaan, zou ze hem niet hoeven zoeken, dat was veiliger. Ja, dacht ze bij zichzelf, dat is het het gewoon, voor veiligheid. Sidra wist dat ze voor Cailens begrip wel wat meer zou moeten zeggen, dus vervolgde ze: "Ik ben gewoon gewend in het water te slapen, dat is alles. Zoals ik echter al zei, nieuwe dingen uitproberen is niet verkeerd, ik doe het graag zelfs. Ik denk dat het beter is ook, ik zal niet meer constant water om me heen gaan hebben de komende tijd, dus er alvast aan wennen zal niet verkeerd zijn." Ze glimlachte naar Cailen, om hem te laten weten dat ze het echt niet erg vond.

Laine knikte en hield de Giyana in het oog totdat ze werkelijk verdwenen was.
Alice keek Laine verbaasd aan "sinds wanneer ben jij zo?" vroeg Alice niet begrijpend.
Laina keek op "Een gevecht moet voorkomen worden Alice, Als je meteen overal tegen ingaat vertrouwen ze je nooit."
Alice schudde haar hoofd "ik had het meer over die onderdanige ondertoon Laine."
Laine liet Alice haar opmerking toen abrubt voor wat het was. "laten we gaan rusten."

- Cailen -
'Je zult juist niets dan water om je heen hebben, voorlopig.' Cailen zuchtte. 'Ik zal eilanden aandoen wanneer we daartoe de kans krijgen, om vers drinkwater en voedsel in te slaan, maar we zijn er ook bij gebaat zo snel mogelijk mijn ouders of anderen van de vloot te vinden. Jörg's praktijken moeten aan het licht gebracht worden, voor hij nog meer uithaald samen met zijn Garadeense vriendjes.' Hij gaf Sidra een vederlichte kus op haar wang. 'Ga nu maar liggen meisje, ik kom zo terug.'

---

- Solor -

Hij keek Alice even aan en probeerde haar aandacht te trekken. Rusten? Daar had hij nog helemaal geen zin in. Hij bruiste van de energie, al had hij geen idee hoe dat kwam. Waarschijnlijk was hij over zijn slaap heen of zo. 'Tweede ronde?' zei hij, hopelijk zacht genoeg om het Laine niet te laten horen.

Laine wendde zich af en nam plaats in het bos. hij liet zijn hoofd rustten tegen een boom en zuchtte even.

Alice keek om naar Solor. even keek ze wat bezorgd om terug naar Laine maar knikte toen. "goed." antwoorde ze waarna ze even glimlachte. ze trok haar zwaard, nergens aan denken verder.

- Solor -
'Je voelt je niet prettig door dat vreemde mens he?' gokte Solor, terwijl hij zijn zwaard trok. 'Die frustratie moet je er gewoon uitvechten. Mijn theorie is dat je pas lekker slaapt, als je volledig afgemat bent.' Hij glimlachte geruststellend. 'Vooruit, doe je best.'

-Sidra-

Ze ging op het bed liggen, zoals Cailen haar had verteld. Het lag wel erg lekker, dat kon ze niet ontkennen. Zodra Cailen de kamer uit was, werd het kouder, het leek kouder in ieder geval, dacht Sidra. Was er niet iets waardoor ze het warmer kon krijgen? En toen bedacht ze zich iets, stom dat ze er niet eerder aan dacht. Al haar visioenen hadden haar van alles laten zien van de wereld buiten haar, ze had alleen nooit echt gedacht dat die ook bestond. Sidra had het gewild en gewenst, maar nooit durven hopen dat ze die wereld ooit echt zou zien. In enkele van die beelden had ze mensen zien slapen, vredig, onwetend. In een bed, maar onder, tja wat waren het? Dezelfde zachte dingen die op dit bed lagen, dus ging Sidra er ook maar onder liggen. Ineens kreeg ze het een stuk warmer, zo comfortabel warm dat ze er moeite mee had, veel moeite, om haar ogen open te houden tot Cailen terug was.

- Cailen -
Hij gooide het anker in zee en wachttetot hij de korte, nauwelijks merkbare schok zou voelen die hem vertelde dat de Cinaed vast lag. Hij wreef liefkozend over de reling van zijn schip. Hij had veel aan haar te danken. Sidra bijvoorbeeld. Hij staarde even dromerig in de nacht, voor hij terugliep naar de kajuit. Hij doofde alle lichten die door andere schepen gezien zouden kunnen worden en zette een lichte detectiespreuk uit boven de waterspiegel. Als er een vaartuig naderde, zou hij het merken. Geeuwend liep hij naar het bed in de kamer waar Sidra al onder de dekens lag. Haar ogen waren gesloten, zag hij. Het zou zonde zijn om haar nu wakker te maken voor een laatste kusje. Hij dimde het licht tot een schemer, zodat hij in geval van nood nog alles kon zien. Toen trok hij geruisloos zijn tuniek uit, gevolgd door zijn broek. gekleed in zijn lange onderbroek, liep hij naar het kastje waarop hij een oud shirt had gelegd bij wijze van nachthemd.

-Sidra-

Sidra hoorde wat, ze had alleen geen zin om haar ogen te openen om te zien wat het was, teveel moeite. Het zal Cailen wel zijn, dacht ze. Hmm, hoewel, een klein spleetje kan geen kwaad. Ze zag hoe hij zich uitkleedde, zijn kleding had blijkbaar niet dezelfde eigenschappen als de hare, bedacht Sidra zich. Ze kon niet zeggen dat ze het erg vond. Sterker nog, ze wist zeker dat ze met dat beeld op har netvlies heel goed zou kunnen slapen, misschien zelfs dromen.

- Cailen -

Hij trok het shirt aan en sloeg toen de dekens open van het bed. Hij was blij dat hij het vlug nog verschoond had, want de gedachte op lakens te moeten slapen die zijn neef nog had aangeraakt, vond hij afstotelijk. Het bed was zacht en uitnodigend warm, hoewel er natuurlijk niets boven zijn hemelbed in de bedstee ging in de andere kamer. Hij wierp nog een laatste liefdevolle blik op Sidra. 'Welterusten, Sidra. Slaap lekker.'

Alice knikte instemmend, zorgen zouden er waarschijnlijk toch wel blijven. Dus zolang ze maar moe genoeg was zou ze de slaap wel vatten. Ze nam haar begins positie aan en haalde al vrij snel uit, weer maakte ze de afleidende draaiende bewegingen waarmee ze al menig tegenstander had laten duizelen. Ze zou dit maal haar magie niet meer gebruiken, bang dat het weer teveel voor hem was al begreep ze niet goed waarom hij het niet de baas was. Ze wist dat niet iedereen tegen magie kon, maar toch voelde het alsof Solor er beter tegen hoorde te kunnen.

- Solor -
Terwijl hij haar halen en slagen blokkeerde, sprong, dook en stapte, vroeg hij zich af waarom ze haar magie niet meer gebruikte. Vond ze hem te zwak? Ergens was hij er blij om dat ze nu op gelijke vot stonden in het gevecht, maar aan de andere kant was er iets, een vaag gevoel, dat hunkerde naar het gevoel van de magie die door zijn lichaam raasde. Het was verslavend, al snapte hij niet waarom. Intrigerend, het was alsof de tegenstrijdigheid in zijn hoofd pas was begonnen nadat Alice hem had geraakt met haar magie. Alsof er plots een stemmetje in zijn hoofd was ontwaakt. Hij kon het niet helpen dat hij even om zichzelf lachte. Wat was hij toch een belachelijke dromer. Alice zwaard scheurde zijn mouw en hij hield zijn volle aandacht weer bij het gevecht. Vervloekt, ze kon inderdaad goed vechten!