RPG 1: 'Poorten van Illusie'

- Solor -
Hij knikte verontschuldigend. 'Het spijt me. Ik voelde me gewoon zwak. dank u voor uw bezorgdheid.' Hij keek even om zich heen. 'Ik hoor een rivier. als onze gaste me wil excuseren?'Hij wendde zich tot Laine. 'Uw zus heeft me een beetje uit mijn evenwicht gebracht met haar kunsten. Als u mij even wilt verontschuldigen ga ik een bad nemen en ben ik over een half uur hier terug.' Hij verwachtte toch niet dat de elfen hem nodig zouden hebben. het kamp zou zo opgezet worden en hij was toch maar het buitenbeentje hier. Die vreemde vrouw was ook geen probleem. het was maar een vrouw.

Laine keek op naar Solor, hij begreep niet dat hij nu ineens een bad ging nemen, kon dat niet even wachten? toch knikte hij en liet hij de reus zijn gang gaan, hij kon niet ontkennen dat hij een bad nodig had. hij draaide zich terug naar Giyana wachtend op antwoord.

Alice knikte even, Ze raapte haar zwaard op en gespte de riem om haar middel. ze stak het gouden voorwerp in zijn schede en keek toe hoe Solor al richting de rivier wou lopen.

-Giyana-

"Of ik hier bekend ben? Je weet zeker dat je die vraag zo wilt stellen?" vroeg de Giyana, "Wat denk je zelf? Dat ik hier zomaar voor de lol zou rondhangen?" Dat jochie klonk niet bijster slim, maar ach, daar kon hij ook weer niets aan doen. Of misschien wel, misschien was het allemaal een truc. Het maakte haar niet uit, als ze maar snel genoeg van haar eiland af zouden zijn was alles weer goed.

-Sidra-

Terwijl haar kleding aan het herstellen was, zakte Sidra weg in een droom. Een droom die haar terugbracht naar die ene spleet in de rotswand, naar het moment dat Cailen zijn lippen op haar schouder had gedrukt en haar zo een kusje gaf. Naar het moment dat zij van hem afrolde, omdat ze geschrokken was.
Maar dit keer gebeurde dat niet, ze schrok niet, ze bleef liggen en genoot van die kus. Die kus, op dat moment, die plaatsvond op een plek die zo gevaarlijk was, maar tegelijkertijd zo vertrouwd omdat ze bij Cailen was. Het kussen ging door, de droom-Cailen kuste haar in haar nek en op haar mond, en zij, zij kuste terug. Ze voelde het gevoel weer, zoveel sterker als eerst. Maar ze besteedde er geen aandacht aan, alsof haar droomzelf allang doorhad wat het was, wat het betekende en hoe ze ermee om moest gaan.
En toen hoorde ze de droom-Cailen haar naam zeggen, nee roepen. Waarom riep hij haar als ze zo dichtbij was? Het maakte niet uit, het deed er niet toe. En Sidra liet zich verder leiden naar wat haar droom voor haar in petto had.

- Solor -
Hij keek even achter zich om zeker te weten dat hij niet achtervolgd werd. Toen week hij af van het pad dat naar de rivier leidde. Op een beschutte plek opende hij het medaillon dat om zijn hals hing. In het spiegelende oppervlak aan de binnenkant van de hanger keken twee koolzwarte ogen hem aan vanuit een gaaf en onwerkelijk mooi gelaat. Solor glimlachte en zijn onaardse spiegelbeeld deed dat ook. Hij klapte goedgehumeurd het medaillon weer dicht. Hij had de vermomming nu lang genoeg volgehouden, vond hij. Hij moest even in zijn eigen gedaante zijn. Gewoon, om zeker te weten dat hij niet voor eeuwig een mens zou blijven. Hij had de aanwezigheid van de bron al aangevoeld zodra ze hier aan land kwamen. Hij hunkerde naar de magie, vooral nu prinses Alice hem een voorproefje had gegeven. Hij wilde zo graag meer van de energie voelen, hij wilde zich ermee voeden tot hij op volle sterkte zou zijn, maar hij had zijn orders. Niemand mocht van zijn missie weten. Voor iedereen zou hij Solor de rover zijn, voorlopig. De bron kwam in beeld. Hij tastte de omgeving af met zijn zintuigen om Nimwae te kunnen ontdekken. Toen hij niets vond, hing de donkere man zijn kleding over een tak en dook hij voorover in het water. Even rimpelde het oppervlak, toen dook er een vreemde op. Hij zag eruit als een Grieks standbeeld, met geproportioneerde ledematen en een marmerwitte huid. Zijn zilveren haar hing in vochtige tressen op zijn schouders en hij schudde wild het water van zich af, blij bevrijd te zijn van de belemmeringen die zijn menselijke vorm met zich meebracht. Hij strekte zijn lichaam om alle spieren weer te kunnen voelen. Op zijn rug openden zich twee gleuven, waaruit benige vleugels zich ontvouwden. Veren kleefden nat en futloos tegen de vliezen die tussen zijn vleugelgewrichten gespannen waren. Hij glimlachte naar de maan.
'Het is tijd,'verzuchtte hij. 'Maar ik verwacht me niet lang meer verborgen te houden.'

Een geschoren en gewassen Solor wandelde even later de bosjes uit alsof er niets gebeurd was. Donker en robuust als altijd. Terug naar de Elfen.

---

- Cailen -

'Sidra! Verdomme!'Cailen bonsde op de deur. Hij stond nu al ruim tien minuten buiten te wachten. 'Vissenbrein! Het eten staat te verpieteren!' Hij hoopte dat het scheldwoord een reactie uit zou lokken. 'Als je me blijft negeren, kom ik naar binnen!' Hij wist niet zeker of hij wel durfde, maar misschien was er wel iets met haar gebeurd. Misschien was ze flauwgevallen. Ze had hem nogal zwak geleken.

OOC: Over Solor schrijf ik later in de RPG nog wel meer (a) Moet nu een geheim blijven (en dat meer waarin hij zwom is niet het meer van de Gadra )

-Giyana-

Plotseling voelde ze een verandering op het eiland. Het water probeerde haar wat te vertellen maar ze had geen zin om er aandacht aan te besteden. Waarschijnlijk gewoon weer een akkefietje in het dorp, dacht de Giyana, ze moesten het nu maar even zelf uitzoeken. Ze kon hier nu niet weg. Haar volk moest maar eens leren op eigen benen te staan.

-Sidra-

Ze lag zo lekker, zowel in het bad als in haar droom. De stilte van Sidra's droom werd doorbroken met wat gebons, niets aan de hand dacht ze, dat kwam gewoon van het strand af, de golven die tegen de rotsen sloegen of zoiets. Alleen raar dat ze het dan niet eerder had gehoord.

- Cailen -
Chagrijnig trok hij de deur open en liep hij naar het bad. Daar lag ze hoor, prinsheerlijk te maffen terwijl zijn met zorg bereide maaltijd koud stond te worden. Zijn humeur verbeterde echter iets toen hij zag hoe vredig ze glimlachte. haar lippen bewogen vreemd genoeg iets in haar slaap. Hij keek geamuseerd toe. Waar zou ze van dromen? Hij grijnsde. ongetwijfeld van een bord goed voedsel om haar lege maag mee te vullen. Hij boog zich over het bad heen en tilde haar onder haar armen op om haar uit het bad te krijgen.
'Wakker worden, dromertje. Dit is de wekdienst van dit schip.' zei hij vrolijk.

-Sidra-

"Oh Cailen," zuchtte ze nog half slaperig, gevolgd met een verrast klinkende: "Oh...Cailen," toen ze besefte niet meer te dromen. "Het spijt me, ik moet in slaap gevallen zijn. Heb ik lang liggen dr...doezelen?" Sidra voelde hoe ze helemaal rood werd, ze voelde zich zo kwetsbaar op het moment. Alsof haar droom een diepere betekenis had gehad, een betekenis die enkel zij mocht weten en waarvan ze met haar woorden iets had prijsgegeven. Al zou ze niet weten wat het dan zou zijn.

- Cailen -
'Doezelen? Slapen als een blok bedoel je! Ik had een kanon af kunnen vuren en dan nog was je blijven liggen!' Hij grinnikte vals. 'En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat je snurkt.' Hij gebaarde naar de handdoeken die op een laag linnenkastje lagen. 'Maar kom, droog je af en ga daarna met me eten.'

OOC: Waar kwam dat romantische en kleffe gedoe van eerder ook alweer vandaan Emena? Oh wacht ja, het lezen van een bouquetreeksboekje in de trein:P **knabbelt op een restje van Lisora's omkoopchocolade van gisteren **

Laine negeerde de woorden van de Giyana die hem zouden kunnen beledigen. "neemt U mij niet kwalijk, wij komen zelf van ver. dit gebied is ons onbekend." verontschuldigde hij zich beleefd.

Alice luisterde naar haar broer die het woord deed en de Giyana. ze keek op toen Solor niet eens heel veel later weer tevoorschijn kwam. ze glimlachte vaagjes toen hij inderdaad weer fris en geschoren was. Het was haar eerder niet eens op gevallen dat de maan hoog aan de hemel stond, maar nu leek hij haar bijna te roepen. ze keek op en glimlachte. daarna boog ze haar hoofd weg om niet te veel herrineringen binnen te laten, bij haar thuis hadden ze dubbele manen. ze waren de hele dag door te zien, 's nachts en overdag.

-Giyana-

"Goh, hoe verrassend, dat had ik nou echt niet verwacht," zei de Giyana tegen Laine. "Misschien is het ook maar beter dat het een onbekend gebied blijft, voor jullie eigen bestwil. Niet dat ik jullie weg wil jagen, maar sommige plekken dienen nu eenmaal verborgen te blijven." Giyana had er even helemaal geen zin in dat er een paar snotneuzen haar volk tegen zouden komen en zo misschien de kans kregen haar volk verkeerde ideeën aan te praten.

-Sidra-

"Is niet nodig," zei Sidra. Zoals altijd nam haar huid het overige water dat bleef hangen op, gelijk op het moment dat ze uit het water kwam. "En ik snurk niet," zei Sidra verzekerd," dat heb ik nog nooit gedaan en dat begint heus niet zomaar."

- Cailen -
'Jawel,' ging hij treiterig door. 'Het was een klein en schattig ronkend geluidje, maar onmiskenbaar een snurkje.' Hij grijnsde en kietelde haar toen in haar zij.

-Sidra-

"Pfff...Het zal wel," zei ze een tikkeltje hooghartig, maar ze kon het niet helpen dat ze begon te lachen toen hij haar in haar zij kietelde. "Je bent gemeen," wist ze nog net uit te brengen en ze gaf hem een speels duwtje zodat hij op zou houden met kietelen.

- Cailen -
'Nee, ik ben rechtvaardig. Door jouw dutje moest ik wachten met het eten.' Hij liet Sidra los en pakte de donkerblauwe jurk.
'Het is vrij koud aan het worden. Pas deze eens?' Hij vroeg zich af of ze zich wel wilde aanpassen aan de levensstijl van mensen. Zo ja, dan... ja, wat dan? Hm... misschien kon ze in het paleis werken...
Dat was van latere zorg, besloot hij. Voorlopig bleef Sidra bij hem.

-Sidra-

"Koud?" zei Sidra, "Dat is geen probleem hoor." Met een knip van haar vingers zette ze haar zeewierpakje in beweging en binnen enkele seconden was het uitgegroeid tot een volwaardige jurk met een lange rok en lange mouwen. "Zie? Zo beter?"
Het zou nog wel even duren voor ze ooit wat anders ging dragen, dacht ze, haar jurk en amulet waren op dit moment de enige echt vertrouwde dingen die ze had.

- Cailen -
Ietwat teleurgesteld keek hij naar de zeewierjurk die ze nu droeg.
'Eh ja, beter, denk ik.' Hij vouwde zwijgend de jurk weer op. Zou ze het kledingstuk hebben geweigerd omdat ze het niet mooi vond? of misschien weigerde ze het alleen maar omdat híj het was die het haar gaf. Misschien pasten ze toch helemaal niet bij elkaar in haar ogen. Misschien voelde zij geen liefde voor hem en was een kus bij haar volk iets onschuldigs als een begroeting. 'Hij liep naar de grote kamer, waar het eten stond te wachten, en legde de jurk netjes terug in de kist waarin hij hem gevonden had. Toen ging hij aan tafel zitten. Lusteloos roerde hij met zijn lepel in de inmiddels lauwwarme soep, in gedachten verzonken.

-Sidra-

Ze zag de blik in zijn ogen en gelijk voelde Sidra zich terneergeslagen. Wat kon ze weer lekker met anderen omgaan. Als ze vroeger nou eens wat meer met anderen was opgetrokken in plaats van telkens zo op zichzelf te zijn, mar nee, dat zou toch geen verschil maken. Hij was van een heel andere cultuur, waarschijnlijk had dat de botsing veroorzaakt. Hij kon natuurlijk niet weten wat het zeewier betekende voor een Nimwae, het was het eerste wat ze kregen als baby, en het enige en laatste wat ze ooit zouden dragen. Het groeide mee met het kind en vormde zich naar de stemming van de eigenaar. Het was net een soort van vriend die je nooit zou laten zitten.
Ze liep Cailen achterna de kamer in en ging ook zitten aan de tafel. Ze zag wat er voor haar stond maar wist totaal niet wat ze ermee aan moest. Ze zag een kom met een waterige substantie erin en wat de rare voorwerpen die ernaast lagen, herkende ze totaal niet. Blijkbaar was dit waarmee Cailens volk at. Ze was het niet gewend voorwerpen te gebruiken om mee te eten, ze at altijd met haar handen als ze al wat at. Het grootste deel van haar voedingsstoffen kreeg ze altijd via haar huid binnen, het werd uit het water gehaald. Soms aten ze ter aanvulling wat planten, voornamelijk wier, hier en daar een stuk fruit wat uit de bomen gevallen was en langs de waterkant lag en af en toe een rauwe vis. Ze wilde Cailen niet beledigen, maar meer nog wilde ze niet overkomen als een dom wicht, dus keek ze voorzichtig naar wat Cailen deed en pakte eenzelfde voorwerp als wat hij vast had tussen de andere vandaan, waarna ze probeerde uit te vinden wat ze ermee aan moest.

- Cailen -
Hij keek haar achterdochtig aan toen hij zag hoe ze elke beweging van hem volgde. Waarom at ze niet?
'Is het voedsel nu ook al niet naar wens?' merkte hij hatelijk op, voor hij chagrijnig een lepel soep in zijn mond stak en nors begon te eten. Als ze zich niet van plan was aan de scheepsregels te gaan houden dan...dan...
Ja okay, hij wist niet wat hij dan zou doen. Maar het was behoorlijk irritant dat ze alles leek af te wijzen wat hij voor haar deed.

-Sidra-

"Nee, dat is het niet...Het is gewoon...Nee laat maar." Hij hoefde echt niet te weten hoe weinig kennis van alles ze had. Sidra zag hoe Cailen omging met het voorwerp en besloot het ook op die manier te gaan gebruiken. Het waterige spul smaakte verrassend lekker.
Ze voelde zich zo klein op het moment, als een watertor in een meer, heel anders dan ze zich voelde op haar vertrouwde eiland. Correctie, haar voormalige eiland. Als ze had geweten dat de echte wereld zo vijandig zou zijn, zo anders dan het gevoel wat haar visioenen haar had opgeleverd, misschien had ze dan wel een tweede keer nagedacht...

- Cailen -
Oh fijn, nu ging ze hem een schuldgevoel bezorgen. Cailen vroeg zich af of ze opzettelijk met zijn gevoelens speelde om haar zinnetje door te drammen. Diep van binnen schreeuwde een stemmetje echter van niet. Ze had vijandige rovers meegemaakt en ze had haar huis achter moeten laten. En bovendien haar genezen, maar nog steeds kwetsbare zusje. Cailen vroeg zich af of ze daarom zo wispelturig was.
'Als we die vijandige vloot kwijt zijn, zal ik je naar huis terug brengen. Dat is toch wat je wilt? Dat is toch waarom je de menselijke kleding weigerde die ik je aanbood en waarom je m...toch?'
Hij had bijna willen zeggen "waarom je mijn gevoelens voor jou niet beantwoordt". Maar dat was belachelijk. hoe lang kende hij haar nu eenmaal? Welke gevoelens kon hij voor haar hebben, afgezien van een verachtelijke lust en in het beste geval ook vriendschap?

-Sidra-

Ze wilde zich sterk houden, ze wilde niet kwetsbaar zijn, ze wilde hem in de waan laten dat wat hij dacht het juiste was. Maar ze kon het niet meer.
"Ja natuurlijk, dat is het." antwoordde ze boos, "natuurlijk weiger ik menselijke kleding, want dat is toch echt te min voor me. Denk je echt dat dat het is? Is het zo moeilijk om te denken dat het wat anders kan zijn?" Even liet ze een korte stilte vallen, moed verzamelend om verder te gaan. "Ik kan niet naar huis. Nu niet, straks niet, nooit niet. Ik ben er weggestuurd, verbannen, omdat ik er alles aan deed mijn zusje te redden, maar wat ik deed nu net datgene was wat tegen de regels was. Raar he, dat ik dan zo vasthoud aan het enige wat ik nog heb?" Ze schreeuwde het bijna, bang dat hoe zachter ze het zei, hoe kwetsbaarder ze zou zijn. Ze voelde tranen opkomen en wilde er niet aan toegeven. Ze wist echter dat het onmogelijk was ze tegen te houden. Cailen mocht haar zo niet zien. Ze rende de kamer uit, naar de reling van het schip. Ze wilde in het water springen, een frisse duik maakte alles altijd goed. Op het laatste moment bedacht ze zich echter wat de gevolgen zouden kunnen zijn, wat het zeewater eerder met haar had gedaan, en ze liet zich ineenzakken. Daar zat ze, haar knieën hoog opgetrokken, haar armen eromheen geslagen, haar gezicht verstopt. In haar binnenste woelde een storm van gevoelens, een storm die geen enkel teken gaf snel op te klaren.

- Cailen -
Hij trok bleek weg toen ze de kamer uitrende. Hij wilde haar niet laten gaan! Hij wilde niet alleen achter blijven! Maar met haar voorsprong zou ze al weg kunnen zijn. Hij liep daarom met lood in zijn schoenen de kajuitruimte uit. Ze zat nog op het dek, zag hij, maar wel gevaarlijk dicht bij de reling. In zijn hoofd tolden woorden rond en hij trachtte de juiste te vinden, maar die wilden niet komen.
'Ik wil je begrijpen, Sidra,' zei hij uiteindelijk zacht. 'Blijf je bij me, alsjeblieft?'

Laine weerhield zichzelf een wenkbrauw op te trokken, deze vreemdelinge sprak hem totaal niet aan. toch knikte hij voor nu, zolang hij niets over haar wist wilde hij haar voor zover dat kon te vriend houden. "staat U ons toe hier te overnachten,bij zonsopgang zullen we vertrokken zijn."

Alice keek op naar Laine, sinds wanneer gedroeg hij zich zo gehoorzaam? dat was niets voor hem, er moest meer zijn om hem zo te laten reageren. ze gluurde vanuit haar ooghoeken even naar solor, het was alsof er meer was veranderd dan slechts een opknapbeurt.

-Sidra-

Sidra hoorde Cailen spreken en keek op. "Sorry," zei ze terwijl ze opstond en naar hem toeliep. "Ik moest het niet zo op je afreageren, dat had je niet verdiend...En natuurlijk blijf ik bij je," ze gaf hem een knuffel en, in een poging de stemming wat op te beuren, voegde ze eraan toe: "Het is niet echt dat ik ergens anders heen kan, wel?"

-Giyana-

"Als je me kunt verzekeren dat je niet het eiland gaat verkennen, dan kan een nachtje geen kwaad, denk ik zo," antwoordde de Giyana. "Maar ik zal jullie wel in de gaten houden en als ik merk..." Ze wist zeker dat ze slim genoeg waren om te weten wat de rest van die zin inhield, dus had Giyana geen zin er haar adem aan te verspillen.

- Solor -
Hij zag Alice naar hem kijken en zwaaide even naar haar. Ze leek hem goed te keuren nu. Fijn, want hij kon zich niet eens herinneren dat hij zich geschoren had. Dat soort momenten had hij wel vaker. korte momentjes waarin hij zijn geheugen verloor en even in slaap leek te vallen. Hij was echter uit het water gekropen, wist hij, en hij had zich weer aangekleed voor hij was teruggelopen. zolang hij maar niet naakt ging slaapwandelen, maakte hij zich er weinig druk om. 'Misschien kunnen we straks een tweede ronde proberen te vechten?' opperde hij gretig, maar zacht genoeg om het gesprek tussen Laine en de dame niet te storen. 'Ik voel me nu een stuk beter.'
---

- Cailen -
Hij voelde zich even beledigd door die opmerking, maar knuffelde haar toen toch terug. Haar lichaam voelde warm aan in zijn armen, ondanks de kille zeelucht. 'Het is niet zo dat ik je hier tegen je wil vasthoud. Ik kan je op een ander eiland afzetten, als dat is wat je wilt.'

Laine knikte "Dat is vanzelfsprekend, Ik zou U niet willen beledigen op Uw land." sprak hij beleefd en onderdanig.

Alice wilde reageren op Solor zijn vraag maar keek toen verbaasd in de richting van Laine, wat had die in godensnaam gegeten? Toch zou ze er niet over beginnen in het bijzijn van die vrouw. Ze keek terug naar Solor en knikte even zonder woorden te gebruiken.