Firmitas; school der mutanten

Winter liep geërgerd naar de grote bibliotheek. Natuurlijk, zo mocht weer niet naar dat openingsfeest. Livindius had haar na de les direct apart geroepen en haar vertelt dat ze dus niet mocht, aangezien hij wilde voorkomen dat niemand tot ijssculptuur gemaakt kon worden.
'Bah,' riep Winter, ietwat verkeerd getimed. De bibliothecaresse wierp haar direct een strenge blik toe.
'Sorry,' sprak Winter, zonder dat woorden haar mond verlieten waarna ze zich achterin de bibliotheek terugtrok.
Ze neusde tussen de boeken op de boekenplank, waarna ze een donkerblauw gekaft boek pakte. Ze bladerde er wat in en vond verscheidene manieren om ijs te manipuleren en water te bevriezen. Ze ging op de grond zitten, drukte haar rug tegen de muur en begon te lezen. Zo lang ze tijd kon rekken, deed ze het. Ze zag het gewoon niet zitten om langer dan nodig in haar kamer te moeten zijn met die misselijkmakende hitte. Livindius kon de boom in met zijn regels!

Tina slaakte een opgeluchte zucht toen ze mocht gaan. Ze liep gehaast het lokaal uit. Ze rende -ook al wist ze dat scholen het niet goed vonden als leerlingen door de gang renden- naar buiten. Ze zocht een plekje in het gras op en ging daar zitten. De wind waaide zacht en het was rustig, ze voelde zich eindelijk eens kalm, relaxt. Dit was een goed moment om van de hitte in zich in haar had verzameld af te komen. In een oogwenk vloog er een vlam langs haar armen en benen, het gras onder haar werd verschroeid. Ze ging liggen, ze wilde nog even genieten van de rust.

Winter las de bladzijde af waarna ze haar ogen opsloeg naar de persoon die haar had aangesproken.
'Niet moe,' antwoordde ze kortaf, waarna ze de pagina omsloeg en haar blik over de eerste regels liet gaan. Ze keek weer op, ditmaal zuchtend.
'Ik heb gewoon een pesthumeur,' verklaarde ze, 'meestal ben ik wel vrolijker.'
Ze wist een kleine, vage glimlach tevoorschijn te krijgen.

Shiro liep door de school heen. hij had zijn handen in zijn broekzakken gedaan en een duistere aura hing over hem heen. Hij werd vaak ontweken door anderen maar dat hinderde hem niet. als hij geliefd wou zijn hoefde hij maar één illusie over zijn uiterlijk te laten gaan en velen zouden hem aan zijn lippen hangen, het was niet moeilijk, maar hij had geen interesse. Hij keek vanachter zijn langere zwarte haren om zich heen en zag leerlingen naar hun kamers stromen hij niet. Hij hield juist van de nacht. het was donker, duister het had wel iets dat hem aansprak. hij liep door de gangen die door zijn aanwezigheid haast kil werden.

Jiro keek naar de anderen en bedacht wat hij dit jaar zou laten zien. gewoon gooien met speelkaarten was immers geen bal aan. hij dacht nog even na terwijl hij door de gang liep. hij zag Shiro en huiverde even. die gast gaf hem de kriebels. lang dacht hij er niet over na want al snel liep hij zijn kamer binnen en was hij opnieuw over zijn show in gedachten verzonken.

[quote="Suki"]
Micus Hostis.

Mmm een katje die je niet zonder handschoenen moet aanpakken, dacht Micus grinnikend bij zichzelf. "Een pesthumeur? Hoe dat zo, dit is toch een mooie school? Veel regels opgesteld bij Livindius dat wel." zei Micus met een nonchalante ondertoon. Hopelijk reageerde ze hier op, samen iemand haten schepte een band.

'Mooie school, me ammehoela,' viel Winter tegen hem uit. Ze sloeg het boek met een klap dicht en stond op. Ja dat had ze nodig; iemand die er nog een schepje bovenop deed. Ze keek de jongen met een ijskoude blik aan. 'Wrijf het er nog maar even in ja.'
Ze wilde weglopen, maar hield zich in. Ze kon het niet. Een normaal iemand zou haar tegenhouden door... inderdaad, door haar bij een arm beet te pakken.
Ondanks dat ze een impulsief karakter had, besefte ze dat ze rekening moest houden met anderen. Feitelijk had Livindius gelijk, ze was een gevaar voor haar omgeving.

Shiro Liep verder met een kille blik keek hij naar buiten. Hij had voorbij die kilheid geen emotie op zijn gezicht. niets maar dan ook niets kon je aan hem aflezen. hij strompelde verder langs de bibliotheek naar de deur waar velen vandaag voor het eerst doorheen waren gelopen en duwde hem open.

Tina lag nog steeds in het gras. Het was nacht geworden.
Ze zag vanuit haar ooghoeken lichten aangaan, en lichten uitgaan.
Ze vond het tijd worden om naar binnen te gaan.
Ze stond slaperig op, keek even naar het bruinrode verschroeide gras dat onder haar lag en liep naar de ingang van het schoolgebouw.

Shiro keek kort op naar de andere twee. geen emotie niks. hij liep naar de boeken kasten en pakte een boek. hij begon erdoorheen te bladeren en zette hem vrijwel meteen weer terug. hij keek uit het raam naar buiten en dacht na over de periode dat hij zou kunen blijven voor hij weer opgehouden zou worden. Zijn handen leken een licht donker paars zwart achtige gloed af te laten. hij zag een meisje naar binnen lopen maar besteede er geen verdere aandacht aan.

Winter rolde met haar ogen bij het horen van de naam van het schoolhoofd. Echter, ze wist dat ze maar beter kon zwijgen en deed dat ook.
'Zulke dingen kan je maar beter voor je houden,' zei ze ter waarschuwing. Ze drukte haar vinger tegen haar lippen en dacht na. 'Niet dat het veel zou uitmaken eigenlijk,' concludeerde ze,'sommigen kunnen gedachten lezen.'
Ze haalde haar schouders op, waarna ze het boek terug in de kast zette.

Tina liep door de witte gang. Het leek wel een ziekenhuis, door de lampen, de stitle, en door het feit dat ze nerveus wordt van ziekenhuizen.
Ze keek door openstaande deuren, ze zag nog mensen zitten in de bibliotheek, dat ze nu al dingen wilden leren, op de eerste schooldag...
Zijzelf hield niet van lezen, dus de bieb was altijd onbekend en oninterresant terrein voor haar geweest.
Ze herinnerde zich nog dat de meisjesafdeling links was, en liep langs de deuren. Uiteindelijk vond ze haar gebrandmerkte deur en verdween in haar kamer.

Shiro hoorde het gesprek achter hem. hij grijnsde heel zwak en sluw toen het meisje het over gedachtenlezers had. In vergelijking tot hem stelde die kracht toch niets voor, waardeloos. hij zou je nooit kunne beschermen, er waren teveel manieren om je gedachtes niet door te laten dringen tot anderen. even keek hij naar zijn handen hij tilde zijn hand op en keek naar de gloed die erger werd hij leunde zacht tegen de kast aan waar de gloed introk. Het kon hem niets schelen als anderen nu onder zijn onvloed kwamen. en kwam er iemand achter wie zou dan zeggen dat hij het expres had gedaan. hij wist dat hij het kon, maar anderen wisten niet dat hij wist dat hij dat kon, dus in feite was hij net als die vorige keer veilig.

Shiro keek naar buiten en sloeg de ramen open hij knipte in zijn vingers. In een illusie staarde hij nu. hij gaapte daarin en draaide zich om terwijl hij richting zijn slaapkamer liep. hijzelf was in de ogen van anderen nu niets meer of minder dan een vogel. hij vloog het raam uit al was het eigenlijk lopen. het was nog licht vond hij zelf al was het al behoorlijk donker. Zijn illusie liep de bibliotheek uit op dit moment. en hijzelf ging rustig weg om te oefenen.

Winter knikte. Wat frisse buitenlucht zou haar waarschijnlijk goed doen. Ze was die binnenwarmte absoluut niet gewend aangezien ze thuis altijd in de tuin kampeerde. Nouja, ze woonde eerder in het tentje dan dat ze daadwerkelijk enkel kampeerde.
'Kan jij je gedachten controleren?' vroeg ze toen uit interesse. Als hij het kon, mocht hij het haar leren. Ze kon hem altijd nog bedreigen met het feit dat ze hem in een ijsklontje zou veranderen. Ze glimlachte bij die gedachte, waarna ze hem weer aankeek.

Micus Hostis.

Samen liepen ze naar buiten. "Kan jij gedachten controleren?" vroeg Winter geïnteresseerd. Ah, eindelijk wat vordering. Winter glimlachde even in haarzelf. Opeens besefte hij dat zij hem niet kende, ook al wist hij, door zijn onzichtbare avonturen, wel wie zij was.

"Ja, ik kan mijn gedachten controleren. Maar laat ik mezelf even voorstellen. Ik ben Micus, mijn mutatie heeft veroorzaakt dat ik onzichbaar kan worden." vertelde Micus zonder acht te slaan op het vertellen van zijn kracht. "Mag ik weten met wie ik het genoegen heb?" Micus glimlachde even charmant en keek Winter in haar ogen.[/quote]

'Micus dus,' sprak Winter vriendelijk, 'Mijn naam is Melissa, maar zeg maar gewoon Winter.'
Ze liepen de trap af die leidde naar de tuin en ze ademde diep in. Het was niet echt koud, maar voor haar aangenamer dan binnen. Ze hield nu eenmaal niet van de warmte.
'Onzichtbaar he,' begon ze toen op smalende toon, 'weet ik meteen dat ik eerst de douches zal moeten controleren voor ik me uitkleed.'
Mannen waren nu eenmaal niet te vertrouwen, hoe charmant ze ook mochten zijn.

Shiro liep naar buiten Zijn ilusie zat inmiddels op zijn kamer. hij leek te vliegen over de muur heen rustig liep hij weg van school naar het bos. rustig liep hij door opzoek naar leven.

Stilletjes zat ze op haar kamer. Ze keek om zich heen, Leelie was nergens te bekennen.
Toen besloot ze maar actie te ondernemen: ze opende de deur en liep de gang op.
Ja, dit was een hele stap. Even liep er een rilling over haar rug. Ze besloot maar op zoek te gaan naar die jongen met wie ze laatst sprak in de les. Hij leek haar wel aardig.
Ze dwaalde en dwaalde door de school. Was haar broer maar hier. Oh, en was dat metaal maar weg. Metaal metaal. Waarom was er zoveel metaal in de wereld?
In de verte zag ze de jongen en ze liep er naar toe.


Met een verveeld gebaar tilde ze de boekenkast op en pakte het papiertje dat er ongelukkig onder terecht gekomen was. Toen ze hem weer met een dreun op de vloer terecht liet komen keken enkele studenten geërgerd op. "Ja, wat?" snauwde ze.
Ze verveelde zich. Al die nieuwe studenten, en niemand kwam een praatje met haar maken, lekker vriendelijk.


Maono nam de ruimte in zich op. De bibliotheek was redelijk vol. Daar achterin zag hij nog een plekje. Hij liep er langzaam naartoe en settelde zich met zijn rug tegen de muur. Zo kon hij alles goed overzien. Hij hield ervan alles te observeren. Zeker als hij zelf niet te zien was. En dat was hij niet. Nou ja, zijn gezicht dan.

Hij bekeek hoe de nieuwe leerlingen zich langzaam lieten opslokken door de grote school. Laat ze maar even wennen. Aan een tafel zag hij een jonge man zitten, ongeveer van zijn leeftijd. Maono fronste zijn wenkbrauwen, deze man zat niet bij hem in de klas...

'Ik bevries water en kan ijs manipuleren,' antwoordde Winter, toen hij was uitgelachen. Ze kon het niet laten om zelf ook te lachen. Micus had een aanstekelijke lach.
Ze ging op de rand van de vijver zitten en demonstreerde haar kracht, door met een zachte aanraking over het wateroppervlak te strijken. Het water bevroor direct. Ze wist dat ze het ijs kon manipuleren, het lukte haar alleen niet op commando. Evenzo het bevriezen, maar dat ging ze niet aan zijn neus hangen.Nog niet althans. Ze kon niet blijven verzwijgen dat ze niemand kon aanraken.

Natuurlijk, hij sloeg de spijker direct op z'n kop. 'Ook mensen ja,' zei ze grimmig. Het was aan haar schuldbewuste uitdrukking te zien dat ze haar krachten niet onder controle had.
'Ik neem aan dat jij je krachten wel onder controle hebt.' Ze kon het niet laten om te grinniken. 'Ik ga er van uit, wil je volledig onzichtbaar zijn, dat je naakt moet rond paraderen.'
Het idee alleen al maakte haar aan het blozen, maar toen ze haar gedachte eruit gefloepte, werd ze zowaar nog roder. Ze moest echt eens leren haar mond te houden.