Firmitas; school der mutanten

Winter had al die tijd aan een afgelegen vijver gezeten. Meewarig had ze naar haar medestudenten gekeken die dolenthousiast leken te zijn, terwijl ze zelf afwezig verschillende vriesplekken in het water had gemaakt.
Een zucht ontsnapte haar, terwijl ze opstond en naar het grote, imposante gebouw liep nadat iedereen al enige tijd naar binnen waren gegaan.
Het schoolhoofd, meneer Livindius, kwam op haar toegelopen toen ze de eerste stap op de trap had gezet.
'Je moet het je moeder niet blijven verwijten,' glimlachte hij vriendelijk, terwijl hij tegenover haar kwam staan. 'Kom, ik zal je je kamer laten zien.'
Winters gezicht vertrok tot een grimmige trek, toen ze zich weeral realiseerde dat er ook gedachtelezers bestonden.
'Je moeder heeft je situatie uitgelegd en ik en je leraren hebben besloten je een eigen kamer te geven,' ging Livindius vriendelijk verder.
Winter zuchtte gepikeerd en zei scherp: 'Zeker bang dat ik weer iemand tot een ijslolly maak?'
Livindius schudde zijn hoofd, waarop een glimlach volgde. 'Het is om iedereens veiligheid te waarborgen. Die van hen, en die van jou. We willen niet dat iemand iets overkomt.'

De rest van de tijd had Winter gezwegen tegen het schoolhoofd. Ze had al genoeg preken gehad van haar moeder over het bevriezen van haar broertje en dat ze dus zoveel geluk hebben gehad dat zij over genezende krachten bezat. Alsof Winter dat kleine monster expres had bevroren met een enkele vingeraanraking!
Toen Winter haar toegewezen kamer binnen kwam gelopen, viel haar mond open. Een intense warmte woei haar tegemoet. Direct vormden zich een aantal zweetdruppels op haar voorhoofd. Livindius bleef bewust buiten het vertrek staan.
'Deze kamer is afgeschermd met een schild zodat de hitte niet ontsnapt. En aangezien het hier rond de 75 °C is, is het niet erg verstandig om iemand uit te nodigen voor een theekransje.' Hij knipoogde een keer. 'We moeten ervoor zorgen dat je lichaamstemperatuur terug tot zijn normale proporties komt, zodat je niemand nog ongewild in een ijslolly veranderd.'
Hij knikte gemoedelijk naar Winter, die het absoluut niet naar haar zin leek te hebben. De hitte maakte haar duizelig en het voelde zo onnatuurlijk aan, dat ze direct naar de dichtstbijzijnde vuilemmer liep en haar lunch erin loodste.

Icaros keek verstoord op toen de deur naar de studeerkamer van de jongens opende en er een meisje in het deurgat stond.
'Jongedame, heeft niemand je nog uitgelegd dat de meisjesvertrekken aan de linkerkant van de recreatiezaal zijn?' vroeg hij vermanend, maar niet boos. 'Je boft dat de avondklok niet heeft geluid, of je had na kunnen blijven,'zei hij met een grijns. Toen stond hij op en stopte hij de dossiers in zijn bureau terug.
'Je bent nieuw hier niet waar? In welke klas zit je?' Hij grijnsde, nog breder. 'Eh, vergeef me mijn onbeleefdheid. Ik ben Icaros.' Hij stak zijn hand naar haar uit.

Winter wilde protesteren nadat ze zorgvuldig haar mond had afgeveegd, maar het schoolhoofd Livindius gaf haar daar geen kans toe.
'Zodra je gewend bent, zal het stukken beter gaan,' legde hij uit, voordat ze haar mond had kunnen opdoen om iets te zeggen
Winter blies de witte pluk die voor haar ogen bungelde geïrriteerd weg.
'Dus ik moet hele dagen hier zitten?' vroeg ze verwijtend.
Livindius schudde zijn hoofd. 'Je mag je dagen zelf invullen, zolang je maar je lessen volgt en voldoende rust neemt. En uiteraard is het van belang dat je niemand aanraakt.'

Na dit gezegd zijnde, excuseerde het schoolhoofd zich en liet Winter alleen. Ze liet zich languit op het bed vallen, hopende dat de duizeligheid daardoor zou afnemen.
'Fijn,' riep ze verwijtend tegen het plafond toen de duizeligheid bleef. Ze besloot toch maar weer overeind te komen.
Ze verliet de kamer en de aangename koude die op de ging heerste verwelkomde haar. Ze ademde diep in, waarna ze in zuchtjes uitademde. Kleine, witte wolkjes verlieten haar mond doordat haar lichaam de normale temperatuur omzette in een vrieskou.

Icaros mompelde een groet naar de jongen die de studeerkamer binnenliep, een groet te zacht om gehoord te worden. Volgens hem had die jongen hier vorig jaar ook al gezeten, al was het niet in zijn klas. Toen de intercom een bericht omriep, keek hij naar het meisje dat dara nog steeds bij de deur stond.
'Zal ik je het lokaal wijzen?' bood hij vriendelijk aan. 'Ik ben een van de tweedejaars die zijn aangewezen als leerlingbegeleider.'

Katashi keek om toen hij de intercom binnen hoorde. hij liep naar binnen en sloot alles zorgvuldig af. rustig deed hij wat de interkom hem had opgedragen en als lucht vloog hij de anderen voorbei. niet dat hij daadwerkelijk lucht was geworden, maar opgemerkt werd hij nouwelijks.

Tina was nodig steeds bezig om een goede kamer te zoeken toen ze de intercom hoorde. Even had ze het gevoel alsof ze vergeten was waar de afdeling zich bevond. Maar het schoot haar weer te binnen. Snel raakte ze een deur aan zodat die 'gebrandmerkt' was, zodat ze niet zou vergeten welke deur de hare was, en rende naar de afdeling.

Shicara keek op naar de gevleugelde jongen. ze knikte maar, eigenlijk wist ze het ook niet er zat zo'n groot gat in haar geheugen. vlug wierp ze nog een blik op de plant, eigenlijk werd ze er maar eng van hoe al die planten en bomen naar haar toe kropen.

Katashi stond zoals gewoonlijk op de achtergrond. hij leunde tegen een muurtje en zoals gewoonlijk zou hij wachten op het moment dat zijn woorden het minste zouden doordringen, en zoals gewoonlijk wist hij dat dat niet genoeg zou zijn. vanachter zijn lokken keek hij nonchalant uit over de leerlingen.

Shicara keek naar de leeraren. steeds minder wist ze, de herrineringen die ze had gekregen van haar vriendin om hier te komen konden niet voor eeuwig blijven langzaam wist ze niets meer af van firmitas. steeds meer vergat ze. Zoveel als haar vriendin had geweten zo weinig wist zei. en het ersgte was dat ze wist dat ze haar was vergeten. alleen wist ze niet dat dat wat ze was vergeten daadwerkelijk haar was. ze staarde wat levenloos voor zich uit, toen de herrineringen die haar gered hadden haar ziel verlate.

Tina stond te kijken naar wie er nog meer binnen was gekomen. Ze kende de meeste mensen nog niet. Van binnen zat ze vol met opwinding, om iedereen te leren kennen, dus ze wachtte ongeduldig tot iedereen zich voor ging stellen. Zelf zou ze wachten tot ze nét niet de laatste was, zodat ze niet zo erg op zou vallen, en zou kunnen praten zonder hevig te stotteren.

Katashi wachtte af tot de eerste enthoushastelinge zou beginnen met zich voorstellen. het was waarschijnlijk netzo als daarvoor. degene die het meest te zeggen hadden spraken zoveel dat de eerste daarna rustig zijn zegje kon doen. hij wachtte geduldig.

Shicara was met haar hoofd niet meer bij de andere en hun voorstelrondes. ze keek voor zich uit zonder echt ergens naar te kijken maar staren kon je het nou ook weer niet noemen. ze keek en tegelijk ook niet. haar hoofd voelde leger worden en ze begreep niet wat er gebeurde. ze kon nu ook niet anders dan het toestaan maar dan nog. stokstijf bleef ze staan maar het was geen gespannen houding. Toen werd het minder ze kwam steeds dichter bij haarzelf. ze sloeg plots haar handen tegen haar oren aan toen ze onverwacht een schreeuw hoorde "REN!" dat was het, en dat zou het zijn. daar moest ze het mee doen.

Winter kwam het lokaal binnengelopen en bemerkte dat ze de laatste was, zoals gewoonlijk. Ze vloekte inwendig, maar een vriendelijke lach krulde zich rond haar lippen toen iedereen hun blik op haar vestigde.
Vooral niet laten zien dat je de pest erin hebt, Winter, probeerde ze zichzelf te sussen, terwijl ze naar een afgezonderde tafel, achterin de klas, toeliep. Een naambordje met haar naam in grote zwarte letters pronkte op het tafelblad: Melissa Verlinden.
Livindius nam het wel erg letterlijk dat er niemand in haar buurt mocht komen. Op de andere tafels zag ze namelijk geen naamkaartjes rondslingeren.
'Sorry dat ik te laat ben, ik kon het niet vinden,' excuseerde ze zichzelf toen ze de afwachtende blikken van de twee leraren opving.
'Het is al goed Melissa,' knikte George, 'We zijn nog maar net begonnen, maak er alleen geen gewoonte van.'
'Het is Winter,' corrigeerde Winter haar leraar, 'en ik zal niet weer te laat komen. Althans dat gaan we toch proberen.'
Ze glimlachte weer. Tsja, ze kon niets beloven.

ooc: ik dacht dat Icaros tegen Tina sprak O_o

Icaros haastte zich naar het lokaal. Hij kwam te laat. Mooi voorbeeld was hij voor die nieuwelingen. Maar hij had zijn medicijnen moeten halen. Zijn bloed zou vergiftigd worden zonder de tabletten...
Hij stelde zich verdekt op achter de school leerlingen, met zijn rug iets van de muur, om het zijn vleugels niet al te moeilijk te maken. Hij had ze verborgen onder een lange, ruimvallende jas.

ooc: oh, dat wist ik niet! sorry, Tina zat namelijk op de meisjesafdeling...

Tina was rustig aan het luisteren en zag vanuit haar ooghoeken nog iemand aanrennen. Haar gedachten dwaalden langzaam af, ze begon het heet te krijgen. Nee, niet nu, dacht ze. Ze moest de hitte kwijt, maar dat kon niet, niet hier. Het kwam vaker voor dat ze op een ongemakkelijk moment de energie kwijtmoest, maar daar kon ze altijd wegglippen, nu kon ze geen kant op. Wanhopig zocht ze een plek in het lokaal waar niemand stond, waar niemand haar kon zien.

Jiro liep de kamer in waar alle andere al stonden. hij had net zijn koffers weggezet maar ondanks de vele route beschrijvingen die hij van zijn broer en zus had gehad, wist hij het toch te presteren om de ruimte niet meteen te kunnen vinden. Het zou deels ook met het feit te maken kunnen hebben dat hij gewoon geen seconde kon stil staan. Hij hoorde de man en vrouw praten, hun namen had hij even gemist maar hun oproep niet. het was nog stil dus hij besloot die stilte te doorbreken, wie weet ging het dan wat sneller, dan kon hij zijn energie ook weer even kwijt. "ik begin wel" zei hij met een glimlach. "mijn naam is Jiro Kazehaya, Ik ben zeventien jaar en ik kan voorwerpen opladen met potentiële energie, daardoor worden ze dus explosief." Hij streek een hand door zijn haar en besloot het andere deel van zijn gave maar niet te vertellen. "mijn oudere broer en zus Tamasine en Toshia zitten ook op firmitas, En ik denk dat dat het wel zo'n beetje was." Hij keek even naar de andere en wachtte totdat ook zei hun zegje zouden doen. hij probeerde onopvallend toch in beweging te blijven, wat hij ook deels deed door achter zijn rug met zijn speelkaarten te spelen waar hij altijd wel een pakje van bij hem had.

Jiro keek Op naar Leelie, hij glimlachte even naar haar hij knikte en speelde daarna verder met de kaarten. hij moest contant in beweging zijn en liep dus ook een klein stukje. Toen deed hij zijn speelkaarten weer weg. hij keek nog eens naar de anderen en bleef op de achtergrond contant zijn armen en benen rekken. hij zou zo echt weer moeten gaan bewegen, het was niet goed voor hem te lang stil te staan. niet dat hij er zelf druk van zou worden, maar hij moest zijn energie steeds maar kwijt kunnen.

Tina kreeg zweetdruppels op haar voorhoofd, ze kon nog net horen wat er gezegt werd. Leelie, Jason en Jiro, ze probeerde het te onthouden, omdat het handig leek klasgenoten bij hun namen te kennen. Ze besloot dat zij nu was.
"Ik ben Tina Artidique, 17 jaar, en ik kan vuur besturen"
Zo, dat wisten ze dan ook. Hoe eerder het allemaal gebeurd was, hoe eerder ze de klas uit kon rennen om van de overtollige hitte af te komen.

Shicara keek op, ze liet haar handen zakken. iedereen stelde zich voor waar was ze ookal weer? een school toch? maar welke ookal weer? en wat voor school was het. de mensen hier hadden gaves, net zoals zij die iets met planten kon. iedereen stelde zich voorr. had ze zich al voorgesteld? of nog niet? ze wist het niet meer en begon zachter dan normaal te praten. "i-ik ben Shicara Asakara, ik ben 16 jaar en planten reageren op mij.. verder weet ik het niet meer" voegde ze er nog zachter aan toe. ze keek niet echt op om de reactie's af te wachten de andere reageerden ook niet erg op elkaar.

Katashi merkte dat iedereen rustiger werd en begon zelf zijn zegje. "Ik ben Katashi Nakano, 20 jaar en ik bestuur lucht." Hij zij het kalm en sereen alsof de woorden één moesten zijn met de kamer om erin weg te vallen. dat was dat.

Ietwat verlegen ging ze naast een jongen met een lange jas zitten en liet haar haar voor haar witte gezichtje vallen.
"Hoi. Ik ben Kamenný. Maar ze noemen me altijd Glitter, ik denk dat je wel kunt zien waarom.." murmelde ze richting hem.
Ergens was ze weer wat onzeker. De klas was langzaam volgestroomd. Er kwam een mooi wit meisje binnen, met haar kin standvastig opgeheven. Als een koningin schreed ze naar achteren, naar haar plaats. Gedachteloos veranderde het kiezelsteentje in Kamenný's zak, totdat het de vorm van het witte meisje had aangenomen.
Nu stak ze haar kin naar voren. "Ik ben Kamenný Akmuo. Dat betekent beide 'steen'. Ik ben ook rotsvervormer. Ik kan zelfs door muren heen, ik vorm ze zo open en dicht... Maar dat kost wel veel energie. Ik haat metaal."

Icaros

Een meisje praatte zacht tegen hem en Icaros keek verbaasd opzij. Hij had zich toch stil gehouen. Nu ja, aardig van haar om hem op te zoeken. Niet veel mensen deden dat. Niet sinds Acacia... Hij beet op zijn lip en knipperde verwoed met zijn ogen om niet te gaan tranen. Een publieke vernedering was wel het laatste dat hij kon gebruiken. Daarom wachtte hij tot het meisje was uitgesproken voor hij haar antwoordde.
'Het is een mooie kracht voor een meisje. Dat glitteren bedoel ik. Dat vervormen van de muur is alleen maar handig.' Hij glimlachte schuchter, al kostte het hem moeite, omdat hij de gedachte aan Haar verdrong. 'Mijn naam is Icaros, een Griekse naam voor en Griekse jongen. Ik woon hier al een tijdje, maar officieel zit ik in mijn tweede jaar.' Een kleine blos volgde. dacht hij.Omdat ik nu pas lichte tekenen vertoon van mutantkrachten... 'enneh...ik ben de leerlingbegeleider, dus als je iets niet weet te vinden, mag je me aanspreken.' Hij wendde zijn hoofd af en zweeg verder. Hij wachtte wekl tot iedereen geweest was. Hij haatte voorstelrondjes. Vooral wanneer hij over zijn kracht moest vertellen.

Winter keek de groep rond. Iedereen had zich voorgesteld en uitgelegd wat hun krachten waren. George en Raven lieten uiteindelijk vragend hun blik op haar vallen.
'Zoals ik net al zei, ik heet Winter en mijn krachten hebben dus te maken met de winter,' uitte ze daarom ook droog. De grijns die voor een moment rond haar lippen had gespeeld, veranderde in een glimlach. 'Ik bevries water en kan ijs manipuleren,' antwoordde ze concluderend. Ze hield maar achterwege dat ze dus echt alles wat maar met enigszins met water te maken had, deed bevriezen.