RPG 1: 'Poorten van Illusie'

'Het...is al goed' zei Solor, nog trillend op zijn benen. De reus leunde tegen een iets te jong boompje, dat gewillig meeboog. Hij sloot zijn ogen en haalde diep adem. Hij zou wel nooit wennen aan het gevoel van vliegen. Niet als Alice hem zo onkundig vasthield, in ieder geval.
---

- Jörg -
Zie je wel, dacht hij, de aanhouder wint. Ze ging er warempel mee akkoord met hem te picknicken. Hij wist wel dat zijn charme hem niet geheel in de steek gelaten kon hebben.
Hij spoorde zijn paard aan en reed de stallen uit, de weg op tussen de velden in die tussen het kasteel en het bos in lagen.

---
- Cailen -

Daar had je het al. Cailen kon geen weerstand bieden aan haar knuffel, bang dat ze dan zou denken dat hij haar afwees.
'Sorry, het was niet mijn bedoeling je wakker te maken. Je lag zo lief te slapen dat ik naar mijn kamer wilde gaan.' Hij negeerde haar opmerking over bij haar liggen.
---
- Aegon -
'Hoezo ben jij aan de winnende hand?' Aegon trok arrogant een wenkbrauw op, terwijl hij met een handgebaar duidelijk maakte dat een van zijn bedienden Idleia een glas bronwater moest aanbieden. Een klein glaasje dan. 'Ik mis nog maar vier offers en de vijfde is onderweg. Een meisje uit het vuurrijk.' Hij grijnsde. 'Ik durf te wedden dat je zelfs niet wist dat ik haar als offer had gekozen.'

Marx hief een wenkbrauw toen Giyana vermeldde dat mannen en vrouwen apart leefden. Iets wat hem weinig kon schelen, maar als er gedacht werd dat hij op een plek gehouden kon worden gehouden, dan zouden ze nog heel veel leren. “Oh als ik genoeg heb van de mannen, dan zal ik me terugtrekken in de bossen. Er gaat niets boven op jezelf zijn.” Het laatste zei hij op zo’n manier, dat het insinueerde dat Giyana ook vaak op zichzelf moest zijn. Marx merkte plots dat hij, desondanks de vrouw, genoot van de wandeling. Hij miste even een pas, maar was in geen gevaar om te vallen en corrigeerde zichzelf razendsnel. Hij drukte het gevoel compleet van hem af en concentreerde zich weer op de omgeving alsof er vanuit elke hoek een vijand op hem af zou kunnen springen. Alleen daarom was het mogelijk voor hem de dans te doen ontspringen. Hij sprong achteruit en ontweek met die actie de tak die op hem af kwam.
Soepel landde hij een meter terug. Hij kneep even zijn ogen samen richting de vrouw, alsof hij dacht dat ze het bewust had gedaan. Rustig kwam hij weer overeind en liet zijn hand van een werpmes glijden. Oude gewoonten bleven aanwezig, maar waar hij vroeger zonder pardon gegooid had deed hij er nu niets mee. Even kwam een pijnlijk herinnering boven over Elara. En weer drukte hij deze weg, ditmaal met meer moeite. De emotie verdween weer helemaal en Marx begon weer te volgen. Ditmaal hield hij bewust iets meer afstand om nieuwe takkenaanvallen te kunnen voorkomen. Hij was ondertussen wel benieuwd geworden hoe de rest van Giyana’s volk eruit zag en hoe het dorp eruit zou zien.

-Sidra-

"Ik vind het niet erg hoor," antwoordde Sidra glimlachend. "Sterker nog, ik denk dat ik het erg gevonden had, als ik niet wakker was geworden." Ze kuste hem. "Maar...neem je mijn aanbod aan of niet? Ik heb je nog geen antwoord horen geven..."

---

-Idleia-

"Vier offers al bijna dus? Jammer dat je binnenkort een nieuwe zult moeten zoeken in deze wereld..." Idleia nipte aan het water dat haar gegeven werd. "Weet je zeker dat dit echt bronwater is? Het smaakt een beetje muf...Ach wat maakt het ook uit, als ik dadelijk weer thuis ben, kan ik een heerlijk bad nemen in ezelinnenmelk, dat zal de schade wel beperken." Ze hoopte dat dit gesprek snel voorbij ging zijn, al dat diplomatieke gedoe was niet geweldig voor de glans van haar haar. "Als ik nieuwsgierig mag zijn, op die jongen na, wie heb je allemaal op het oog? En hoe lang duurt het denk je nog voor je ze daadwerkelijk in handen hebt of beter gezegd, op je altaar? Ik zie namelijk nog niet zo heel veel vooruitgang van jouw kant...Om eerlijk te zijn begin ik me bijna te vervelen en je weet dat ik me niet graag verveel, slecht voor mijn nagels en dergelijke..." Om haar woorden te benadrukken bekeek ze haar nagels even. "Maar goed, wat voor voorstel had je in gedachten voor de winnaar?"

---

-Giyana-

Het had, in haar ogen, veel te lang geduurd, maar uiteindelijk was de Giyana aangekomen bij het dorp, het mannendeel wel te verstaan. Zoals te verwachten was het dorp haast als verlaten, niemand was op het land te vinden als er zoveel water in de buurt te vinden was. Al dat water maakte het gescheiden leven af en toe wat moeilijk vol te houden. Gelukkig was het water zelf een goede bewaker. De Giyana kon niet laten te denken dat ze het in al die tijd goed had afgericht.
"Zo we zijn er," zei ze, alsof Marx het zelf niet door zou kunnen hebben. Kleine hutjes stonden her en der verspreid over een open plek, er was geen logica in te vinden. Chaos was namelijk de sleutel naar onwetendheid, en zonder een te grote kennis was de kans kleiner dat haar volk ooit in opstand kwam. Nee, ze miste de beschaving niet waar ze ooit vandaan was gekomen, die beschaving had haar namelijk niets goeds gebracht. Veel beter was deze samenleving waar niemand wist hoe het had kunnen zijn en iedereen wel naar haar op moest kijken.

- Cailen -
'Ik neem je aanbod graag aan, maar eerst wil ik je iets vertellen. Iets belangrijks, al had ik het leievr later verteld.' Hij ging op een stoel zitten en trok haar op zijn schoot.
'Je gaat dit niet leuk vinden om te horen, meisje. Bij de sirenen heb ik gehoord waarom ik ben ontvoerd,' begon hij. 'Ik weet niet wie, maar iemand wil me levend in handen krijgen voor een merkwaardig soort...offer.' Hij kuste haar zacht. 'Zonder jou, had hij me waarschijnlijk al gedood. Hij is erg machtig. Zelfs de sirenen gehoorzaamden hem blindelings.'

-Sidra-

"Oh..." Het klonk raar, onwerkelijk, maar ze wist dat het waar moest zijn. Het klonk gewoon zo toevallig dat net diegene bij wie zij was, weer het slachtoffer moest zijn van een of andere gek. "Is er iets wat je ertegen kan doen, denk je?"

- Cailen -
Hij ontweek haar blik, voor hij haar antwoordde. 'Ja, dat is er. En dat is juist het probleem, Sidra.' Hij keek haar voorzichtig aan. 'Ik ben vandaag wat afstandelijk tegen je geweest en dat had een reden, afgezien van mijn kwaadheid om dat incidentje bij onze ontsnapping. Ik houd van je, meisje, en het laatste dat ik zou willen is jou misbruiken.'Hij slikte even moeizaam. 'Ik kan de magie van het ritueel verbreken, door mezelf ongeschikt te maken. En, ik weet hoe ongelooflijk toevallig en verdacht dit nu moet klinken, maar... ik heb je daarbij nodig. Alleen door je bij me in bed te nemen, door met jou het Spel te spelen, zoals jouw volk het noemt, zal ik veilig kunnen zijn.'
Hij keek beschaamd naar de vloer. Dit geloofde ze natuurlijk nooit. Misschien werd ze wel weer kwaad. Wie zou haar dat kwalijk nemen? Dit klonk als een behoorlijk slechte leugen, bedoeld om wat plezier aan haar te beleven op kosten van haar goedgelovigheid.
'Natuurlijk begrijp ik het ook als je je liever nog niet aan me wilt binden. ik bedoel, we kennen elkaar nog maar kort en na wat er vanmiddag is gebeurd...het zal wel het laatste zijn wat je wilt...'

-Sidra-

Ze onderbrak hem, voor hij nog meer zou gaan zeggen, door hem lang en intens te kussen. "Maak je maar geen zorgen," zei Sidra tegen hem. "Ten eerste zou ik alles, en dan ook alles doen om jou te redden, altijd en overal. Ten tweede wil ik gewoon heel graag uitvinden wat dat spel precies inhoudt, en ik zou het alleen maar met jou willen leren kennen." Ze kuste hem nogmaals. Een deel van haar fluisterde haar toe dat het een grote smoes was, dat hij het allemaal zei om te kunnen krijgen wat hij wilde. Het maakte niet uit, ze hadden eerder op een punt gestaan, dichtbij het begin ervan. Toen had het goed gevoeld, enorm goed zelfs, dus wat kon er mis mee zijn?

- Cailen -
Hij knuffelde haar stevig en kuste haar tot hij buiten adem was.
'Je maakt me zo gelukkig Sidra. Ik ben je niet waardig, zo lief als je voor me bent na al die gemene dingen die ik zei.' Hij stond met haar op en leidde haar naar zijn bureau, waar hij zijn verlovingsring uit een lade greep. De ring die voor Erika bestemd was geweest, volgde.
'Ik wil je als mijn vrouw, Sidra. Door deze ring van mij aan te nemen, verklaar je mij je trouw en ik verklaar mijn trouw aan jou.' Hij nam haar kleine hand in de zijne. 'Ik ben kapitein. Volgens de wet kan ik ons verbinden in een wettig huwelijk.' Hij drukte een kus op de vinger waar de ring aan zou komen. 'Neem je mij tot jouw man, Sidra?' Hij grijnsde even. 'Als ik je vertel dat ik per ongeluk toch wat van die lekker geurende bloemen heb meegesmokkeld aan boord?'

-Sidra-

Sidra had geen flauw idee wat een huwelijk voor iets was, tot Cailen zei dat hij dan haar man zou zijn. Haar man en van haar alleen, daar kon ze maar een antwoord opgeven.
"Het is dat je die bloemen hebt meegenomen, maar anders..." Ze begon de zin heel serieus, maar langzaam verscheen er een steeds grotere grijns op haar gezicht. "Nee, wat denk je zelf? Natuurlijk is het antwoord ja, hoe dan ook. Ik zou niemand anders willen en jij mag niemand anders van me." Sidra was veel te blij om het laatste zelfs maar gespeeld streng te laten klinken.
Wederom gaf ze hem een kus, maar ditmaal voelde het anders, intenser, heviger.

- Cailen -
Hij kon het haast niet geloven. het was zo snel gegaan, net iets te gemakkelijk naar zijn zin. Toch voelde hij zich dolgelukkig. Hij had een vrouw! Sidra was zijn vrouw geworden! En het beste; hij zou zich niet meer in hoeven te houden omwille van haar fatsoen. Hij trok haar stevig tegen zich aan en streelde haar zachte haren, haar schouders en langs haar rug naar beneden.
'oh ik hou zoveel van je...' mompelde hij. Zijn stem klonk echter hees. In zijn gedachten was hij ongeveer een half uur verder.
Hij tilde haar in zijn armen op en legde haar teder in zijn eigen bed, voor hij naast haar ging liggen en de deuren sloot. Hij was voorzichtig met haar, en namrustig de tijd om haar te laten merken hoeveel hij wel niet van haar hield. Hij viel in slaap met haar in zijn armen.
De wereld had op dat moment kunnen ontploffen en dan nog zou het geluid ervan hem niet uit het paradijs kunnen halen waar hij samen met haar in was beland.

Marx reageerde bijna geschokt bij het zien van het dorp. Echter hield hij deze emotievertoning onder controle. Zijn gedachten sloegen alles op wat hij voor zich zag. Hutjes stonden overal, zelfs diverse mogelijke wegen waren er door versperd. Belangrijke wegen nog wel voor het geval dat er een aanval zou komen. Echter besefte hij dat dit volk schijnbaar geen vijanden op bezoek kreeg. Her en der zag hij een figuur, maar deze leken wel te slapen of wellicht te mediteren. De rest was weg en Marx concludeerde dat die dan waarschijnlijk bij het water zouden zijn, waar hij zelf niet welkom was. Een warm gevoel verspreidde zich door zijn lichaam. Even was hij erdoor verbaasd, tot hij herinnerde dat Elara hem had geleerd dat dit woede was. Waarom voel ik woede? dacht hij zichzelf. Marx trachtte het weg te duwen weg en stapte voorbij Giyana. Hij draaide terug naar Giyana en opeens wist hij dat hij iets ging doen wat hij nog nooit had gedaan. Een kleine wraak nemen vanwege zijn boosheid. Alleen waarom hij het deed snapte hij niet. Zonder enig vertoon van emotie op zijn gezicht begon hij tegen Giyana te spreken. “Dank je wel voor mij hier te brengen. Wellicht kan ik hier in mijn behoefte naar kennis worden voorzien,” zei hij alsof zij totaal gefaald had hem te helpen en voor ze zou kunnen reageren ging hij verder, “wellicht tot ziens.” Abrupt draaide hij zich om en liep verder het dorp in alsof de Giyana niet bestond. Hij deed zijn boog af en legde deze op de grond. Ging er naast in kleermakerszit zitten en sloot zijn ogen. Marx begon aan een reeks ademhalingsoefeningen om het te begeleiden naar een diepere meditatie vorm makkelijker te maken. Erdoor zou hij zijn omgeving beter kunnen aanvoelen en het belangrijkste, het gaf hem rust. Rust die zijn lichaam hard nodig had na zijn verwondingen. Tevens hoopte hij er enig inzicht mee te krijgen wat er nu allemaal gebeurd was. En belangrijker, waarom hij daarnet zijn vrij beledigende actie had ondernomen.

Moira spoorde de merrie aan en reed samen met Jörg in de door hem aangegeven richting. Vluchtig vanuit haar ooghoeken nam ze de gehele omgeving in haar op, zodat ze eventueel mocht het nodig zijn de weg alleen terug zou kunnen vinden. Ze hoopte dat de piknick nog wat kon worden aangezien haar plannen de gehele sfeer zouden kunnen bederven.

Alice zag Solor trillend op zijn benen staan. misschien was ze toch iets te ver gegaan, ze besloot voor nu rustig met hem te doen op het gebied van vliegen.

Earigonas had uiteindelijk een uitweg uit de grot gevonden. Hij had Ikkorian in zijn armen en keek om zich heen naar het vreemde gebied. "waar zijn we in godensnaam?" mompelde hij zacht. Hij keek naar zijn vriend die nog altijd niet bij kennis was. Hij moest iets verzinnen, en snel ook. Vlug liep hij door, het gebied was vreemd al was dat zijn tweede zorg. Hij zocht naar een teken van leven, hoewel hij nog niet zeker wist of die hen konden helpen was het altijd het proberen waard.

-Giyana-

Ze zag hoe de vreemdeling zich van haar afwenden, na een poging gedaan te hebben haar te beledigen. Dus ze had niet voldaan aan zijn verwachtingen van informatie geven? Zijn probleem, niet het hare, dacht de Giyana. Nu hij zichzelf bezig hield kon zij zich weer richten op belangrijkere zaken. Er waren genoeg zieken in het dorp, maar om eerlijk te zijn had de Giyana er helemaal gee behoefte aan haar gespeelde aardige zelf weer te zijn. Hoewel ze het in al die jaren goed had volgehouden, haar volk aanbad haar nog steeds, had ze af en toe toch in dag waarop ze er echt geen zin in had.
De Giyana moest plots aan Sari denken, ze had een plan nodig om van haar af te komen. Natuurlijk was er de afspraak dat zolang Sidra weg zou blijven, ze haar zusje niets aan zou doen, maar goed, Sidra was toch te ver weg. Tegen de tijd dat zij erachter was, zou het toch te laat zijn. Momenteel vond de Giyana het belangrijker de mogelijke opvolgster uit de weg te ruimen, ze had er nog geen behoefte aan om haar plaats af te staan. Daarnaast, wat zou ze ooit van Sidra te vrezen kunnen hebben? Het was meer dat ze vervelend was en daarom door de Giyana was verbannen. Sidra wist teveel...
Voor de Giyana een oplossing kon bedenken voor het Sari-probleem, voelde ze echter wat. Niet weer een vreemde toch? Het begon verdacht te worden...Ze was hier om de poel te bewaken, natuurlijk een heilige poel, maar dan nog, niet heilig genoeg dat er zoveel verschillenden in zo'n korte tijd naar hier kwamen toch? Het was haast alsof er meer aanwezig moest zijn op dit eiland, iets waarover haar meesteres haar niets had willen vertellen...
Nee, dat kon niet, haar meesteres was de meest eerlijke persoon die ze kende. De meest geweldige, de meest... de beste in alles. Haar meesteres zou haar nooit bedriegen. Toch zou het geen kwaad kunnen, dacht Giyana, om eens te gaan kijken wat voor aanwezigheid ze nu weer gevoeld had, misschien was het niets. Mogelijk een verdwaald vogeltje waar haar radarsysteem zo heftig op reageerde, omwille van alles wat er zich de afgelopen paar dagen had afgespeeld. In ieder geval zou ze het moeten zien om het te weten, dus liep ze weer weg uit het dorp, in de richting die haar gevoel haar aangaf.

OOC: geen post voor Sidra?

- Jörg -
Jörg reed het bos in, tot de bomen zo dicht op elkaar stonden, dat ze af zouden moeten stijgen. Kundig legde hij zijn hengst vast aan een boom. Hij wachtte tot Moira ook zover was. 'Zie je die stenen kapel daarginds?' vroeg hij haar. 'Dat is waar we moeten zijn.'

- Solor -
Ze stegen pas op nadat iedereen nogmaals had gekeken of er niets van hun spaarzame bagage achtergebleven was. De rantsoenen werden kleiner. Solor hoopte dat ze vlug wat meer voedsel zouden vinden, om mee te beginnen. Zijn plan om heen en terug te blijven vliegen was goed, maar zou alleen werken als de elfen voldoende energie bleven houden. De elf die hem droeg vloog een behoorlijk eind achter de anderen en Solor begon zich zorgen te maken.

- Aegon -
"Als ik nieuwsgierig mag zijn, op die jongen na, wie heb je allemaal op het oog? En hoe lang duurt het denk je nog voor je ze daadwerkelijk in handen hebt of beter gezegd, op je altaar? Ik zie namelijk nog niet zo heel veel vooruitgang van jouw kant...Om eerlijk te zijn begin ik me bijna te vervelen en je weet dat ik me niet graag verveel, slecht voor mijn nagels en dergelijke..." Om haar woorden te benadrukken bekeek ze haar nagels even. "Maar goed, wat voor voorstel had je in gedachten voor de winnaar?"
Aegon dacht even diep na. Wat zou vernederend genoeg voor haar zijn als hij zou winnen?
'De winnaar mag zelf bepalen wat de verliezer moet doen. In mijn geval...' Hij grijnsde even zelfgenoegzaam, 'wil ik dat je mijn persoonlijke bediende wordt. Mijn hondstrouwe en onderdanige slavin, voor een jaar of twintig.'

-Idleia-

"Een jaar of twintig maar?" vroeg Idleia verontwaardigd. "Dat is echt niets...Maar goed, om het eerlijk te houden zal mijn keus hetzelfde zijn, al voeg ik er wel wat jaartjes aan toe. Vijftig vind ik wel een mooi getal, jij ook niet?" Als ze zou verliezen zou twintig jaar al veel zijn, maar ze wist zeker dat zij zou gaan winnen en ze wilde wel de kans hebben om van de overwinning te kunnen genieten. Twintig jaar was daarvoor een veel te korte tijd, dat zou voorbij zijn zodra ze eenmaal geknipperd had onderhand.

---

-Sidra-

Het zonlicht maakte dat ze haar ogen opende, om vervolgens het begin van een nieuwe dag door het raam te zien verschijnen. Sidra keek eens opzij en zag Cailen te liggen, ze kroop wat dichter tegen hem aan. Op dat moment besefte ze zich dat al haar wier nog steeds verzameld was in de vorm van een armband. Ze vond het niet erg, sterker nog, ergens voelde het veel prettiger om er zo bij te liggen.
Ze dacht terug aan wat er gebeurd was voor ze zo samen in slaap vielen, een gelukzalige glimlach verscheen op haar gezicht. Als ze op deze manier zijn leven had gered, dan vond ze dat echt niet erg. Sterker nog, ze zou wel vaker zijn leven willen redden...

- Aegon -
'Dus, is het afgesproken? Twintig jaar?' Aegon keek haar met een halve glimlach aan, zijn hand uitgestoken om de eed te bekrachtigen en de afspraak bindend te maken. Hij hield maar even voor zich dat hij sprak over twintig gódenjaren...
---
- Cailen -
Hij opende slaperig een oog toen Sidra naast hem bewoog. Daarop deed hij zijn ogen weer dicht zodat hij weer kon indommelen. In plaats daarvan schoten zijn ogen echter weer open. Wacht, Sidra? Naast hem? Hij voelde haar huid tegen de zijne en de herinneringen stroomden zijn brein weer in, samen met een lichte hoofdpijn. Waarom had hij er ook op gestaan om eerst wat te drinken met haar? Oh ja, om háár zenuwen weg te nemen, toch? Muh...Bij nader inzien was het toch niet nodig geweest om de hele fles te legen. Op het nachtkastje lag Sidra's ring. De zijne was in de haast op de grond gevallen. Hij sloeg grinnikend een arm om Sidra heen, waarna hij met de andere een uitgeknepen bloemknop van haar kussen veegde. 'Goedemorgen, schoonheid.'

OOC: Tja kids, dat krijg je nou van een wild feest met teveel alcohol

-Idleia-

Ze keek even naar zijn uitgestoken hand, vroeg zich af of die niet iets te vies was en nam hem toen toch maar aan. "Twintig jaar, bij deze." Snel liet ze de hand weer los en pakte ze haar zakdoek om haar eigen hand mee schoon te maken.

---

-Sidra-

"Jij ook goedemorgen, schat," antwoordde Sidra en ze kroop iets over hem heen om hem een kus te kunnen geven. Het was dat ze wist dat ze verder zouden moeten reizen, maar toch, ze wilde nog niet opstaan, ze wilde nog even genieten van het moment, het hier en nu, van Cailen zo dichtbij haar. Haar hand gleed voorzichtig over zijn borstkas heen naar beneden, om halverwege zijn buik te stoppen.

- Cailen -
Hij kuste haar terug, voor hij haar lachend omhelsde. 'Zo, zijn wij even enthousiast op de vroege ochtend? Sommige mensen moeten nog wakker worden, weet je?' Hij sloot even genietend zijn ogen. 'Hoewel wakker worden veel leuker is als jij bij me bent.'
Hij liet zijn vingers over haar blote rug omlaag kriebelen. 'Ik heb eigenlijk helemaal nog geen zin om te vertrekken. Jouw schuld.'
---
- Aegon -
'Twintig jaar, onze tijdrekening. Afgesproken dan dus.' Aegon nestelde zich weer behaaglijk in zijn zetel en sloeg de rest van de wijn achterover.

-Sidra-

"Het zal toch ooit eens moeten..." Sidra wilde niet toegeven dat ze er hetzelfde over dacht. "En hoezo nu weer mijn schuld, he? " Haar hand gleed nog een kleine centimeter verder en daarna trok ze hem grijnzend terug. "Kijk maar, ik doe helemaal niets..." Ze besloot hem maar weer eens een kus te geven als troost tegen haar plagen.

- Cailen -
Hij bromde teleurgesteld. 'Kleine plaaggeest.' Hij kuste haar terug, maar zijn handen dwaalden af naar zachte plekjes in haar zij, en verder, zodat ze een koekje van eigen deeg kreeg. 'Nu ja, het is beter voor ons allebei als we nu direct opstaan en de vaart erin houden he?' vroeg hij kwaadaardig. Hij cirkelde met zijn hand even over haar bovenbeen, voor hij de dekens van hen af gooide en haar lachend omrolde.

Moira steeg van haar paard af en bond deze kalm vast. Ze keek op naar de stenen kapel, ze begon te vreezen dat de tegenstander van haar meester ook een god moest zijn. snel schudde ze het van zich af, de mogelijkheid van een priester bestond ook nog. Moira knikte, haar blik verrade nog altijd niet wat ze moest doen. Toen haar meester haar terug uit de dood haalde zweerde ze niet alleen zoveel mogelijk offers naar hem te brengen, maar ook om elke mogelijke tegenstander hoe klein dan ook uit de weg te ruimen uit haar naam, voor hem. Jörg zag ze nog niet als tegenstander, als hij de verkeerde meester volgde zou ze hem wellicht nog kunnen bekeren.

De elven vlogen verder Laine keek kort om en zag dat Arohar achter vloog met Solor. Laine keek op naar Alice "leid jij even?" ALice keek op en knikte. Laine keerde bij en vloog naar de twee. "laat mij maar even Arohar, dan kun jij bijkomen." Arohar knikte even dankbaar "dank u.." zonder al te veel moeite, voor de elven dan, gaf Arohar Solor over aan Laine die op een kleine afstand bleef van de rest.


Earrigonas keek op, hij voelde een verandering in de omgeving, alsof ze opgemerkt waren. nogmaals probeerde hij Ikkorian wakker te krijgen. vaag knipperde zijn vriend met zijn ogen "ikkorian!" antwoorde earrigonas opgelucht. "blijf rustig liggen, ik vind wel een oplossing." vool nieuwe moed tilde hij zijn vriend op, hij was weer bij kennis.

Marx voerde zijn gedachten af naar zijn eigen plek. Zijn eigen wereld van concentratie. Een plaats die niemand kon binnendringen. Het was de enige plek waar hij vrij kon zijn. Tegelijkertijd sloeg hij echter alles op wat er in de omgeving van zijn lichaam gebeurde. Ieder zuchtje wind, iedere ademhaling van de personen in zijn buurt. Hij bevond zichzelf echter op een groot graanveld. Het graan was goudbruin en bewoog sierlijk met de wind mee. In de normale wereld zou het tijd zijn om het te oogsten. Hijzelf liep door het graanveld en liet zijn handen gestreeld worden door het graan. In de verte hield het graanveld op. En daar stonden nu meer personen dan anders. Ten eerste stonden zijn hond en jeugdvriendin er. Dat was gewoon, maar erbij stonden nu andere figuren. Elara viel hem als eerste op. Naast haar stonden hun reisgenoten. En degene die hij niet had verwacht was het wezen wat erbij stond. Deze werd continue onzichtbaar en weer zichtbaar. Maar Marx hoefde niet te weten waar het beest stond. Hij voelde hem.

Op een andere wereld was hij in contact gekomen met de volwassen wezens, die zonder pardon alles op hun terrein doodde. Het jong, wat buiten bereik stond, had hij gevonden. Hangend aan een tak boven de afgrond. Waarom had hij niet geweten, maar hij had het beestje gered en sindsdien was het aan hem verbonden en andersom. Lang had hij het dier niet begrepen, omdat het niet gevonden kon worden door magie, noch kon je het zien als het wezen dat niet wilde. Marx voelde een vreemd, drukkend gevoel in zijn borstkas. "Dat is het gevoel van missen" zei een stem achter hem. Marx draaide om en zag een evenbeeld van de Giyana staan. Hij wist dat het niet de echte was, maar in deze wereld verscheen altijd hetgeen wat hij moest verwerken. "Ik haat het," zei hij geirriteerd, wat hem nog meer dwars zat. "Je hebt ons gered, maar we zullen elkaar niet meer zien." De stem sneed door zijn hart en het gevoel nam toe. Want de stem die nu klonk behoorde tot Elara. Het gevoel veranderde iets en hoewel het onmogelijk leek deed het nog meer pijn. "En dat is liefde," ging de stem verder alsof het er niets toe deed. "Je zult het vaker voelen, maar voor wie zal niet snel onthuld worden. Je bent op een goede weg. Onthoud alleen dat deze lang is." Het figuur van Elara ging op de grond zitten en keek hem afwachtend aan. "Nou, vertel me eens wat er gebeurd is dat je hier eindelijk weer komt." zei ze met haar hand kloppend op de grond. Marx zuchtte en ging op haar af. Echter ging hij niet zitten, maar met een snelheid en woede greep hij zijn dolk en stak die door haar hart. Haar lichaam zakte levenloos in elkaar. Terwijl Marx naar zijn eigen borst greep en van ellende op de grond viel, verdween het niet bestaande lichaam.

Earrigonas liep verder met zijn vriend door de vreemde omgeving, opzoek naar leven. Eigenlijk stond hij op het punt zichzelf terug te laten veranderen in een draak om te vliegen om het gebied te verkennen, maar hij wilde dat uitstellen omdat hij niet wist hoe zijn vriend daarop zou reageren.

OCC: wow, ik voel me toch wel mega goed in grote posts schrijven als ik hier zo naar kijk x'D

- Solor -
'Erg vriendelijk van u om die arme kerel even wat rust te gunnen,' zei Solor waarderend tegen Laine. 'Ik hoop dat ik geen al te grote last voor u ben?' Hij zag hoe Alice helemaal vooraan ging vliegen. jammer, nu kon hij niet meer met haar kletsen. Hij had haar al lang vergeven voor het incidentje eerder die ochtend.
---
- Jörg -
De zaal was stoffig en overal hingen spinnewebben. Hier was in jaren niemand meer geweest. Toch wist Jörg dat ze goed zaten. Tegen de muur van de kapel, in het midden van het offerblok, brandde onverklaarbaar een blauwe vlam. Jörg prikte even met de punt van zijn dolk in zijn hand en liet twee druppels bloed in de vlam vallen. 'Heer, Jörg Braeden wenst u te spreken.'
De vlam kleurde bloedrood, voor de zaal duister werd en er een onderaards gerommel opsteeg uit de vloer onder hen.

Moira vloekte zonder woorden, dit was zonder twijvel een god en geen priester. toch liet ze niets merken, ze moest uiterst kalm blijven. Een god zou haar meteen doorzien als ze zich liet kennen.

Laine glimlachte even "welnee Solor, al is er wel een reden dat ik me nu niet gelijk terug in de groep meng. Ik wil je spreken over Alice." sprak hij kalm, alles wat hij wilde weten was of hij het echt meende en zijn bedoelingen goed waren, hij zou zijn zusje niet gekwetst laten worden maar haar ook niets ontnemen.