RPG 1: 'Poorten van Illusie'

-Sidra-

"Willen is ook een optie, weet je dat?" ze zei het vriendelijk, al wist ze dat hij de woorden ook verkeerd op zou kunnen pakken. Ze pakte Cailen vast, iets steviger dan nodig. Het voelde goed, al had ze het idee dat hij probeerde haar wat meer op afstand te houden.

- Cailen -
'Jij hebt niets te willen, kleintje. Het is mijn schip.' Hij klom moeizaam omhoog, maar probeerde het te laten lijken alsof het hem totaal geen moeite kostte. Hij wilde niet dat ze dacht dat hij zwak was. Hij moest haar tenslotte kunnen beschermen.
Uiteindelijk wist hij zich met haar over de reling te hijsen.
'Je mag me loslaten,'zei hij zacht.

-Sidra-

"Mag...Het hoeft dus niet?" vroeg Sidra, terwijl ze hem net wat anders vastpakte, zodat ze hem een knuffel gaf. "Het spijt me," zei ze voorzichtig, "Ik was denk ik net wat te woedend was om te zien wat er echt aan de hand was..."

- Cailen -
'En ik had moeten weten dat je niet kon inschatten hoeveel lucht een mens nodig heeft om zo lang onder water te blijven.' Gaf hij uiteindelijk toe. Hij aaide haar zachtjes over haar hoofd. 'Ik ben in elk geval blij dat je nu doorhebt dat ik niet voor de lol met dat mens aan het rollebollen was.'Hij keek haar even streng aan. 'Dat héb je door, toch? Als we elkaar niet kunnen vertrouwen hier aan boord, komen we niet ver.' het drong toen pas tot hem door wat ze had gezegd. Ze was bóós dat hij met Selya had gezoend. Hij voelde de kriebel weer in zijn maag waarvan hij dacht dat die verdwenen was.

-Sidra-

"Toen niet, nu wel," antwoordde Sidra. "Misschien dat ik nog wel een betere manier weet om echt sorry te zeggen." voegde ze eraan toe en na die woorden drukte ze voorzichtig een kus op Cailens lippen, even maar, om te zien hoe hij erop zou reageren, om erachter te komen of het echt wel weer goed zat tussen hun.

- Cailen -
Hij had hiernaar verlangd. Het moment waarop hij Sidra terug zou zien en hij haar weer kon liefhebben. Toen de sirenen hem vasthielden was ze geen seconde uit zijn gedachten geweest. Maar nu het zover was...
'Sidra,' hij ademde zwaar en probeerde zijn stem onder controle te houden. 'Je hoeft me niet te kussen om sorry te zeggen, of omdat ik je gered heb. Ik wil niet dat je het opvat als een manier om iemand te bedanken.'

-Sidra-

"Natuurlijk, dat weet ik," zei Sidra, "Ik wil het ook niet als manier gebruiken om íédereen te bedanken, maar om jóú te bedanken. En gewoon...omdat ik het wil. Mag het niet dan?" Ze besloot niet eens op een antwoord te wachten en kuste hem nogmaals, iets langer nu.

- Cailen -
Ach, wie gaf er eigenlijk om beschaafdheid?
Hij kuste haar terug, vol honger. Hij herinnerde zich hoe ze eruit had gezien gisteren, in zijn kamer... Het kostte hem moeite om haar niet het voorstel te doen deze discussie in zijn kamer voort te zetten.
'Sidra,'bracht hij uiteindelijk uit. 'Vertrouw je me?' Haar antwoord hierop was belangrijk voor hem. Als zehem niet vertrouwde, als ze niet bij hem wilde blijven, dan was er geen hoop op een toekomst voor hen samen.

-Sidra-

Toen hij haar terug kuste sloeg haar hart een tel over, dit was de reactie waar Sidra op gehoopt had. Ze voelde zich zoveel beter nu, ze had niet eens meer door hoe moe ze was.
"Ja," was haar reactie op zijn vraag, zonder twijfel. "En jij, vertrouw je mij?" Ze wist dat de kans groot was dat hij haar niet vertrouwde, toch hoopte ze dat het wel zo zou zijn.

- Cailen -
'Hm...ja, ik denk het wel. Zodra je me zweert dat die hele kwestie met Selya verleden tijd is. Ik wil nooit te horen krijgen dat ik een ontrouwe vissenkopkauwer ben.' Cailen kuste haar nog wat langer, wat intenser, terwijl zijn handen haar rug beschreven met onzichtbare tekens. 'Ik wil alleen jou. Begrepen? En ik wil dat je probeert uit te vinden of je mij ook wilt. Voor altijd.'

-Sidra-

"En wat als ik het niet uit wil zoeken?" vroeg Sidra, "Wat als ik het al weet?" Ze streek even met haar handen door zijn haar. "Ik ben alleen bang dat het tijd voor me is te gaan slapen...Het hele gedoe heeft me meer energie gekost dan ik verwachtte..." Ze gaapte even.

- Cailen -
'Je kunt het nog niet weten, lief meisje. We kennen elkaar nog maar kort. En hoewel ik niets liever zou willen dan jouw liefde, vind ik ook dat je op zijn minst de kans moet krijgen om meer mensen te ontmoeten.' Hij aarzelde even. 'Je hebt tenslotte nooit jongens ontmoet. Je zei dat je was opgegroeid met alleen vrouwen om je heen.' Hij zuchtte diep.
'Ik breng je naar bed.'

Marx had bijna naar zijn wapens gegrepen met de verschijning van de nieuwkomer. Maar het feit van de speren en het feit hoe de vrouw begon deden hem stoppen. Vol verbazing bekeek hij het tafereel voor zich. Maar zijn gedachten raasden al weer over wat dit kon betekenen. Hij had deze spelletjes van macht eerder tussen mensen gezien en nooit begrepen waarom dit zoveel invloed kon hebben. Niet voor Elara dan. Zij was degene geweest die hem aan zijn jeugdliefde had doen denken. Maar Elara was nu niet meer bij hem in de buurt. En de ander was gedood door zijn eigen handen. Rustig wachtte Marx af op wat er zou gaan gebeuren. De manier waarop de nieuweling tegen degene met de speren sprak was tegenstrijdig. Deze wezens volgden overduidelijk ‘de Giyana’ op en Marx had het vermoeden dat de vrouw op de steen deze persoon was. Of het nu een naam of titel was begreep hij niet. Echter was het duidelijk dat zij niet in controle van de situatie was. Toch liet de andere vrouw ‘Giyana’ geloven dat zij moest handelen. Terwijl de speren verdwenen nam Marx zijn besluit.


Marx stond rustig op en keek even met een opgetrokken wenkbrauw naar de pijl, die uit zijn zwarte borst stak. Zonder enige twijfel pakte hij de pijl vast en legde zijn andere hand over de punt. Met een, wat simpel leek, beweging brak hij de punt af. Hij grimaste even, maar gaf verder geen kik. Vervolgens drukte hij de pijl naar achteren tot hij met zijn hand achter zijn rug de pijl kon pakken. Wederom met een zekere en snelle beweging trok hij de pijl uit zijn lichaam. Hoewel het zonder twijfel pijn zou moeten doen, weergaf hij nu geen emotie. Omdat hij door het water al was genezen kwam er bijna geen bloed tevoorschijn. Eerder had hij nu een perfect rond gat door zijn lichaam. De kapotte pijl stak hij in de koker bij de andere pijlen, waar deze opviel, omdat de rest zwart was. De punt liet hij verdwijnen in zijn broek. Zijn boog, die momenteel nog op de grond lag negeerde hij. Zijn blik ging eerst even naar blonde vrouw en zijn blik verraadde dat hij precies wist dat de situatie onder haar controle lag. Echter was zijn blik waarschijnlijk kort genoeg om dit niet aan de Giyana te laten merken. Hij keek dan ook de Giyana nu recht aan en maakte een simpele buiging. “U vereert mij met uw gastvrijheid, schone vrouwe. En ik bied mijn oprechte excuses aan voor het betreden van..,” even twijfelde hij, “deze heilige gronden. Ik verzeker u dat het niet gebeurd was als ik er vanaf had geweten. Echter moet ik toegeven geen idee te hebben waar ik ben en wat de gebruiken hier zijn.” Hoewel zijn stem licht verleidelijk klonk voelde hij zelf niets ervan. Het enige wat hij wilde bereiken was zijn eigen overleving en zijn volgende zin was even goed bedoeld voor de blonde vrouw. “Als excuses, mag ik zo vrij zijn om de diensten van Marx van het volk de Marxy aan te bieden als u die wenst te gebruiken.”

-Sidra-

"Nooit ontmoet, daar heb je gelijk in. Dat is echter wat anders dan nooit gezien." zei Sidra, "Visioenen zijn in dat opzicht leuke dingen, zie je gelijk waar je in ieder geval niet hoeft te zijn..." Ze liep met Cailen mee naar de slaapruimtes.

---

De vrouw keek toe en zag hoe de vreemdeling de pijl verwijderde, daarmee niets tonend van enig gevoel van pijn. Interessant, dacht ze, zeer interessant. Ze zag zijn blik, zijn manier van zeggen dat hij wist dat zij de baas hier was. Natuurlijk was zij dat, waar was ze anders een godin voor? Het was haar simpele doel om bovenaan te staan, overal en altijd. Momenteel had ze het idee weer een stap dichter bij haar doel te komen.
Toen de vreemdeling begon te spreken, merkte ze gelijk dat hij vrij beleefd opgevoed was, mooi, het was altijd beter om te werken met de meer intelligenten. Een lach vormde zich rond haar lippen toen Marx ook nog eens zijn diensten aanbood. Dit was makkelijk, haast te makkelijk.
"Zie je wel, lieve giyana van me," zei ze, "Niet iedereen is zo slecht als je denkt. En dan te bedenken dat jij hem het liefste van het eiland af wilde hebben, terwijl de man zo aardig is ons aan te bieden te helpen..."
Ze streek even met haar hand over de rug van de Giyana.
"Nu, als jij er even voor zorgt dat deze man niets tekort komt, dan zou dat fijn zijn. Ik moet me helaas excuseren daar ik nog wat andere zaken te regelen heb."
De vrouw verdween om eens te gaan kijken hoe het er voorstond met het paar waar ze eerder van weg was gegaan.

---

-Giyana-

"Natuurlijk..." begon de Giyana. Toen de vrouw weg was, was het echter alsof een betovering van haar af viel. "Het zal wel moeten," vervolgde ze, een stuk botter klinkend. Wat moest haar meesteres met hem? Ze was vriendelijk geweest, te vriendelijk naar haar zin. Iets klopte er niet. De Giyana stelde zichzelf het doel om uit te vinden wat dat precies was.
Eerst zou ze echter voor de gast moeten zorgen, zoals de opdracht was. al had ze er helemaal geen zin in. Ze stond op.
"Als je me volgt," richtte ze zich tot Marx, "Zal ik je naar het dorp brengen."

- Cailen -
'Ga jij nu maar eens lekker slapen,' zei hij. Zorgzaam legde hij haar op bed en stopte hij haar in.
'Ik zal het schip hiervandaan sturen. Tegen de tijd dat ik ga slapen maak ik je nog wel even wakker, dan kunnen we nog even praten. Oké?'
Praten, jaja. Hij voelde een knoop in zijn maag. Als ze bij hem wilde blijven en ze geen ander wilde...
Wanneer zou hij haar durven te vertellen dat zij de sleutel was tot zijn veiligheid? Alles wat hij hoefde te doen, was zijn zuiverheid te verliezen. En hij wist hoe.

Marx had de lach gezien, maar negeerde deze compleet. Hij wist vrijwel zeker dat hij nog problemen ging krijgen met de vrouw. Maar in een nieuwe omgeving kwam zijn opvoeding terug omhoog. En dat was het feit dat hij te huur was om te moorden. En niets werkte beter dan een eerste maal je diensten aan te bieden. Ditmaal lette hij echter nog meer op de transactie tussen de vrouw en de giyana. Iets vertelde hem dat antwoorden hier ook aanwezig waren. De plotse verdwijning deed zijn besef komen dat ze zo ook gekomen was. Marx wist nu dat hoe goed hij ook was, tegen die vrouw zou hij niets kunnen beginnen. Echter hield hij de giyana nog altijd in de gaten. Ze leek helemaal van slag en sloeg nu opeens om naar een meer bittere persoonlijkheid. Hij knikte even toen ze sprak. Zijn voet schoof onder de boog en met een snelle beweging ving hij het wapen uit de lucht. De boog deed hij weer over zijn rug. Dus ze moet ervoor zorgen dat ik niets te kort kom? dacht hij zichzelf en een idee ontpopte zich om ermee informatie te winnen. “Is wellicht een mogelijkheid om naar een meer rustige plek dan een dorp te gaan?” begon hij voorzichtig, “mensen reageren te vaak niet erg goed op mij. En als u mij enige informatie over deze overweldigende omgeving kan geven, weet ik zeker dat mij niets te kort kan komen.”

-Sidra-

"Oke," zei ze en ze trok hem nog even tegen zich aan om hem een laatste kus te geven voor ze ging slapen. Sidra had niet door hoe iemand juist op dat moment meekeek vanuit de schaduwen.
Nee, ze was met haar gedachten bij Cailen en wat ze eerder bijna gedaan hadden. Ergens wilde ze heel graag snel uitvinden wat dat precies zou zijn geweest, maar nu nog niet.

---

Een snelle blik op het tweetal zei haar genoeg, ze waren ontsnapt aan de sirenen. Toch, het was aan hun gedrag te merken dat er niet veel meer gebeurd was. Jammer, nu had ze maar een minieme overwinning om mee te pronken als ze een bezoek aan haar tegenstander bracht, ze had gehoopt dat het wat meer zou zijn geweest. Ach tja, ze wilde sowieso graag uitvinden wat de blik op zijn gezicht zou zijn en besloot hem maar op te gaan zoeken.

---

-Giyana-

"Om even mee te beginnen, je zult geen mens op dit eiland aantreffen." antwoordde de Giyana, "Mijn volk wenst dan ook niet met dat gepeupel vergeleken te worden." Een stukje nationalistische trots speelde op toen ze dat zei, een stukje trots dat heel haar volk kende. "En natuurlijk is er de mogelijkheid om naar een rustigere plek te gaan, nog niet om je heen gekeken, je zit midden in een bos. Genoeg plekken te vinden. Zolang je niet te dicht bij enig water zit zul je alle rust kunnen vinden die je nodig hebt. Ik denk dat ik daarmee ook voldoende gezegd heb over de omgeving, is het niet? Of wilde je meer weten?"
De Giyana nam niet eens de moeite om aardig te klinken.

- Cailen -
Hij omhelsde Sidra nog even en genoot van haar zachte mond tegen de zijne. Haar slanke lichaam was echter voelbaar door de dekens heen en herinnerde hem constant aan het feit dat hij haar moest overtuigen van de noodzaak om... Nou ja, noodzaak? Hij wilde haar sowieso. Maar nu had hij een extra argument, nietwaar?
'Slaap lekker, zeewierkopje.' zei hij, plagerig haar haren door de war gooiend. Toen gaf hij haar een laatste kus, voor hij haar alleen liet. Hij kon nu naar het stuurwiel lopen en direct weggaan, maar... Hij keek verlangend naar de kust. Er was iets dat hij nog wilde doen voor hij zou vertrekken.

Tegen de tijd dat hij weer aan boord klom was het bijna een uur later. Hij hoopte dat Sidra was blijven slapen. Een blik in de gastenkamer vertelde hem van wel. Mooi. Hij verstopte de jutezak die hij aan boord had gebracht zorgvuldig achter de balen graan in het ruim. Toen pas lichtte hij het anker en voer de Cinaed uit onder de tropische zon.
---

- Aegon -
Hij was zeer tevreden met de gang van zaken. Vanaf zijn troon keek hij de marmeren ruimte door, wachtend. Natuurlijk zou ze te laat verschijnen. De dag dat ze niet door een of andere knappe kerel afgeleid zou worden op de weg hierheen, zou de wereld ongeveer vergaan. Toch had hij de poorten van zijn burcht wijd open gezet. Hij had haar een belangrijke mededeling te doen.

-Sidra-

Ze vond het jammer dat hij van haar wegging, maar ze wist dat hij wel zou moeten. Er was een reis die op hun wachtte. Hoe sneller ze weer op krachten was, hoe sneller ze weer bij hem kon zijn. Dus sloot ze maar haar ogen en probeerde te gaan slapen. Het duurde niet lang en ze was weer terug in dromenland.

---

"Zo Aegon," Begon de vrouw toen ze hem zag zitten op zijn troon, "Hoe staan de zaken ervoor? Lukt het allemaal een beetje?" Ze liep door de ruimte naar hem toe. Op een of andere manier had die man altijd haar aandacht getrokken, het was iets in zijn verschijning waarschijnlijk. Het maakte niet uit, ze was toch niet in hem geïnteresseerd, dat zeker niet. Al vond ze het wel leuk dat ze door de uitdaging die ze met hem was aangegaan, ze hem wat vaker was gaan zien.

- Cailen -
Ondanks het feit dat hij had beloofd haar te wekken als hij ging slapen, aarzelde hij toen hij het anker uit had gegooid en hij naar zijn kajuit liep. In het licht van de olielamp lag Sidra zo vredig te slapen, dat hij haar maar liever zo liet liggen. Hij draaide zich op zijn tenen om, liep naar de nog open deur en... Hij stootte zijn teen tegen een kast, die daardoor hevig rammelde. Shit. Vlug liep hij de kamer door, in de hoop dat Sidra door zou slapen. Hij was al bijna bij de deur.
---
- Aegon -
'Het gaat me allemaal prima af, dankjewel.' zei hij beleefd. 'Al had het natuurlijk sneller gekund. En een paar van mijn beoogde proefkonijntjes doen moeilijk. Ze krijgen ineens de onverklaarbare aandrang zichzelf ongeschikt te maken als offer. Maar daar weet jij natuurlijk helemaal niets van hè? Idleia?' Hij nam een slok bloedwijn terwijl hij haar aankeek.

-Sidra-

Sidra schrok wakker, ze hoorde iets. Ze richtte zich wat op en keek naar waar het geluid vandaan kwam. Ze zag dat het waarschijnlijk Cailen was geweest die het geluid had veroorzaakt, daar hij het enige bewegende in de kamer was en momenteel onderweg naar de deur zag ze.
"Hoi Cailen," zei Sidra, nog licht slaperig. "Ga je weg?" Ze voelde dat het schip stillag. "Ik weet nog dat je me niet lang geleden vroeg om bij me te slapen...Waarom kom je nu niet bij me liggen?" Ze zette haar liefste glimlach op terwijl ze dat zei. "In ieder geval kom je hier niet weg zonder me een knuffel te geven." Terwijl ze dat zij stapte ze uit het bed en liep ze op hem af, om even later haar armen om hem heen te slaan. Als hij het niet wilde, was dat zijn probleem, dacht ze.

---

-Idleia-

"Natuurlijk niet, wat verwacht je wel niet van me?" antwoordde ze kil, "Ik ontken niet dat een aantal van mijn keuzes ze mogelijk bij elkaar gebracht hebben, maar dat ze momenteel met elkaar bezig zijn, heb ik ze niet toe aangezet. Denk je echt dat ik zo laag zou zakken om een overwinning te kunnen behalen?" Idleia wist dat het 'met elkaar bezig zijn' zeer ruim qua betekenis was, dat was dan ook haar bedoeling. "Bied je mij trouwens niets te drinken aan?"

Alice grinnikte zachtjes "Rustig maar ik laat je niet vallen, vertrouw me maar." rustig zette ze hem terug op de grond en keek ze hem met grote puppy ogen aan. Laine schudde zijn hoofd "Alice, kun je die pestbuien niet tot later bewaren, je hebt je krachten nog nodig Zusje." Alice keek om en knikte, ze keek terug naar Solor. "Sorry." verontschuldigde ze zich vlug.

Moira steeg op de merrie en keek richting Jörg, één keer had ze een aanbod al afgeslagen. Maar dat zou ze geen tweede keer doen. ze knikte dan ook in stemmend "Het zou me een genoegen zijn heer."

Earrigonas verzorgde de wonden van zijn vriend. nogmaals keek hij de grot rond, er moest toch een manier zijn hier weg te komen zonder langs die waterval te hoeven. hijzelf was een landdraak gekruist met een luchtddraak en zijn vriend was puur een luchtdraak. water stond dus niet op hun verlanglijstje. hij tilde zijn vriend op die nog slap hing.

“Kijk, dat is nuttige informatie. Geen mensen is een voordeel, maar ongeacht, meestal wordt ik niet geaccepteerd. Tenslotte is mijn beroep de dood,” hij legde bewust meer nadruk op het laatste woord. Maar toch wist hij gelijk dat de woorden verloren waren aan haar. “Breng me maar naar het dorp. Als ik meer personen zoals jijzelf kan tegenkomen, kan ik me beter eerst maar bekend hebben gemaakt.” Hij wilde nog even vragen over de omgeving, maar besloot dat hij stilte prettiger vond op het moment. Immers was de grootste hint al gegeven. Water was hier geen veilige plek. Het feit dat ze niet eens de moeite nam om aardig te klinken raakte hem totaal niet. Terwijl hij achter haar aanliep, bestudeerde hij haar zonder pardon. Immers was van de manier waarop personen bewogen erg veel te leren.

- Aegon -
'Ik weet wel zeker dat je zo laag zou zinken. Zeker nu je onze weddenschap dreigt te verliezen.' Hij glimlachte arrogant naar haar. 'Het wordt tijd om het eens te hebben over de prijs die de verliezer moet betalen. Ik geloof namelijk niet dat we daar al een concrete afspraak over hadden gemaakt.' Hij kantelde zijn glas bloedwijn een beetje en keek zuinig. 'Je krijgt wat te drinken, maar niets van dit. Ik heb er maar één fles van. Neem jij maar wat van de gewone wijn.' God van het zelfbelang of niet, Aegon deed zijn naam eer aan.
---

- rest volgt nog, eerst even eten -

-Giyana-

Zijn beroep de dood? dacht ze, dan leken ze misschien wel op elkaar. Natuurlijk, ze was eigenlijk meer een genezeres, maar als zijzelf niet de nodige maatregelen had genomen door de jaren heen, dan had ze hier niet meer gelopen. Nergens meer, om precies te zijn, het zou wonderlijk zijn als er dan ergens nog eens spoor van haar te vinden was. De Giyana moest het aan zichzelf toegeven, ze was goed bezig geweest in al die jaren dat ze aan de macht was.
"Als je toch naar het dorp wilt, wil ik je wel waarschuwen. Mannen en vrouwen leven bij ons strikt gescheiden en dat wil ik graag zo houden. Enkel ik en de Gadra zijn uitzonderingen momenteel. Mocht je die regel negeren, dan kan het me niet schelen wat zíj ook gezegd heeft, je zult gelijk weggestuurd worden." Met zij doelde de Giyana op de vrouw, haar meesteres, ze had het idee dat Marx wel slim genoeg was dat te begrijpen.
Ze voelde hoe ze bekeken werd, het maakte haar niet uit. Laat hem maar kijken dacht ze. Uit automatisme rechtte ze haar rug echter wel wat meer. Ze hield er eigenlijk niet zoveel van om te moeten lopen, liever maakte ze gebruik van de normale wegen door het water. De Giyana wilde alleen niet dat de man het water zou vervuilen met zijn aanwezigheid. De wateren waren van de Nimwae en voor de Nimwae alleen. Dus maakte de Giyana maar gebruik van de iets minder begaanbare wandelwegen door het bos, zover het al wegen te noemen waren. Het bracht natuurlijk wel de kans met zich mee dat hier en daar mogelijk een tak in het gezicht van een zeker persoon zou zwiepen, maar ach, daar kon zij weinig aan doen.

---

-Idleia-

"Dat was te verwachtten..." was haar koele antwoord. Als ze wil kon ze haar meest verleidelijke stem opzetten, zoals ze altijd deed om te krijgen wat ze wilde, maar ze wist dat het geen effect op hem zou hebben. Daar was hij immers te egoïstisch voor. Idleia ging dan ook niet haar stembanden aan hem verspillen. "Hoezo verliezen? De afgelopen paar gebeurtenissen die ik heb meegemaakt zien er veelbelovend uit...Overleggen over wat mijn prijs gaat zijn is dan ook een zeer goed idee, lijkt me. Oh en trouwens, ik denk toch dat ik liever wat helder bronwater heb, alcohol heeft niet zo'n positief effect op mijn huid, jammer genoeg."
Het kostte haar geen moeite om aan de verwachtingen die anderen van haar hadden te voldoen, toch, een beetje aan haar uiterlijk denken hier en daar kon geen kwaad. Liever was ze dan ook de godin van de schoonheid geweest, die functie was echter al ingenomen door een of ander in toga dansend ding wat een oorlog wist te veroorzaken omwille van een simpele appel. Ze kon het niet laten dat wicht af en toe op haar plaats te zetten door er zelf verbluffender uit te zien, wat er weer voor had gezorgd dat ze de godin van de ijdelheid was geworden. Niet echt de meest favoriete godin, maar als het kwam bij de verschijning die zij daarmee kon hebben, dan moest ze het maar voor lief nemen. Nee, haar uiterlijk kwam boven alles, dus maakte het er niet uit wat voor godin ze ervoor moest zijn om het te kunnen behouden.