RPG 1: 'Poorten van Illusie'

- Cailen -
'Ik beloof je dat je zo lang zult mogen zwemmen als je wilt zodra we daar zoet water aantreffen.' Cailen liet haar los en legde zijn handen weer op het stuurwiel. 'Zolang er geen vijanden in zicht zijn, natuurlijk. Zelf ga ik mijn voorraad drinkwater aanvullen. Het water uit de pomp bezorgt je na een dag of drie al buikpijn als je het probeert te drinken.' Hij zou gelijk het eiland verkennen. Wie weet groeide er wel fruit, of kon hij gaan jagen of vissen. Een stuk vers vlees zou heerlijk zijn na al die dagen van ingemaakt, gedroogd en gepekeld voedsel. Hij watertandde bij de gedachte aan een van zijn moeders stoofschotels. Hopelijk zouden ze snel ontdekken waar zijn ouders waren.

-Sidra-

"Ahja, vijanden...Het zou zeker te positief gedacht zijn als er alleen maar vriendelijk personen op dat eiland zouden zitten..."zei Sidra, "Maar we zouden we wel op kunnen hopen."

- Cailen -

Cailen fronste. 'Hoezo op dat eiland? Ik ga er niet van uit dta het bewoond is hoor. Kijk dan hoe klein het is! En eromheen zijn enkel kleine rotseilandjes, de meesten niet eens meer dan een meter doorsnee.' Hij grinnikte hoofdschuddend. 'Nee, slaapkopje. Ik bedoel de vijand voor wie we nu al de hele dag op de vlucht zijn, natuurlijk.'

-Sidra-

"Ohja, klopt..." Sidra bloosde een beetje toen ze inzag hoe duf haar opmerking moest zijn geweest.

- Cailen -
Hij legde de boot probleemloos aan bij het strand. de Cinaed was in de inham beschut tegen extreem weer en te hoge golven. Perfect. Hij tuurde vanaf het dek naar de donkere massa bomen die het midden van het eiland afschermden. 'Neem jij ook een lantaarn en een lang mes mee, Sidra? We zullen ons een doorgang moeten hakken, denk ik.'

-Sidra-

"Natuurlijk," zei Sidra. Ze deed wat Cailen haar vroeg en volgde hem naar het eiland. Pas toen ze de eerste stap op het land zette was ze zich echt bewust wat dit betekende, ze was bezig de rest van de wereld te ontdekken. Iets waar ze al jaren van droomde, maar nooit verwacht had werkelijkheid te worden.

- Cailen -
Hij was verbaasd te ontdekken dat er paden door de begroeiing liepen. hier en daar stonden er zelfs resten van stenen gebouwen. Er moest hier ooit een beschaving zijn geweest, dacht hij verwonderd. Er was echter niemand te bekennen. Met behulp van lamp en maanlicht kon hij het grootste gedeelte van de weg die ze namen overzien. De duistere gedeelten van de jungle liet hij echter met opzet links liggen. Die ontdekten ze wel als ze morgen hun voedselvoorraad zouden aanvullen.
Hij hoorde water stromen.
'Sidraatje?' zei hij vleiend. 'Hoor jij dat ook?'

-Sidra-

"Nog niet," zei Sidra, verbaasd toen ze het water hoorde dat het nu pas was. Als waterwezen waren haar zintuigen altijd ingesteld op een snelle detectie van water. Nu echter, was ze te verwonderd geweest om alles om haar heen, elk vreemde blad, elke vreemde tak, elk vreemd insect wat zatte brommen in de nacht.
"Het klinkt dichtbij..."

- Cailen -
Rustig liep hij in de richting van de rivier. Hij wenkte haar. Eenmaal aan de oever, zag hij dat het water erg ondiep was. Ook stroomde het niet sterk genoeg om hem mee te voeren. Hij kreeg een duivels idee. 'Het ziet er naar uit dat je niet kunt zwemmen Sidra,' zei hij achteloos. Hij trok intussen zijn bovenkleding uit en hing alles over een overhangende, droge tak van een wilg.hij schepte nonchalant wat water in zijn handen en sprenkelde het over zijn ontblootte bovenlichaam. Hij wist eigenlijk niet wat het voor effect op Sidra had, maar hij hoopte, afgaande op eerderereacties van haar op hem, dat het zicht haar zou bevallen.

-Sidra-

"Jammer," zei ze, toen ze de rivier ook zag. "Maar pootje baden is ook..." Ze viel even stil, positief afgeleid door wat ze Cailen zag doen. "Goed." Sidra wendde haar blik af, in de hoop dat hij niet doorhad dat ze even had staan staren. Ze ging aan de rand van de rivier zitten, voorzichtig haar voeten in het water latend. Van buiten leek ze vrij rustig, van binnen had de mallemolen van gevoelens weer een draai gekregen.

Laine keek geschokt op toen de boom Alice optilde, maar aan Alice haar blik te zien was de boom niets kwaads van plan. de andere elven keken in de richting van Laine, hun trouw lag bij hem.
Laine keek op en bekeek de vrouw, "wij zijn bereid te vertrekken, wij waren niet in de alwetendheid dat U doelde op het gehele eiland. In het wilde weg opzoek gaan naar een nieuw eiland is een poging tot zelfmoord voor onze soort." probeerde hij zich er als nog uit te redden.
Alice zat hoog in de boom die haar takken om haar heen sloot, een kleine kreun ontsnapte aan ALice haar mond toen de boom haar takken te strak om haar middel wikkelde. ze sloot haar ogen en leek te verslappen. daarna keek ze op, "te Lang Giyana, te lang vervuil jij het water van mijn kinderen met je kwade bedoelingen." begon Alice te spreken met vage stem, iets wat bij haar nooit gebeurd was gebeurde hier, de boom gebruikte haar lichaam om te spreken tegen anderen.

Ze stak haar zwaard uit, een brede grijns verscheen op haar gezicht toen de ogen van de koning uitpuilde. bloed stroomde via haar zwaard uit zijn lijf, ze had hem geraakt in het hart door zijn vrouw het leven te ontnemen en zijn kinderen weg te halen, maar nu had ze hem ook letterlijk geraakt met haar zwaard. Het licht uit zijn ogen verdween en ze lachte duivels "eindelijk" siste ze dan ook vals toen ze haar zwaard terugtrok, een van haar volgelingen stapte op haar af "de soldaten zijn overmeesterd vrouwe." Moira keek op "mooi." ze veegde haar zwaard af aan de mantel van haar volgeling. "dan blijven nu nog die vervloekte kinderen van ze over." ze liep de kamer uit het lijk van de koning achter zich latend. door de gangen werd haar grijns steeds breder toen ze het bloedbad rustig kon aanschouwen. Ze liep naar de troonzaal. EEn volgeling stond daar met een klein meisje "dus meisje" siste Moira vals "jij weet vast wel waar de prins en prinsses zijn." het meisje keek haar met grote ogen aan waarna ze een dolk greep. "luister kind, zie je deze dolk?" het meisje knikte. "deze dolk heeft de koninging gedood, je zou toch niet willen dat dat jou ook overkwam?"
De ogen van het meisje vulde zich met angst "dat dacht ik al, dus waar zijn ze?" "d-dat weet ik niet.." stamelde het meisje angstig "hmm.." mompelde Moira vals "dat is dan spijtig." ze hief haar dolk, het meisje stribbelde tegen "niet doen." huilde ze "vertel me dan gewoon waar de tweeling is meisje." siste Moira terwijl ze de dolk tegen de keel van het meisje hield. "Dat weet ik niet.. m-missschien weet de poort wachter het." stamelde ze angstig, ze was geen verader, ze was nu alleen doodsbenouwd. "de poort wachter, dat ik daar zelf niet aan dacht." antwoorde Moira, ze sneed de keel door van het meisje en lachte waarna ze om zich heen keek. "Goed, Juhan, Matheal jullie bewaken mijn troon, de leiding behoort aan mij toe begrepen. Erreas, vinradus, kalime, horgaarne, jullian, Mergbert, versalan, conrad en bischo jullie gaan met mij mee, de rest blijft hier en ruimt deze rotzooi op." ze volgelingen bogen "jawel vrouwe." Moira keek hooghartig op "hoogheid..." vervolgde het gezelsschap. "beter." antwoorde Moira waarna ze de troonzaal uitliep.

Toen ze in het dorp aankwam bij de poorten wachter liet ze haar gezelsschap de poortwachter naar buiten slepen. "dus poortwachter, vertel eens, door welke poort zijn die twee onozele elven gegaan?" de poortwachter hield stijf zijn mond ondanks dat er een dolk op zijn keel lag. Moira rolde met haar ogen, en de jongste van hun gezin werd naar buiten gesleept. ze hield een dolk voor het kleine meisje wat amper kon lopen en begon te huilen "laat me het niet nog eens vragen." de poortwachter keek verschrikt op "Anna! laat haar gaan ik smeek u" "ik wacht" antwoorde Moira niet onder de indruk. de poortwachter slikte en terwijl hij bekende smeekte hij om vergeving. "ze namen de poort naar de wereld van het water." Moira grijnsde "mooi, dan ben ik in mijn voordeel. ze duwde het kind naar de poortwachter, deze bedreiging zou wellicht vaker van pas komen. ze wenkte de anderen door de poort te gaan en draaide zich om "en vergeet niet mannetje, vanaf heden dag ben ik degene aan wie je trouw zult zweren." ze stapte door de poort heen.

- Cailen -
Hij trok zijn laarzen en sokken uit, voor hij naar een struik liep en er een aantal bloemknoppen van plukte. Met een raadselachtige glimlach op zijn gezicht liep hij naar Sidra toe.
'Kom je in het water zitten?' Hij liet haar de bloemknoppen zien. 'Dit hier gaat gebruikt worden voor een leuke gewoonte van ons volk. Eeentje die jij gaat meemaken, als je wilt.'
---

- Sol -
Een vreemde entiteit drong het lichaam van Alice binnen. Met drie zielen in een lichaam werd het hem wel echt iets te benauwend. Groene ranken schoten wortel in de gouden muren van zijn verblijf en reusachtige bladeren ontvouwden zich. De moederboom dus. Ze probeerde de boel over te nemen. Sol vormde een bol licht tussen zijn handen en schiep er een bijl van. Geïrriteerd hakte hij in op het ongewenste groen, tot de boom zich terugtrok, kwaad ritselend met haar bladeren. Dit hoekje van Alice' ziel zou ze niet krijgen. Sol ergerde zich aan de aanwezigheid. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Hij wist wel een manier om die boom weg te krijgen.

Het medaillon begon te stralen met een verzengende gloed. Het koele metaal werd heet en de ingegraveerde zon glinsterde oranjerood op het gouden oppervlak ervan. Het verhitte de huid van prinses Alice, om haar te waarschuwen en haar terug te halen.

Een heet lichtpunt liet Alice zich herrineren dat dit niet de bedoeling was, ze nam de leiding gelijk over en dronk de ziel van de moederboom terug. ze keek op naar het medalion wat nog licht gaf. Ze keek op naar de Giyana die haar nu niet al te vrolijk aankeek.

Moira keek op toen ze in de wereld van het water zoals die verachtelijke leven dat noemde waren. snel telde ze haar manschappen, mooi ze waren nog compleet. ze keek op naar de lucht, "goed volg.." ze zweeg toen ze wat dacht te horen ze trok haar zwaard en liep er op af.

- Sol -
Zodra hij de aanwezigheid van Alice zelf weer voelde, trok hij zich vliegensvlug terug. Hij hield zich gedeisd toen een paar uitlopers van haar magie nieuwsgierig tastend zijn verblijf doorzochten. Hij hunkerde ernaar door de magie te worden omhuld, zich te baden in de hitte van de energie en weer heel te worden, maar het was nog geen tijd. Hij moest de anderen nog vinden. Waar waren de anderen? Het kon toch niet zo zijn dat hij de enige van zijn soort was die de strijd had overleefd, zij het in Solors zwakke lichaam? Hij herinnerde het zich nog goed. Hoe hij viel, hoe hij terecht kwam in de tuin van de jongen. Grote zwarte ogen die hem aankeken, een onvoorwaardelijke kinderliefde die de jongen ertoe bracht te sterven voor hem.
Sol huiverde. De onschuld van het kind had het hem mogelijk gemaakt zijn intrek te nemen in het kinderlichaam. Dezelfde onschuld die ervoor had gezorgd dat de jongen zelf verdween. Het was maar één ziel die vernietigd was, en Sol zou vele zielen van de vernietiging redden door in leven te blijven. Toch deed het pijn.
Voor de buitenwereld mocht de jongen, Solor, niets veranderd zijn, maar hij wist dat de jongen verdoemd was. Hoewel een deel van Solor nog leefde en het lichaam bestuurde, eigen gevoelens en gedachten had, zou dat veranderen zodra het moment van de Strijd was aangebroken. Hoezeer hij Solor ook mocht, dacht Sol, de jongen had hem een lichaam toegezegd. Een lichaam dat hij niet kon en wilde weigeren. Hij moest weer strijdbaar zijn, zijn krachten terugwinnen. Eerder maakte hij geen kans tegen de krachten van het kwaad. Hij vloekte. Als Aegon hem niet had verscheurd...
---

- Solor -
Hij voelde zich vreemd kalm worden, haast doezelig. Hoe kwam dat? Die Giyana leek iets van plan te zijn, dus het laatste waar hij behoefte aan meost hebben was slaap. Hij keek op naar Alice, die weer klaarwakker in de boom leek te hangen. Hij fronste. verbeeldde hij het zich? of gloeide zijn amulet bij haar hals?!

Moira liep voorop iets verder aan het begin van de bosjes liepen enkele troepen, niet eens zoveel verder lag een schip een grijns verscheen op haar lippen. ze stapte naar voren waarna de troepen opkeken van haar gedaante, het was het laatste wat ze zouden zien, een fel licht verscheen in haar hand, een verblindend fel licht. ze wenkte haar volgelingen naar het schip en volgde hun "veel plezier met overleven." was het laatste wat Moira nog antwoorde waarna ze vals lachte. de soldaten hielden een paar in hoog aanzien in de houdgreep. Moira die inmiddels ook op het schip was gekomen keek grijnzend toe.
"Dus waar ging de reis naar toe?" begon ze vals "D-de bruiloft van h-heer Cailen." stotterde de vrouw. Moira grijnsde "een bruiloft hm? dat feest willen we zeker niet missen, beveel je gevolg uit te varen." antwoorde moira haar zwaard dreigend tegen de keel van de vrouw te plaatsen.
Het duurde dan ook niet lang voor ze werkelijk weg voeren.

Alice merkte nog altijd hoe het licht van het medalion af kwam. hoewel ze bomen liever nergens toe dwong had ze weinig keuze dan de boom haar rustig terug op de grond te laten zetten.

- Jörg Braeden -
Hij strekte zich uit over het luxe bed met de zwanedonzen dekens. Een bediende van de groothertog had hem een fles van de beste wijn bezorgd, en zelfs verse frambozen, toen hij daarom had gevraagd. Frambozen, hah! in deze tijd van het jaar!
De prins liet het zich goed smaken, terwijl hij zich vermaakte met gedachten aan zijn duistere plannetje. Hij was erg tevreden met de gang van zaken. Hij kon de opdracht van zijn meester moeiteloos uitvoeren, en dat was allemaal te danken aan zijn lieve neefje Cailen. De ironie ervan maakte dat Jörg onbedaarlijk moets lachen. Het slachtoffer van zijn plannen zette de dood van zijn ouders zelf in gang!
Jörg keek in de staande spiegel naast het bed en grijnsde. Cailen grijnsde terug. Een tikje ijdel ging Jörg overeind zitten om zijn haren te kunnen kammen. Rood stond hem niet. Zodra dit gezeur voorbij was, zou hij Aidra wat zwarte verf laten mengen. En hij zou ook weer zijn eigen kleding gaan dragen in plaats van de zigeunervodden waar zijn neef zo dol op was. De gedachte aan Cailen zond een gloeiende haat door zijn bloed. Hij zou het hem nooit vergeven dat hij zijn troon had ingepikt.
Hij was pas twintig geworden, toen zijn grootvader een verandering maakte in zijn testament. Koning Maradhoc weigerde de wijziging te laten zien en dus was Jörg op eigen houtje het document gaan bekijken toen iedereen sliep. Wat hij toen had ontdekt, had zijn hele wereld overhoop gehaald en zijn toekomst vergald. Maradhoc had na Jörgs vader,de kroonprins, niet diens zoon, Jörg dus, benoemd tot troonopvolger, maar zijn neef Cailen. Er stond niet eens bij waarom! Die seniele oude vent had niet eens een reden ertoe om Jörg zijn recht op de troon te ontnemen!
Eigenlijk had hij toen al geweten dat hij Cailen ooit zou moeten uitschakelen. Het was puur toeval geweest dat hij de man ontmoette die ongeveer dezelfde belangen had en die hem er nog voor zou betalen ook. En hoe. Als hij wilde, dacht Jörg, nadenkend nog een framboos of twee etend, zou hij het hele land op kunnen kopen en met de grond kunnen doen wat hij wilde. Een gouden paleis had hem altijd al leuk geleken. En een oorlogsvloot. Ja, hij zou een oorlogsvloot bouwen. Dan kon hij zijn rijk nog uitbreiden ook.

De deur ging open en een blonde dame met een weelderig figuur betrad zijn vertrekken. Hij stond plichtsgetrouw op en boog voor de vrouwe in kwestie. 'Vrouwe Erika. Waaraan dank ik het genoegen van uw komst?' De vrouw glimlachte verleidelijk. Jörg vroeg zich af of hij zich niet pas na de huwelijksnacht van haar moest ontdoen. Hij zou haar best eens willen proberen.
'Je weet best waarom ik hier ben, Cailen,' zei ze zeemzoet. 'Ik wil je bedanken voor je beslissing om toch mijn man te worden.' Ze kwam te dichtbij voor een hooggeplaatste dame om nog gepast te blijven. 'Ik dacht nog wel dat je niets van me moest hebben toen je met al die larie over verliefdheid en een huwelijk op grond van respect en vertrouwen begon.' Ze pruilde. 'Je zei ook dat ik niet mooi genoeg was en een lelijke ouwe trut.'
Jörg hield zich in om niet te grijnzen. Wat was dit dametje toch makkelijk. 'Maar lievling.' zei hij, haar hand kussend, 'ik snap toch ook niet waar mijn verstand al die tijd is geweest? Jij bent de enige die ik als mijn bruid zou willen. Je bent prachtig.' Hij liet zijn ogen even over haar diepe decolleté glijden en zag hoe hevig ze bloosde. Dit was te gemakkelijk. Als ze zo doorging zou hij haar al in bed hebben voor Ilisa en Conann Braeden hier zouden arriveren voor de bruiloft. Hij verveelde zich nu al kapot. Wat viel er te beleven aan een vrouw die zo'n makkelijke prooi was? Ze was een ijdel dom wicht. Niets voor hem. Hij maakte een buiging voor Erika en liep toen de kamer uit. Hij zou een luchtje gaan scheppen, dacht hij, voor hij gek zou worden van alle melige zoetigheid en mensen die hem geluk wensten.

Na een lange reis arriveerde Moira. één van de vrouwen had haar maat, en eigenlijk was ze wel zat van dit pantser. daarbij hoe moeilijk kon het zijn? Ze had één van de jurken van de ijdele vrouw aangetrokken maar haar zwaard hield ze nog om, voor de zekerheid. ze stapte aan land en liet haar soldaten de prinsen en hun vrouwen meenemen. een hand voor hun mond zodat ze eindelijk eens hun waffel zouden houden. braaf zou ze wachten tot na het ja woord, en dan kon haar feest beginnen.
De rest van de soldaten die mee waren gekomen hadden het loodje gelegd, de stuurman lag vastgebonden in de kamer, wellicht hadden ze die dwaas nog nodig.
"neem die uilskuikens mee, maar zorg dat ze geen kik geven." antwoorde ze ze liep voorop, ze keek eens goed om en besloot de gasten ingang te nemen, die dwazen hadden namen opgebiecht toen Moira dreide hun achter hun manschappen aan te laten verdrinken dus een leugen dat geloofde ze niet toen ze het gejammer van enkele van hen had gehoord.
Ze draaide zich om naar de prinsen en haar mannen "wacht hier nog even, als ik binnen een uur nog niet terug ben vermoorden jullie de jongste daarna komen jullie met de andere hier heen als dreigement.
Ze liep verder, en met de naam die haar was gegeven kwam ze zonder enkele moeite naar binnen.

- Jörg -
Hij wilde in de ontvangsthal direct afslaan naar de stallen, maar een onbekende verschijning trok zijn aandacht. De vrouw was niet al te jong meer, maar modieus gekleed en ze had een voorname houding die wijlen de Koningin haar nog niet na zou hebben gedaan. Ze had stijl blond haar en ogen die de wereld leken te bevriezen. het waren haar ogen die zijn aandacht trokken. Er lag iets in, een moordlust, een roofdierachtige honger, dat haar zeer interessant maakte. Te interessant om haar zonder begeleider naar haar vertrekken te laten lopen. Een charmante glimlach evrscheen op zijn gezicht, hoewel zijn ogen koel en berekenend bleven.
'Gegroet vrouwe. Ik geloof niet dat wij elkaar al ontmoet hebben?' Hij maakte een korte buiging, maar niet dieper dan uiterst noodzakelijk was. Hij hoefde immers voor niemand te buigen.

Moira keek op, ze keek neer op Jorg zonder enige intensie te buigen, die rot naam om binnen te komen liet ze dan ook meteen varen. toch trok deze verschijning haar aandacht, alleen die verachtelijke haarkleur. ze schudde het van zich af. "gegroet heer" sprak ze haar hand liet ze rusten op haar zwaard en een kleine duivelse grijns lag op haar gezicht "het is correct dat wij elkaar nog nooit ontmoet hebben, Moira is de naam. en dat is alles wat U hoeft te weten."

- Jörg -
Ai, wat brutaal. Jörg keek haar indringend aan. Een dame naar zijn hart.
'En alles wat u hoeft te weten is waar uw vertrekken zijn, nietwaar?' Hij zag hoe haar hand op een zwaard rustte. Ah, erg ondamesachtig. 'Waarom volgt u mij niet?' Hij verzweeg nog even wie hij was. Straks zou de dame lukraak de andere kant op lopen. Cailen genoot geen al te beste reputatie bij de dames, sukkel dat hij was. Het gerucht ging tot voor kort nog dat hij nog nooit een vrouw had gekust omdat hij op mannen viel.

Moira trok haar wenkbrauw op, was hij nu werkelijk o'n dwaas? haar vertekken? toch speelde ze het spelletje mee. haar hand liet ze rusten, werkelijk, wat een dwaas. "ik heb U mijn naam verteld, ik kan toch niet zomaar met een wildvreemde man naar mijn vertrekken gaan." sprak ze. ergens wilde ze wel eens zien hoe ver ze kon gaan met deze dwaas, al had ze daar geen tijd voor. toch, hij woonde in het kasteel, wellicht had ze nog wat aan hem.

- Jörg -
'Mijn excuses, vrouwe Moira,' zei hij. 'Ik veronderstelde dat u wel moe zou zijn van uw reis. Of komt u niet van ver?' Hij wist wel zeker dat ze niet van het eiland kwam. Nu was de vraag waar dan wel vandaan. Ze moest overduidelijk maar weinig van hem hebben en dat maakte haar dubbel zo interessant. Die haat, die ergernis die in haar ogen lag. Ze was als een tropische gifslang: schitterend mooi, maar dodelijk. Hij was gelukkig een goede slangenbezweerder.

Moira trok haar wenkbrauw op en keek hem doordingend aan. "verder dan je kunt dromen heer, Uw naam?" sprak ze nu op iets meer dreigende toon. Ze had haar geduld maar dit begon verveldend te worden, interresant vervelend dat kon ze niet onderdrukken maar toch. zolang hij onbekend was en geen trouw aan haar zwoor was hij in haar ogen een vijand.

- Jörg -
Ze was dus niet gekomen voor Cailens bruiloft. Interessant, vooral omdat ze haar zwaard nog niet had losgelaten. Hij vroeg zich af of ze misschien een moordenares was. Dan zou hij haar goed kunnen gebruiken zodra de echte Cailen arriveerde. Hij had een aantal familieleden uit te roeien. Echter, als ze hier niet voor de bruiloft was, kon hij haar wel zijn eigen naam vertellen.
'Mijn naam is Heer Jörg Braeden, zoon van Kroonprins Madoc van Novick.'Hij glimlachte even. 'Maar die beste mensen uit het kasteel noemen me Cailen. En ik laat ze graag in die waan.' Hij liet iets van dreiging doorklinken in zijn stem, maar niet veel. Hij zag aan haar dat ze een vrouw was die wel wist wanneer ze haar mond moest houden en wanneer niet. Ze had verstand, en dat was vrijwel uniek onder de mensen van het andere geslacht.