RPG 1: 'Poorten van Illusie'

Alice knikte, ze nam de schaal aan en schepte op. het was niet veel omdat ze wist dat het niet veel zou gaan worden met eten. ze keek de man aan, oh nee ze vertrouwde hem voor geen snars en zijn gezicht was alles behalve betrouwbaar. toch bleef ze beleefd, hoewel ze wist dat hij een kleine leugen niet door zou hebben besloot ze dat niet te doen. wanneer één leugen was geproken was dat een startschot voor een spinnenweb waar ze zichzelf in zou verstrikken. het laatste wat ze hier nodig had. "Dat klopt, mijn naam is Alice Lisora heer." sprak ze voorzichtig.dit stukje hate ze, ze had er niet tegen een prinses te zijn maar ze vond het vreselijk met die titel rond te lopen. "waar ik vandaan kom ben ik van koniklijke bloede." sprak ze het woord prinses vermijdend. dat voelde zo truttig, zo zwak. bovendien was ze groetendeels opgevoeg als 'gewone' burger waardoor het nog gekker in haar oren klonk

- Jörg -
Zijn ogen lichtten gretig op.
'Oh werkelijk?' Hij verborg zijn enthousiasme door een stuk vlees te nemen van de schaal die tussen hen in stond. Het feit dat hij een adelijke Elf in handen had was te mooi om waar te zijn. het scheelde hem zeëen van tijd en moeite. Zijn opdrachtgevers zouden tevreden zijn.
'Ik ben prins Jörg van Novick. Mijn vader is de rechtmatige troonopvolger. Ik nam je gevangen omdat... ik je hulp nodig heb. Is het niet zo dat Elfen scherpere zintuigen hebben dan wij mensen?'

- Cailen -

'Ik denk dat we er goed aan doen om het geluid van de zee te volgen, Sidra. Ze zijn per schip gekomen en zullen dus aan de kust bivakkeren.' Hij keek haar schaapachtig aan. 'het spijt me dat ik al zoveel tijd verslapen heb.Maar van de positieve kant zijn we nu fit genoeg om een poging tot kapen te wagen.' Hij bestudeerde haar gezicht. 'Toch? Anders moet je even achterblijven tot ik je hulp echt nodig heb...'

-Sidra-

"Ik ben wel fit genoeg, hoor," antwoordde Sidra. Ze had geen idee wat hij bedoelde met een "zee", "schip" en "kapen", maar ook geen zin ernaar te vragen. Dus volgde ze hem maar gewoon, inde hoop er op tijd achter te komen.

Alice prikte met haar vork in een stuk groente en nam een kleine hap. een truucje wat ze had geleerd aangezien ze in gesprek waren. ze slikte het stuk groente door en keek Jörg aan. ze voelde een opwindinig door zich heen gaan toen ze zei wie ze was en vermoedde dat dat van zijn kant kwam. ze knikte nadat hij zijn vraag had gesteld. "dat klopt, wij elven merken dingen die voor mensen verborgen blijven" zei ze kalm en op haar hoede.

- Jörg -
'Dan heb ik een voorstel voor je, Alice,' zei Jörg honingzoet. 'Een hooggeplaatste dame als jij werk laten verrichten is natuurlijk beneden je stand, maar... Je zou me ontzettend helpen als je voor mij iemand op dit eiland op kon sporen. Je krijgt natuurlijk een geleide mee, mijzelf en een stuk of twee mannen die jij als volwaardig beschouwd. De man die ik zoek is uiterst gevaarlijk.' Hij nam een slok wijn, alvorens zijn stormgrijze ogen weer op haar te richten. 'Wat zeg je ervan?'

- Cailen -

'Mooi, dan gaan we.' Hij liep met vaste tred in de richting van het geluid van de branding. 'We hebben het voordeel als ze van het schip af zijn gegaan om te overnachten. Als ze aan boord zijn van een schip is het nagenoeg onmogelijk om het met twee man...sorry, met een man en een vrouw, terug te stelen van ze.' De adrenaline joeg door zijn lichaam, hem vervullend met vechtlust.

Alice keek hem wantrouwend aan. ze vertrouwde hem totaal niet, en iets in haar zei dat ze zijn woorden niet hoefde te geloven, dat het enige gevaarlijke monster hier hijzelf was. toch besloot ze singen anders te verwoorden en keek ze kort naar haar bord "ik zou U graag helpen heer, maar ik weet niet of ik daartoe in staat ben." ze besloot nederigheid uit te proberen. "zou ik er misschien een nacht over kunnen slapen?" vroeg ze terwijl ze hem aankeek met onschuldige vertrouwde ogen. in feite was ze al zeker om hem niet te willen helpen, maar ze kende hem niet en misschien was het wijzer Solor om raad te vragen.

-Sidra-

Omdat het blijkbaar toch van belang was besloot Sidra het maar te vragen. "Wat is een schip?" Iets zei haar dat Cailen haar erg dom zou vinden, omdat ze die vraag stelde en ze schaamde zich ervoor. Ze wilde niet dat iemand negatief over haar dacht en vooral hij niet.

- Jörg -

'Natuurlijk, meisje. Het staat je vrij om gebruik te maken van de bedstee hier.' Jörg glimlachte naar haar als een uitgehongerde wolf. Natuurlijk zou ze hier niet graag verblijven, maar of ze zou riskeren dat de bemanning haar met rust zou laten? Niet tenzij ze ergens bondgenoten had. En hij had een donker vermoeden dat tenminste een van zijn mannen het wicht weleens trouwer zou kunnen zijn dan hem. 'Ik kan je hier beschermen tegen het zootje smeerlappen daarbuiten, lief kind. Ik ben een heer. Ik kan me prima gedragen, zelfs in het bijzijn van een schoonheid als u. Kijk, mijn bed staat aan de andere zijde van de kamer, dus u hoeft nergens voor te vrezen toch?'
Tenzij ze van haar wijn zou drinken, waar hij vurig op hoopte.

- Cailen -

'Nee he...' Hij zuchtte diep. 'Vergeef me. ik nam aan dat iedereen wel wist dat... nou goed, een schip is een houten bouwsel dat mensen vervoert over water. Je hebt ze in verschillende soorten en...ah, dat daar is een schip.' Hij wees haar de donkere vorm beneden hen aan, verscholen in een kleine baai. Hij kon onmogelijk zeggen of het zijn schip was of dat van zijn neef, noch dat Miriana daar aan boord was of niet. maar met een schip in bezit zouden ze nu eenmaal sneller kunnen reizen en gevaarlijker manoeuvres uit kunnen voeren, dus hij wilde dit plan doorzetten.

-Sidra-

"Oh zo'n ding..." zei Sidra. Ze zag het bouwsel en voelde ergens toch wel een lichte angst. Was het de bedoeling dat ze daar nu op gingen? Toch was er nog iets anders wat haar meer angst aanjoeg, het water onder het bouwsel. Het zag er totaal niet uit als het water wat ze kende. Sidra zou moeten doorzetten, ze moesten die vrouw helpen, hoe dan ook. Al was het lastig, gezien ze het gevoel had dat iets haar tegenhield.

Alce keek hem aan, ze stond er niet om te springen om met deze griezel in dezelfde kamer te slapen. toch bleef ze voorzichtig zomaar bij de bamanning slapen was te riskant als ze alleen stond, en aangezien ze Solor nog altijd niet in de problemen wou brengen knikte ze maar. als het haar te benouwd zou worden kon ze altijd nog faken dat ze zeeziek was geworden zoals solor in feite al had voorgesteld om hier weg te komen. ze bleef beleefd hoewel ze daar in het gezelsschap van zo'n sluiperd totaal geen zin in had. de blik op zijn gezicht verrade hoe zelfingenomen hij was, verrade hoe onbetrouwbaar hij was, verrade zijn afgrijzen voor al wat anders was en verade hoe hij dacht haar al om zijn vinger te hebben gewonden. "Ik dank U zeer, dat is erg vriendelijk van U." ze glimlachte vaagjes naar hem, de sluipers, de gruwel. van dit soort personen kon ze wel kokhalzen. ze pakte het glas en nam een nip van de vloeistof.

off topic: Griezelig, zoals Alice hem al doorheeft

- Jörg -

Het poeder dat hij bij het aanreiken van haar glas in haar wijn had gestrooid was een uiterst geconcentreerd slaapmiddel dat door artsen wel werd gebruikt om patiënten te verdoven. Als alles meezat zou de kleine elf zich ongelooflijk slaperig gaan voelen. Zijn hand sloot zich onder tafel al om het kleine aarden kruikje. Arrog zou blij zijn met een offer van zo'n hoge kwaliteit.

- Solor -
Nadat hij een half uur geacht had, besloot Solor maar weer aan het werk te gaan. Al verscheidene amlen hadden de schipper en de nagigator hem om hulp gevraagd en hij kon niet veel langer tijd rekken. Hoewel het wegblijven van Alice een goed teken moest zijn, zat het hem ergens danig dwars. Óf Jörg bleek buiten alle verwachtingen om toch een goede gastheer en ze vermaakte zich er prima, hem volslagen vergeten, óf er was iets aan de hand. Hij besloot over een poosje deze positie opnieuw in te nemen, maar voor nu zou hij zijn taken verrichten. Hij kon niet de lijfwacht uithangen zonder zich verdacht te maken.

- Cailen -

De laatste halve mijl voerde hen haast stijl naar beneden tussen de rotsen door. Het strand beneden was niet meer dan een smal wit lint waar enkele kiezels op leken te liggen. Hij hield Sidra angstvallig in de gaten. Hoewel hij haar met een touw om haar middel aan zich had vastgebonden, was hij er niet gerust op dat de klim haar gemakkelijk af zou gaan. Ze zag er vrij bleek uit. Een ander probleem waren haar nogal... ongeschikte kledingstukken. Die boden geen bescherming. Één scherpe rots en ze zou bloeden. Of ze zou... Hij kleurde rood, wat gelukkig voor hem verhuld werd door het invallende duister. Een leven lang vrijgezel zijn hielp kennelijk geen bal tegen de gruwelen der hormonen, zijn opleiding als magiër ten spijt. Het brein kon maar een bepaalde tijd over het lichaam heersen, blijkbaar. Hij nam zich voor om dat ergens te noteren zodra hij zijn schip terughad.

Alice zette het glas weg. even sloot ze haar ogen, al snel opende ze ze weer. ze keek naar haar bord en kreeg een raar gevoel. ze keek naar het glas. en benouwd gevoel greep haar. ze wist niet wat het was maar iets was goed mis. ze keek naar het bord en voelde een lichte duizelig. ze kon wel vloeken, dit monster had haar vergiftigd. een lichte paniek schoot door haar hoofd. ze keek op naar Jörg en glimlachte vriendelijk om de schijn op te houden. ze moest hier weg hoe dan ook. ze moest zichzelf vermannen. één nipje en ze draaide al zo erg, wat had een slok dan wel niet met haar gedaan?! daar was geen tijd voor om over na te denken. ze voelde misselijkheid door haar heen schieten van angst. ze zag hoe ze steeds meer begon te draaien en stond abrubt op. ze had haar hand op haar mond gelegd "neem me niet kwalijk." mompelde ze en ze rende naar de deur onder het mom van misselijkheid. ze opende de deur en viel naar buiten op de grond. wazig keek ze uit haar ogen. ze was te laat geweest, nee dat weigerde ze. ze had voor hetere vuren gestaan! ze was vaker vergiftigd dus dit moest ze ook aan kunnen. ze wilde van de deur wegkruipen maar viel toen weg.

-Sidra-

Sidra keek eens naar beneden alvorens ze aan de neerwaartse klim begon. Het was wel ernstig steil, en de stenen zagen er niet echt zacht uit. Voor de zekerheid liet ze het wier wat haar bedekte, haar iets meer bedekken. Het was niet zo praktisch in het water, zulke lange kleding, het remde af. Maar in koudere periodes moest het wel. Dat was nu eenmaal het handige aan levende kledij, het was op het moment zelf instelbaar.
Het dalen ging aardig, makkelijker dan ze had verwacht. Ze volgde de weg die Cailen volgde, dat leek Sidra de veiligste. Het gebeurde meermaals dat ze voorbij een kleine donkere grot kwamen en Sidra kon het niet laten om af en toe een kijkje te nemen, om al dat diepe zwart te zien. Zo intense duisternis had ze nog nooit waargenomen. In een van de grotten zag ze iets bewegen. Haar nieuwsgierigheid dwong haar te blijven kijken, hoewel ze wist dat ze eigenlijk door moest gaan.
Plots vloog er iets op haar af, een raar zwart wezen met lederachtige vleugels. Sidra schrok en verloor bijna haar grip, maar ze schrok nog meer toen bleek dat het wezen een hele troep hem achtervolgende soortgenoten had. Uit automatisme verzette ze een voet, net op een verkeerde steen. De steen rolde los uit de rotsen en ze gleed uit. Gelukkig kon ze zichzelf nog omhooghouden aan haar armen. Maar Sidra wist dat haar spieren niet in staat waren haar lang zo te laten hangen. Angstvallig zocht ze grip met haar voeten, het was echter juist de angst verhinderde dat het lukte. Ze voelde aan haar armspieren dat het slechts nog een kwestie van seconden was voor ze daadwerkelijk zou vallen. Ze hoopte dat het touw wat haar met Cailen verbond zijn werk zou doen.

- Cailen -

Een steen viel op zijn tenen en Cailen slikte net op tijd een kleurrijke vloek in. Beneden waren vuren waar een aantal piraten zich om verzameld hadden. Hrt laatste wat hij wilde was aandacht trekken. Geïrriteerd keek hij omhoog.
'Wat denk je dat je...'begon hij, maar hij zweeg toen hij Sidra in haar benarde positie zag hangen, zeker een meter boven zijn hoofd.
'laat je vallen,'siste hij. 'Ik vang je wel op.'
Hoe zwaar kon zo'n klein meisje immers zijn?

- Jörg/Solor -

**nog in te vullen xD**

-Sidra-

Toen Cailen haar toesiste dat ze zich moest laten vallen, had ze haar keuze snel gemaakt. Ze liet los. Haar lichaam was echter zo in schok van de val dat ze niet eens kon gillen. Ze dook ineen als een klein bolletje en hetzelfde gold voor haar kleding. Alsof die meeschrok en daardoor terugging in de normale stand.

- Cailen -

Sidra plofte als een blok lood op hem neer, de illusie van een gracieus, vederlicht popje uit zijn longen slaand. Hij viel achterover en bonkte met zijn hoofd tegen een uitstekend stuk rots. Hij vloekte binnensmonds en even zag hij sterretjes. Toen verdwenen de vlekken voor zijn ogen en zag hij iets heel anders. Even dacht hij zijn bewustzijn te hebben verloren en weer in zijn droom te zijn beland.
'Sidra, je...' begon hij ademloos, wijzend op haar kleding maar beleefd haar blik ontwijkend. Toen zweeg hij. Beneden hoorde hij vragende stemmen. Ongetwijfeld hadden de wachters iets gehoord. Hij legde een hand op Sidra's mond en legde een vinger tegen zijn lippen. Vervolgens legde hij een arm over haar rug en drukte hij haar tegen zich aan, alsof ze minder kans maakte om zo ontdekt te worden. Haar warme, zachte lichaam gaf hem een gevoel van veiligheid, maar ondanks de onmogelijkheid van het tijdstip, maakte ze ook andere gevoelens bij hem los. Hij glimlachtte een beetje dwaas naar haar en voelde zich onverklaarbaar warm worden. De spanning en het grappige van de situatie maakten het moeilijk voor hem om zijn grinniken te bedwingen.

- Jörg -

Hij zag hem toekijken, die elfs sprekende nietsnut van een donkerling. Jörg deed echter of zijn scherpe ogen de lange wimpers en het flintertje huid die om de hoek zichtbaar waren, niet zagen. Die Solor zou hij in de gaten moeten houden. Mogelijk zou hij voor problemen zorgen. Nu concentreerde hij zich echter op de elf. Hij sleepte haar terug over de drempel en sloot toen de deur achter zich.

Een uur later legde hij tevreden het aarden kruikje in de smeulende sintels van Arrogs offervuur. een van de zilveren schalen deed dienst als bokaal en van de ingrediënten die zijn neef hier had opgeslagen had hij wel tien maal het heilige vuur kunnen maken. Hij wachtte geduldig af. Het griezelige vuur leek al het licht aan de ruimte te onttrekken. Langzaam werd een mannelijk gelaat zichtbaar in de paarse vlammen...

-Sidra-

Sidra hoopte dat ze Cailen geen pijn had gedaan, toen ze samen vielen op een soort van plateau. Gezien de hoogte waarop ze zich bevonden hadden ze geluk dat ze niet zo heel ver naar beneden gevallen waren, bedacht Sidra zich.
Toen Cailen haar op haar kleding wees, wilde ze antwoorden dat het gewoon haar normale kleding was, maar hij maakte het haar onmogelijk iets te zeggen. Beledigd wilde ze de hand die hij op haar mond had gelegd wegslaan, maar toen hoorde ze iets. Stemmen beneden, op die vreemde witte strook blijkbaar. Ze haatte het zo dat ze nog nooit het bos uitgeweest was, ze voelde zich zo onwetend.
De stemmen die ze hoorden leken wat te vragen, maar ze kon het niet precies horen. Ze hoefde Cailen niet te vragen wie het waren, zijn reactie had haar al duidelijk gemaakt dat het geen personen waren die je tegen wilde komen. Ze voelde zich een beetje beangstigd, maar de arm die hij om haar heen legde maakte dat ze zich veiliger voelde. Toch kon ze het niet laten nog iets dichter tegen hem aan te kruipen, als dat al ging. Ergens had ze het idee dat het niet alleen haar behoefte naar bescherming was, die haar dit liet doen. Niet alleen omdat ze zo'n raar gevoel had nu ze zo hier lag met hem, zo'n fijn raar gevoel, maar ook omdat ze nog nooit anderen nodig had gehad om haar te beschermen. In ieder geval had ze nog nooit toegegeven anderen nodig te hebben.

- Cailen -

Hij kon het niet helpen dat hij glimlachte. Beneden hem verwijderden de stemmen zich weer, kennelijk gerustgesteld door het gebrek aan vijandige activiteit. Hij telde haar hartslagen en wenste dat hij haar beter kon leren kennen. Maar nu niet. Als hij vannacht niet zorgde dat hij een schip in handen kreeg, kon hij de mooie toekomstdromen wel op zijn buik schrijven. Hij zou zijn vader vinden en hem op de hoogte brenegn van Jörgs plannen. Samen zouden ze vast een manier vinden om terug te keren naar Novick en de Garadenen met goud om te kopen voor een vredesbestand. Dat had altijd gewerkt. Cailen concentreerde zich op Sidra. Misschien zou hij haar nooit meer zo dicht bij zich kunnen hebben. En hij wilde het. Zo graag... Hij verschoof tot hij iets gemakkelijker lag en tuurde over de richel naar beneden door een kier. Sidra's hoofd kwam langs het zijne te liggen. Ondeugd flitste over zijn gezicht en voorzichtig, zacht als ene distelpluis, raakten zijn lippen de huid van haar naakte schouder. Hij grinnikte zacht.

-Sidra-

Ze keek naar hem, het voelde echt ongewoon fijn om hier zo te liggen. Ze merkte niet eens hoe het stiller werd op de witte strook, noch zou ze het gemerkt hebben als het juist drukker geworden zou zijn. Voor haar bestond alleen nog maar het hier en nu. Het maakte niet uit dat daar vijanden waren, alleen maar dat hier Cailen was. Het maakte niet uit dat ze later verder zouden moeten gaan, alleen maar dat ze nu samen was met hem. Ze wilde dat het moment eeuwig zou duren. Ookal maakten de vreemde gevoelens haar bang voor zichzelf. Toen ze de vreemde uitdrukking op Cailens gezicht zag en even later zijn lippen op de huid van haar schouder voelde, schrok ze van wat dat met haar deed. Instinctief rolde ze van hem af, zover dat ging op het smalle plateau. Gelijk wenste ze het niet gedaan te hebben, maar ze was bang dat het al te laat was.

- Cailen -

Hier kon hij zich niet uitbluffen met "mijn mond raakte per ongeluk je rug, het spijt me". Hij kleurde roder dan zijn haar.
'Sidra, ik bedoelde het niet kwaad. Het was een grapje,' stamelde hij schor. Zijn bloed ruiste in zijn oren, het fijne gevoel nog niet helemaal weggeëbd, maar plaats makend voor de angst en het gevoel van afwijzing.
Geweldig gedaan Cailen. Nu weet je weer waarom je alleen bent.
Hij kuchte en keek ongemakkelijk weg van haar.
'Het eh...spijt me dat ik je bang maakte. Het zal niet weer gebeuren.' Zijn blik werd hard en hij stond op, zonder haar nog aan te kijken aan de afdaling beginnend.

-Sidra-

"Het spijt mij juist..." zei Sidra voorzichtig. Zijn harde blik deed haar pijn, een enkele traan rolde over haar wang voor ze zelf ook aan de afdaling begon. Ze kon hem nu moeilijk terugroepen, dacht ze. Als ze haar gedrag uit zou moeten leggen zou ze helemaal overkomen als een domme en waardeloze nietsnut. En ze hadden een doel, een taak te vervullen. Dat was belangrijker dan deze stomme gevoelskwestie. Al voelde het niet zo.

- Cailen -

Stom! Stom stom stom! Hoewel hij zich op de taak die voor hem lag wilde concentreren, kon Cailen het gveoel van mislukking niet van zich afzetten. Hij pauzeerde even en keek of hij wel genoeg voorsprong had op het waterwezen. Voorzichtig dat zij het niet zag, veegde hij zijn tranen weg. Hij vertelde zichzelf dat hij niet zo beloachelijk moest doen, dat hij niets van haar wist en haar net een dag kende, maar waarom voelde het niet zo? Hij had van begin af aan een soort band gevoeld tussen hen. Een wederzijdse aantrekkingskracht die...
Ach man, zeik niet. Je moet minder boeken lezen, romantische nietsnut. Open je ogen voor het echte leven in plaats van je te verliezen in je fantasiewereldje. Verliefdheid is niets voor een prins. Als dit alles voorbij is ga je naar Novick en dan ontmoet je maar eens die leuke hertogsdochter die ma zo aanprees...
Maar hoezeer hij zich de onbekende vrouw ook voor probeerde te stellen, ze bleef Sidra's gezicht houden. Hij was woest op zichzelf. Moest hij haar echt uit zijn hoofd zetten? Hij was haast opgelucht toen een nieuw paar wachters hem liet schrikken zodat zijn aandacht werd afgeleid. Hij trok zich terug in de schaduwen en hoopte maar dat Sidra dat ook zou doen.

-Sidra-

Ze wenste dat ze haar gave niet had weggestopt op dit moment. Al koste het haar dan zoveel energie, ze wilde zich nu het liefst zwelgen in beelde van andermans levens dan te moeten denken aan die van haarzelf. Dat laatste koste haar zoveel meer dan slechts een beetje energie. Hoe kon dat toch, vroeg ze zich af. Waaarom voelde ze zich zo raar, het ene moment zo blij en het andere moment zo verdrietig. Waarom gebeurde dat nu, nu ze Cailen kende. Wat had hij met haar gedaan? Wat voor magie had hij op haar losgelaten? Ze was ver weg met haar gedachten, maar nog niet te ver weg om de vreemden die beneden wel akelig dichtbij kwamen niet op te merken. Ze verstopte zich zo snel mogelijk en kon de gedachte niet tegenhouden dat ze hoopte dat Cailen ook veilig zou zijn.

- Cailen -

Hij kroop zo ver mogelijk weg in de verhullende schaduwen, een zorgelijke blik omhoog werpend. Van waar hij zat kon hij Sidra nauwelijks zien, maar wie weet of dat ook gold voor het standpunt van de twee wachten. Hij was er zelf niet veel beter aan toe. De duisternis zou hem beschermen wanneer de twee wachten niet meer deden dan even vlug rondkijken, maar wanneer ze doelbewust zouden zoeken maakte hij geen schijn van kans.
Tot zijn opluchting liepen de twee piraten al pratend en grappen makend voorbij. Geluidloos liet hij zijn adem ontsnappen en wenkte hij Sidra naar beneden. Hoe verbolgen hij op dit moment ook was om haar afwijzing, ze was nog steeds zijn belangrijkste bondgenoot en zijn enige kans op slagen.
'Ben je klaar om het water in te gaan?' fluisterde hij.

-Sidra-

"Natuurlijk," fluisterde Sidra terug. "Heb je wel door aan wie je het vraagt?"
Zonder op een antwoord te wachten rende ze naar het water. Ze had een grote behoefte de zachte structuur ervan op haar huid te voelen. Een behoefte om onder te duiken en te verdwalen in de stromingen. Toen ze het water instapte, kon ze echter nog net een kreet onderdrukken. Dit water was anders, veel ruwer. Het voelde niet fijn aan op haar huid die enkel de fijne structuur van het binnenwater gewend was. Het water leek haast te schuren.