RPG 1: 'Poorten van Illusie'

- Cailen -

Cailen liet Miriana in de koele schaduw van een wilg zitten. Hij hoorde geen geluid van hun achtervolgers, maar voor zich zag hij een flits van beweging. Hij trok beide zwaarden; die van zichzelf en die hij van Bjerne had gestolen. Het minste wat hij kon doen na dat meisje aan de piraten te hebben overgelaten, was de priesterdame beschermen. Hij wachtte tot de gestalte tevoorschijn stapte vanachter de struiken en stormde toen naar voren....om net op tijd te beseffen dat het Sidra was. Weer een blunder.

Hij wilde haar de mantel...of zeewierkleding uitvegen over geruisloos rondsluipen, maar hij zag dat haar ogen rood waren en vochtig. Hij besefte dat dat niet van het rivierwater kwam en stak zijn zwaarden vlug in de grond. 'Gaat het wel, Sidra?' Hij bewoog zijn hand naar haar wang, als om de tranen van een klein kind weg te vegen, maar besefte toen dat ze daar waarschijnlijk niet van gediend zou zijn. Hij bleef besluiteloos staan, zijn arm nog half uitgestrekt.

Alice opende haar ogen weer na een poosje. ze keek de cabine rond naar de andere vier bewakers die daar zaten. ze zuchte zacht, wat een gedoe. was dit nu werkleijk allemaal nodig? rustig liet ze haar ogen door de ruimte glijden en nam ze elk hoekje en gaatje in zich op. ze negeerde de mannen. twee ervan woest, die had ze waarschijnlijk te pakken gehad. één hoewel hij het overduidelijk owu verbergen wat angstig ze grijnste kort en keek verder. en dan had je daar het type waarvan er altijd wel één was. die eeuwige grijns die altijd maar weer vertelde waar hij op uit zou zijn. ze zuchte en schudde haar hoofd. ze keek weg naar het eten wat er stond.

-Sidra-

"Het gaat wel," antwoorde Sidra, gelijk overschakelend op haar afstandelijke kant, de kant die geen zwakte kende. Maar toen besefte ze dat het toch geen nut had, al mocht ze er niets over zeggen ze zou haar verdriet wel kunnen laten zien.
"Eigenlijk, nee het gaat niet," verbeterde Sidra zichzelf. Ze had behoefte aan troost en bij gebrek aan beter besloot ze die maar bij Cailen te zoeken, ookal wist ze niet waarom ze er zo'n behoefte aan had en wat hij ervan zou denken. Het maakte nu niets uit, ze ging tegen cailen aan staan en liet haar tranen verder lopen, half verwachtend dat hij haar van zich af zou duwen.

- Cailen -

Cailen aaide haar voorzichtig over haar hoofd, zoals hij zijn nichtje Lisandra ook al meerdere malen had getroost. Hij vroeg zich af wat er gebeurd kon zijn, of het iets met Sari te maken had, maar besloot dat het meisje het hem wel in haar eigen tijd zou vertellen, als zij er klaar voor was.
'Je hoeft je verdriet niet te verbergen voor mij.' zei hij zacht en troostend. 'Je hoeft je niet sterk te houden.' Hij wilde wel meer zeggen, maar dat zou misschien alleen maar verkeerd vallen. Hoe gemeen het ook klonk, hij vond het wel prettig dat ze tegen hem aan stond. Heel erg prettig zelfs. Haar warmte gaf hem de moed die hij nodig had om niet als een paniekerige angsthaas met haar naar de struiken te rennen en zich opnieuw te verbergen. Natuurlijk, ze zouden weg moeten, maar dit eiland was groot genoeg om hun achtervolgers intussen wat verspreid te hebben. Als ze er een tegenkwamen, zouden de anderen met wat geluk ver weg zijn. Hij gaf Sidra een bemoedigend klopje op haar rug. Cailen keek even hulpzoekend opzij naar Miriana. Zij was een vrouw. ze zou misschien beter weten hoe hij dit meisje kon troosten. Miriana bleef echter zitten waar ze was en hij herinnerde zich hoe moe ze moest zijn.

---

- Solor -

toen hij terugkwam met een paar vaten drinkwater, leek de toestand op het eerste gezicht onveranderd. Hij wilde zich opgelucht weer naar het dek begeven, toen iets in de ogen van de achterste bewaker hem alarmeerde. Het was een van de nieuwe manschappen, net opgepikt van Goudland, een neutraal eiland voor de kust van Garad. Huurlingen. ze waren loyaal aan niets dan geld en ze respecteerden zelden de wetten aan boord zonder een zweep om hen te bedreigen. De honger in de ogen van de man sprak boekdelen en Solor besloot de bootsman te vragen om een vervanger. Desnoods zou hij zelf de plaats van de man innemen, maar met tegenzin. Hij hield niet van het ruim. de houten wanden leken hem te verstikken. Voor nu zou hij zich dus nog even naar het dek begeven. Zonder nog even naar het meisje te kijken, liep hij de trap weer op. de deur liet hij open staan, om hem te waarschuwen als er onraad dreigde.

-Sidra-

Langzaam kalmeerde Sidra weer. Voorzichtig nam ze weer afstand van Cailen. "Ik moet wel sterk zijn, nog even, tot ik hier weg ben en mijn zusje niet meer zal voelen wat ik voel...Ze mag niet weten hoe ik lijd, dat is niet goed voor haar heelproces." zei Sidra. "We moeten gaan. Nu, snel." Haar stemming sloeg plots om toen ze weer naderend gevaar voelde.

Miriana had enkel gekeken naar het tweetal, meer kon ze op het moment niet doen. Hoe graag ze Sidra ook had willen troosten, ondanks het onbegrip dat ze voelde, kon ze geen stap zetten. Ze was te vermoeid om overeind te komen.
Plotseling waarschuwden de bomen haar; gevaar! Precies op datzelfde moment had Sidra geroepen dat ze direct moesten vertrekken. Ze knikte en stond op. Wankelend op haar benen zette ze stapje voor stapje. Ze vroeg de bomen haar te helpen, maar de takken konden niet meer doen dan haar ondersteunen zodat ze niet zou vallen.
'Ik hou jullie alleen maar op,' zei ze daarom ook, 'Cailen jij brengt Sidra in veiligheid.' Ze zag hoe beiden wilden protesteren, maar moeizaam schudde ze haar hoofd. 'Ze zullen mij niks doen.' Daar was ze niet helemaal van overtuigd, natuurlijk, maar ze moest iets zeggen.
'Cailen, je weet goed genoeg dat ik ervoor zal zorgen dat jullie gepakt worden.' Daarna wendde ze zich tot Sidra.
'Neem Cailen mee. Als je je zusje van je Giyana wilt redden, zal je eerst hiervandaan moeten en je krachten onder controle moeten krijgen. Dan zou je eventueel nog een kans maken tegen haar.'
Ze zuchtte, waarna ze door haar knieën zakte. De boomtakken vormden zich direct om haar op te vangen, zodat ze niet op de grond zou donderen. Het watermeisje zal al haar krachten nodig hebben om het te winnen van dat machtbeluste mens.
Ze wist maar al te goed hoe de Giyana in elkaar stak, en de energie die om Sidra heencirkelde had haar het hele gebeuren verteld.

Alice keek op toen de man binnen kwam met het vat vol drinken. ze keek hem na en zag dat de deur op een kier werd gelaten. ze wande haar blik er vanaf hoe graag ze ook de openlucht wou zien. weer keek ze de kamer rond, het was niet bepaal harmonieus ingerecht zoals bij hen vaak wel het geval was. ze liet haar hoofd achter tegen het hout vallen en keek naar het plafon.

Nog steeds zat Maluuni besluiteloos op haar tak. Wat moest ze doen?
Er hing nog steeds een dreigende sfeer. Haar boog had ze nog steeds in haar handen, nog steeds gloeide hij mysterieus.
Iets in haar bloed zei dat er iets mis was, maar ze kon niet ontdekken wat dat was.
Ze was alleen, zoals altijd. Met de andere elven en bosnimfen was er niets mis, behalve dat ze haar verstootten dan. Maar toch was er nog die sfeer.

Op dat moment keek Maluuni op. Ze rook iets. Het was die ene geur.. Dit had niets met de mysterieuze gloed te maken, maar was ook vervelend.
"Nee he, alsjeblieft, laat mij met rust." prevelde ze.

- Cailen -

'Doe niet zo dramatisch,' mopperde Cailen. 'Je komt gewoon mee, of ik kan het mezelf nooit vergeven.' Hij liet Sidra voorzichtig los en stapte kordaat op Miriana af. bruusk pakte hij haar arm vast. 'Je hebt mij geholpen en je hielp Sidra; nu is het onze beurt om jou uit de problemen te helpen. Je komt met ons mee. We maken een goede kans om onontdekt naar de kust te komen.' Een schreeuw klonk vanuit de dichte begroeiing. '...of niet...'
Hij hees Miriana's arm over zijn schouder en sleepte haar haastig mee, onderwijl zijn zwaarden weer oppakkend. Een ervan stak hij achter zijn ceintuur en de ander hield hij in zijn zwaardarm gereed.
'Lopen Sidra!' siste hij naar het watermeisje, naar de rivieroever gebarend. Als ze daar de begroeiing gebruikten om hen te verbergen, konden ze misschien onopgemerkt bij de zee uitkomen. Hij snapte dat Sidra verdriet had, maar ze moest nu even doorbijten.
------------------------------------------

- Solor -

Het werd al laat, schemerig haast, en er was geen spoor te bekennen van de anderen. Zou de andere gevangene voor problemen zorgen? Hij wist niet wie de jongen was waarover heer Jörg gesproken had. De jonge prins vertrouwde hem niet. Solor was een soldaat van zijn vader, Madoc en diende hem dus niet volledig. Solor vond het prima. Ergens had hij het gevoel dat hij niets te maken wilde hebben met Jörgs bezigheden. Wat hem terugbracht bij het meisje. Wat moest de prins met een Elf? Waar had hij haar gevonden?

-Sidra-

Sidra zag hoe Cailen Miriana meesleepte en volgde zijn aanwijzingen om naar de rivieroever te gaan. Onderwijl streek ze met haar hand langs een blad om zo wat water op te vangen.
"Help ons," zei ze tegen het water. "Laat ons ontsnappen en hou die anderen tegen. Ik snap het als je het niet meer wilt doen voor mij, maar doe het voor hen, zij die mij geholpen hebben."
Ze liet het weer vallen en hoopte dat het zou luisteren, terwijl ze langzaam kleine beetjes van haar energie eraan afgaf.

Alice zuchtte, vreselijk was dit wachtten. in feitte had ze totaal geen geduld, maar ze had haarzelf geleerd geduldig te zijn. het was dat ze wist dat het voor een beter doel was, anders had ze het hier nooit uit gehouden en had ze nu waarschijnlijk wel een stuk of vijf pogingen gedaan. maa ze moest wachten, het moment was nog niet daar hellaas. ze keek de kamer nog eens rond en schudde afkeurend haar hoofd. één van de mannen was in slaap gekukkeld. en de anderen stonden op het randje van wegdoezelen. je zou verwachtten dat zij degene zou zijn die moe was, maar in tegendeel. het uitdenken van vele mogelijke plannen gaf haar juist energie.. wie weet had het ook gewoon ermee te maken dat haar hoofd element energie was, maar dat was een terzijde. even dacht ze na. zou ze een elfs slaaplied zingen? ze wist dat die altijd heel goed werkte als anderen niet op lette, en deze waren niet echt allert meer. ze keek naar de deur, nog even zou ze wachtten. maar als het te lang duurde, zou ze gaan zingen.

- Solor -

Hij liep het ruim zo stil mogelijk af toen hij beneden gesnurk hoorde. Ja hoor, allemaal doezelden ze een beetje weg. Hij schonk onbewogen wat water in ene kom en zette die voorzichtig aan de lippen van het elfenmeisje, haar met zijn ogen bevelend wat te drinken. 'Als ze slapen laat ik je aan dek wat rondlopen om je spieren te strekken. Maar denk erom dat je niet wegrent, of je blijft hier de rest van de reis beneden. Ik houd er niet van als mensen... of elfen mijn vertrouwen beschamen.' Hij sprak langzaam, ieder woord duidelijk uitsprekend en hopend dat ze de boodschap goed doorkreeg.

Alice keek de vreemdeling aan. ze nam voorzichtig een slok van het water en ze knikte. Natuurlijk wou ze wel wegrennen of hem smeren, maar vertrouwen was een gevoelig en over belangrijkpunt voor haar. daarom sprak ze ook heel kalm en antwoorde ze "Ik zal Uw vertrouwen niet beschadigen, maar begrijpt U wel dat ik op een dag toch echt zal moeten ontkomen. Het is overduidelijk dat hier blijven veel problemen zal gaan opleveren. maar tegen die tijd zal U zonder enige schuld vrijkomen." even keek ze naar de andere slaapkopjes. ze wende haar hoofd weer naar de man en glimlachte kort. "Voor ik het vergeet, mijn naam is Alice. Alice Lisora"

- Solor -
Zijn mondhoeken trokken iets op, in wat een glimlach zou kunnen zijn.
'Solor,' zei hij rustig. 'Je zult vlug genoeg vrij zijn. De reis naar Garad duurt drie dagen. Eenmaal daar zal heer Jörg je naar zijn vader brengen.'
Mits Jörg die rebel natuurlijk op tijd in handen kreeg. Solor vroeg zich af waarom die jongen zo belangrijk was. Het was niet alsof die knaap weg kon komen zolang ze zijn boot hadden. Wegvaren en later terugkomen; dat had Solor gedaan als hij de kapitein was geweest.
Hij opende een vat met gedroogd vlees en schepte er wat uit.
'Lust je het zo, of zal ik er soep van koken?'

Alice keek wat raar op naar de stukken vlees en glimlachde vaag naar hem "het spijt me, maar ik eet geen vlees. het zou nogal raar zijn om hen te eten met wie je dagelijks praat is het niet?" was haar antwoord. ze had net als vele anderen elfen te gave met dieren te communiceren en maakte daar dan ook veel gebruik van.

- Solor -

Hij probeerde niet met zijn ogen te rollen. Nog eisen stellen ook? Ze was vast nogal verwend opgevoed. Ach, het deerde niet. Er lagen ingemaakte groenten, had hij al gezien. De eigenaar van dit schip moest wel een enorme eetlust hebben als hij dit allemaal voor zichzelf had ingeslagen. Of, te oordelen naar het houtsnijwerk en de hoeveelheid brokaat, zijde en bladgoud in de kapiteinshut, was de kerel gewoon stinkend rijk. Dat was de pest met die zeerovers. Ze lieten zich niet tegenhouden voor een moord of diefstal meer of minder. Het was ieder voor zich.
'Als je geen vlees eet, zal ik de groenten moeten koken. Ze liggen te oordelen naar de geur al zo lang in zout dat je nieren ervan zouden verschrompelen als je ze zo eet.' Hij leegde de schaal met gedroogd vlees in het bijbehorende vat en trok een paar vaten groenten open. Daar, in pekelwater, lagen uien, bonen, paprika en allerlei fijngehakte goederen die hij onmogelijk thuis kon brengen. Bah, de vegetarische keuken van Novick. geen wonder dat die lui zoveel vlees aten. Solor liep richting de kookplaats, het meisje opnieuw achterlatend. De bewakers hadden tot nu toe geen problemen gemaakt, dus hij was er gerust op dat ze zich ook nu zouden gedragen. Zelf kwam hij uit het zuiden. Zijn ouders emigreerden naar Novick toen hun huis werd afgebrand door vertegenwoordigers van het rijk. Politieke vluchtelingen waren ze. Voor Solors vader, een geleerd man en een uitstekende leraar, was er in Novick genoeg werk te vinden. Vader. Wat had Solor hem teleur gesteld.

Alice keek Solor na toen hij uit het zich was verdwenen liet ze voor de zoveelste keer haar hoofd tegen het hout achter zich leunen en keek ze naar het plafon. ze sloot haar ogen en dacht na. onbewust begon ze te nurieen zacht zong ze een lied die de bewakers nog verder in slaap zong. ze lette er niet op en het kon haar eerlijk gezecht ook weinig schelen. ze moest hier wegkomen, hoe dan ook. Eigenlijk was het onzin dat ze zei dat ze geen vlees wou. na haar eerste ontvoering had ze er immers ook zat van binnen gekregen. Bah ze hate het vast te zitten, onbewust van het feit dat haar zang iedereen zo ver in dromenland bracht ging ze verder. Als of het haar wat kon schelen dat haar ontvoerders mogelijk vast zouden komen te zitten in hun eigen dromen.

- Cailen -

Cailen liet Miriana los en trok zijn zwaard. Zijn nekharen tintelden. Er was een magiër in de buurt. Een magiër die een tastspreuk gebruikte. Ongetwijfeld waren ze nu ontdekt. De vraag was van waar de spreuk kwam. Hij keerde zich naar Sidra, een kille blik in zijn ogen, klaar voor de strijd.
'Sidra, maak als de donder dat je naar de kust komt! Rennen, nu!'

---

- Solor -

De groente was net gaan koken, toen Solor alarmkreten van het andere schip hoorde komen. Hij rende de cabine uit en keek richting de kust. Niets te zien. Toen keerde hij zich met een akelig voorgevoel om naar de open zee. Drie galjoenen met de Garadeense vlag voeren recht op hen af. De soep was nu wel het laatste waar hij aan dacht. Ze moesten hier weg, ergens anders aan wal gaan, buiten het zicht van de schepen.

Hij denderde de trap van het ruim af, met de bedoeling de manen te waarschuwen. Tot zijn verbijstering lagen ze te slapen. Onnatuurlijk voor zulke getrainde zeelui. Hij vloekte luid en keek toen naar het elfenmeisje.
'Alice?' Hij gebaarde naar de slapende mannen. 'Heb jij hier iets mee van doen?' vroeg hij rustig. 'Laat het antwoord op die vraag trouwens maar zitten. We hebben een noodgeval. Ik kan dit schip niet alleen besturen, dus maak ze wakker.' Hij fronste even. 'Tenzij dat teveel werk kost. Als je me je woord geeft, maak ik je los en moet jij me maar helpen. Het zijn vijanden van ons allemaal, geloof me.'

-Sidra-

"Nee,als er op mij...dit eiland gevochten wordt zal ik helpen," zei Sidra koel. Ze had niet voor niets jarenlang lessen gehad om met het water om te kunnen gaan.
"Kom op water," zei ze wat zachter, "Help me nu alsjeblieft."
Ze hield haar armen naar beneden gestrekt en opende haar handen, langzaam en onopvallend verzamelde een groot deel van het water uit haar directe omgeving zich op de grond onder haar armen. Ze sloot haar ogen en luisterde, oplettend zodat ze precies op het juiste moment het water kon helpen in de kant te gaan waar zij wilde dat het heenging, de kant waarvan het water zei waar de aanvallers vandaan kwamen.

- Cailen -

'Verdomme Sidra!'vloekte Cailen. 'Ik kan me niet zorgen maken om Miriana én om jou! Ik zal het me nooit vergeven als een van jullie wordt...'
'Verwond?'vroeg een kille stem rustig. Cailen kon zich net op tijd omdraaien om een zwaardslag af te weren van Acar. De oudere man glimlachte. 'Ah, dus je bent niet volledig nutteloos met wapens?'
'Daar kom je nog wel achter,' gromde Cailen, waarna hij met zijn linkerarm naar Acar uithaalde. De man danste met iets van pret in zijn ogen achteruit.
'twee zwaarden tegen één en nog mist u, hoogheid. Mooie koning zul je worden.' Hij zei het spottend. 'Oh dat vergat ik helemaal. Momenteel worden al je kansen om op de troon te komen toch al geëlimineerd.'
'Vader...?' Cailen liet uit verwarring zijn verdediging vallen en kon nog net opzij duiken toen Acar opnieuw toesloeg. Hij meost het bekopen met nog een schampwond aan zijn schouder. Vlug sprong hij weer overeind, worstelend om de sterke man de baas te blijven.
'Ik wil je levend hebben, Braeden. Wees dus gerust,' fluisterde de man, een fanatieke glans in zijn ogen. 'Je zult hooguit wat ledematen verliezen. En je tong, voor je die akelige vuurmagie weer loslaat.' Cailen, die al zijn aandacht op het zwaard van Acar hield, dat hij met zijn beide zwaarden moest blokkeren, slaakte een kreet, meer van verbazing dan van pijn, toen een scherpe pijnscheut hem in zijn buik trof. Hij keek omlaag. Uit zijn buik staken de felgekleurde pluimen van een gifpijltje.
'Ver...rader...' fluisterde Cailen. Hij bleef door pure wilskracht op de been, hoewel een doezelige warmte hem overviel. de met mos begroeide rotsen zagen er zo uitnodigend uit, zo zacht... In een laatste helder moment begon hij de woorden van een schokspreuk te prevelen. Met wat geluk zou dat de verdoving teniet doen. Hij kon niet verliezen, niet nu. Hij mocht Sidra en Miriana niet in de handen laten vallen van mannen die niets goeds met hen voorhadden.

-Sidra-

Sidra concentreerde zich te erg op het water om te horen wat haar gezegd werd, ze zag zelfs niet hoe Cailen aangevallen werd. Wat ze wel zag was een man op afstand met een of ander klein buisje in zijn hand waar hij iets instopte. "Nu," fluisterde het water haar toe, maar ze was te gefascineerd om gelijkte reageren. Een seconde te laat stuurde ze het water op de man af, waardoor hij omver geworpen werd. Sidra zag nog hoe iets door de lucht zoefde en Cailen raakte, ze vervloekte zichzelf. Als ze gelijk geluisterd had was het niet gebeurd.
Nu kwam het tweede probleem, er was niet genoeg water meer. Het kleine beetje water dat er was vroeg ze om de vreemde vrouw te waarschuwen, haar te zeggen bescherming te zoeken. Sidra zou naar de rivier moeten anders zou ze niets meer kunnen. Dus besloot ze te rennen. Ze haatte het om de rest achter te moeten laten, maar ze moest wel. Gelukkig was de rivier niet zo heel ver weg, ze hoorde het water al stromen, heel zacht, maar ze hoorde het.

- Cailen -

Acar schopte hem omver en Cailen landde hard op zijn rug. Nog een geluk eigenlijk, want de pijl stak nog in zijn buik. Een beetje verdwaasd keek hij ernaar. gek dat het geen pijn meer deed. Het voelde best prettig.
Acar knielde naast hem en wrong het zwaard uit zijn slagarm. Toen legde hij Cailens arm opzij, haaks op zijn lichaam. Een moment lang wist Cailen niet wat hij ging doen,tot Acar zijn mes hief en een scherptebezwering begon te reciteren.
Mijn arm!

Cailen raffelde de laatste zinnen van de schokspreuk af en richtte hem niet op zichzelf, maar op de ander. De uispraak was slordig en hij dankte de hemel dan ook al toen Acar een paar meter achteruit geschoven werd door de spreuk.
De magiër was zijn concentratie verloren en Cailen maakte er gebruik van door een tweede spreuk over zichzelf uit te spreken. Vlammende pijn joeg door zijn verdoofde lichaam en de adrenaline zette hem langzaam in beweging. De energiepuls zou niet lang duren, wist Cailen, dus hij koos de meest directe weg van ontsnappen. Als hij de rivier over kon steken en hij Acar van de vrouwen weg kon leiden... In ieder geval zou hij dan nog iets nuttigs doen voor ze hem in handen kregen. Hij strompelde naar de rivier terwijl achter hem Acar vloekend overeind krabbelde. Hij wilde in de rivier springen, maar een golf van duizeligheid overviel hem. Een paar seconden balanceerde hij op de rand, toen viel hij en werd alles zwart. Het snelstromende water voerde hem mee.

-Sidra-

Net toen ze bij de waterkant was voelde Sidra dat iemand haar gevolgd was. Ze draaide zich om en zag een derde man, klaar om aan te vallen. Ze moest nu de keus maken, of gebruik maken wat voorhanden was, of het water ingaan en de man even uit het oog verliezen. Wetend dat het eerste veiliger was, koos Sidra er toch voor het water in te gaan. Ze wist dat ze dan sterker zou zijn, ze was nog niet zo lang op het land, maar lang genoeg om de eerste tekenen van verzwakking aan te voelen komen. Dus deed Sidra een stap achteruit en liet ze zich in het water. Gelijk voelde ze de verkwikkende werking van het goedje op haar huid.
Nu zou ze eens laten zien wat zij kon, nee beter gezegd, wat het water kon. Zij leverde de energie en het water koos ervoor om het wel of niet te gebruiken, zo was ze altijd al ermee omgegaan. Sidra gaf het water de energie die het nodig had en liet zich omhoogvoeren, tot ze omhooggehouden door het water geheel boven het wateroppervlak uitkwam. Het was misschien niet nodig geweest, maar ze hoopte ze de man angst aan te jagen, zodat ze tijd had voor het tweeede deel.
Sidra spreidde haar armen, strekte ze geheel en bracht ze toen met snelheid naar elkaar toe, op het moment dat ze in haar handen klapte schoot een waterstraal recht vooruit, richting de man. Het water deed wat ze het had gevragen. Of de straal kwam waar hij moest komen, kon Sidra niet zien. Ze werd afgeleid door iets wat er in haar ooghoek gebeurde. Ze keek en zag Cailen in het water vallen. Gelijk dook ze hem achterna, ze zou later wel kijken of alles goed zou zijn met de vrouw die ze achtergelaten had.

Alice keek iets wat geschrokken op toen Solor aan kwam stormen, ze keek kort op naar de mannen die ze in een diepe slaap had gekregen en kreeg een lichte blos. het was soms ook zo typisch voor haarom deze magie op verkeerde momenten te gebruiken, momenten zoals nu. Ze was dan ook blij toen Solor de vraag schrapte of ze er iets mee van doen had, maar het feit waarom hij was terug gekeerd beviel haar niet. "Als je me je woord geeft, maak ik je los" Alice keek op, meende hij dat nu. een kleien glimlach verscheen maar ze besefte dat ze dit niet kon gebruiken om haar vrijheid terug te nemen. iets wat teleur gesteld knikte ze "Je hebt mijn woord" zei ze al wenste ze dat ze dat niet had hoeven zeggen. ze keek naar de slapende mannen, hoewel ze ze heel snel terug uit hun slaap had kunnen krijgen vertikte ze het ze wakker te maken. Solor was misschien wel te vertrouwen, maar deze vier hier niet. en mocht het nodig zijn was één zin genoeg om hen uit hun slaap te wekken.

-Sidra-

Zoals altijd hielp het water haar door haar naar de plaats te voeren waar ze moest zijn. Al snel kon Sidra het shirt van Cailen te pakken krijgen, ze verstevigde haar grip wat en trok hem omhoog naar het wateroppervlak. Zo irritant, wezend die enkel lucht konden ademen, maar goed, die wezens waren dan ook niet zo waterafhankelijk, dacht ze.
Sidra legde Cailen neer op de kant en ging naast hem zitten. Toen zag ze het pijltje wat in hem stak en haalde het eruit. Nou mag hij wel weer wakker worden, dacht ze, en ze vroeg het water om een plens in zijn gezicht te gooien zodat het proces versneld zou worden.

ooc: volgens mij is dit een ernstig inspiloze post...