RPG 1: 'Poorten van Illusie'

- Jörg -
'Voor iemand die ik mag, bespaar ik me kosten nog moeite,' antwoordde hij, aangenaam verrast door haar lieflijke glimlach. Ze speelde een spelletje met hem, en hij liet met zich spelen. Vroeg of laat zou ze wel inzien hoe leuk ze hem wel niet vond.
---
- Solor -
Hij voelde zich belabberd, maar in ieder geval kon hij zich weer bewegen toen Alice aan hem schudde.
'Alice?' Hij keek haar even verbaasd aan, toen probeerde hij op te staan. Hij gaf haar een zwak duwtje in de richting van de bomen.
'Het is gevaarlijk hier. Ga daarheen. Ik kom wel.'

Moira liet haar glas inschenken en nam een slok. even sloot ze haar ogen toen en straal zonlicht op haar gezicht scheen. Ze keek om zich heen en hing gemakkelijk wat achterover.

Alice voelde hoe zwak het duwtje was "ik weet dat het gevaarlijk is Solor, maar jij bent er beroerder aan toe dan ik." ze hielp hem overeind. "Dus ik ga niet op je staan wachten" was haar conclusie. hoewel ze een knalrode kop kreeg toen ze SOlor mee nam liet ze haar gezicht niet zien.

-Jörg-
Hij vroeg zich af of ze doorhad hoe haar jurk omhoog kroop als ze zo achterover zat. Of hoeveel van haar prachtige lange benen er al zichtbaar was. Bij andere vrouwen had hij het ordinair gevonden,omdat alleen vrouwen in een bordeel rokken tot boven de knieën droegen. Bij Moira stond zelfs dit echter nog elegant.
'Neemt u vaker wat tijd voor uzelf? Of bent u altijd bezig met uw werk?' vroeg hij geïnteresseerd. Opmerkingen over haar uiterlijk hielpen immers niet bij haar. En hij moest en zou haar beter leren kennen.
---
- Solor -
'Hij probeerde zo min mogelijk op haar te leunen, blij als hij was weg te komen van die afschuwelijke plaats.
'Je moet wel denken dat ik een enorme sukkel ben, om in die val te trappen,' zei hij beschaamd. 'Ik wilde gewoon die takken kappen, zodat ik een perfecte hut kon bouwen en ik niet alleen lomp gewicht zou zijn.' Ze waren bijna aan de rand van de open plek en Solor schrok van ieder klein ritselend geluid dat hij hoorde. De wondjes die de plant had veroorzaakt brandden en jeukten akelig. Hij zou na het eten eens met zijn benen in de zee gaan zitten, nam hij zich voor. Misschien dat Alice mee wilde.

Moira grijnsde licht "ik combineer het heer. mijn werk is niet alleen een taak, het is voor mij ook een hobby." vluchtig peilde ze zijn reactie op deze opmerking, want zeg nou eerlijk een vrouw die moorden voor haar hobby doet is op zijn minst nogal apart.

Alice hielp SOlor mee komen "nu pas ben je een enorme sukkel, je bent heus niet alleen een lomp gewicht, je bent.." ze zweeg, ze praatte teveel. haar hoofd kleurde rood. ze keek op toen ze geritsel hoorde.

OCC: ik gun ze het moment x'D

een kleine eekhoorn schoot voor hun langs. even schrok Alice aangezien de adrenaline nog in haar lijf zat, maar al snel werd ze rustiger, het was immers maar een eekhoorn.

- Jörg -
'Hm, eigenaardig. Niet veel van heer Aegons onderdanen zijn zo toegewijd.' Hij glimlachte opnieuw even. 'Zou je mij ook voor je plezier vermoorden?' Hij keek haar uitdagend aan.
---
- Solor -
'Wat ben ik?' Solor grijnsde naar haar toen ze schrok van een eekhoorn. 'Momenteel ben ik alleen heel dankbaar dat je me gered hebt.' Hij hield ztil en keek haar aan met een warme blik. 'Zonder jou was ik er niet meer geweest.' Hij aarzelde even, voor hij haar langzaam naar zich toe trok voor een omhelzing. 'Ik vind je heel bijzonder, Alice.'

Moira grijnsde even "op dit moment nog niet, maar dat zou kunnen veranderen." ze grijnsde minstens zo uitdagend terwijl ze iets meer in zijn richting boog om de uitdaging te vergroten.

Toen Solor Alice aankeek voelde Alice haar hart een slag overslaan. ze glimlachte dwaas naar hem. hij omhelsde haar waardoor har hart meteen op hol sloeg. haar hoofd was knalrood. 'Ik vind je heel bijzonder, Alice.' zei hij. ze keek wazig op naar hem en glimlachte "ik jou.." "ALICE!, SOLOR!" Alice schrok zich kapot toen ze haar broer hoorde en deed meteen een pas achteruit, waarom wist ze eigenlijk niet goed. misschien wilde ze het hem nog niet laten weten, of misschien gewoon omdat het moment weg was dat de verdoving haar niet meer op haar plek hield. Laine kwam tevoorschijn en zag de twee nog net in omhelzing. hij grijnsde even "dus hier zaten jullie verstopt."

- Jörg -
'Dan zal ik me nog wat extra uit moeten sloven om je te plezieren, nietwaar?' grinnikte hij. 'Jou achter me aan hebben is wel het laatste wat ik wil...in die zin tenminste.' Hij pakte een mes en begon een gebraden kip in hapklare stukken te snijden.
---
- Solor -
'We verstopten ons niet!' verdedigde Solor zich met een hoofd dat minstens zo rood als dat van Alice zou zijn geweest als hij een lichtere huidskleur had gehad. 'Iets in het woud viel me aan en Alice kon me net redden voor ik verslonden zou zijn geweest.' Hij liet zijn benen zien om te bewijzen dat hij niet zomaar ergens met Alice was gaan staan voor wat alleentijd. Hij verzweeg de verschijning van Sol. Zijn aanwezigheid was als een schok voor hem gekomen. Hij had de Waker nog maar een keer eerder gezien, toen hij nog maar een kleine jongen was. Zijn terugkeer betekende dat de tijd naderde waarop hij zijn belofte moest nakomen, en eerlijk gezegd voelde Solor daar nog niets voor. Misschien dat hij daarom toenadering zocht bij Alice, dat de behoefte net zo groot werd om haar gewoon te kussen, zonder na te denken over de gevolgen. Wat deden die er immers toe als hij spoedig zijn lichaam moest afstaan? Sol was echter weg, voorlopig althans, zo leek het. En langzaam herwon hij zijn kalmte weer.
---
- Cailen -
'Zo veilig als maar kan. Zolang we niet in de buitenwijken ronddwalen tenminste. We moeten voorraden inslaan en de stad is daar uitstekend voor. Daarnaast wil ik ook inlichtingen inwinnen over het huidige verblijf van mijn ouders. We slapen maar één nachtje aan land, dat beloof ik je.' Hij kuste Sidra ter geruststelling. 'En daarna zijn we weer gezellig samen hier, waar niemand ons iets kan maken.'

-Sidra-

"Mij maakt het niet uit waar ik ben, als ik maar bij jou ben," zei Sidra. Bij de heilige Sawane! Wat klonk dat als zoetsappige onzin zeg. Toch wist Sidra dat het waar was. Ze besefte zich ineens hoe erg ze veranderd was. Niet lang geleden vermijdde ze nog elke vorm van contact met wie dan ook en nu hechtte ze zich bijna vast aan de eerste de beste. Hoewel, dat was niet helemaal waar, letterlijk gezien wel, maar figuurlijk...Hij was niet zomaar iemand. Niet voor haar in ieder geval.

OOC: Tuurlijk is hij niet zomaar iemand :-d Hij is de hunk van de RPG! ... en ieders personage die dat tegenspreekt gaat flink gemarteld worden -_-

- Cailen -
'Ik heb je ook graag bij mij hoor Sidraatje.'Cailen grinnikte even. 'Vooral als je kleding in deze toestand verkeerd,' zei hij, doelend op de nog steeds minimale bedekking die het zeewier nu aanhield. 'Wat me eraan doet denken dat ik je fatsoenlijke bedekking moet meegeven voor als je aan land gaat. Ik weet dat je die jurk niets vind, maar het is wel zo verstandig, als je niet de negatieve aandacht van alle mannen in de haven wilt trekken.'

-Sidra-

"De jurk zelf is niets mis mee," Sidra dacht terug aan het moment dat Cailen haar de jurk eerder had willen aandoen, op zich was het een mooie jurk. "Het was meer de gedachte erachter die me toen tegenhield. Maar momenteel heb ik gezegd me aan te passen aan jouw volk en ik ben van plan me aan mijn woord te houden ook. Dus, kom maar op met die jurk." Het laatste zijn ze met en grote glimlach op haar gezicht.

- Cailen -
Hij keek haar smekend aan. 'Mag ik er wel bij zijn als je je omkleed? Straks trek je hem nog achterstevoren aan, ofzo...' Zijn mondhoek trok een beetje, alsof hij een enorme grijns wilde verbergen.

-Sidra-

"Tja, dat risico kunnen we beter niet lopen he?" zei Sidra alsof ze zijn smoesje geloofde. Ze zag wat voor blik hij probeerde te verbergen, maar ze vond het niet erg. Ze vond het ergens wel leuk, als hij tenminste dacht wat zij dacht dat hij zou denken. Ze kon teveel aflezen in zijn ogen.

- Cailen -
Hij bekeek haar goedkeurend, terwijl hij haar jurk dichtknoopte.
'Zo, nu krijgt je zeewier weer netjes de tijd om terug te groeien en loop jij erbij als een dame van stand,' zei hij tevreden, wijzend op het zeewier dat opnieuw was samengekropen tot één enkele armband om haar pols. Sidra zou in gezelschap misschien maar altijd een jurk moeten dragen, voor de zekerheid. Hij kon het risico niet lopen dat het zich terug zou trekken door een enkele opmerking van hem, of een terloopse aanraking...Hoewel zijn aanrakingen niet per se terloops hoefden te zijn.

"zeker, maar in welke zin dan wel?" vroeg ze toen met een brede grijns. Ze kon het antwoord wel raden, aangezien hij speciefiek aankaarte haar alleen in die zin niet achter hem aan te willen. maar ze wilde het hem horen zeggen.

Laine keek verbaasd op, als Solor niet daadwerkelijk gehavend daar had gestaan was hij gaan lachen om hun reactie. Hij had nu wel gezien dat die twee elkaar leuk vonden. maar het feit dat er een aanval was geweest baarde hem zorgen. hij knikte "ik geloof je, in dat geval is het waarschijnlijk beter uit deze bossen te trekken voor er meer gewonden vallen." hij draaide zich bij en riep alle elven die al snel hun kant op rende "blijf bij elkaar, we lopen terug naar de kust." antwoorde Laine.

- Jörg -
'Ach, ik vermoed in de gebruikelijke zin van vrijgezelle man zoekt een vrouw die de moeite waard is om zijn leven mee te delen. Of in ieder geval een flink deel van zijn nog jonge en actieve leven.' Hij zei het rustig, alsof hij een simpel feit vaststelde. 'Wees eerlijk; in onze lijn van werk kan het soms best eenzaam zijn en er lopen gewoon veel te veel idioten rond op deze wereld en veel te weinig boeiends.' Hij reikte haar een bord met kip aan. 'Ik ben er de man niet voor om u direct oneerbare voorstellen te doen, of zelfs maar avances te maken, maar ik zou er geen bezwaar tegen hebben als u tussen de werkzaamheden door wat tijd vrij zou kunnen maken om mij te vergezellen op een bezoek aan het theater of de opera.'
---

- Solor -
'Misschien was er maar één van die dingen op dit eiland,' zei Solor hoopvol. Hij had geen zin in een overnachting op het strand, open en bloot in het zicht van alle gespuis dat de kusten af kon schuimen. 'Ik wil u vragen om ook de mogelijkheid te overwegen om onze nachtverblijven in de bomen te bouwen, hoog genoeg om voor de meeste roofdieren buiten bereik te blijven.'

Marx luisterde aandachtig en toonde totaal geen emotie bij het horen van het verhaal. Hij leek niet eens verbaasd over het verhaal en wist nu al dat het gaten had. Maar het feit dat hem dit verteld werd, betekende dat hij juist vertrouwen had gekregen. Toen het stil werd keek hij van de een naar de ander en weer terug. Het was het enige dat aangaf, dat hij momenteel onder de indruk van de twee was. Uiteindelijk begon hij te spreken. “Dat verklaart een hoop.” Hij zei het alsof er verder geen vragen meer waren. Hij zweeg na die woorden weer even en besloot kort hoe hij het beste te werk kon gaan. Hij besloot vragen over hun ras of opmerkingen erover achterwege te “Wellicht heb je gelijk. Maar de Giyana is geen optie om mee te spreken. Zij is op zijn minst gezegd vijandig tegen vreemdelingen. De enige met wie ik haar overweg heb zien gaan is de blonde vrouw. En daarbij smolt ze eerder dan dat ze iets toevoegde. Dus als we informatie gaan winnen, dan moeten we bij de mannen van dit ras aankloppen. Gezien we niet bij de vrouwen horen te komen, hoewel ik niet een bezoek aan hun dorp wil uitsluiten.” Zei hij rustig. Immers was hij eraan gewend dat hij kon rondsluipen zonder opgemerkt te worden. Maar dat deed er nu nog niet toe. “Ik denk dat we het beste dan naar het water kunnen gaan, want schijnbaar besteed dit volk de meeste tijd daar. En als we daar op de oever verschijnen zullen vanzelf aandacht krijgen denk ik. Immers hoeveel vreemdelingen zullen ze ooit hebben gezien als deze Giyana ze weg probeert te houden? En als ik wil val ik op, iets wat jullie ook voor elkaar zouden kunnen krijgen als je wilt.” Een korte glimlach speelde even in zijn mondhoeken.

Moira grijnsde toen Jörg het er zo simpelweg over begon te hebben. ze pakte een klein stukje van de kip "Wel heer, van openbare gelegenheden ben ik geen groot fan. maar tijd vrij maken zou zeker geen probleem moeten zijn." ze stopte het stukje kip in haar mond.

Laine keek op "ik was niet van plan op het strand te overnachten Solor, in de bomen zou wellicht een goed idee kunnen zijn. al zou ik toch eerst terug willen keren om vervolgens een veilige plek te zoeken.

"Als we constant zouden opvallen waren we geen mythe geworden dan hadden ze ons al lang uitgeroeid." begon Ikkorian wat wantrouwend. Earrigonas keek zijn vriend kalm aan "rstig Ikkorian,." hij knikte naar Marx "goed, dan stel ik voor de dorpelingen te gaan zoeken zoals jijzelf al hebt voorgesteld. Ikkorian kreunde zacht "fijn, laten we vooral naar de oever gaan." mopperde hij.

Marx voelde iets vreemds in zichzelf. De emotie overviel hem totaal. Het voelde goed, maar te vreemd om langer te willen voelen en hij deed dan ook zijn best om de emotie van zich af te schudden. Dat er eventjes een grijns op zijn gezicht had gestaan leek hij zelf niet door te hebben. "Geen zorgen, ik ben er voor afleiding." zei hij toen op een bijna te serieuze toon. Hij stond op en wipte met zijn voet de boog de lucht in. Hij ving en liet deze met een soepele beweging weer over zijn lichaam zakken. Hij keek de twee aan. "Tijd om te gaan of hebben jullie tijd nodig om te eten of rusten?"

"tijd voor rusten komt later wel." sprak Earrigonas kalm. hij glimlachte even. Ikkorian zuchtte diep en stopte zijn handen in zijn zakken waarna hij begon te lopen. hij leek wat op zichzelf, maar eigenlijk leek hij dat altijd. hij was vaak slecht te peilen en besloot altidj zelf wanneer het tijd was iemand te vertrouwen. Earrigonas bleef ditmaal tussen beiden. hij in tegenstelling tot zijn vriend was snel bereid anderen te vertrouwen maar had ook een scherpe blik om verraders er tussen uit te pikken.

Marx knikte even en samen gingen ze op pad. Als eerste kregen een stuk bos, waarover een smal spoor liep. Marx nam de voorhoede om de sporen op de grond te kunnen volgen. Ze kwamen niet veel later bij een splitsing waar de sporen twee kanten op gingen. Marx spendeerde enkele minuten gehurkt op de grond om de sporen te bekijken. Ze waren lastiger dan hij gewend was in deze bodem. Maar uiteindelijk wist hij te bepalen welke de verste waren en sloeg dan ook naar rechts. Het pad bracht hen langs een smal stroompje, waar hij rustig overheen stapte. Echter hierna kwam een gedeelte waar de bodem nat was. Marx stapte zonder pardon door en de bodem begon soppende geluiden onder zijn voeten te maken. Toen hij niet direct hetzelfde geluid achter zich hoorde keek hij even om. Earrigonas was tegen Ikkorian aan het spreken. Hoewel hij hen niet hoorde op het moment zag hij aan het gezicht van Ikkorian dat er iets was. Marx wachtte even tot hij zag dat ze weer gingen lopen. Hun tocht ging nog een tijdje door over de soppige ondergrond voor deze weer harder werd.

Marx kwam plots in het licht te staan bij een bredere ondiepe stroom. Hij had gehoopt hier de dorpelingen te vinden, maar blijkbaar hadden die een betere bron dan deze ondiepe stroom. Het water was helder en Marx had geen zin om erin te springen. Zijn broek was immers nog maar net droog. Hij doopte wel even zijn snel blote voeten in het water om de modder eraf te krijgen. Marx bespotte een aantal stenen via waar ze over het water konden komen zonder nat te worden. "Laten we die stenen gebruiken. ik heb niet weer zin in een natte broek." zei hij simpelweg en nam wederom de leiding. Hij had al gezien dat de sporen aan de overkant verder gingen. Een tiental minuten later stonden ze aan de overkant. Ze kwamen nu alleen nog een paar keek smalle stroompjes tegen waar ze overheen konden stappen voor ze wederom uit de bossen kwamen.

Marx stapte iets verder, zodat de twee ook uit het bos konden komen en konden aanschouwen wat hij zag. Voor hen lag een groter meer. tenminste zo zou marx het beschrijven. Het water was kraakhelder. Het stroomde vanuit het noorden naar dit meertje en in het zuidwesten stroomde het weer weg. Hij zag diverse mannen in het water, zowel boven als onder water. Voor het moment waren ze nog niet gezien en Marx bestudeerde het ras nu pas voor het eerst. Ze waren immers in hun element en meteen zag hij dat hijzelf in het water geen tegenstand zou kunnen geven. Ze bewogen sierlijk, wat een grote gewenning weergaf. Marx keek verder en zag diverse schooltjes vissen in het water rond bewegen. Enkele van de mannen leken zelfs te wachten op zo'n schooltje. vermoedelijk om zichzelf schoon te laten maken bedacht Marx. Nog even tuurde hij naar de wezens, met in zijn achterhoofd manieren zoeken om ze eventueel te kunnen doden als het nodig was. Maar dit was zijn natuur, wat hem geleerd was. Hij liep plots dichter naar het water en bemerkte hoe zacht het witte zand onder zijn voeten was. hij keek er even verbaasd naar. En toen hij weer opkeek zag hij dat ze nu gezien waren. Marx keek naar zijn reisgenoten. "Ik vermoed dat het nu gaat beginnen." Hij keek weer terug en bleef in rust staan om geen dreiging uit te stralen, hoewel zijn wapens dat misschien tegenspraken. Echter vond Marx dat hun probleem. Immers had hij er geen van vast.

Marx liep voorop, Ikkorian volgde. echter toen ze bij een soppig stuk grond aan kwamen bleef hij nukkig staan. Eaarigonas stopte naast zijn vriend en hoorde de spooende geluiden onder Marx zijn voeten. "mooi niet dat ik daar doorheen ga." antwoorde Ikkorian in het draaks. Earrigonas zuhcte en antwoorde in hun taal "Ikkorian, er is geen andere weg en daarbij moeten we elkaar niet kwijt raken, van een beetje soppige grond ga zelfs jij niet dood." "ik kan toch ook net zo goed gaan vliegen." was Ikkorian zijn stugge antwoord "ik vertrouw die gast voor geen meter." Earrigonas keek even op naar Marx en draaide bij voor Marx zich had omgedraaid. "Dat zie ik ook Ikkorian, maar voor nu moeten we hem vertrouwen." en na die woorden liep hij ook door het soppige stuk grond. Ikkorian bromde zacht maar uiteindelijk volgde hij zijn vriend ook door deze blubber.

Ze liepen verder ze kwamen nu bij een meer waar stenen in lagen. weer bromde Ikkorian luid. "dit ga je niet menen" was zijn opmerking alweer in het draaks Earrigonas keek om "Ik vrees dat dit een water wereld is vriend, maar laten we nu gewoon doorgaan de stenen houden ons droog." Ikkorian liep zijn vriend voorbij over de stenen met luchtige passen. Iets stevigere passen maakte Earrigonas die zijn vriend ook volgde.

ze kwamen aan bij het grotere meer. Ikkorian zijn ogen vergroote. overal maar dan ook overal was water. hij liep naar voren, en toen Marx in het zich was gekomen brulde hij luid "dit meen je niet!" nog geen seconde later verscheen er een zwart rode draak, hij was spits gebouwd. hij steeg op en geschokt zag hij naast het woud niets meer dan water zo ver als zijn draken ogen konden reiken. Earrigonas keek op, niemand had zijn vriend zien veranderen maar zijn draken gestalte zou genoeg onrust veroorzaken "Ikkorian!" riep hij dan ook, nu kwam ook hij tevoorschijn, menselijk. hij zichtte diep.

-Sidra-

Ze voelde nogmaals aan de stof van de jurk, het voelde zo fijn, zo anders dan het wier. Niet dat het betekende dat de stof beter was, het was immers een speciaal wier dat ze normaal altijd droeg, maar het was gewoon anders. Sidra keek eens op en keek daarbij toevallig in een spiegel. Het was apart zichzelf zo te zien. Toch, ze bleef erbij dat het wier veel praktischer was, het paste zich tenminste aan naar de situatie waar ze inzat en dat zag ze deze jurk nog niet doen.
"Veel tijd heeft het daarvoor niet nodig hoor..." antwoordde Sidra nog aan Cailen.

---

Een van de mannen keek op en zag de vreemdelingen. Hoewel het niet helemaal zijn natuur was, gebaarde hij toch maar naar de rest om weg te gaan. Zoals de giyana altijd gezegd had: vreemdelingen zijn gevaar, gevaar is er om vermeden te worden. Hij zag hoe iedereen weg schoot, om naar een andere plek te gaan, dieper water op te zoeken. Ergens in de buurt waren er grotten onder water, dat was de vaste schuilplaats. Hij deed er iets langer over, as iets nieuwsgieriger aangelegd. Toch, hij had al te vaak regels gebroken omwille van redenen die er meer toededen. Hij wilde niet dat hij door nu iets te nieuwsgierig te wezen al zijn kansen zou verspelen bij de Giyana.
Toen hij daarnaast een van de vreemdelingen zich zag veranderen in een vreemd wezen besloot hij dat het ook maar tijd was om te gaan.

- Cailen -
Hij had dan wel een jurk voor Sidra aan boord gehad, maar geen schoenen. Hij wilde haar het liefst over de met troep bezaaide steiger dragen, zodat haar mooie voeten en slanke enkeltjes niet onder de smurrie kwamen.
'Mag ik je dragen tot aan de schoenmaker?' vroeg hij haar toen hij de Cinaed had aangelegd en het havengeld had betaald.
-
- Jörg -
Hij keek hoe ze de kip naar haar verleidelijke mond bracht. Ieder gebaar van haar leek erop gericht hem te tergen, om te benadrukken dat ze ver buiten zijn bereik was.
'Heeft u enige hobby's misschien, afgezien van moord en doodslag en het plagen van wanhopige mannen?'
---
- Solor -
'Een prima idee. Al krijgt u mij niet meer alleen het bos in om hout te halen.' Hij wreef over zijn benen. De jeuk leek steeds erger te worden.

Alice merkte het meteen op "gaat het wel?" vroeg ze dan ook bezorgd om Solor.

Moira lachte even om Jörg zijn opmerking. ze glimlachte "hoewel je het naast mijn andere hobbys misschien niet verwacht, is een hobby van mij te koken, en dranken te brouwen maar dat terzijde wat zijn Uw hobby's heer?" vroeg ze verleidelijk weer iets zijn richting opgebogen.

-Sidra-

"Waarom dat? Ik kan toch gewoon zelf lopen," vroeg Sidra glimlachend. Niet dat ze er iets op tegen had, integendeel, maar ze had er juist mee ingestemd de jurk te dragen opdat ze dan niet zo erg zou opvallen. Ze had het idee dat als Cailen haar ging dragen heel dat doel verloren zou gaan. Dat beetje zooi wat hun weg versierde was nog niet zo erg dat ze zou weigeren er doorheen te lopen. Sidra liep heel haar leven al blootsvoets rond, ze was wel in ergere dingen gestapt.