Verhaal

Ik ben een poosje geleden begonnen met schrijven. meestal schrijf ik niet echt lang door maar bij dit verhaal begin ik elke keer toch weer onbewust door te schrijven. dus ik vermoed dat deze nog wel lang kan gaan worden. x3
ik krijg veel verschillende reacties over mijn schrijfstijl en ik ben me er ook van bewust dat er vaak fouten in zitten maar ik wou ook even een deel van mijn creatieve kant laten zien hoe dingen gaan verlopen weet ik nog niet want ik heb lekker niets uitgedacht x3

----

Ik rende door, totdat mijn voeten de afstand niet meer konden verdragen. Ze was dichtbij, heel dichtbij, en ik wist dat als ik deze route zou blijven volgen ik mijzelf in het nou zou drijven. Dat was waarschijnlijk ook haar plan dus dat was meteen nog een reden om nu actie te moeten ondernemen. Maar hoe moest je ooit beginnen tegen iemand die zo veel verder gevorderd was ik de kunsten van magie. Het was moeilijk, "je hebt echt talent" was iets wat me steeds werd ingefluisterd bij mijn opvoeding. Nu pas begreep ik wat de echte bedoeling was van die woorden. Mij tot een verwend nest krijgen, iemand die denkt alles aan te kunnen en het was gelukt. Ik was waardeloos. Op mijn 19e jaar en nog maar de vaardigheden van iemand van 12. Ik keek kort achterom en struikelde bijna over mijn eigen voeten. Daardoor zag ik wel een steegje wat ik nog nooit eerder had opgemerkt. Ik dook erin, het was mijn laatste redding want ik wist dat ik twee straten verderop verdoemd zou zijn. Ik zette een sprint erin in de hoop dat ze me uit het oog zou verliezen. Wat een doelloze actie, ik had geen conditie.
Waarom kwam ik er nu pas achter dat ik al die jaren was voorgelogen. Wat was ik ook een sukkel, ik had mijzelf te makkelijk laten verleiden. Ik was onverschrokken ik had nog nooit van iemand verloren, zelfs de grootmeesters hadden van mij verloren. Hoe moest ik destijds weten, dat het allemaal een list was. Ik had inderdaad nog nooit verloren, maar ik feite had ik ondanks dat ik tot voorkort anders had gedacht ook nog nooit gevochten. Dit was een ramp het werd nu ook alleen maar erger. De steegjes werden steeds nauwer, het zou wel niet lang duren voor ik klem kwam te zitten en ik hoorde nog altijd haar voetstappen. Waarom ik? Wat had ik misdaan? Ik had de beste opleidingen gehad en toch was ik waardeloos hoewel alles me toch altijd lukte.. Ik begreep het niet, hoe kon iemand ooit in staat zijn zo'n grote illusie te creëren en die ook zo lang vast te houden. Want één ding wist ik wel. Hoewel ik vreselijk slecht was in het beoefen van de magie, had ik met mijn lessen toch echt wel dingen geleerd, althans. Ik begon al maar meer over mijzelf te twijfelen. Eens een groot vorst, een geboren strijder. Nu een waardeloos stuk, wat rende voor zijn leven. Waarom hadden ze die moeite gedaan? Waarom moest ik nu rennen? Waarom hield ik mij in godsnaam bezig met zielig zitten zijn? Ik sneed een hoek af en rende verder. Ik zag een muur, ik werd in het nou gedreven zo zijden mijn hersenen die ik nooit mocht uitzetten. Alles moest met goed verstand zo was me geleerd, ik was waardeloos dacht ik. Ik keek op naar de muur en balde een vuist. Waar het vandaan kwam ik heb geen idee maar ik rende door en ik liet me niet afschrikken door zo'n domme muur. Ik hoorde de voetstappen achter mij langzamer gaan, maar ik ging alleen maar harder. Basta, wat konden mij mijn gedachtes nog schelen? Ik rende zo hard als ik kon tegen de muur aan. Stiekem had ik gehoopt dat ik toch nog iets kon en veilig door de muur heen kon, dat ik daarom het gevoel had dat ik door moest rennen. Maar alles werd zwart voor mijn ogen. Hoe lang ik heb gelegen weet ik niet maar ik ontwaakte op een bed. Een hard bed dat wel, maar het voelde goed. Mijn hoofd plakte en was warm ik kreunde, wat had ik ene koppijn. Langzaam wou ik overeind komen maar ik werd terug geduwd "je moet blijven liggen knul. Met zo'n hoofdwond kun je echt niet verder." Ik dacht de stem ergens van te herkennen maar kon hem niet plaatsen. Ik kreunde en liet het toe. Ik voelde hoe de doek die op mijn hoofd lag werd ververst. Ik kneep even met mijn ogen, het deed pijn. "hoe heet je eigenlijk knul?" vroeg de vrouw. Ik vroeg mij af of het wel slim was om mijn naam te vertellen. "of ben je je tong verloren?" ging de vrouw verder toen ik stil bleef. Ik schudde mijn hoofd. Domme actie. Ik kreunde. "blijf dan ook stil liggen knul." De vrouw zuchtte en ik wist dat ze me aankeek. "Als je niet wilt zeggen wie je bent vind ik dat ook goed, maar dan kan ik je niet verder helpen, dat moet je begrijpen." Nu was het mijn buurt om zacht te zuchten. Als het kon had ik het gedaan, maar ik wou er liever niet aan denken wat de gevolgen zouden zijn. "ik begrijp het" was mijn zwakke antwoord en wazig zag ik een kleine glimlach bij de vrouw. "Goed dan, je kunt in elk geval weer praten, dat ik ook makkelijker voor mij." Ik wou knikken maar bedacht me. "Rust voor nu maar uit, morgen zien we wel verder" zei de vrouw en ze stond op. Ze liep naar de deur en deed de kaarsen uit. Ze sloot de deur en liet mij achter in deze klamme koude kamer. Iets wat ik totaal niet gewend was, maar ik was moe en hoe rot het bed ook lag. Ik viel vrijwel meteen in slaap.


---
tis niet alles wat ik tot nu toe heb maar dat ziet er dan meteen uit als zo'n eng lang stuk x3 dus stel je vind het wel leuk gewoon vragen naar de rest x3

whieeee ;D

het is wel een uitnodigend begin:)

Dankje