Aangezien ik momenteel vol gemengde gevoelens zit, kan ik er maar op 1 manier vanaf. Schrijven! Helaas krijg ik mijn eigen gevoelens en gedachten niet op papier gezet, maar daardoor is een dramatisch roman des te beter. Ik stop er al m'n emoties in, waardoor het bijna geniaal is ^_^
Dit eerste stukje heb ik dus vandaag geschreven. Normaal schrijf ik altijd fantasy en in de hij/zij vorm verleden tijd. Maar in dit verhaal voelt het zo natuurlijk om m'n schrijfstijl iets aan te passen.
Ik vind het zonde om er niks mee te doen en het uiteindelijk te laten eindigen bij de rest van m'n weggestopte verhalen, vandaar dat ik het hier plaats. Ondanks de verhaallijn, vermoed ik dat veel mensen toch wel iets herkennen van zichzelf hierin.
Als je nog foutjes ziet of opmerkingen hebt, spui ze gerust
Proloog – zeventien maanden geleden...De tijd leek niet vooruit te willen gaan. Bij iedere blik op de klok waren er maar enkele seconden gepasseerd. De avond was gevallen, buiten schemerde het al. Te vroeg voor dit tijdstip van het jaar; de herfst was nog maar net gevallen.
De agente had een half uur geleden afscheid genomen, maar voor haar gevoel was er al een eeuwigheid verstreken. Amber wachtte verloren op haar moeder, in de hoop dat zij haar enige troost kon bieden.
Uitgesproken woorden galmden door haar hoofd. Woorden die harder waren aangekomen dan een klap in het gezicht ooit zou kunnen doen. Daarom klemde ze haar hoofd tussen haar handen en huilde. Hij kon niet weg zijn!
Ze wilde het niet geloven en veegde met een oppervlakkige handbeweging de tranen weg. Ze hadden hem verward met een ander! Althans, dat probeerde ze zichzelf wijs te maken. Toch, wist ze, loog ze zichzelf maar wat voor. In een klein dorpje als dit kende iedereen elkaar. Ze wisten best hoe Daniël eruit zag. Zijn donkerblauwe ogen. Zijn neus, die soms iets te klein leek voor zijn gezicht. Zijn kleine gestalte dat gehard was door de dagdagelijkse grond- en schepwerken wat hij met liefde deed. Zijn korte, donkerblonde stekeltjeshaar dat vaak vol zand zat en zijn aanstekelijke grijns wanneer hij de draak met iedereen probeerde te steken.
Hoe graag ze ook wilde, ze kon er niet onderuit. Ze hadden hem herkend. Amber droogde opnieuw haar tranen. Ze moest sterk zijn. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor Kevin.
Vooral voor hem, want hij zou zijn moeder hard nodig hebben wanneer hij het afschuwelijke nieuws te horen zou krijgen.
1Vermoeid laat ik me op de bank neerploffen en voor een moment staar ik ongewild naar de muur. Zoveel is er niet veranderd in huis. Ik heb het ook niet toegelaten door de maanden heen. De foto's hangen nog altijd op hun vertrouwde plaats en zelfs zijn laatst geschreven tekst op het schrijfbordje dat naast de deur hangt, heb ik niet weggeveegd; ik schrijf er gewoonweg om heen. De moed ontbreekt me om iets te veranderen. Ook al is er bijna anderhalf jaar verstreken sinds Daniëls dood. Het doet nog teveel pijn om verder te gaan.
Een zucht ontsnapt wanneer de herinneringen terug komen. Het zijn eerder flarden van gevoelens dan echte momenten, maar het verdriet is er niet minder om. Zijn laatste woorden, mijn onveranderlijke standpunten; het was een stomme ruzie vol verwijt. Geëindigd met het dichttrekken van de voordeur en wegscheurende autobanden.
Een tweede zucht volgt. Het had compleet anders kunnen aflopen. Als ik die onverbiddelijke vraag niet had gesteld, als ik hem niet had laten vertrekken...
Die onvermijdelijke ‘als’ achtervolgt me, al vanaf het eerste moment dat de agente voet had binnen gezet. Ze had nog niets gezegd, of ik wist het!
Ik voel hoe het zout van opwellende tranen achter mijn netvlies prikt. De onverteerbare gedachte aan die dag drukt op me. Het is alsof mijn keel wordt dichtgeknepen en het bloed niet langer naar mijn hersenen kan stromen. Mijn longen lijken afgesloten van hun luchttoevoer en ik snak naar adem om niet te stikken.
Plotseling hoor ik hoe de achterdeur opengaat. Met een haastige beweging veeg ik de tranen weg en doe moeite voor een simpele glimlach. Ik doe moeite om mijn wroeging en verdriet terug te dringen tot minuscule grootte. Ik vervul mijn rol; ik ben een volhardende moeder en onwankelbare dochter.
Portal 
Onderwerp: Verhaal 
vr maa 12, 2010 2:12 am
