RPG 1: 'Poorten van Illusie'

- Cailen -
'Och, iedere stad heeft ongeveer dezelfde indeling. Als we eenmaal bij het centrale plein aangekomen z... Kijk, daar is al een schoenmaker.' Hij grijnsde zelfingenomen. 'Het feit dat ik hier al eens eerder ben geweest heeft natuurlijk ook wel een beetje geholpen,'gaf hij direct daarna toe.
Hij liep met haar het winkeltje in en begon de fijne lederen schoentjes te bekijken. Geen ervan leek hem echter mooi of comfortabel genoeg voor Sidra's kleine voetjes. Hij was zo druk bezig met het bekijken van de modellen dat hij niet eens zag hoe een oude vrouw naar Sidra liep.

-Sidra-

Ze bekeek de voorwerpen die dus schoenen genoemd werden. Ze zagen er mooi uit en ze kon niet wachten tot ze een paar uit kon proberen. Tot ze uit kon vinden waarom al de mensen ze dagelijks droegen. Sidra strekte net haar hand uit naar een stel, toen ze merkte dat er iemand naderde. Ze draaide zich om en zag een wat oudere vrouw te staan.

- verdachte vreemde oude vrouw... -
De oude ogen namen het meisje schattend op. Ze was nog jong, en erg aantrekkelijk. Perfect. Dit zou de makkelijkste streek zijn die ze Aegon en Idleia ooit had geleverd. Het zou ze leren haar niet te laten delen in hun kleine plannetjes.
'Meisje, jij meekomen ja? Mooie schoenen achter.' Ze grijnsde haar tandeloze mond scheef. 'Mooie schoenen voor mooi mooi meisje, ja?'

-Sidra-

Ze wist niet zeker wat ze ervan moest denken, of ze mee moest gaan of niet. Of ze Cailen niet even moest waarschuwen, maar Sidra was zo nieuwsgierig dat ze het gelijk weer vergat op het moment dat die gedachte zich had gevormd. Daarnaast, misschien kon het wel eens als heel onbeleefd opgevat kunnen worden.
"Natuurlijk," antwoordde Sidra dus maar, waarna ze de vrouw volgde.

- mysterieuze oude vrouw waarvan Alina de naam niet wil zeggen -
De vrouw leidde de Nimwae naar een achterkamer die verduisterd was met zware gordijnen. Er brandden olielampen waar rode en paarse doeken over gedrapeerd waren, zodat de kamer baadde in een schemerig licht. De vrouw gebaarde naar een rijkelijk bewerkte houten stoel. 'Jij zitten?' Het vrouwtje keek haar verwachtingsvol aan.

-Sidra-

Sidra keek de kamer rond, het zag er apart uit, mysterieus. Er hing een zeker vreemd luchtje aan. Toch, ze wuifde haar bedenkingen weg en ging zitten. Zoveel kon er niet misgaan toch? Al viel het haar wel op dat hier geen schoenen waren. Ze besloot er maar niet naar te vragen en af te wachten wat ging gebeuren.

- ?....yep, nog steeds dezelfde. (hé, ik verzin die dingen ook niet!) -

De vrouw opende een kist die op de tafel stond voor Sidra's stoel. Vleigensvlug greep ze erin en haalde ze er een pakketje uit, alvorens het kistje weer dicht te klappen. Ze glimlachte geniepig. 'Veel ongeluk als doos open is, ja?' Ze begon het pakketje uit te pakken. 'Eerst mooie schoentjes, ja?'
Ze hield een paar muiltjes op van een zilverkleurig materiaal. Over het midden van de voet en op de neus van de schoen prijkten pareltjes, elk omkranst met vijf diamantjes. 'Passen, ja?' Zonder een antwoord af te wachten schoof de vrouw de schoentjes aan haar voeten en sloeg ze de zilveren koorden ervan kruislings om Sidra's benen, tot er vlak onder haar knieën een strik in werd gelegd. 'Schoenen gemaakt voor godin, ja?' zei het vrouwtje trots. 'Bijzondere schoenen.'

-Sidra-

"Maar..." begon Sidra, "als ze gemaakt zijn voor een godin, dan kan ik ze onmogelijk dragen...Ze zijn veel te mooi." Ze wilde de vrouw niet beledigen, maar ze vond zichzelf niet goed genoeg voor de schoenen. Ze waren veel te prachtig voor haar en ze pasten te goed. "Ik...Ik ben de schoenen niet waard, u moet de verkeerde voor u hebben...En ik kan ze waarschijnlijk ook niet eens betalen..." Ze sprak voorzichtig, bang dat elk woord verkeerd zou zijn. Ze voelde dat hoe langer ze de schoenen aanhad, hoe meer ze zich eraan begon te hechten en hoe lastiger het zou zijn ze weer af te staan. Maar Sidra was er haast zeker van dat de vrouw haar aangezien moest hebben voor iemand anders.

- Moet ik het nu echt gaan zeggen? -
Een sluwe blik verscheen in de ogen van de oude vrouw toen ze Sidra aankeek.
'Ik ga je iets laten zien van je toekomst, meisje,' zei ze. haar stem was anders, jeugdiger. ook van haar accent was niets meer te bekennen. Haar ogen glommen onaards blauw.
Voorzichtig legde ze haar handen tegen het hoofd van Sidra.
'Sluit je ogen. Ik laat je zien wat er over tien jaar zal gebeuren, als je mijn geschenken niet aanneemt.'

-Sidra-

Sidra wilde eigenlijk haar ogen niet sluiten, ze wilde de toekomst niet zien, wetend dat er een grote kans was dat haar gave zo weer los zou breken uit de gevangenis waar ze hem zo zorgvuldig vast had gehouden. Toch, ze was te nieuwsgierig en dus sloot ze haar ogen maar.

Het eerste wat ze zag was een draaikolk van kleuren, kleuren die langzaam vorm begonnen aan te nemen, totdat uiteindelijk een duidelijk beeld ontstond. Een paar grijze ogen, maar niet de ogen die ze kende, niet helemaal tenminste. De ogen droegen jaren van verdriet in zich mee, ze waren afstandelijker.
"Sidra," vroeg de Cailen die erbij hoorde. "Kan ik je spreken?"
"Natuurlijk," antwoordde ze, al was ze het niet zelf, maar de haar in het visioen.
"Weet je nog, die dag dat we getrouwd zijn?"
"Natuurlijk schat, hoe kan ik die dag ooit vergeten? Het was de gelukkigste dag van heel mijn leven."
"Hetzelfde geld voor mij, lieveling, maar dat is juist het probleem."
De visioen-Cailen bleef even stil, alsof hij moest nadenken over wat hij te zeggen had.
"Ik had gehoopt dat er een tweede net zo gelukkige dag zou komen, maar in al die jaren dat we bij elkaar zijn is dat nog niet gebeurt. Ik heb nog steeds geen zoon, nog geeneens een kind. En...In mijn positie kan ik me dat niet veroorloven."
"Wat bedoel je?" vroeg Sidra, het gevoel negerend dat bijna letterlijk tegen haar schreeuwde wat er aan de hand was.
"Er is een wet, een wet die stelt dat ik het huwelijk zou moeten ontbinden, een ander moet gaan zoeken."
"Nee! Nee! Dat kun je niet...Dat mag je niet menen!" Sidra had moeite haar tranen binnen te houden.
"Jawel, ik meen het. Ik wens dat je mijn ring teruggeeft."
Het waren niet de woorden, maar de onverschilligheid in zijn stem die maakte dat ze de tranen liet lopen. "Als dat alles is," zei ze tussen haar snikken door, "Als dat alles is wat ik voor je waard ben, slechts de moeder van het kind dat je nooit hebt gekregen, nou, dan wil ik je ring niet eens meer dragen." Ze deed de ring af en smeet deze naar hem, waarna ze wegrende, wegrende om nooit meer om te keren.
Uiteindelijk, toen ze op een behoorlijke afstand was, draaide ze zich om. Vanaf de heuvel waarop ze stond had ze zicht op het paar beneden haar. Pas toen ze zag waarmee ze bezig waren besefte ze zich hoeveel jaren van haar leven ze verspild had aan die zak. Verspild aan de persoon die nu stond te zoenen met een ander, alsof er helemaal niets gebeurd was.

Het beeld loste weer op in een draaikolk van kleuren. Het was pas toen Sidra haar ogen opende dat ze zich besefte niet enkel in haar visioen gehuild te hebben.

- Zij -
'Het is de toekomst, als je de geschenken niet van me aanneemt.' De oude vrouw was veranderd in een slanke, rijzige dame van ongeveer Cailens leeftijd. Haar huid had de kleur van het lichtste zand, haar haren waren zwart als de vleugels van een raaf, op één zilvergrijze lok na. Kobaltblauwe vlammen brandden in haar ogen. Ze was van een onvergelijkelijke schoonheid, maar tegelijkertijd vreeswekkend als de dood zelf.
'Luister goed, prinses Sidra. Ik help je om zijn liefde te behouden. De schoenen die ik je gaf, zullen je onweerstaanbaar voor hem maken. Ze rolde het pakje verder uit en onthulde een leren koord met een ogenschijnlijk zeer eenvoudige bronzen hanger in de vorm van een wolvenkop. In de oogkassen van de wolf lagen twee rode halfedelstenen als ogen.

'Leg deze ketting om zijn hals, en hij zal doen wat je hem zegt, wat het ook is. Gebruik hem verstandig, want hij werkt slechts één keer. Een tweede keer dragen kan zijn dood betekenen.'Ze sprak de woorden met nadruk uit. Dood had ze niets aan hem, noch aan haar.
Toen ze er vrij zeker van was dat Sidra alles had begrepen, nam ze het flesje. Ze bestudeerde de donkerrode vloeistof aandachtig. Een oranje en geel schijnsel flakkerde in de inhoud, als gevangen vuur.
'Dit is mijn laatste en meest zeldzame gift.' Ze glimlachte naar Sidra. 'Het zal maken dat jij je om zijn...familiekwaaltje geen zorgen meer hoeft te maken.' Ze giechelde. 'Gebruik het wanneer je wilt, maar besef wel dat de vrucht ervan niet in één dag groeit. Ik verricht beperkte wonderen, weet je.'

Ze liep naar Sidra toe en overhandigde haar de geschenken. Terwijl ze dit deed, legde ze haar lippen op Sidra's voorhoofd in een zachte kus.
'Ik zal je laten zien wat je toekomst wordt wanneer je mijn geschenken wél aan zult nemen en je ze verstandig gebruikt.' Ze legde haar handen een laatste maal tegen Sidra's slapen, voor ze verdween met een onheilspellende lach op haar gezicht.

-Sidra-

Ze probeerde de woorden van de vreemde vrouw goed op te slaan, ervoor te zorgen dat ze het nooit zou vergeten. Toen de vrouw haar handen weer op Sidra's slapen legde, sloot ze haar ogen, hopend dat de beelden die ze nu zou zien een betere boodschap zouden brengen.

De draaikolk nam haar nu mee naar een veld aan de rand van een bos. Ze keek toe hoe enkele jonge kinderen met elkaar aan het spelen waren op het veld, het was niet te missen welke haar het meest dierbaar was. De rode haren staken erg af tegen het groene gras. De zon scheen heerlijk, er was geen wolkje aan de lucht. Plots voelde ze hoe een paar lippen een kus in haar nek drukten, ze hoefde zich niet om te draaien om te weten wie er achter haar stond.
"Hoi, schat," zei de visioen-Sidra ter begroeting.
"Hoi, lieveling," was het antwoord van de visioen-Cailen, terwijl hij zijn armen om haar heen sloeg.
"Weet je welke dag het is vandaag?" vroeg hij.
"Nee, vertel het eens," antwoordde zij plagend, goed wetend waar hij op doelde.
"Het is nu precies tien jaar geleden dat de gelukkigste jaren van mijn leven zijn begonnen."
"Oh, dat...Hoe kon ik dat nou vergeten?"
"Niemand, lieveling, niemand zou me ooit gelukkiger kunnen maken dan jij. Zeker niet sinds je me een zoon hebt geschonken."
"En niemand kan mij gelukkiger maken dan jij, schat."
"Wil je nog langer blijven toekijken, of zullen we die taak overlaten aan de kindermeisjes?"
Ze draaide zich om en zag hem grijnzen, na al die jaren was hij nog steeds onverbeterlijk. Hoewel, zijzelf deed er net zo hard aan mee. Arm in arm liepen ze samen weg.

Sidra opende haar ogen weer, maar zag dat de vrouw verdwenen was. Van een beetje wier wat ze liet groeien uit haar armband vormde ze een tasje, om de geschenken in op de bergen. Ze stopte het tasje goed weg en liep weer terug naar Cailen. Nu ze dit laatste beeld had gezien, wist ze dat ze de geschenken niet kon weigeren.

- Cailen -
Hij stond te twijfelen tussen een paar bruine laarsjes met een bontrandje en wat eenvoudigere platte schoenen met een golvend patroon dat in het leer was gebrand. Wat vonden vrouwen nu eigenlijk mooi? De schoenmaker had hem geprobeerd te helpen, maar Cailen wilde dit zelf doen, dus had de man zich teruggetrokken in zijn werkplaats. Hij ging zo op in zijn getwijfel dat hij schrok toen hij achter zich de lichte voetstap van Sidra hoorde.
Hij keerde zich om. 'Oh, sorry Sidra, ik vergat je bijna.' Hij keek haar schuldbewust aan. 'Heb je wat leuks gevonden op dat andere rek?' Hoewel ze nog maar even binnen waren geweest, schaamde Cailen zich dat hij even geen aandacht aan haar had geschonken, al wist hij niet precies waarom. Gek eigenlijk, dat de schoenmaker haar ook niet had aangesproken. Ze had nochtans vlak achter hem gestaan.

Laine knikte "weltrusten Solor." nog even keek hij voor zich uit over de zee, maar daarna besloot ook hij een slappplek te kiezen. hij legde zijn hoofd neer en viel vrijwel meteen in slaap. ALice had alleen het laatste deel kunnen horen, doemdenken? waarom zou haar broer doemdenken? ze sloot vlug haar ogen toen Solor aan kwam lopen en zich oprolde bij haar voeteneinde, wat was er aan de hand dat haar broer zo deed twijvelen? toch de vermoeidheid was nog niet geheel weg en overmeesterde haar wederom.


Zijn zelfingenomen grijns bleef niet onopgemerkt. Moira trok haar wenkbrauw, licht grijnzend dat wel, op. "wel ik stel voor dat we nu dan gaan, De rommel op dit schip is voor mij niet geheel aantrekkelijk genoeg om te blijven. voor Jörg antwoorde besloot ze al dat hij haar wel zou volgen als ze voorop van het schip af zou gaan.

- Jörg -
'Mag ik vragen wat uw voorkeur wegdraagt, vrouwe?' vroeg Jörg beleefd. 'Vlees, vis, wild of misschien een combinatie daarvan?'
Hij wees op verschillende eetgelegenheden langs de kade. 'Er is keuze genoeg en de welvarendheid van dit eiland heeft gemaakt dat hier slechts de beste koks van het koninkrijk vertoeven.'
---
- Solor -
Hij werd die ochtend in eerste instantie vrolijk wakker. De lucht geurde zoet naar bloemen en tropische vruchten, de hemel was wolkeloos en azuurblauw. Pas toen hij Alice zag liggen herinnerde hij zich weer wat er gebeurd was gisteren. Hij keek om zich heen om te zien of die Aleron wel uit de buurt was, voor hij uit zijn deken kroop, zijn kleding rechtstreek en bij Alice neerhurkte. Zacht schudde hij aan haar gezonde schouder. 'Alice?' vroeg hij. 'Hoe voel je je vandaag? Wil je iets drinken?'

Moira keek vluchtig langs de mogelijke eetgelegenheden. ze keek Jörg aan en glimlachte "verras me heer, ik heb momenteel geen voorkeur." Ze was nieuwschierig naar wat zijn smaak was zodat wanneer ze ooit iets voor hem zou koken.. ze wuifde die gedachte weg, koken was een hobby, maar waarom zou ze dat doen voor een ander?

ALice gaapte toen ze wakker was geschud door Solor, ze keek op en glimlachte "beter" antwoorde ze. daarna schudde ze haar hoofd "ik hoef niets. dankje." ze draaide zichzelf wat bij en drukte zich overeind met haar goede arm.

- Solor -
Een opgeluchte glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Ik ben echt ontzettend blij dat het beter met je gaat. Ik voelde me nogal schuldig, zie je.'

- Jörg -
'Een verrassing? Nou, volgt u mij dan maar.' Hij liep met haar naar een stenen huis waar wijnranken tegen de gevel groeiden. Hoewel het aan de buitenkant een betrekkelijk eenvoudig pand was, ademde de binnenkant meer luxe uit dan sommige kamers van het kasteel deden. de tafels waren er van goudmahonie, de stoelen waren vervangen door comfortabele kleine banken, bekleed met brokaat. Aan de muur hingen schilderijen van populaire kunstenaars en daar waar het houtwerk op de muren overging in gepleisterde steen, liep een gouden randje. Een in zwart met witte livrei geklede ober boog voor hen en bracht hen naar een tafel in de hoek, omgeven door een met sierplanten overwoekerd hekwerk. Hierdoor waanden gasten zich in een chique siertuin. Op Jörgs verzoek ging de ober de kelner vragen om muzikanten.
Hij nam plaats aan tafel en keek Moira verwachtingsvol aan, om te zien wat ze er tot nu toe van vond. Normaliter spandeerde hij niet zoveel tijd aan een vrouw, laat staan zoveel geld. Hij vroeg zich af waarom hij haar zo aantrekkelijk vond, zeker nu hij wist dat ze een heks was, of magiër. Door de naam van ongedierte te veranderen maakte je het nog geen edele dieren.

Marx keek rustig naar haar. Enkele dingen werden nu duidelijk voor hem en hij wist nu zeker dat het de poel was die verdedigd werd. Maar hij irriteerde zich aan het feit dat hem beschuldigd werd van waanbeelden. Echter kostte het hem een moment om te beseffen wat dit gevoel was. Marx bestudeerde Sari en ondervond een nieuwe herinnering. Iets in haar houding was gelijk geweest aan de houding van Elara. Vreemd genoeg besefte hij dat er meerdere overeenkomsten waren. Elara was ook uit een dorp geweest, wat op zichzelf was gewezen. Door een magisch schild konden de bewoners daar totaal niet weg en hier leek een persoon ervoor verantwoordelijk. Maar Sari, wiens naam hij niet kende, leek net zo nieuwsgierig als de vrouw die zijn ogen had geopend. Normaal gesproken zou hij een belediging zonder twijfel gestraft hebben met een mes in de keel of borst. Maar hij maakte niet eens aanstalten om een mes te grijpen. In plaats daarvan voelde het alsof zijn keel dichtgeknepen werd. Het gevoel frustreerde hem nog meer, gezien hij het niet kende. En een onbekende drang kwam bij hem omhoog. Hij wilde kostte was kostte dit volk nu helpen. Voor hij er zelf echt van bewust was, begon hij al weer te spreken.

“Je mag geloven wat je wil geloven, maar ik lieg niet.” Zijn stem verraadde pijn, iets wat hij niet op zijn gezicht liet blijken. “Binnen mijn volk is het hebben van emoties verboden. Elke persoon die opgroeit, doorgaat een training om deze kwijt te raken. Voor ieder wordt een apart traject uitgeselecteerd om de perfecte persoon te creëren. Toen ik 10 was leerde ik iemand kennen uit een ander dorp. Zij en ik waren altijd bij elkaar als we de kans ervoor kregen. Tussen ons groeide met de jaren meer en meer. Zij is altijd mijn wederhelft geweest. 5 jaar lang hebben we elkaar gezien en zijn we met elkaar geweest. Onze ouderen wisten we niets vanaf dachten wij. Maar op mijn vijftiende kreeg ik de opdracht om haar te doden. Het was waar ik voor opgeleid was en waar ik goed in was geworden. Echter kreeg ik te horen dat als ik mijzelf zou doden, zij gemarteld zou worden. Als ik weg zou lopen, dan ook. Als zij weg zou lopen, zouden ze haar opsporen en alsnog martelen. Het enige wat ik kon doen was haar erger besparen. Maar toen ik bij haar kwam wist ik gelijk dat zij wist dat ik haar kwam doden. Tegen haar was namelijk verteld wat mij zou overkomen als ze zich niet liet doden.” Marx bemerkte ondertussen niet dat zijn ogen vochtig waren geworden en een traan begon te lopen. “Ik heb toen de ergste daad van mijn leven begaan om iemand erger te besparen. Erger nog, dat was de dag dat mijn emoties vernietigd werden tot op mijn kern.” De traan liep nu over zijn wang en hij werd er bewust van. Voorzichtig liet hij de traan op zijn vinger lopen. Hij keek erna naar zijn hand alsof hij niet begreep was het was.

Het duurde even voor hij weer sprak. Het leek meer richting zichzelf dan op de anderen gericht. “Elara heeft me verteld over dit. Verdriet… Ze zei dat het ooit terug zou komen.” Hij keek weer op naar Sari. “Elara heeft mijn leven gered toen ik ergens terecht kwam wat ik niet kende. Haar zorg en wijsheid deden diep in mij mijn kern ontwaken. Ik ben opgevoed om op dat moment zelfmoord te plegen, maar Elara hield dit tegen. En dankzij haar ben ik weer in contact gekomen met het leven. Zij was degene die me alles geduldig uitlegde en mij opnieuw leert omgaan met gevoelens. Ten minst dat deed ze voor ik haar voorgoed kwijtraakte en hier belandde.” Hij zweeg even en veegde enkele andere tranen weg. Deze omdat het feit dat hij Elara kwijt was nu pas echt voelde. “Ik ben de eerste van mijn ras in honderden generaties die gewaagd heeft om emoties te krijgen. Als ik ooit terug kom in mijn thuiswereld zal mijn ras dat gaan leren. Maar daar ben ik nu niet meer. Noch ben ik nog bij Elara, wie precies zou weten wat te doen.” Hij keek even naar Earrigonas en ikkorian voor hij weer naar Sari keek. “De goden hebben gekozen om mij hierheen te sturen en ik weiger om te geloven dat ze dat zomaar zouden doen. Ook Earrigonas en Ikkorian zijn hier met reden. Ik wil helpen vrouwe van de Nimwae, want ik geloof dat ik daarom hier ben. En voor mij is het de enige manier om te leren hoe het is om te leven. Met elke emotie die bij het leven hoort te zijn.” Marx had pas op het laatste moment begrepen dat hij het hele verhaal met onderliggende emotie had verteld en was van binnen trots dat dit nu mogelijk was dankzij Elara. Echter had hij nog wel nadruk op zijn laatste zin gelegd om te benadrukken dat ook liefde een deel van het leven was en dat niemand dat kon verbieden.

-Sidra-

"Ja, schat," zei Sidra, "Ik heb wat gevonden." Ze liet hem de schoentjes zien die ze nog steeds aanhad. "Een vrouw heeft ze me geschonken en het is precies wat ik wil." Ze keek om naar de kamer waar ze uit was gekomen, maar zag hem niet meer. Raar. Ze begon haast te twijfelen of ze er ooit wel geweest was en voelde of ze het buideltje nog wel bij zich droeg, ja, gelukkig het was er nog. Sidra zou liever zien dat ze de geschenken niet nodig zou hebben, maar de visioenen hadden het haar duidelijk gemaakt, dit was de enige manier om Cailen voor eeuwig van haar te laten zijn.

- Cailen -
'Vrouw? Welke vr...'Toen zag hij de eenvoudige leren sandaaltjes die ze droeg. Op zich niet bijzonder maar...Goden, wat leken haar voetjes er elegant in! Zijn blik gleed omhoog langs haar kuiten, waar hij zo zijn tanden in zou kunnen zetten. Er was iets anders aan haar, leek het wel. Hij voelde hoe hij bloosde door een plotselinge golf van hitte die hem van binnen uit dreigde te overweldigen. 'Kom eens hier?' vroeg hij, zijn meest verleidelijke stem gebruikend.

-Sari-

"Oh." Sari wist niet meer uit te brengen. "Dat klinkt als een nog ergere manier van leven dan hoe het er hier aan toe gaat." Te laat zag ze in haar eigen gedachten verraden te hebben. Ze had moeten spreken zoals haar volk zou doen, om haar volk te beschermen. Maar toch, waarom zou ze die moeite nemen? Ze werd altijd al gezien als een buitenstaander, lang voor ze lak aan de regels begon te hebben. Niet alleen omdat ze op een aparte dag geboren was, daardoor anders was, maar vooral omdat ze 'het zusje van' was. Het zusje van de grootste buitenstaander. Vooral nu die buitenstaander verbannen was.

---

-Sidra-

Sidra merkte de verandering gelijk. De vrouw had dus niet gelogen toen ze het had over de werking van de schoentjes. Ze had er nu meer vertrouwen in dat de andere geschenken ook zouden doen waar ze voor bedoeld waren. Al betekende dat niet dat ze dat gelijk uit ging testen, de andere voorwerpen zou ze pas gebruiken als de tijd daar rijp voor was. Een irritant stemmetje in haar zei dat ze verkeerd bezig was, dat de visioenen gemanipuleerd waren, dat ze heus niet bang hoefde te zijn dat hij haar ooit ging verlaten, om wat voor reden dan ook. Sidra negeerde het echter volkomen. Zekerheid kon nooit verkeerd zijn.
Ze hoorde de verandering in zijn stem en kon niet anders dan erop in gaan.
"Waarom wil je dat?" vroeg Sidra plagend, terwijl ze een stap in zijn richting zette.

- Cailen -
Even voelde hij iets van verwarring, alsof hij ook niet wist waarom hij haar ineens wilde. Toen zette hij dat opzij. Hij wilde haar gewoon ongelooflijk graag. Ze was de mooiste vrouw ter wereld. Hij trok haar in zijn armen en kuste haar hevig, voor hij haar hongerig aankeek. 'We moeten naar mijn schip,' zei hij hees. 'Nu gelijk.'

ALice glimlachte naar Solor "je hoeft je niet schuldig te voelen echt niet, ik sprong er toch voor dus het is mijn eigen schuld einde discussie. En zo makkelijk ga ik niet heen, het komt allemaal wel goed." ze streelde zijn wang met haar goede hand nu ze goed in evenwicht zat.

Moira volgde Jörg, hij leek hen mee te nemen naar een simpel gebouw maar eenmaal binnen was ze toch onder de indruk. ze probeerde het echter niet te laten merken maar een glimlach zat op haar gezicht.
ze nam plaats, Jörg keek haar verwachtings vol aan en ze grijnsde licht "wel het eten moet nog komen voor ik kan oordelen niet?" op dat moment kwamen er muzikanten aan, even keek ze verbaasd op.
Ze keek Jörg weer aan "so far, so good." sprak ze kalm.

Earrigonas had dit deel van het verhaal gehoord en zag Marx zijn tranen. hijkeek op naar Sari en glimlachte kalm naar haar "Jij lijkt je hier ook niet geheel op je gemak te voelen als ik zo vrij mag zijn. Mijn ervaring in zulke strikte regels verteld me dat er altijd buitenstaanders zijn, iets wat bij mijn volk voorkomen word. wat niet wegneemt dat er natuurlijk regels zijn voor het overleven van onze soort."

- Jörg -
Hij grinnikte zacht toen de muzikanten een serenade begonnen te spelen en Moira allerminst onder de indruk leek.
'Wat moet ik in de naam van Thor doen om jou onder de indruk te krijgen?' vroeg hij botweg. 'Een ijsbeer vellen met mijn blote handen?'
---
- Solor -
'Dan spring je er de volgende keer maar niet meer voor.' zei Solor streng. Hij sloot zijn hand om de hare en genoot van de koelte tegen zijn gezicht. 'Ik had hem zelf ook heus wel aangekund...uiteindelijk.' Hij spiedde even om zich heen, maar zag zo vlug niemand zijn richting op kijken. Hij grijnsde even, voor hij haar vluchtig een kusje op haar wang gaf. 'Je ziet er zo schattig uit met je haar door de war en helemaal in een deken gerold. Net een klein rupsje,' zei hij plagerig.

Marx knikte ineenstemmend met de woorden van Earrigonas. Hij voelde van binnen vreemde dingen. Hij wist niet dat het blijdschap was dat hij toch ergens leek te komen of dat het andere gevoel teleurstelling was omdat er troost miste voor hem. Nee dat was hem onbekend en schoof de dingen in hem dan ook aan de kant, hoewel dit niet betekende dat ze er niet meer waren. Nee hij negeerde ze gewoon. "Earrigonas heeft gelijk. En ik weet helaas uit ervaring dat als een volk lang genoeg iets hetzelfde doet dat verandering moeizaam is. Vooral als gelooft wordt dat die manier correct is. Wellicht kunt u wat aan ons vertellen, zodat wij meer begrip kunnen krijgen en misschien geven, vrouwe?" Marx wist niet zeker wat hij liever wilde. Dat de vrouw haar verhaal zou vertellen, zodat hij informatie kreeg om te overleven. Of omdat hij dan beter kon begrijpen wat hij voor het volk kon betekenen.