emena's enigmatische erupties

Ik weet dat de titel nergens op slaat...maar zo klinkt het beter dan vreemde uitbarstingen...en gezien iedereen maar gedichten loopt te spuien, dacht ik laat ik het ook eens doen...en mss ook eens een kort verhaal...hoewel ik meer van de lange ben maar die staan al op een andere site gepost

nou goed, laat ik eens twee gedichtjes hier neerzetten die ik een schoolgenoot heb "helpen" maken voor haar opdracht

een haiku(mijn eerste ooit btw, ben niet zo van de dichtregels):


(dit is ook mijn laatste haiku ooit geschreven btw)


en dan nog ene gedicht wat minimaal 12 regels moest bevatten en het maakte niet uit waar het over ging...dusseh hebben wij een voorwerp als uitgangspunt genomen zoek maar uit wat voor voorwerp


het moet wel te raden zijn denk ik

nou dat was het dan voor nu...

Omdat ik weet dat gedichten niet mijn sterkste kant zijn wil ik jullie ook een kortverhaal laten lezen wat ik laatst geschreven heb...

wees gewaarschuwd het is ietwat dramatisch xD

De anderen

Ik kijk al dagen toe. Elke dag vervult me met meer verdriet, als ik weer zie dat ze weigert te eten. Mijn kleine schat; haar verlies scheurt haar in tweeën. Hoe lang is het al geleden? Hoe lang al, dat de lach uit dit kasteel weg is? Hoe lang al, dat er geen rennende kindervoetjes meer weergalmen door de gangen? Eén jaar? Twee? Meer? Ik weet het niet meer. De ramp van toen heeft ons zwaarder getroffen dan we ooit konden voorzien. Sindsdien is alle vrolijkheid verdwenen. Zij die het bracht, is weg en zal nooit meer terugkomen. De ziekte trof ons met meer dan enkel koorts. De geur hangt nog steeds in het paleis en zal vast nooit meer verdwijnen. Niet zolang de herinneringen nog bewaard blijven. Die herinneringen zijn zichtbaar in elk hoekje van het kasteel, in elk spinnenweb dat niet is weggehaald en in elk muizenhol wat in de muur schuilt. Alles herinnert ons aan wat is gebeurd. Alles herinnert ons eraan hoe we tekort zijn geschoten, al konden we niets doen om het te voorkomen.

Ze liep het bos in, een prachtig woud met veel verschillende soorten planten en bomen. Iedere keer dat ze hier was, ontdekte ze weer iets nieuws; een nieuwe rustige plaats, een nieuw kruid of een nieuw paadje. Het bos leek telkens weer te veranderen, iets wat haar totaal geen angst inboezemde. Het bos gaf haar een gevoel van veiligheid en bescherming. Bescherming tegen vreemde blikken en buitensluiting. Ze snapte het niet. Ze was de dochter van de kasteelheer en toch wilde niemand met haar omgaan. Ze noemden haar vreemd. Ze noemden haar raar. Ze noemden haar een heks. Boze tongen fluisterden zelfs dat als ze niet zou zijn wie ze was, ze al lang verjaagd zou zijn. Ze fluisterden dat enkel haar titel haar beschermde. Haar titel; ze moest er nog steeds aan wennen. Sinds kort hoorde ze steeds meer het woord Vrouwe vallen in haar buurt.
Men begon de laatste tijd steeds vaker over haar te praten, of over haar bezit. Voornamelijk werd er gesproken over haar toekomstige echtgenoot en hoe deze zich gelukkig mocht prijzen met haar, als enige erfgenaam van haar vaders landgoed. Vergaten ze dan dat ze nog een zusje had? vroeg Nayaila zich af. Rowena bestond ook nog. Als Rowena een echtgenoot zou krijgen zou hij alles erven. Men had haar namelijk gezegd dat Rowena de eerste was, hoewel daar nog steeds twijfel over bestond. Vervelend was, dat nog niemand om Rowena’s hand was komen vragen. Nayaila had het vage vermoeden dat de oorzaak daarvan lag in het uiterlijk van haar zus. Ze was geen spat veranderd sinds…
‘Nee,’ zei Nayaila tot zichzelf. ‘Denk niet terug aan die tijd. Dat zijn verboden herinneringen.’
Plots vroeg Nayaila zich af waar haar zusje eigenlijk uithing. Ze had haar al een tijdje niet meer gezien, terwijl ze normaal gesproken haast constant bij elkaar waren. Ze stond even stil om rond te kijken, maar ze zag niemand. Boven haar hoofd hoorde ze iets kraken. Geschrokken van het geluid verzette ze een stap. Vlak voor haar voeten, daar waar ze zojuist nog gestaan had, plofte er een zware tak neer. Rowena moest wel in de buurt zijn, dacht Nayaila nu. Zij had altijd zo’n rare manier om haar aanwezigheid kenbaar te maken.

Verdorie, dacht Rowena, teleurgesteld neerkijkend op de restanten van alweer een mislukte poging. Ooit moest het haar lukken. Nu blijkbaar nog niet. De tijd was er nog niet rijp voor, blijkbaar. Hoewel, de tijd was niet haar probleem. Ze had alle tijd van de wereld. Haar zusje was het probleem. Een probleem waar mee afgerekend moest worden.
‘Hallo zusje,’ zei ze, een geveinsde glimlach op haar gezicht toen ze uit de boom klauterde.
‘Ik vroeg me al af waar je was,’ vroeg Nayaila.
‘Ach je weet wel, overal en nergens,’ antwoordde Rowena vaag.
Ze vroeg zich af of Nayaila ooit door zou hebben dat die zin meer waarheid bevatte, dan iemand ooit kon vermoeden. Het was onnoemelijk lastig voor haar om zichzelf bijeen te houden op één plek. Maar zolang Nayaila er nog was, moest het wel. Beter gezegd: zolang Nayaila nog niet doorhad dat zij óók zo was, moest het. Als het aan Rowena lag, zou dat niet lang meer duren. Helaas strookte haar wens niet met wat de Anderen voor Nayaila in petto haddeen, hoewel het eveneens de Anderen waren die haar, Rowena, de opdracht hadden gegeven. Het was nogal bizar dat het óók de Anderen waren die Nayaila de kans gaven om hen tegen te werken, zonder dat Nayaila wist waar ze mee bezig was.
Het was nu twee jaar geleden. Twee jaar geleden sinds het mis was gegaan. Verschrikkelijk mis. De ziekte had nooit mogen komen. Niet zo dicht in de buurt van Nayaila tenminste. Rowena voelde nog steeds mee met haar verlies. Ze voelde zich zo machteloos. Ze kon helemaal niets doen; niets om het duidelijk te maken wat ze nu werkelijk was. Nayaila zou dat pas kunnen zien als ze zelf zag wat ze nu was. Als ze wist wat zij zelf ook was.

‘Wat ben je stil, zusje. Hoe komt het?’ vroeg Nayaila plotseling.
‘Er is niets aan de hand. Maak je maar geen zorgen.’
‘Oh, oké. Heb je trouwens nog ergens venkel of engelwortel gezien? Het zoontje van de kok voelt zich niet goed.’
Nayaila hoopte met heel haar wezen dat ze het kruid vandaag nog zou vinden. Het ging niet goed met het kind en ze moest en zou het genezen. Niet alleen omdat ze het kon - ze stond bekend om haar kundigheid met kruiden - maar gewoon omdat ze, sinds die bewuste dag van een paar jaar terug, wilde voorkomen dat iemands dierbare zou sterven om een andere reden dan ouderdom. En zelfs dat probeerde ze te voorkomen.
Ze wist nog precies hoe het voelde, een paar jaar terug. Hoe haar gevoelens haar heen en weer slingerden tussen wanhoop en verdriet. Hoe ze niets anders kon bespeuren dan een naderend einde, een naderend verlies. Toch bad ze toen tot de Anderen om haar te helpen. De Anderen, zij die gaven en namen wanneer het hun uitkwam. Zij, die hun eigen leven leidden en die voor niets of niemand opzij gingen. Zij, die ook andermans levens bepaalden en daar een uitgelaten en luchthartig spelletje van maakten. Zij, die soms wel en soms niet naar haar geluisterd hadden. Voor die enkele keer dat ze het gedaan hadden was Nayaila ze eeuwig dankbaar.
Laat haar bij mij blijven.
Dat was haar wens en zo geschiedde het.

‘Nee, sorry. Ik ben het nog niet tegengekomen hier in het bos.’
‘Wat ontzettend vervelend. Kun je me alsjeblieft helpen zoeken?’ smeekte Nayaila haar.
‘Natuurlijk doe ik dat. Misschien als we wat dichter bij de rivier gaan kijken, dat we het kunnen vinden.’
De rivier, voor Rowena had dat woord een nogal beladen betekenis. Het was de plek van haar eerste poging. Blijf bij haar. Dat was de opdracht. Dat was waarom ze het deed. Er was immers maar één manier om Nayaila voor eeuwig bij haar te laten blijven. De dood.
Rowena moest haar laten sterven. Of, beter gezegd, ze moest haar laten overgaan. Rowena moest ervoor zorgen dat Nayaila de oversteek zou maken naar de plek waar zij nu was. Waar zij nu hóórde zijn althans. Ze had de plek tijdelijk verlaten om Nayaila er ook heen te lokken.
Daarom probeerde ze haar telkens weer te vermoorden. Het kon Rowena niets schelen dat het nooit zou lukken. Het maakte niet uit dat Nayaila eigenlijk niet te doden was. Als het doel van haar pogingen maar bereikt zou worden. Haar pogingen. Het waren er zoveel nu. Teveel.
Het begon allemaal op de dag dat Rowena Nayaila de rivier in lokte, op een dag dat deze te bruisend en te kolkend was om erin te kunnen zwemmen. Net op het moment dat het niet lang meer zou duren voor haar zuster verdronken zou zijn, kwam er iemand langs die Nayaila eruit hielp.
De keer daarop liepen ze samen een grot in. Een speciaal geselecteerde grot met een doolhof aan tochtige gangen. Als je al geen longontsteking opliep door de kille, vochtige lucht, deden honger en uitputting hun werk wel. Nayaila was zo makkelijk over te halen geweest. Al wat ze had hoeven zeggen was dat er een speciaal geneeskrachtig kruid in het binnenste van de rotsen groeide. Rowena was echter zo geconcentreerd geweest op het laten verdwalen van haar zuster, dat ze vergat waar de uitgang was en er als vanzelf naartoe was gelopen, Nayaila in haar kielzog.
Zelfs de poging met de oh zo verpletterde, precies boven haar zus vallende rotsen was mislukt, om waarschijnlijk dezelfde reden dat ook de zware boomtakken van daarnet geen schade aan konden richten. Het vervelende was dat ze door haar ideeën heen raakte. Telkens kwam er wel iets tussen waardoor Nayaila aan haar schijnbaar onontkoombare dood ontsnapte. Rowena was er stellig van overtuigd dat het de schuld van de Anderen was. Het meest vervelende was nog wel, dat het leek alsof Nayaila niet doorhad dat Rowena óók niet langer hier thuishoorde.
Na een korte wandeling waren ze bij de rivier aangekomen. Het water was erg rustig vandaag. Rowena zag hoe Nayaila naar de rivierbedding toe liep, naar een stel planten. Niet de planten die ze nodig hadden, maar toch wel planten die belangrijk waren voor haar werk als genezeres. Ze hield tegelijk met haar zuster haar adem in. Dit was het moment.
‘Rowena,’ zei Nayaila verschrikt, terwijl ze in het water keek.
‘Wat is er?’vroeg Rowena. Ondertussen ging ze naast haar zusje staan.
‘Er is iets mis met het water,’ fluisterde Nayaila angstig.
‘Waarom denk je dat het water verkeerd is?’ Even viel er een korte stilte.
‘Ik zie onze spiegelbeelden niet.’

Het is nu twee jaar geleden. Tot voor kort voelde ik nog hun aanwezigheid. Ik zag dat ze nog niet weg waren, dat ze hier onlangs nog hadden rondgewaard. Mijn lieve dochtertjes. Mijn tweeling. Mijn geluk. De oudste was aanwezig bij ieder ongeluk, toekijkend zoals ze vroeger ook altijd deed. De jongste - al scheelt het nog zo weinig tussen hen - haar hand zag ik in elke plotselinge genezing van een schijnbaar ongeneeslijke ziekte.
Ze waren allebei zo anders, mijn dochters. De één vernietigend, de ander weer helend. Misschien is dat wat hun onderlinge band zo sterk maakte; sterker dan de band tussen normale zusjes en sterker dan de band van normale tweelingen. Ze trokken elkaar aan als magneten en lieten elkaar nooit los. Nooit.
Waarschijnlijk zijn ze daarom nog steeds samen, al veroorzaakt de plaats waar ze nu verkeren veel scheidingen. Waarschijnlijk is hun sterke band ook de reden waarom ze er tegelijkertijd heen gingen.
Wanneer de één plezier had, had de ander het ook. Wanneer de één leed, leed de ander ook. Vooral dat laatste heeft hun einde betekend toen de ziekte ons trof; een ziekte die ons nooit had moeten treffen. Toen de één ziek was, was de ander dat ook. Toen de één…
Het doet pijn. Ik kan ze nog steeds niet loslaten, hoewel ik weet dat ze deze plek nu wel voorgoed los zullen hebben gelaten. Ik wil het ook niet meer proberen om ze los te laten. Ik wil naar ze toe, weer bij ze zijn. Het is sinds enkele dagen dat ik dit zeker weet.
Het kwam als een opwelling, maar geen opwelling die ooit nog zal verdwijnen. Ik zal mijn plan moeten uitvoeren. Mijn dienstmeid, de voormalige kindermeid, zowel die van mij als van mijn meisjes, weet het, denk ik. Ze probeert me in elk geval tegen te houden. Het zal haar niet lukken. Mijn lichaam heeft de strijd reeds opgegeven. Ze weet dat ik niet meer wil eten, nooit meer. Het is de enige manier om bij ze te komen. Dat hebben de Anderen me gezegd. Daarom doe ik het op deze smartelijke manier. Als het anders had gekund, had ik al lang wat anders ondernomen. De torens zijn hoog genoeg. Het zal niet lang meer duren voor ik bij ze ben. Bij mijn meisjes. Rowena en Nayaila.

Hum... ken ik dat verhaal soms ergens van?

Wat vond je lerares er eigenlijk van?

de wedstrijd is nog steeds aan de gang...
ze zijn een beetje langzaam hier...beter gezegd een van de leraren is langzaam waardoor ze de rest ophoudt...

maareh hed ik nog niet gezegd dat ik er een 9 voor had dan? voor ene dele van punt leesdossier dan in ieder geval...en ik ben dus door naar de tweede ronde xD