The Tribe RPG

In RPG The Tribe is er een virus losgebroken dat alle volwassenen vermoord heeft. Alle kinderen leven nog.
Je speelt een kind die nu opgroeit in een wereld zonder volwassenen, zonder regels, zonder politiek etc.
Ook weten veel kinderen nog niet hoe alles werkt.

De kinderen zijn vaak bang en zoeken troost bij elkaar door veel bij elkaar te komen of zelfs gezamenlijk ergens te slapen.. De personages in deze RPG komen bijeen in een basisschool, 'Sestanek' genaamd. Dit betekent 'bijeenkomst'.
Er zijn drie groepen kinderen.
Je hebt de wezen, die nooit ouders gehad hebben, en het niet perfect begrijpen.
De kinderen die slechte ouders hadden en het niet kan schelen dat alle volwassenen dood zijn.
En natuurlijk de kinderen die veel van de volwassenen om hen heen hielden, en nu op zijn minst verdrietig zijn.

Kunnen deze kinderen overleven? Eerst plunderen ze de supermarkten, maar wat als die leeg raken? Alle instincten staan op overleven, maar het zijn speelse kinderen.

Je personage mag maximaal 16 jaar zijn.

"Maaaaaaaaaaaaaama!" Angstig keek Lovedaya om zich heen.
Weer had ze een nachtmerrie gehad. Stomme dromen. Het was niet leuk.
Snikkend duwde ze haar neus in de pluchen beer. "Niet huilen Bibi." snufte ze. "Alles komt goed."
Zachtjes aaide ze de beer.
Toen ze opstond trok een rilling door haar lijfje. Het was koud. Snel rende ze naar de basisschool. Misschien was daar een lief mens. Iemand die haar wel een knuffeltje wilde geven.
Het was donker en muf in de school. Zachtjes schuifelde het kind door de gangen.
Op dat moment botste ze tegen iets op, en ze kon het niet nalaten een gilletje te slaken.
"Wie.. wie ben jij?" stotterde ze.

Een basisschool trok zijn aandacht. "Jeremy, Jessica, ik heb wat gevonden. Kom." zei hij zacht en keek met een glimlach naar zijn kleine zusje en broertje. Beiden kwamen meteen aanhollen. Opeens stootte er iets tegen hem. Het gilde. "Wie ... wie ben jij?" vroeg een meisjesstem. Vlug richtte hij zijn zaklamp op de richting van de stem en keek in het gezicht van een klein meisje. "Jamie?" hoorde hij Jessica nieuwschierig vragen. "Wie is dat?" vroeg Jeremy.

Een felle zaklamp scheen in haar gezicht. Vlug wendde ze haar gezicht af, nog even zag ze vlekken.
Een jongentje, ietwat ouder dan zij waarschijnlijk keek haar aan. Toen klonk er een stem.
"Jamie?" En nog een. "Wie is dat?"
Lovedaya haalde haar schouders op en drukte haar neus in haar Bibi. "Lovedaya." mompelde ze. "En waar is het lichtknopje? Waar komen jullie vandaan?"

"Wie is dat?" vroeg hij opgewonden, nadat zijn zusje al wat gezegd had. "KOM. Licht zoeken, Jess, kom." En hij begon de muren te onderzoeken.

"Doe voorzichtig!" zei hij en onderzocht het meisje. "Gaat het? Heb je honger?" vroeg hij bezorgd en hield tegelijk zijn zusje en broertje in de gaten.


"GEVONDEN." Gilde ze opgewonden, meteen werd alles verlicht. Ze zag een meisje en school achter haar broer. "Hoi." zei ze.

Kaiya liep over de straat. ze had een jas van de kapstok gepakt die haar iegenlijk nog te groot was en ze liep over straat. voorzichtig keek ze om zich heen. overal waren de lichten uit, zachtjes snikte ze. in één klap stopte ze geschrokken toen ze vanuit een school de lichten aan zag gaan. ze slikte en rende snel de stoep op aangezien ze nog op de straat stond. met grote ogen keek ze naar het licht. ze voelde ene druppel op haar neer komen en toen ze omhoog keek begon het al snel te regenen. ze liep voorzichtig naar het raam en gluurde heel voorzichtig door het raam heen. de regen begon al steeds sneller te vallen en al snel was ze doorweekt. ze nieste even en zag door het raam een jongen en een meisje. ze keek wat verder en zag nog een jongen en een meisje. toch durfde ze er niet meteen op af te lopen en bleef ze voorzichtig kijken. het was ijskoud buiten.

Amanda had verbaasd rond gekeken toen alle straten leeg bleken te zijn, waar was iedereen nu? In de verte zag ze dat de lichten in het schoolgebouw aan waren en voor het raam gluurde een meisje met roze kleurig naar binnen. Met haar paraplu in haar haar beide handen geklemd liep ze naar haar toe en hield de paraplu boven haar hoofd. ''Hey, je wordt nog verkouden als je niet oppast hoor!’’ Zei ze op een bedenkelijke toon terwijl ze zacht op haar schouder tikte.

Kaiya schrok toen ze een hand op haar schouder voelde en draaide zich om ze keek het meisje aan en knikte. toen keek ze naar de paraplu die boven haar hoofd werd gehouden en glimlachte ze vaagjes voordat ze het vreemde meisje kon bedanken nieste ze. de paraplu was goed bedoeld maar na de stort vloed van regen die daarvoor was geweest haalde het nu nog weinig uit. ze sloot de te grote doorweekte jas om zich heen. "dankje.." zei ze alsnog al was het wat later. ergens was ze wel nieuwschierig maar ze durfde niet te vragen hoe het meisje hete. verlegen bleef ze staan.

Amanda glimlachte vriendelijk als reactie en nam haar paraplu in haar andere hand. Met kleine passen liep ze naar de deur van het schoolgebouw en plaatste haar hand op de deurklink die gelijk mee gaf en met een piepend en krakend geluid opende hij zich. ''Hey, kom je nog? Dan kun je opdrogen, hier binnen.'' Zei ze tegen het doorweekte meisje wat nogsteeds verlegen op de plek stond waar ze was blijven staan.

Kaiya keek het meisje na toen ze van haar wegliep, verlegen bleef ze staan niet wetend of ze nou wel of niet mee mocht lopen. toen het meisje haar vroeg of ze nog kwam verscheen er een glimlachje. ze knikte "uh" ze dribbelde snel naar het meisje toe en bleef dicht bij haar in de buurt toen ze de deur verder opende. met grote oogjes keek ze naar binnen maar ze wachtte tot het vreemde meisje naar binnen zou lopen.

Amanda opende de deur helemaal en zette haar voet over de drempel, ze draaide zich naar het meisje en gebaarde dat ze haar moest volgen. Haar paraplu had ze ondertussen in geklapt en het water wat onder haar schoenen vandaan kwam maakte een grote natte plas in de lange gang waar ze in stonden. Voorzichtig keek Amanda om zich heen om te kijken of er ergens een lichtknopje was. ''Kom dan lopen we verder zodat we je kunnen drogen'' Mompelde ze zacht tegen het meisje en knipte het licht aan.

Kaiya volgde het meisje en nieste eenmaal binnen nog een keer. ze keek de school rond en toen naar het meisje snel volgde ze toen ze merkte dat het meisje al was gaan lopen. verlegen liet ze haar hoofd naar de grond gebogen en volgde ze het meisje zonder wat te zeggen. af en toe keek ze op als ze langs een lokaal kwamen en vroeg ze zich af of ze de jongens en de meisjes die ze net had gezien nog zouden tegen komen.

Amanda liep door de gangen met het meisje wat haar nogsteeds volgde op de hielen. Toen ze aan het einde van de gang was gekomen opende ze een deur aan de rechterkant en ging naar binnen zonder echt te weten wat zich er in die kamer bevond. Met haar hand zocht Amanda het lichtknopje en toen ze hem vond verlichtte een kleine lamp die aan het plafond hing de kamer. Op het eerste gezicht zag je alleen maar wit, klaarblijkelijk was dit dan ook de ziekenzaal. Rondkijkend of ze ergens een kachel ziet liep ze verder de kamer in.

Kaiya volgde het meisje en keek om zich heen heel voorzichtig. toen het licht aangedaan werd keek ook zij de kamer in weer nieste ze. ze keek naar de ruimte en had haar armen om haar heen geslagen tegen de kou hoewel dit eigenlijk niet werkte omdat ze nu haar koude en doorweekte jas tegen zich aan drukte.

Amanda liep verder de kamer in en merkte een verwarming in de hoek van de kamer op. Ze wenkte het meisje en draaide aan de knop van de tempratuur om hem hoger te zetten. Nu maar hopen dat het hier snel warm werd.

Kaiya volgde het meisje en zag de verwarming. ze liet haar armen langs haar zij hangen en drukte daarna haar handjes tegen de warm wordende verwarming. weer nieste ze een keer. ze glimlachte slaperig terwijl ze naar de verwarming keek.

Zacht lachend rolde Amanda met haar ogen, op de een of andere manier mocht ze dit meisje wel. ''Als je die doorweekte jas niet uit doet droog je nooit hoor.'' Zei ze op een kleine bazige, maar toch bezorgde toon tegen het meisje.

Kaiya keek om en keek naar de natte jas. weer nieste ze zachtjes. ze keek het meisje met groote oogjes aan en glimlachte toen. ze deed de jas uit en liet die op de gron vallen,. daarna tilde ze hem op en legde ze hem over de verwarming. ze keek het meisje aan wachtend op haar goedkeuring. als de jas het warm kreeg kreeg zij het toch ook misschien wel warm? want een warme jas werkte altijd zei mama vroeger.

Amanda knikte zacht toen ze zag dat het meisje de jas over de verwarming hing. Zo zal hij snel drogen en konden ze de school verder ontdekken. Er viel hier vast wel niet zo heel veel te beleven zonder volwassenen maar ach. ''Waar stond je eigenlijk net naar te kijken?'' Vroeg Amanda aan het meisje terwijl ze haar schoenen uit trok en ze onder de verwarming zette.

Kaiya keek op "er was iemand binnen.." zei ze zachtjes en verlegen. ze keek even naar de schoenen van het meisje en toen weer naar het meisje zelf.

Aha, dat was dus wat ze ging onderzoeken. Wie er nog meer in dit schoolgebouw rondliep! ''Ohja, wat ik nog was vergeten te vertellen. Mijn naam is Amanda, en die van jou?'' Vroeg ze op een vragende toon aan het meisje wat nog tegenover haar stond.

Kaiya keek naar het meisje "Kaiya" zei ze met lieve vrolijke ogen. ze kreeg een drup water op haar neus die van haar haar af was gegleden en kneep kort haar oogjes dicht. daarna deed ze haar haartjes achter haar oren.

Amanda glimlachte vriendelijk naar Kaiya terwijl ze ondertussen aan haar schoenen voelde of die al droog waren. Drijfnat nog, het zou nog wel even duuren voordat ze droog waren. Lekker dan, nu moest ze hier de hele tijd wachten en kon ze niet kijken wat er zich nog meer in de school bevond. Zo nieuwschierig was ze wel, om dat te onderzoeken.

Kaiya keek amanda aan. weer nieste ze. toen keek ze de kamer rond. ondertussen had ook zij haar schoentjes uitgetrapt en bij de verwarming gezet. op natte sokken liep ze door de kamer heen.

Amanda had ondertussen een stoel gevonden en was er op gaan zitten. Terwijl ze zacht neuriënd met haar benen schommelde keek ze naar Kaiya die door de ruimte wandelde. Ze leek haar het type wat snel bang was, maar dat was geen probleem. Tenslotte was zij nooit bang, Amanda was het type dat gewoon graag op avontuur ging en als er maar iets te ontdekken viel ging ze er definitief en vastbesloten op af. Omdat ze toch niet kon stil zitten stond ze weer op en liep naar de verwarming. Haar schoenen, die ondertussen droog waren trok ze aan en zacht voelde ze aan de jas. ''Hij is droog hoor!'' Riep ze naar Kaiya.